Το ζήτημα της Παιδείας με ενδιαφέρει πολύ. Κατ΄αρχήν πολιτικά, θεωρώ πως η Δημόσια Παιδεία και η Δημόσια Υγεία μιας χώρας είναι μείζονος σημασίας θέματα και θα έπρεπε να είναι ψηλά στην ατζέντα του οποιουδήποτε πολίτη της. Πολύ ψηλότερα από την Δημόσια Ασφάλεια, ας πούμε, αφού η τελευταία επηρεάζεται σημαντικά από τις εκάστοτε ψυχώσεις κρατούντων, κοινού και ΜΜΕ.
Όμως το εκπαιδευτικό σύστημα και η -για πολλοστή φορά- αναθεώρηση του, με ενδιαφέρει και προσωπικά. Είμαι Αιώνιος του Πανεπιστημίου Πειραιά, στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών και φιλοδοξώ να παραμείνω Φοιτητής έως τον θάνατό μου. Και επίσης είμαι προϊόν και θύμα του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας.
Να εξηγήσω λίγο αυτό το τελευταίο. Είμαι αριστερόχειρας και την εποχή που έμαθα να γράφω το καθεστώς της εποχής δεν επέτρεπε στα Ελληνόπουλα να γράφουν μ' αυτό το χέρι. Έμαθα λοιπόν "με τις δέουσες φροντίδες" να γράφω με το δεξί. Δεν έχω παράπονο, δεν μου άφησε κάποιο κουσούρι. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται πως με ωφέλησε, κάνοντας με πιο επιδέξιο. Αμφιδέξιο, άνθρωπο με δύο δεξιά χέρια. Κι ένας φίλος ψυχίατρος κάποτε -μεταξύ αστείου και σοβαρού - υποννόησε πως το γενικότερο μπέρδεμα στην σκέψη μου, μια ανασφάλεια στην ορθή καταγραφή αριθμών κι η προσήλωση μου στην συγγραφή παράδοξων ιστοριών, μπορεί να οφείλεται εν μέρει σ' αυτήν την διαδικασία εκμάθησης της γραφής με το λάθος χέρι.
Παρακολουθώ όσο μπορώ τον διάλογο που γίνεται για την κατάργηση η μη του Άρθρου 16.
Και δεν διστάζω να καταθέσω κι εγώ την άποψή μου, ιδίως αφού αρκετοί - και ιδίως με επίσημα χείλη - το έχουν ήδη κάνει με επιχειρήματα φαιδρότερα από αυτά που προτίθεμαι να καταθέσω εγώ σ' αυτό εδώ το κείμενο.
Πρώτον, το Άρθρο 16 θα τροποποιηθεί. Όλοι το ξέρουμε αυτό και ξέρουμε και τον λόγο, ακόμα κι αν ελάχιστοι τον ψιθυρίζουν κι ακόμα λιγότεροι τον προφέρουν και κανείς δεν τον φωνάζει. Θα τροποποιηθεί γιατί δεν μπορεί ο Silent Partner (Ελλάδα) ενός Corporation (Ευρωπαϊκή Ένωση) να λειτουργεί διαφορετικά από την θέληση του Board of Directors και του CEO (εδώ ο καθένας σας μπορεί να βάλει όποιον μπαμπούλα τον φοβίζει).
Δεύτερον, το Άρθρο 16 θα τροποποιηθεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Γιατί απλώς θα χειριστούν την τροποποίηση του άνθρωποι στη Βουλή των Ελλήνων που επιθυμούν στρατιωτικά αγήματα στην νεκρώσιμη τους ακολουθία κι έκαψαν το φοιτητικό τους πάσο μόλις τελείωσαν τις σπουδές τους, από ανακούφιση. Και όλοι αυτοί δεν έχουν σχέση με το παράδοξο σε κανένα επίπεδο, ούτε καταλαβαίνουν το εκπαιδευτικό παράδοξο της χώρας. Και το χειρότερο έχουν αποδείξει πως είναι ελάχιστα επιδέξιοι. Δυστυχώς είναι μόνο Αμφιδέξιοι, έχουν όλοι μόνο δεξιά χέρια...
5 comments:
σκτ, υπάρχουν και οι δλξκ οι που γράφουν με το δεξί και διαβάζουν με το αριστερό για δοκίμασε να σε δω!
αχ,αχ,αχ,αχ
έπρεπε να διαδιαβάσεις
χα,χα,χα,χα
εχμ, μάλον όχι σου φάνηκε απλό ε?
Εγώ πάντως μάλλον θεωρώ τον εαυτό μου προϊόν της ιδιωτικής παιδείας (λόγω σπουδών) απλά επειδή η δημόσια δεν κάλυπτε τις μαθησιακές μου ανάγκες στο αντικείμενο που με ενδιέφερε. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι το μέγα κακό της παιδείας είναι ότι ανέκαθεν έπασχε από άκρα δεξιόφροσύνη (με την άκρως δεξιά έννοια του όρου). Παιδεία που καθορίζεται και διαμορφώνεται από πολιτικές παρατάξεις (βάζω στο ίδιο καζάνι και τις φοιτητικές παρατάξεις) πόσο αξιόπιστη μπορεί να είναι; ε;
Τέτη,
Ισχύει κι εδώ ότι σου έγραψα στα comments των Λαξευτών!
Sandiago Nasar,
Συμφωνώ. Επιπλέον δυστυχώς η αξιοπιστία χάνεται σε κάθε επίπεδο, με μόνη εξαίρεση το κβαντικό...
Οι περισσότεροι άνθρωποι σπουδάζουν για δύο λόγους: για να βελτιώσουν την κοινωνική ή/και οικονομική τους θέση μέσω της συσσώρευσης ανθρώπινου κεφαλαίου (αυτό θα το πούμε εκπαίδευση), ή γιατί υπάρχει κάποιο κομμάτι γνώσης που τους φέρνει δάκρυα στα μάτια (αυτό θα το πούμε παιδεία).
Για να κάνουν το δεύτερο, συνήθως πρέπει να πάθουν κάτι όταν είναι στο δημοτικό ή να τους επηρεάσει το κλίμα που επικρατεί στο οικογενειακό τους περιβάλλον -αν δεν συμβεί κάτι από τα δύο, σπανίως θα βρεθούν μολυσμένοι με την αγάπη για τη γνώση. Αν όμως βρεθούν, η ακριβής κατάσταση της όποιας υποδομής τους προσφερθεί δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Και χάλια να είναι οι υποδομές και οι καθηγητές, αν σπουδάζεις γιατί δεν αντέχεις να φανταστείς τον εαυτό σου να μην σπουδάζει, θα σπουδάσεις και παιδεία θ' αποκτήσεις.
Το πανεπιστήμιο λοιπόν δεν έχει ούτε χρονικά πρωταρχικό ρόλο στο θέμα της παιδείας, ούτε και ποιοτικά. Κατά συνέπεια το θέμα του δημόσιου ή μη, δημόσιου και ιδιωτικού πανεπιστημίου άπτεται μόνο της εκπαίδευσης, δηλαδή του εργαλείου κοινωνικής ανέλιξης χωρίς κατοχή υλικού πλούτου (δεν είναι τυχαίο ότι κανείς δεν δείχνει να ενοχλείται με την ύπαρξη ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων σε όλες τις προηγούμενες βαθμίδες της εκπαίδευσης - σημασία για την κοινωνικοοικονμική ανέλιξη δίδεται το τελευταίο πτυχίο που λαμβάνεις). Η δημιουργία ακόμη και λυσσαλέως κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, απειλεί την κοινωνικά εξισωτική και εισοδηματικά αναδιανεμητική λειτουργία που επιτελεί το δημόσιο πανεπιστήμιο, από δύο διαφορετικούς δρόμους:
-ότι ανίκανα πλουσιόπαιδα θα εξαγοράζουν τότε πτυχία που τώρα δεν μπορούν, και θα επιχειρήσουν με αυτά να διοριστούν στο Δημόσιο συναγωνιζόμενοι τους μη-έχοντες που πήραν το ίδιο πτυχίο επειδή ήταν καλοί φοιτητές. Διορισμός στο Δημόσιο τώρα σημαίνει αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου μέσω της λήψης αμοιβών που χρηματοδοτούν όλοι οι υπόλοιποι μέσω των φόρων που πληρώνουν.
Ο δεύτερος δρόμος μέσω του οποίου μπορεί να απειληθεί ο μηχανισμός μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων μέσω της εκπαίδευσης, είναι ο φόβος πως, αφού δημιουργηθούν τα ιδιωτικά (κερδοσκοπικά ή μη)πανεπιστήμια, το κράτος θα οδηγήσει σε μαρασμό και συρρίκνωση τα δημόσια πανεπιστήμια, αποκλείοντας εντελώς τα φτωχότερα στρώματα, και δυσκολεύοντας τα μέσα εισοδήματα, που θα αναγκαστούν να κατευθυνθούν στα ιδιωτικά πανεπιστήμια ελλείψει δημοσίων, πορκαταβάλλοντας για δίδακτρα ένα σεβαστό ποσό από τα μελλοντικά τους πρόσθετα εισοδήματα.
Με άλλα λόγια, η "συζήτηση για το άρθρο 16" σχετίζεται αποκλειστικά με τον υλικό και καθόλου με τον πνευματικό πλούτο.
Ap,
Χαίρομαι για την τοποθέτηση σου. Δυστυχώς τείνω να πιστέψω πως η κυρίαρχη τάση είναι η "απεμπλοκή" του κράτους από όλους τους τομείς που έχουν δημόσιο χαρακτήρα. Το καρότο των ΣΔΙΤ (Συνεργασίες Δημόσιου Και Ιδιωτικού Τομέα)προβάλλεται έντονα σαν πανάκεια όλων των "διαχειριστικών ασθενείων" και χωρίς να αμφιβάλλω πως σε αρκετές περιπτώσεις οι ΣΔΙΤ είναι ένα χρήσιμος "οικονομικός μοχλός" υπάρχουν στην ουσία δύο προβλήματα που με απασχολούν. Ένα: Ποιός θα χειρίζεται αυτόν τον μοχλό και τι ακριβώς θα ξεπατώνει μ΄ αυτόν ως δράση ή "παράπλευρη απώλεια" και, Δύο: Με ποιο ακριβώς ηθικό - αλλά και γνωστικό - επίπεδο αυτοί που θα αναλάβουν τον έλεγχο αυτών των συνεργασιών θα εκπληρώσουν τον ρόλο τους;
Και τελικά, μπορεί και να φταίει η καχυποψία μου, αλλά οι πανάκειες και η εμμονή στην προβολή τους νομίζω πως ανήκουν σε άλλον αιώνα...
Συμφωνώ πάντως απόλυτα με την τελευταία σου φράση.
Post a Comment