Tuesday, December 31, 2013

51η μέρα απεργίας πείνας του Σπύρου Στρατούλη

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ INDYMEDIA



Σήμερα βρισκόμενος στην 50η ημέρα απεργίας πείνας, βλέπω πως οι κρατικοί μηχανισμοί μέσω της ολιγωρίας που δείχνουν, προσπαθούν να με εξαντλήσουν. Η απάντηση μου είναι πως συνεχίζω τη μάχη. Η απόφαση μου, όμως αυτή, δεν επιτρέπω να αποβεί σε βάρος των συντρόφων μου.

Οι αλληλέγγυοι απεργοί πείνας Ράμι Συριανός, Εργιόν Μουσταφά και Μιχάλης Ραμαδάνογλου ακολούθησαν την απόφαση μου να απέχω από 11 Νοεμβρίου, από την τροφή, με αίτημα μου να απαλλαγώ από τις κατασκευασμένες κατηγορίες που με βαρύνουν και να ξαναπάρω πίσω, τις άδειες εξόδου μου από τη φυλακή.

Τρεις πραγματικοί αγωνιστές μέσα από τις φυλακές, μετά από 40 μέρες απεργίας πείνας ο Ράμι Συριανός και 36 μέρες ο Εργιόν Μουσταφά και ο Μιχάλης Ραμαδάνογλου, δεν πρέπει τώρα να «πέσουν», τώρα τους ζητάω να υιοθετήσουν τη δική μου πρόταση, να μείνουν όρθιοι για να κρατήσουν εμένα και τον αγώνα μας ζωντανό. Ζήτησα επίμονα από τα αλληλέγγυα αδέρφια μου να σταματήσουν την απεργία πείνας, διότι ήδη έχουν καταφέρει το σκοπό τους, να μεταδώσουν δηλαδή, τη δύναμη της αλληλεγγύης και να μεταφέρουν προς τα έξω, το μήνυμα της συλλογικής αντίστασης, με το να σταθούν δίπλα μου.

Τα σώματα μας και το μυαλό μας λειτούργησαν σαν ένα και αντέχω χάρη σε αυτούς. Η αλύγιστη απόφαση τους και η πράξη της απόλυτης ενσωμάτωσης στον αγώνα μου, θα μείνει χαραγμένη στην καρδιά μου για πάντα αλλά και στη μνήμη όλων μας, πρέπει να μείνει, ως η κορύφωση της πολιτικής ευθύνης να αντιμετωπίζουμε από κοινού και κατά μέτωπο τον εχθρό.

Η ελευθερία μας ανήκει και θα την ξανακερδίσουμε.

Νιώθω πως όφειλα με αυτό το γράμμα μου να δημοσιοποιήσω το παραπάνω αίτημα, που εξέφρασα στους συντρόφους μου.

Συνεχίζω, είμαστε ΜΑΖΙ και θα παραμείνουμε ΜΑΖΙ μέχρι το τέλος.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!

Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛHΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ, ΑΚΟΜΗ


« …Αντιμετωπίζοντας τον εχθρό μας, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε απλά, τη στάση μας... Δε ζητούμε έλεος και δε θα κάνουμε κανένα συμβιβασμό » Terence McSwiney


Σπύρος Στρατούλης, κρατούμενος της φυλακής Λάρισας

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΕΣΦΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ



Του Antonio Giovetti

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Κατά την διάρκεια του εικοστού αιώνα ο πρόεδρος του Οργανισμού Υδρογονανθράκων της Ιταλίας κ. Εnrico Mattei χρησιμοποίησε τον προσδιορισμό "εφτά αδελφές" για να αναφερθεί στο καρτέλ των εταιρειών διακίνησης πετρελαίου οι οποίες, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, είχαν συγκροτήσει την "Κοινοπραξία για το Ιράν" ρυθμίζοντας ζητήματα σχετικά με τα τιμολόγια και τις προμήθειες. Η ενεργειακή κρίση του 1973 και η ανατροπή του ιρανικού αυτοκρατορικού καθεστώτος λόγω της ισλαμικής επανάστασης του 1979 υποχρέωσαν το δυτικό μπλόκ να ψάξει για νέες αγορές για να κρατηθεί σε μια ηγεμονική θέση. Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, η μάχη για τους υδρογονάνθρακες μεταφέρθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο δημιουργώντας άλλο ένα επεισόδιο ενός ψυχρού πολέμου που δεν είχε τελειώσει με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΕΣΦΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΤΑΙΠΕΔ

Την εικοστή πρώτη Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε το τέταρτο στάδιο της ιδιωτικοποίησης του ΔΕΣΦΑ. Αναφορικά με αυτό το θέμα το ΤΑΙΠΕΔ εξέδωσε το εξής δελτίο τύπου που διακρίνεται για τον υπερβολικά θριαμβευτικό τόνο του:
"Υπεγράφη σήμερα η Συμφωνία Πώλησης Μετοχών (SPA) του ΔΕΣΦΑ από το ΤΑΙΠΕΔ και την ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ Α.Ε. στην αζέρικη εταιρεία «State oil Company of the Republic of Azerbaijan» (SOCAR) με την παρουσία του Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής κ. Γιάννη Μανιάτη, του Υφυπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής κ. Ασημάκη Παπαγεωργίου και του Προέδρου της SOCAR, κ. Rovnag Abdullayev. Ταυτόχρονα, υπεγράφη και η Συμφωνία Μετόχων (SHA), μεταξύ του Δημοσίου, του ΤΑΙΠΕΔ και της SOCAR, η οποία αφορά στη διοίκηση του ΔΕΣΦΑ μετά τη μεταβίβαση των μετοχών στη SOCAR. Με την υπογραφή της Συμφωνίας ύψους €400 εκατ., που αφορά στην πώληση του 66% του ΔΕΣΦΑ, ήτοι 31% για το ΤΑΙΠΕΔ και 35% για τα ΕΛΠΕ, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την εισροή επιπλέον επενδυτικών κεφαλαίων, για την υλοποίηση των απαραίτητων επενδύσεων, που θα οδηγήσουν στον εκσυγχρονισμό και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας στην αγορά ενέργειας. Επισημαίνεται, ότι για την ολοκλήρωση της συναλλαγής, απαιτείται η λήψη των σχετικών εγκρίσεων, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Στόχος του ΤΑΙΠΕΔ είναι η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με τους καλύτερους δυνατούς όρους, διασφαλίζοντας το δημόσιο συμφέρον και τις προοπτικές ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Στο πλαίσιο αυτό, η ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ θα συμβάλλει σημαντικά στη δυναμική επανατοποθέτηση της Ελλάδας στον ενεργειακό χάρτη της ευρύτερης περιοχής με σημαντικά αναπτυξιακά οφέλη για τη χώρα."
Η διαδικασία είχε ήδη εγκριθεί από το ΤΑΙΠΕΔ, το Διοικητικό Συμβούλιο και την Γενική Συνέλευση των Μετόχων των ΕΛΠΕ και το Ελεγκτικό Συνέδριο. Τον προηγούμενο Οκτώβριο η Διοίκηση του ΔΕΣΦΑ υπέγραψε δυο συμβάσεις για συνεργασία με τους διαχειριστές του συστήματος του φυσικού αερίου της Βουλγαρίας και της Γεωργίας, κάτι που προκάλεσε την αντίδραση των Αζέρων οι οποίοι μετέφεραν τις έντονες διαμαρτυρίες τους στην Αθήνα. Ως εκ τούτου το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής αποφάσισε να πάψει πέντε από τα εφτά ανώτερα στελέχη του ΔΕΣΦΑ για να τα αντικαταστήσει με πρόσωπα με στενές σχέσεις με την ηγεσία της ΝΔ και διάθεση να έρθουν σε συμβιβασμό με την SOCAR.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΟΡΑ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ

Η αποκρατικοποίηση του 66% του ΔΕΣΦΑ θα έρθει σε πέρας με την έγκριση των Επιτροπών Ανταγωνισμού και Ενέργειας της Ευρωβουλής και την υπογραφή μιας διακυβερνητικής συμφωνίας ΕΕ-Αζερμπαϊτζάν που καθιερώνει ότι η πώληση και η εμπορία του φυσικού αερίου δεν μπορούν να βρεθούν στα χέρια της ίδιας εταιρείας. Η εν λόγω διάταξη μπορεί να δυσκολέψει την ολοκλήρωση δυο συμβάσεων στις οποίες βασίζεται το "success story" της κυβέρνησης:
A) Η κατασκευή του TAP (Trans Adriatic Pipeline) που θα μεταφέρει το αζέρικο φυσικό αέριο στην Νότια Ιταλία διασχίζοντας την Τουρκία, την Βόρεια Ελλάδα, την Αλβανία και την Αδριατική θάλασσα. Τον περασμένο Νοέμβριο το αντίστοιχο σχέδιο κυρώθηκε από την Βουλή με τις ψήφους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τα έργα αναμένεται να ξεκινήσουν το 2015 και το κόστος ανέρχεται στα 45 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο κύριος στόχος του TAP, του οποίου η χωρητικότητα φτάνει τα 10 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, είναι η μείωση της ενεργειακής εξάρτησης από την Ρωσία. Θα χρησιμοποιείτο το δίκτυο μεταφοράς του ΔΕΣΦΑ για την διέλευση του αερίου, κάτι που απαγορεύεται ρητά από τον κοινοτικό νόμο.
Β) Τον περασμένο Σεπτέμβριο η SOCAR υπέγραψε μια εικοσιπενταετή σύμβαση με την ΔΕΠΑ σύμφωνα με την οποία οι Αζέροι θα προμηθεύουν 1 δισεκατομμύριο κυβικά μέτρα φυσικού αεριού ετησίως από το 2019. Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση η συμφωνία δεν είναι συμβατή με τις διατάξεις της ΕΕ.
Η στάση των Βρυξελλών οφείλεται στο συμφέρον τους να μην επιδεινώσουν τις σχέσεις με την Ρωσία, αφού μεταξύ τους βρίσκεται σε εξέλιξη μια πολιτική διαμάχη εξαιτίας του μονοπωλιακού καθεστώτος που ασκεί η GAZPROM στην Ανατολική Ευρώπη. Ο ενεργειακός κολοσσός έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο κατασκευής του αγωγού South Stream που θα μεταφέρει το ρωσικό αέριο στην Βουλγαρία, στην Σερβία, στην Ουγγαρία και στην Αυστρία. Επιπροσθέτως, τα τιμολόγια της GAZPROM επηρεάζονται από τις τάσεις της πετρελαϊκής αγοράς και το επίπεδο των διπλωματικών σχέσεων με τις χώρες των πελατών τους: παραδείγματος χάριν η Γερμανία πληρώνει 340 δολάρια για κάθε 1000 κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, ενώ η Ελλάδα πρέπει να εκταμιεύσει 460 δολάρια για την ίδια ποσότητα. Τα λάθη των διαφόρων ελληνικών πολιτικών αρχηγείων - κατά τα άλλα οι υποθέσεις ΔΕΠΑ και Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη - δεν λησμονούνται.
Ο άλλος λόγος της αργοπορίας της ΕΕ στο συγκεκριμένο θέμα αποδίδεται και στην εύρεση μιας νομικά αποδεκτής λύσης για να ευνοηθεί η SOCAR, μια εταιρεία που έχει καλές σχέσεις με τον Λευκό Οίκο και αποκρύπτει τα συμφέροντα των πραγματικών πρωταγωνιστών της υπόθεσης όπως της βρετανικής BP. Πρόσφατα, οι Βρυξέλλες ενέκριναν την παραχώρηση επιδοτήσεων 134 εκατομμυρίων ευρώ για τέσσερα έργα βελτίωσης της λειτουργίας των υφιστάμενων υποδομών του ΔΕΣΦΑ. Με λίγα λόγια, ο λαός πληρώνει και η ελίτ δρέπει τους καρπούς των μόχθων του.

ΕΛΛΑΔΑ-ΚΥΠΡΟΣ: Ο ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΩΝ ΠΟΡΩΝ

Με την έναρξη της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και στην Κύπρο βγήκαν στο φως τα σχέδια ενεργειακής ανάπτυξης που έμειναν για δεκαετίες μέσα στα συρτάρια των πολιτικών γραφείων. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος προκήρυξε διαγωνισμούς για την παραχώρηση των δικαιωμάτων έρευνας πετρελαίου στα Ιωάννινα, στον Πατραϊκό, στο Κατάκωλο και στον Θερμαϊκό και ελληνικές και ξένες εταιρείες υπέβαλαν την αντίστοιχη αίτηση συμμετοχής. Πρόκειται για πολύ χοντρό παιχνίδι αφού, σύμφωνα με τις επίσημες αποτιμήσεις, μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα βρίσκονται τουλάχιστον 400 εκατομμύρια βαρέλια. Οι πρόσφατες γεωτρήσεις στην Κυπριακή AOZ απέδειξαν ότι το οικόπεδο 12 περιέχει από 3 μέχρι 5 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου και 1.2 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και η κυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια παραχώρησε τα δικαιώματα εκμετάλλευσης και εμπορίας στις ισραηλινές επιχειρήσεις Avner και Delek και στην αμερικανικη Noble Energy. Σε αυτό το σημείο, είναι φανερός ο συσχετισμός ανάμεσα στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και την λεηλασία των ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου:
A) Το ξεπούλημα του Αστέρα Βουλιαγμένης σε ένα επενδυτικό κεφάλαιο φιλοαμερικανικών αραβικών χωρών συμφερόντων που προμηθεύουν το πετρέλαιο και στην Ελλάδα δεν έγινε τυχαία.
Β) Η συμμετοχή του ισραηλινού επενδυτικού κεφαλαίου Elbit Cochin Island στην τελική φάση του διαγωνισμού για την αξιοποίηση του Ελληνικού δεν είναι συμπτωματική, αφού η Αθηνα και το Τελ Αβίβ έχουν υπογράψει ένα ενεργειακό Μνημόνιο.
Γ) Η επικείμενη προκήρυξη ενός διαγωνισμού για την παραχώρηση σε ιδιώτες της αποθήκης φυσικού αερίου της Καβάλας δεν είναι κάτι περιστασιακό. Πρόκειται για μια υποδομή που θα βρεθεί σε μικρή απόσταση από το TAP και οι παγκόσμιοι ενεργειακοί κολοσσοί ήδη δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για το "deal".
Δ) Οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Ματθαίου Ρήγα, προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της ENERGEAN OIL & GAS, σύμφωνα με τις οποίες οι προθέσεις της εταιρίας έγκεινται στην σύναψη χρυσών δουλειών με την βρετανική BP μέσω της πώλησης του πετρελαίου του κοιτάσματος της Νότιας Καβάλας, βγάζουν από τη μέση οποιαδήποτε αμφιβολία για τους τελικούς στόχους της παγκόσμιας άρχουσας τάξης. Από μια πλευρά, δεν αφήνεται κανένα περιθώριο για μια σχετική ενεργειακή απεξάρτηση της Ελλάδας και της Κύπρου, από την άλλη μεταχειρίζονται το ζήτημα της εισαγωγής υδρογονανθράκων για να θωρακίσουν τις ιδιωτικοποιήσεις σε περίπτωση που θα ανεβεί στην εξουσία μια κυβέρνηση διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων.

Sunday, December 29, 2013

49η μέρα απεργίας πείνας του Σπύρου Στρατούλη



ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

28/12/2013

Ο κος Σπυρίδωνας Στρατούλης, 41 ετών, κρατούμενος στη φυλακή της Λάρισας διανύει την 48η ημέρα απεργίας πείνας. Έχει συνολικά απωλέσει 16 Kgr σωματικού βάρους, που αντιστοιχεί σε 18% του σωματικού βάρους που είχε όταν ξεκίνησε την αποχή από την σίτιση.

Έχει έντονη καταβολή, αδυναμία, αδυναμία συγκέντρωσης, νευρικότητα-ευερεθιστότητα και επίμονη δυσκοιλιότητα. Παρουσιάζει συχνά υπογλυκαιμικά επεισόδια και επίμονη ταχυκαρδία με σημαντική επιδείνωση στην όρθια θέση.

Έχω επισημάνει επανειλημμένα ότι η πιθανότητα εμφάνισης μη αναστρέψιμων βλαβών αυξάνεται εκθετικά όσο η αποχή από τη σίτιση παρατείνεται, σύμφωνα δε, με τη σχετική βιβλιογραφία, η εμφάνιση μη αναστρέψιμης εγκεφαλικής βλάβης ή και σοβαρών και δυνητικά θανατηφόρων καρδιακών αρρυθμιών ή καρδιακής ανακοπής είναι πολύ πιθανή μετά την πάροδο της 40ης μέρας και μετά από απώλεια 18% του σωματικού βάρους. Δεδομένου ότι και τα 2 αυτά ακραία όρια ασφαλείας έχουν ξεπεραστεί πια, επισημαίνω ότι η συνέχιση της απεργίας πείνας από τον κο Στρατούλη εγκυμονεί πλέον μεγάλο και καθημερινά αυξανόμενο κίνδυνο εμφάνισης σοβαρών και μη αναστρέψιμων βλαβών στην υγεία του ή αιφνιδίου θανάτου.

Με βάση τις παραπάνω επισημάνσεις μου συνέστησα τη συνέχιση της νοσηλείας του στο νοσοκομείο μέχρι τη λήξη της απεργίας πείνας και για τις πρώτες 4 ημέρες της επανασίτισης. Ο ίδιος ο κος Στρατούλης όμως μου ανέφερε ότι του είναι αδύνατο να ανεχθεί τις συνθήκες νοσηλείας του και ανέλαβε υπό το βάρος αυτής της ψυχολογικής πίεσης την ευθύνη της επιστροφής του στη φυλακή από 26/12/2013.

Επισημαίνω επιπλέον ότι ενώ από τις 11/11/2013 που άρχισε την απεργία πείνας τον παρακολουθώ σαν σύμβουλος ιατρός του χωρίς να μου τεθεί κανένα εμπόδιο ή περιορισμός από τη διοίκηση ή την ιατρική υπηρεσία του σωφρονιστικού καταστήματος Λάρισας κατά τη νοσηλεία του στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας δε μου επετράπη όχι μόνο να τον εξετάσω αλλά ούτε καν να μιλήσω μαζί του. Ο αποκλεισμός από τη θεραπευτική ομάδα ενός ιατρού που έχει δημιουργήσει σχέση εμπιστοσύνης με τον απεργό πείνας είναι αντιδεοντολογικός και επηρεάζει κατά την εκτίμησή μου τη συνεργασία και τις αποφάσεις του και δημιουργεί επιπλέον κινδύνους για την πορεία της υγείας του.


Δημήτριος Μπαμπαλής
Παθολόγος
Επιμελητής Β’ ΕΣΥ

Saturday, December 28, 2013

48η μέρα απεργίας πείνας του Σπύρου Στρατούλη

Εκτός από την εκτίμησή που τρέφω για το "Υπόγειο Συνεργείο" το ίδιο το βίντεο εξηγεί στο τέλος του γιατί βρίσκεται εδώ...

Wednesday, December 25, 2013

45η μέρα απεργίας πείνας του Σπύρου Στρατούλη

Και ελπίζω ότι αντιλαμβάνεσαι για ποιο λόγο δεν έχει ευχές φέτος στο TALES...

Tuesday, December 24, 2013

44η μέρα απεργίας πείνας του Σπύρου Στρατούλη

Δευτέρα 23/12: Στο νοσοκομείο Γρεβενών ο απεργός πείνας Μιχάλης Ραμαδάνογλου που συμπαρίσταται στον Σπύρο από τις 25/11.

Την ίδια μέρα παρέμβαση με κατάληψη στην ΕΣΗΕΑ.



ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ που βρίσκεται σε απεργία πείνας από 11/11

ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΡΑΜΙ ΣΥΡΙΑΝΟ, ΕΡΓΙΟΝ ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΑΙ ΜΙΧΑΛΗ ΡΑΜΑΔΑΝΟΓΛΟΥ που βρίσκονται επίσης σε απεργία πείνας από 21/11, 25/11 & 25/11 στηρίζοντας τον αγώνα του

Σήμερα -43η μέρα της απεργίας πείνας του Σπ. Στρατούλη- προχωρήσαμε στην κατάληψη των γραφείων της ΕΣΗΕΑ στην οδό Ακαδημίας, κόντρα στο τείχος της σιωπής που έχουν ορθώσει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης γύρω από την απεργία και τη συμπόρευσή τους με τους σκοπούς της ποινικής καταστολής. Ο ιδεολογικός-χειραγωγικός ρόλος των ΜΜΕ είναι βασικό και αναπόσπαστο μέρος της κρατικής εξουσίας και των συμφερόντων του κεφάλαιου και αυτόν τον ρόλο ξέρουν καλά να τον παίζουνε, άλλοτε με την τέχνη της σιωπής και άλλοτε με αυτή της λάσπης.

Ο αγωνιστής κρατούμενος Σπ. Στρατούλης έχει θέσει την υγεία και τη ζωή του σε αυτή την έσχατη δοκιμασία, αντιστεκόμενος στη διακοπή των αδειών εξόδου που λάμβανε από τη φυλακή τα τελευταία χρόνια και την επαπειλούμενη παράταση του εγκλεισμού του εξαιτίας της φαιδρής δικογραφίας που έχει μείνει γνωστή με την ονομασία "εγκληματική οργάνωση Στέκια Θεσσαλονίκης". Αυτή η πραγματικά φαιδρή και ανυπόστατη δικογραφία έχει σχεδιαστεί εξ εξαρχής για να θέσει υπό δικαστική ομηρία πολλές δεκάδες αναρχικούς και αντιεξουσιαστές που δραστηριοποιούνται στη Θεσσαλονίκη και έχει συμπεριλάβει ως κατηγορούμενο τον Σπ. Στρατούλη λόγω της πολιτικής σχέσης και επικοινωνίας που έχει αναπτύξει με συντρόφους και πολιτικά εγχειρήματα στην πόλη. Το αίτημα του απεργού πείνας είναι να απαλλαχτεί από αυτή την αστυνομική-δικαστική μεθόδευση και να του επαναχορηγηθούν οι άδειες που λάμβανε.

Η ουσία της εξοντωτικής του μεταχείρισής από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, βρίσκεται στο γεγονός της μακροχρόνιας αγωνιστικής του διαδρομής και της πολιτικοποίησής του μέσα στις φυλακές. Ο Σπ. Στρατούλης βρέθηκε δεκαεπτά χρόνων στη φυλακή και έχει περάσει περισσότερο από 21 χρόνια έγκλειστος αρνούμενος πεισματικά να παραδοθεί σε αυτά που η φυλακή προστάζει: στην εξατομίκευση και την αδιαφορία, στην απονάρκωση και τη συνήθεια, στη ρουφιανιά και τον κανιβαλισμό. Το πρόσωπό του έχει συνδεθεί συστηματικά με τις εξεγέρσεις, τις απεργίες πείνας και τις αποχές συσσιτίου μέσα στις φυλακές, με τη γνωστοποίηση της αθλιότητας των συνθηκών κράτησης και της ίδιας της συνθήκης του εγκλεισμού, με την οργάνωση και την έκφραση της αλληλεγγύης ανάμεσα στους φυλακισμένους και τους αγώνες τους.

Η απειλή του νόμου και η βία του εγκλεισμού είναι δομικό στοιχείο της πολύπλευρης βίας που ασκείται από κράτος και κεφάλαιο σε βάρος της ζωής των καταπιεσμένων. Μια πολύπλευρη βία που στις μέρες μας έγινε αδύνατο να κρυφτεί: από τη φτώχεια και την άγρια εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης μέχρι όλον αυτόν τον αστυνομικό στρατό καταστολής και από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες και το ρατσισμό απέναντι στα πιο ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια μέχρι την ολοκληρωτική παράδοση του φυσικού περιβάλλοντος και των κοινωνικών αναγκών στο βωμό των καπιταλιστικών επενδύσεων. Μια πολύπλευρη βία που είναι καιρός να βρεθεί αντιμέτωπη με τη διασύνδεση, τη ριζοσπαστικοποίηση και τη γενίκευση των επιμέρους αντιστάσεων και να αντικρίσει την ιστορική της άρνηση.

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ενάντια στην κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα, για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

πρωτοβουλία αναρχικών-αντιεξουσιαστών, 23 Δεκέμβρη 2013

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Όποιος σηκώνει σήμερα τους ώμους, ή δέχεται ανήμπορος πως οι κρατούμενοι θα συνεχίσουν να υπομένουν αυτό το βασανιστήριο, γιατί σκέφτεται ότι η πλευρά μας είναι πολύ αδύναμη απέναντι σε αυτό, πως θα μπορεί να ελπίζει ότι είμαστε σε θέση να οικοδομήσουμε μία δύναμη που θα μπορεί να ανατρέψει συνολικά τις συνθήκες;"
Κομμάντο Katharina Hammerschmidt / R.A.F. (απόσπασμα προκήρυξης από την ανατίναξη της φυλακής στο Weiterstadt)

ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Η επιστημονικοποίηση της καταστολής συνιστά εδώ και δεκαετίες (στον ελληνικό χώρο τα τελευταία χρόνια) μία πάγια στρατηγική υπό διαρκή εξέλιξη και διερεύνηση από τα κράτη και τους παράγοντες που αλληλοτροφοδοτούνται με την κυριαρχία. Μία στρατηγική η οποία επιχειρεί την διατήρηση και το επισφράγισμα της ομαλότητας με σκοπό την ανεμπόδιστη κυριαρχία του καπιταλισμού μέσα στην κοινωνική μηχανή.
Αποτελούσε και αποτελεί μία εν ενεργεία τακτική σχετικά με την αναζήτηση και την εφαρμογή νέων τρόπων και μεθόδων που στόχο έχουν την καταστολή των αντιπάλων της εξουσίας και την αποτελεσματική διαχείριση του κοινωνικού ελέγχου.
Κομμάτι αυτού του ιδεολογικού σχεδιασμού, ίσως και θεμελιακό, δεν θα μπορούσε να μην είναι και η "σωφρονιστική" πολιτική. Μία πολιτική που με την πάροδο των ετών διαρκώς ρευστοποιείται, ανασυντάσσεται και εκ νέου σχηματοποιείται. Μία πολιτική η οποία αντικατοπτρίζεται με ισοπεδωτική κυνικότητα στα οικοδομήματα των φυλακών, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των λευκών κελιών, στα μπουντρούμια των απομονώσεων και στις κοινωνικές σχέσεις, που αντανακλά με απόλυτη ακρίβεια την βαναυσότητα του καπιταλισμού σε μία υπέρτατη συμπυκνωμένη μορφή. Σε μία μορφή που αποτυπώνει τον περιορισμό του ανθρώπου σε λίγα τετραγωνικά τσιμεντένιας πραγματικότητας.
Οι φυλακές είναι κάτι περισσότερο από όσα μπορεί να δεχθεί ένα ανθρώπινο οπτικό ερέθισμα. Οι φυλακές δεν σταματούν στα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα, στους ψηλούς τοίχους και τις νεκρές ζώνες, στις πτέρυγες και τα προαύλια, δεν σταματούν στα κελιά και στα αμέτρητα κυβικά μπετό που με μια πρώτη ματιά συνθέτουν την αρχιτεκτονική τους. Δεν σταματούν στην διατήρηση της ανελευθερίας... Απεναντίας, από εκεί μόλις ξεκινούν.

Η πεποίθηση ότι το εκσυγχρονισμένο πειθαρχικό σύστημα στηρίζεται στη φυλακή που υπάρχει μες στο κεφάλι, πρέπει να καταστεί πιο ισχυρή από ποτέ. Η φυλακή σταδιακά παύει να είναι ένας μηχανισμός μόνο σωματικού βασανισμού και απροκάλυπτης εκδικητικότητας. Το μοντέλο ενός στυγνού κατασταλτικού μηχανισμού ανασκευάζεται για να μεταμορφωθεί η φυλακή σε ένα κέντρο ιδεολογικής και υπαρξιακής μεταρρύθμισης. Τα πρώτα δείγματα απόπειρας κατανόησης του συμπεριφορισμού των κρατουμένων αλλά και προσπάθειες μετασχηματισμού της "σωφρονιστικής" πολιτικής είναι ήδη αισθητά.
Οι αγωνιστές κρατούμενοι δεν βασανίζονται για αυτά που γνωρίζουν, αλλά για αυτό που είναι. Βασανίζονται γιατί έμαθαν να λένε εγκαίρως όχι.
Έτσι για να ελεγχθεί ο κρατούμενος πρέπει πρώτα να ελεγχθεί το περιβάλλον του και να αντιστραφεί η οπτική του για τα ερεθίσματα που δέχεται. Πάνω σε αυτή τη καλοζυγισμένη στρατηγική, πολλοί κρατούμενοι θα γνωρίσουν ένα καθεστώς απομόνωσης. Μιας απομόνωσης αισθητηριακής, επικοινωνιακής, κοινωνικής, θα διαβιούν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, απομακρυσμένοι και αποκομμένοι προκειμένου να επιχειρηθεί η αποσύνδεσή τους από την οποιαδήποτε κοινωνική ακολουθία. Θα ζουν σε ιδιότυπα καθεστώτα εγκλεισμού που στερούν τη δυνατότητα αλληλεπίδρασης και διαδραστικότητας μεταξύ των πιο μαχητικών κομματιών μέσα στην κοινωνία της φυλακής. Συναντούν την αντιστροφή της ορολογίας μέσω της επαναξιολόγησης και του επαναπρογραμματισμού των λέξεων και των εννοιών, προκειμένου η μετάβαση από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, σε ένα κράτος πρόνοιας και δημοκρατικής ευαισθησίας να γίνει ευκολότερη. Έτσι η φυλακή πλέον θα αποκαλείται "σωφρονιστικό κατάστημα", η συναίνεση δεν θα αποσπάται κατά αποκλειστικότητα με βουρδουλιές και καθήλωση, αλλά και με πλύση εγκεφάλου. Ο δεσμοφύλακας, θα μετονομαστεί σε "υπάλληλος του υπουργείου δικαιοσύνης", και η απομόνωση "πειθαρχικός περιορισμός". Δεν υπάρχει πλέον μόνο τιμωρία, αλλά κυρίως θεραπεία.

Οι φυλακές θα μπορούσαν ίσως να παρομοιαστούν με κάποια νέου τύπου θεραπευτήρια, μιας και για το κεφάλαιο οι κοινωνικές συνθήκες και οι πολιτικοί συσχετισμοί που παράγουν την αμφισβήτηση και καλωσορίζουν την παραβατικότητα μπροστά στα μούτρα της νομιμότητας, δεν υπάρχουν. Είναι αδιανόητο ο άνθρωπος να μην αποτελεί αναπόσπαστο και χρήσιμο γρανάζι στην προώθηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας από την στιγμή που η δημοκρατία, κατά καθολική κατασκευασμένη παραδοχή, είναι πανάκεια. Δεν γίνεται λόγος περί εξεγερτικότητας, λοιπόν, αλλά περί νόσου του πνεύματος μειοψηφικών κομματιών. Οι αγωνιστές, κρατούμενοι και μη, για την κυριαρχία δεν συνιστούν τίποτα περισσότερο από ψυχωτικούς παράφρονες. Είναι τα διαταραγμένα αυτά περιθωριακά στοιχεία, που κατοικούν σε έναν κόσμο που αναπνέει μέσα από τη διαρκή ρευστότητα στα ταμεία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που περιφρουρείται από την δικτατορία του κεφαλαίου, ενός κόσμου που "η εργασία απελευθερώνει". Σε έναν κόσμο χρήσιμων και μη, άρτιων και λειψών, παραγωγικών και παρασιτικών, αποδοτικών με διαβαθμίσεις και κλίμακες. Σε έναν κόσμο που κριτήριο κατηγοριοποίησης αποτελεί η αναγκαιότητα της χρήσης του ανθρώπου ως μιας στατιστικής για την καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία.
Οι φυλακές δεν είναι τίποτα παραπάνω από εργοστάσια παραγωγής εκβιαστικών συναισθημάτων, στρεβλών και νόθων συμπεριφορών. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μήτρες που γεννούν την αποκτήνωση. Δεν είναι τίποτα λιγότερο από μηχανισμοί που διατηρούν την ανελευθερία, και ως τέτοιοι πρέπει να πολεμηθούν.

Οι αγωνιζόμενοι ευτυχώς δεν ξεχνούν και δεν συγχωρούν τα εγκλήματα της κρατικής βαρβαρότητας σε βάρος τους. Αυτό καταμαρτυρούν οι ματωμένες σελίδες των εξεγέρσεων, των επαναστάσεων.
Μέσα σε όλα αυτά, η φυλακή είναι ένας προορισμός περισσότερο από πιθανός. Τα κεφάλια μας παίζονται κορώνα-γράμματα εδώ και καιρό. Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι, με δυσκολία θα στοιχημάτιζαν ότι θα στέκουν για πολύ ακόμα ανάμεσα στους ώμους μας.
Κάποιοι όμως ακόμη και μέσα σε αυτές τις συνθήκες εξοπλίζονται και ανασυντάσσονται. Αποκωδικοποιούν και προσπαθούν να ανατρέψουν τις επιδιώξεις και τις συνέπειες ενός, περισσότερο ψυχικού και ιδεολογικού, παρά σωματικού, απομονωτισμού που γεννά η φυλακή. Μέσα σε αυτό τον κόσμο στέκονται πεισματικά όρθιοι απέναντι στο νυστέρι της ψυχοχειρουργικής κατασταλτικής επέλασης. Επιχειρούν να περιθωριοποιήσουν την απομόνωση, τον εκβιαστικό, επιβαλλόμενο κατακερματισμό της ανθρώπινης υπόστασης. Πολεμούν ξανά και ξανά τη νόρμα των φυλακών-θεραπευτηρίων.
Χτίζουν κοινότητες και δίκτυα αγώνα, αναπτύσσουν ειλικρινείς πολιτικές και διαπροσωπικές σχέσεις. Σχέσεις ζωής και σχέσεις αγώνα. Μοιράζονται ερεθίσματα και κοινά βιώματα, επικοινωνούν προβληματισμούς και βάζουν στόχους, λειτουργώντας με αποφασιστικότητα απέναντι στο μονοπώλιο της βίας του κράτους. Παραμένουν σε επαγρύπνηση κρατώντας οξυμένα τα αντανακλαστικά τους και αρνούνται να χάσουν την ανθρωπιά τους. Αποδομούν στην πράξη τη λογική του πειθαρχικού προγραμματισμού πάνω στους εξεγερμένους, χτίζοντας τις βάσεις για την αξιοπρέπεια και την κριτική σκέψη που τολμά.
Αγωνίζονται δίνοντας μια σκληρή μάχη με το χρόνο και τη μνήμη.

Όλοι και όλες, όσοι αγωνίζονται αξίζουν την αλληλεγγύη μας. Την αξίζουν γιατί εν τέλει τους αναλογεί. Τους αναλογεί γιατί με τη στάση ζωής τους κράτησαν και κρατούν ζωντανά τα παραδείγματα της αντίστασης και της αξιοπρέπειας. Κρατούν ανοιχτά τα μονοπάτια της ελευθερίας για τους επόμενους που έρχονται να τα βάλουν με την κρατική και καπιταλιστική μηχανή. Γιατί κρατούν κλειστούς, με οδόφραγμα τη σάρκα και το πνεύμα, τους δρόμους απέναντι σε έναν μηχανισμό θανάτου, οπλισμένο μέχρι τα δόντια, που είναι αποφασισμένος για τον φυσικό και ηθικό τους αφανισμό. Αξίζουν την αλληλεγγύη μας, όλοι αυτοί και αυτές, οι άντρες κι οι γυναίκες, που μετατρέπουν την φυλακή από στιγμή στατικότητας, σε εποχή ανυπομονησίας. Σε μία εποχή που θα γεμίσουν πάλι με τα βήματα τους, τους δρόμους ανταλλάσσοντας συνένοχα βλέμματα και χαιρετισμούς. Αξίζουν την αλληλεγγύη μας, όλοι αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι που ξεγελούν τις κάμερες και τις σκοπιές, τις νεκρές ζώνες... που σαν αέρας περιγελούν το συρματόπλεγμα και το διαπερνούν. Περιπαίζουν το μπετό και το ατσάλι, σαν αόρατη κραυγή πολέμου από τις νύχτες των φυλακών. Δρασκελούν με αυθάδεια τα τείχη κατευθυνόμενοι στις πολιτικές διαδικασίες, στις συγκρουσιακές πορείες, στις δυναμικές επιθέσεις. Στις σκέψεις μας.

ΑΞΙΖΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ, ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ

ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

πρωτοβουλία αναρχικών-αντιεξουσιαστών, 23 Δεκέμβρη 2013





Monday, December 23, 2013

ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ: Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΑ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ

Του Antonio Giovetti



ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Κατά τον δωδέκατο αιώνα γράφτηκε από ανώνυμο ποιητή ο "Διγενής Ακρίτας", ένα από τα πιο γνωστά έργα της ελληνικής μεσαιωνικής λογοτεχνίας που αφηγείται τα διαδραματισθέντα του πολέμου ανάμεσα στους Χριστιανούς και τους Άραβες στον οποίο διακρίνεται για την ανδρεία του ο γόνος ενός εμίρη που είχε απαρνηθεί τον ισλαμισμό και της κόρης ενός Βυζαντινού στρατηγού. Μετά από μια χιλιετία, οι Άραβες κατέκτησαν το ελληνικό έδαφος: τον περασμένο Φεβρουάριο, ο κολοσσός των τηλεπικοινωνιών Arab Sat αγόρασε το 99.05% της Hellas Sat για 208.000.000 ευρώ, ενώ την περασμένη εβδομάδα τα πετρελαιοδολάρια εισέβαλαν στην Βουλιαγμένη, το στολίδι της Αθηναϊκής Ριβιέρας.

ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΤΑΙΠΕΔ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

"Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ, κατά τη σημερινή έκτακτη συνεδρίασή του και μετά από τη θετική γνωμοδότηση του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων, ανακήρυξε προτιμητέο επενδυτή την JERMYN STREET REAL ESTATE FUND IV LP, μετά τη χθεσινή αποσφράγιση της βελτιωμένης προσφοράς ύψους €400 εκ. για το 90% των μετοχών της «Αστήρ Παλλάς Βουλιαγμένης Α.Ξ.Ε.», όπως αυτές θα διαμορφωθούν μετά την ολοκλήρωση της συναλλαγής". Την επόμενη ημέρα το Διοικητικό Συμβούλιο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, που διαχειριζόταν το 85% του κεφαλαίου, αποφάσισε να πουλήσει το μέρισμα του στους Άραβες οι οποίοι, τους προσεχείς μήνες, θα προβούν σε δημόσια πρόταση για να αγοράσουν το 10% που ακόμα μένει στα χέρια του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων.

ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΠΛΕΙΟΔΟΤΗ

Η JERMYN STREET REAL ESTATE FUND IV LP είναι μια εταιρεία του Λονδίνου με γραφεία στην Βηρυτό και στο Ντουμπάι η οποία αποτελείται από τους εξής οχτώ οργανισμούς:
A) Το Κρατικό Συνταξιοδοτικό Ταμείο του Κουβέιτ που ελέγχεται από τους εμίρηδες και θα καταβάλλει 135.000.000 ευρώ για να αποκτήσει τα δικαιώματα διαχείρισης του Αστέρα Βουλιαγμένης,
B) Δυο σαουδαραβικά επενδυτικά κεφάλαια - το AGC Equity Partners Special Opportunities Fund και το AGC Equity Partners Private Equity Secondary Fund - που θα συμβάλλουν στην εξαγορά με 115.000.000 ευρώ,
Γ) Το επενδυτικό κεφάλαιο D-Marine Investments Holding, μια θυγατρική του τούρκικου κολοσσού DOGUS. Η εν λόγω επιχείρηση διαχειρίζεται, με την ΛΑΜΔΑ DEVELOPMENT του Σπύρου Λάτση, την Mαρίνα Φλοίσβου και από τον περασμένο Ιανουάριο και αυτές της Ζέας, της Κέρκυρας και της Λευκάδας και πρόκειται να εκταμιεύσει 100.000.000 ευρώ.
Δ) Τέσσερα επενδυτικά κεφάλαια - το λιβανέζικο BB Real Estate Fund, το Hannover Investments της ιδιοκτησίας των εμίρηδων του Αμπού Ντάμπι, το Doric Investments και το M1 Alpha Capital Limited - που θα διοχετεύσουν 50.000.000 ευρώ στον κλειστό λογαριασμό της Τρόικας στην Τράπεζα της Ελλάδος.
Θα παραχωρηθούν στον πλειοδότη τα εξής δικαιώματα:
A) Διαχείριση ενός ακινήτου 308 στρεμμάτων, εκ των οποίων 193 ανήκουν στην Εθνική Τράπεζα και τα άλλα 115 στο ΤΑΙΠΕΔ,
B) Διαχείριση των τριών παρακάτω ξενοδοχείων:
1) Αrion Resort & SPA (123 κλίνες, 58 bungalows, συνεδριακό κέντρο, καταστήματα και ανοιχτό κολυμβητήριο
2) Westin Hotel Athens (162 κλίνες, γυμναστήριο, συνεδριακό κέντρο, καταστήματα, εστιατόρια και μπαρ)
3) το αναξιοποίητο Afroditi.
Γ) Διαχείριση δυο παραλιών των 1.600 και 2.100 μέτρων αντίστοιχα
Δ) Διαχείριση της μαρίνας μέχρι το 2052.

Η ΑΣΥΣΤΟΛΗ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΕΠΙΠΤΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ

Η εύστοχη ολοκλήρωση του διαγωνισμού οφείλεται βασικά στην μετατροπή των αρχικών διατάξεων της Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που προέβλεψαν την ανέγερση ξενοδοχείου 265 κλινών και παραθεριστικών κατοικιών σε επιφάνεια 25.500 τετραγωνικών μέτρων. Οι Διοικήσεις της Εθνικής Τράπεζας και του ΤΑΙΠΕΔ, με τον σκοπό να καταστήσουν πιο ευνοϊκές τις συνθήκες για τους επενδυτές, προχώρησαν σε πλήρη αλλαγή των προηγούμενων κανόνων επιτρέποντας την δόμηση και σε εκτάσεις που προστατεύονται από το Προεδρικό Διάταγμα της Πρώτης Μαρτίου του 2004. Το νέο κείμενο κατατέθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής που συνεδρίασε για πρώτη φορά στις 26 Νοεμβρίου σχετικά με αυτό το θέμα. Ο περιφερειάρχης Ιωάννης Σγουρός ανέστειλε σκανδαλωδώς την συζήτηση την στιγμή που αντιλήφθηκε πως και οι βουλευτές της ΝΔ θα καταψήφιζαν το σχέδιο το οποίο θα έπαιρνε την τελική έγκριση στις 29 Νοεμβρίου μέσα στο ξύλο και τις κραυγές των αντιπροσώπων της αντιπολίτευσης. Η καταγγελία της συμφωνίας εκ μέρους του κυρίου Νίκου Γαλανού, πρώην βουλευτή του ΣΥΝ, προκάλεσε την παρέμβαση της Δικαιοσύνης και ο εισαγγελέας οικονομικών υποθέσεων Ιωάννης Δραγάτσης προέβη στην σχετική έρευνα. Σύμφωνα με τις πηγές, οι επενδυτές προτίθενται να κατεδαφίσουν το αναξιοποίητο ξενοδοχείο "Αφροδίτη" για να χτίσουν 10-15 επαύλεις για πλούσιους Άραβες, ενώ θα προχωρήσουν σε επέκταση της μαρίνας για να μπορέσουν να αγκυροβολήσουν τα σκάφη αναψυχής των δισεκατομμυριούχων αυτής της υφηλίου.

Η ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΗΣ ΕΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ

Για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της Τρόικας, η Εθνική Τράπεζα και το ΤΑΙΠΕΔ είχαν εντάξει στο σχέδιο αποκρατικοποίησης και τον αρχαιολογικό χώρο της Βουλιαγμένης που περιλαμβάνει τον ναό του Απόλλωνος Ζωστήρα και τα κατάλοιπα του βωμού της Αρτέμιδος και οικισμών της ελληνιστικής εποχής. Τον περασμένο Μάρτιο το σωματείο των υπαλλήλων Αττικής, Στερεάς και Νήσων του Υπουργείου Πολιτισμού υπέβαλε μια προσφυγή κατά της συμφωνίας Εθνικής-ΤΑΙΠΕΔ και τον Νοέμβριο το ΚΑΣ κήρυξε τον Λαιμό Βουλιαγμένης ως "μη οικοδομήσιμη ζώνη". Κατά την διάρκεια της διαδικασίας, τα στελέχη της τράπεζας και του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων ανησυχούσαν περισσότερο για την απαγόρευση της πρόσβασης στην ιδιωτική παραλία παρά για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας, αφού "οι τουρίστες μεταχειρίζονται την επίσκεψη στις αρχαιότητες ως πρόφαση για να κάνουν τζάμπα τα μπάνια τους". Η δύση του δυτικού πολιτισμού προχωράει με γοργούς ρυθμούς στον γεωγραφικό χώρο που τον γέννησε. Πρόκειται για ένα από τα πάμπολλα παράδοξα που φαίνονται σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Η υπακοή της Αθήνας στις διαταγές των διεθνών πιστωτών προκάλεσε την πλήρη αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος. Με λίγα λόγια, η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια χώρα όπου χωράνε μόνο οι εξής τέσσερις χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί:
A) Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος
Β)Alpha Bank
Γ) Τράπεζα Πειραιώς
Δ) Eurobank.
Τα ιδρύματα που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν επαρκή κονδύλια για την ανακεφαλαιοποίηση τους είτε θα εκκαθαριστούν είτε θα απορροφηθούν. Το Δεύτερο Μνημόνιο καθιέρωσε την αμετάκλητη παραίτηση του Κράτους και της Τράπεζας της Ελλάδος και από τα περιουσιακά στοιχεία τους και από οποιαδήποτε προσφυγή στα Δικαστήρια για να τα ανακτήσουν. Με λίγα λόγια, οι Τράπεζες θα έπρεπε να πληρώσουν τις διαδικασίες συγχώνευσης και απορρόφησης με το ξεπούλημα των ιδιοκτησιών τους. Είναι άραγε τυχαίο πως στις 9 Δεκεμβρίου, ενώ το δελτίο Τύπου του ΤΑΙΠΕΔ ανακοίνωνε την καλύτερη προσφορά για τον Αστέρα Βουλιαγμένης η Εθνική Τράπεζα επεσήμαινε την ολοκλήρωση της ενσωμάτωσης της Probank στο δίκτυο της; Όσο τυχαία είναι η παραχώρηση του 66% της ΠΑΝΓΑΙΑ, της κτηματομεσιτικής θυγατρικής της που πρόσφατα απέκτησε 14 ακίνητα του Δημοσίου, στο ολλανδικό επενδυτικό κεφάλαιο Invel που ελέγχεται από τον κακόφημο Ισραηλινό μεγιστάνα Beny Steinmetz.
Τα ανεξήγητα μυστήρια ενός αποπροσανατολισμένου Κράτους συνεχίζονται και στο μεταξύ το "success story" του Σαμαρά γκρεμίζεται...

43η μέρα απεργίας πείνας του Σπύρου Στρατούλη

Αφισάκι της εκδήλωσης που έγινε την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου στο Ρεσάλτο

Sunday, December 22, 2013

42η μέρα απεργίας πείνας του Σπύρου Στρατούλη

Η ΠΟΣΠΕΡΤ το έκανε. Με τα άλλα σωματεία, τι γίνεται ρε μάγκες;



Δύο ψηφίσματα αλληλεγγύης έδωσε στη δημοσιότητα η ΠΟΣΠΕΡΤ, ζητώντας το σταμάτημα των διώξεων των Θ. Σίψα και Σ. Στρατούλη.

Τα ψηφίσματα είναι τα ακόλουθα:

"Η ΠΟΣΠΕΡΤ εκφράζει την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη της στον διωκόμενο Θοδωρή Σίψα και την αντίθεσή της με την δίωξη που στηρίζεται σε αβάσιμες, ανυπόστατες και κατασκευασμένες κατηγορίες.

Ο Θοδωρής Σίψας, ένας εργαζόμενος στις ταχυμεταφορές, ήταν ένας από τους χιλιάδες απεργούς – διαδηλωτές που συμμετείχαν στην πανεργατική απεργία και την συγκέντρωση ενάντια στην ψήφιση του Μνημονίου Ι στις 5/5/2010.

Δεν έχει καμία σχέση με τις κατηγορίες που του αποδίδονται για τον εμπρησμό του υποκαταστήματος της Marfin στην οδό Σταδίου, που στοίχισε την ζωή σε τρεις ανθρώπους.

Η υπόθεση του Θοδωρή Σίψα είναι μια εξόφθαλμη περίπτωση κατασκευής ενόχων από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, προκειμένου να στοχοποιηθούν για τις πολιτικές τους ιδέες αγωνιζόμενοι άνθρωποι που αντιστέκονται στην εξαθλίωση και τον εκφασισμό της κοινωνίας.

Οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ υπερασπιζόμαστε κάθε συνάδελφο που μπαίνει στο στόχαστρο της κατασταλτικής πολιτικής, λόγω της πολιτικής του ταυτότητας.

ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ Ο Θ.ΣΙΨΑΣ, ΕΝΑΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΤΟ ΕΞΙΛΑΣΤΗΡΙΟ ΘΥΜΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΡΑΓΙΚΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ.

ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ".


2) "Ο Σπύρος Στρατούλης, κρατούμενος των φυλακών Λάρισας στην Ελλάδα, έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 11 Νοεμβρίου 2013. Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη ιατρική γνωμάτευση, η κατάσταση της υγείας του χαρακτηρίζεται κρίσιμη, με ορατό τον κίνδυνο σοβαρών και μη αναστρέψιμων βλαβών για τον οργανισμό του.

Ο Σπύρος Στρατούλης είναι κρατούμενος εδώ και 22 χρόνια και σε λίγο καιρό ετοιμαζόταν να αποφυλακιστεί. Για το λόγο αυτό και στο πλαίσιο της επανακοινωνικοποίησής του, η διοίκηση των φυλακών Λάρισας του επέτρεπε κάποιες εξόδους από τη φυλακή. Ξαφνικά, όμως, η χορήγηση των αδειών σταμάτησε, γιατί η αστυνομία τον ενέπλεξε σε μια πολιτική υπόθεση με την ονομασία «Στέκια Θεσσαλονίκης».

Σύμφωνα με την υπόθεση αυτή, διεξάγεται έρευνα για τη συμμετοχή 60 ατόμων –που συμμετέχουν σε πολιτικές δράσεις του αντιεξουσιαστικού και αναρχικού χώρου- σε παραβατικές συμπεριφορές. Τα 60 άτομα, μέχρι να γίνει η δίκη, αφέθηκαν ελεύθεροι από τον ανακριτή, αλλά για τον Σπύρο Στρατούλη, επειδή βρίσκεται ήδη στη φυλακή, η Διοίκηση των φυλακών αποφάσισε αυθαίρετα να του στερήσει τις άδειες.

Η υπόθεση του Σπύρου Στρατούλη αναδεικνύει τις αδυναμίες και αυθαιρεσίες που συμβαίνουν στο χώρο της δικαιοσύνης και του σωφρονισμού στην Ελλάδα. Η δίωξή του είναι πολιτική δίωξη. Η ξαφνική στέρηση των αδειών είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο που μπορούσαν να κάνουν σε έναν άνθρωπο που από τα 19 έως τα 41του χρόνια βρίσκεται στη φυλακή.

Ο Σπύρος Στρατούλης έχει τη συμπαράσταση όλων μας. Δεν θα τον αφήσουμε να πεθάνει, δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να πεθάνει. Η ΠΟΣΠΕΡΤ συμμετέχει στο δίκαιο αγώνα του, αγώνα για αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Ζητούμε την άμεση απόσυρση της δικογραφίας για την οργάνωση «Στέκια Θεσσαλονίκης».

Ζητούμε την άμεση ικανοποίηση του αιτήματος επαναχορήγησης αδειών στον Σπύρο Στρατούλη"

Friday, December 20, 2013

40η μέρα απεργίας πείνας του Σπύρου Στρατούλη



Και η σιωπή καλά κρατεί... Εκτός από δύο μικρές τηλεφωνικές συνεντεύξεις στο Δίκτυο της ΕΡΑ και Στο Κόκκινο που έδωσε η δικηγόρος του και κάποιες σποραδικές αναφορές με αφορμή είτε την συνέντευξη τύπου στην Θεσσαλονίκη είτε συγκεντρώσεις-πορείες αλληλεγγύης μόνο το OMNIA, το Indymedia και τα αντιπληροφοριακά μέσα ασχολούνται.

Η δικηγόρος του, Κωνσταντίνα Κάτσια μιλάει στην Filistina και το OMNIA TV

Thursday, December 19, 2013

Wednesday, December 18, 2013

38η μέρα απεργίας πείνας του Σπύρου Στρατούλη

Σύμφωνα με απόλυτα έγκυρη πηγή ο Σπύρος Στρατούλης έχει μεταφερθεί και πάλι στις Φυλακές Λάρισας όπου και συνεχίζει την απεργία πείνας του. Είναι ερωτηματικό -τουλάχιστον για μένα- τι είδους ιατρική ασκείται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας και με ποια οπτική -γιατρών ή μπάτσων- αντιμετωπίζεται η περίπτωσή του.

Αν καταφέρω να επιβεβαιώσω αυτά που ψάχνω, θα επανέλθω.




Στο μεταξύ εδώ μπορείς να ακούσεις τον ίδιο τον Σπύρο Στρατούλη σε μια παλιότερη τηλεφωνική του επικοινωνία με την Filistina.

UPDATE: Στο Indymedia ανέβηκε αυτό.

Σήμερα Τρίτη 17/12, ο φυλακισμένος αγωνιστής Σπύρος Στρατούλης που διανύει την 36η ήμερα απεργίας πείνας, μεταφέρθηκε εκ νέου στις φυλακές , μετά την χθεσινή του εισαγωγή στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Λάρισας!

Ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή. Χθες Δευτέρα 16/12 μετά από εντολή του γιατρού των φυλακών Λάρισας, ο Σπύρος πρέπει εσπευσμένα να μεταφερθεί και να εισαχθεί σε νοσοκομείο, καθώς διαγνώστηκε μεταξύ άλλων συμπτωμάτων οξεία αφυδάτωση. Την ίδια μέρα γίνεται εισαγωγή του στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Λάρισας. Εκεί γίνεται απόπειρα χορήγησης ορών τους οποίους ο σύντροφος δεν δέχεται. Μετά από αυτή του την άρνηση, οι γιατροί σε αγαστή συνεργασία με τους μπάτσους, επικαλούνται σχετική εισαγγελική εντολή με την οποία διατάσεται η αναγκαστική νοσηλεία-θεραπεία του.

Στη συνέχεια ο Σπύρος λαμβάνει τους ορούς που του επιβάλλονται διά μέσου απειλών (συγκεκριμένα τον απείλησαν πως θα του βάλουν χειροπέδες και πως θα του κάνουν αναισθησία) και σήμερα μετά τις αιματολογικές εξετάσεις που του κάνουν, αποφασίζεται το εξιτήριο του από το νοσοκομείο και η μεταφορά του πίσω στη φυλακή, καθώς τα αποτελέσματα κρίνονται πλέον "μη ανησυχητικά". Προφανώς και το εξιτήριο βασίστηκε στη βελτίωση των εργαστηριακών του εξετάσεων αμέσως μετά την χορήγηση των ορών, χωρίς να ληφθεί υπόψην η περαιτέρω κλινική εικόνα του απεργού (έντονη καταβολή, αίσθημα ζάλης, παροδική απώλεια όρασης, πτώση επιπέδου συνείδησης).'Ετσι σήμερα ο Σπύρος ξαναμεταφέρεται στις φυλακές Λάρισας.

'Οπως και στην περίπτωση της εισαγωγής του στο ίδιο πάλι νοσοκομείο στις 2/12, όπου αντιμετωπίστηκε, εκτός των άλλων, ως ένα ακόμη περιστατικό και όχι ως απεργός πείνας, έτσι και χθές η αντιμετώπιση του από τους γιατρούς ήταν αντίστοιχη. Με λίγα λόγια η νοσηλεία που του παρήχθη αλλά και το εξιτήριο από το νοσοκομείο καθορίστηκε απλά όπως σε ένα οποιοδήποτε περιστατικό απλής αφυδάτωσης ενός κρατουμένου, με τη μόνη διαφορά την υπερβολική παρουσία κάθε λογής μπάτσων... Το γεγονός ότι σήμερα διανύει την 36η ημέρα απεργίας πείνας είναι κάτι στο οποίο όχι απλά δεν δόθηκε η πρέπουσα σημάσια αλλά παραβλέφθηκε τελείως.

Σ'αυτό το σημείο δεν μπορούμε παρά να μιλήσουμε για μια ξεκάθαρη πλέον συνεργασία εισαγγελικών-δικαστικών-αστυνομικών αρχών με το πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας, σε σχέση με την αντιμετώπιση του απεργού πείνας Σπύρου Στρατούλη, που αποσκοπεί τόσο στην υπονόμευση του αγώνα που ο ίδιος δίνει αλλά και θέτει σε άμεσο κίνδυνο την εξέλιξη της υγείας του.

Από την πλευρά μας δεν θα ανεχτούμε κανένα να παίζει μπάλα με την υγεία του συντρόφου μας και καθιστούμε υπεύθυνους μαζί με την εισαγγελική-δικαστική-σωφρονιστική-αστυνομική εξουσία και το πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας.

Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Tuesday, December 17, 2013

37η μερα απεργίας πείνας του Σπύρου Στρατούλη



Σύμφωνα με το Indymedia έγινε εισαγωγή του Σπύρου Στρατούλη στο νοσοκομείο. Δεν έχω ακόμα επιβεβαιώσει την πληροφορία, αλλά μου φαίνεται λογική. Στο μεταξύ η συλλογή υπογραφών δεν έχει πιάσει ούτε τις εκατό ακόμα. Κουνήσου...

Monday, December 16, 2013

36η μέρα απεργίας πείνας του Σπύρου Στρατούλη

Και επειδή μάλλον δεν ξέρεις τι έχει συμβεί, ας τα πάρουμε από την αρχή. Πως ξεκίνησε η απεργία πείνας του Σπύρου Στρατούλη στις 11 Νοεμβρίου (αναδημοσίευση από το Omnia TV)




Σε σχέση και σε συνέχεια όσων γνωστοποίησα με προηγούμενη επιστολή μου, δηλώνω πώς, σήμερα, Δευτέρα, 11η Νοεμβρίου, ξεκίνησα απεργία πείνας καταγγέλλοντας την ποινική μεταχείριση μου από τις Αρχές, σχετικά με την εμπλοκή μου με βάση κατασκευασμένες κατηγορίες, που αφορούν την ένταξη μου σε μία δήθεν εγκληματική οργάνωση και τη μη χορήγηση των αδειών εξόδου μου από τη φυλακή, ως επακόλουθο της δίωξης που μου ασκήθηκε.

Επιλέγω το έσχατο αυτό μέσο αγώνα για να διεκδικήσω την έκδοση απαλλακτικού βουλεύματος και την εκ νέου χορήγηση των αδειών μου, καλώντας τις Αρχές να λάβουν θέση άμεσα.

Η σχετική δικογραφία που υποβλήθηκε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, τον Ιούλιο του έτους 2012, εκκρεμεί τώρα, στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, το οποίο θα αποφασίσει σχετικά με την παραπομπή μου ή μη, σε δημόσια δίκη.

Οι κατηγορίες που με αφορούν είναι αστήριχτες και οι ενδείξεις ανύπαρκτες. Τηλεφωνικές συνομιλίες είναι το μοναδικό μέσο που χρησιμοποιεί η αστυνομία σε βάρος μου και ειδικότερα, οι ευφάνταστες αξιολογήσεις που προσδίδουν στα λόγια τα δικά μου και τρίτων… Καταγγέλλω την στοχοποίηση των προσωπικών μου σχέσεων και συντροφικών. Οι αγώνες στις φυλακές δεν ποινικοποιούνται, δεν καταστέλλονται. Παρ΄όλα αυτά, κάποιοι σχεδιάζουν, βασιζόμενοι στη σχέση αλληλεγγύης που έχει εκφραστεί από πολιτικές συλλογικότητες στις μάχες εντός των τειχών, να αναβαθμίσουν, ποινικά, την συγκεκριμένη υπόθεση.

Επιπλέον, διαμαρτύρομαι για τη εφαρμογή από τις Αρχές, του άρθρου 55 του Σωφρονιστικού Κώδικα κατά τρόπο που απαγορεύει, στην περίπτωση μου, τη χορήγηση των αδειών που λάμβανα εδώ και δύο χρόνια και ενώ έχω αφεθεί "ελεύθερος" από τον Ανακριτή, εξαιτίας των παραπάνω. Οι Αρχές ερμηνεύουν το νόμο έτσι ούτως ώστε, να αρνούνται τη χορήγηση αδειών σε κρατούμενους που εκκρεμεί σε βάρος τους κακούργημα ακόμη και στην περίπτωση που δεν τους έχει επιβληθεί προσωρινή κράτηση ή περιοριστικοί όροι, προκαλώντας έτσι, την πολυετή ομηρία τους, μέχρι την έκβαση της δίκης.

Θα απαντήσω δραστικά ενάντια στην εκδικητικότητα του κράτους που προσπαθεί να λυγίσει όσους αντιστέκονται∙ ενάντια στο μονοπώλιο του να αποφασίζει και να λεηλατεί τις ζωές μας και στην αδιαφορία του κάθε λογής ανδρείκελου απέναντι στη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!

Σπύρος Στρατούλης

κρατούμενος στη φυλακή της Λάρισας

Friday, December 13, 2013

«Ανεκτίμητοι/ άνθρωποι σβήνουν συχνά/ όπως οι στιγμές» ή ο Μπάμπης και τα Χαϊκού στο Αυτόνομο Στέκι



Συγκεντρώνω εδώ όλο το υλικό της παρουσίασης. Η εισήγηση της Μαριάννας μπαίνει και σε κείμενο γιατί την βρήκα ιδιαίτερα πυκνή, ακούγοντάς την, η εισήγηση του Κωστή επίσης παρατίθεται γιατί ένα κομμάτι της το έφαγε η μαρμάγκα της μπαταρίας. Ζητώ συγνώμη για τα άτσαλα γυρίσματα της κάμερας, ειδικά στην παρουσίαση των χαϊκού. Αν ήξερα πώς το είχαν στήσει θα είχα πάει απέναντι, γαμώτο!
Απολαύστε υπεύθυνα, ούτε το βιβλίο ούτε η παρουσίαση ανήκουν στην κατηγορία "ανώδυνη λεξιπλασία"...




Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ:
Η τέχνη πάντοτε, με κάποιον τρόπο, διαλέγεται με το ανθρωπολογικά αντικειμενικό, όπως αυτό παρίσταται κατά περίπτωση. Εντοπιοποιεί, ταξιθετεί, ορίζει και περιορίζει, εγκαταλείπει το πραγματικό αρθρώνοντας συνάμα μια σχέση αποκλεισμού και συμπερίληψης, κτίζει στεγάσματα θεών, αποτυπώνει ανάγλυφα το φαντασιακό εγγράφοντάς το στην τοπολογία των θεσμίσεων της καθημερινής πρακτικής, άλλοτε αποικεί την ασκήμια που της έπρεπε να θεραπεύσει, άλλοτε εκτοπίζει και ορθώνεται σαν παραπλήρωμα… Αν, πάντως, και απομονώνει τον Μαρκήσιο στον Πύργο του, όμως δεν κόβει τις αλυσίδες της γέφυρας που στιγμές στιγμές κατεβαίνει…
Στα 60 χαϊκού του Χαράλαμπου Μαγουλά ο διάλογος αυτός γίνεται ιδιαίτερα αισθητός, καθώς η τέχνη «αποχαιρετώντας το αίνιγμά της» μετεγγράφεται στη συμπτωματολογία της κατάθλιψης, στο ευρύτερο σχήμα που οριοθετούν οι αμφοτερίζουσες ατραποί της κλινικής περίπτωσης δ.δ.
Και μολονότι κάθε γνήσιο έργο τέχνης, απ’ τη στιγμή της αρτίωσής του, αποκτά μια πολυδιάστατη ερμηνευτική δυναμική που, διαρρηγνύοντας την πατρότητα το εγγράφει στην επικράτεια της αυτονομίας, στην περίπτωση της συλλογής αυτής, πέρα και πάνω απ’ αυτήν την αδιαπραγμάτευτη ιθαγένεια, που την πολλαπλασιάζει κιόλας η ίδια η ελλειπτική φύση του χαϊκού, η παρουσία μιας μη παραβλέψιμης δομής όχι μόνο προδίδει τις γεωγραφικές συντεταγμένες της σκέψης του δημιουργού της αλλά και παρακολουθεί, ως και την τελευταία πράξη του δράματος, το νήμα της πρόθεσής του δίνοντας μια σφικτή ενότητα στο όλο.
Με υπόρρητες αναφορές στις σύγχρονες τεχνικές διακυβερνησιακής διαχείρισης του ανθρώπινου κεφαλαίου σ’έναν κόσμο γενικευμένα βιοπολιτικό, εκεί όπου ο κυρίαρχος χαράζει τα σύνορα της «αρτιμέλειας» ο ποιητής ανατέμει τη «νόσο της ψυχής», τα πάθη του σύγχρονου υποκειμένου, εγκλωβισμένου στο διαρκές πηγαινέλα της διπολικής διαταραχής.
Η αυλαία αιρόμενη, πρώτο επεισόδιο της πρώτης πράξης, μας μεταφέρει στον αστερισμό της μανίας, τα πολιτικά, σε παρενθετικό σχολιασμό του ποιητή, που διαπλέκει έτσι, εύστοχα, μια ταραγμένη κατάσταση του ΕΙΝΑΙ με τον ΒΙΟ στην πόλη, για να παρακολουθήσουμε το εξωστρεφές ξεδίπλωμα ενός ρωμαλέου ΕΓΩ, που ορθώνεται επί σκηνής, με τη μανία αυτή των αποφασισμένων, «άγγελος-εξάγγελος» της άρνησής του:
«Θα εξεγερθώ/ θα γίνω σκαιών θεσμών/ το αντίσωμα» λέει.
Εξέγερση ενάντια στον κερματισμό, στου θανάτου το παράλογο, στην αδικία:
«Ψαύω βαθιά το/ σκοτάδι των φτωχών να/ το αφαιμάξω»
σαλπίζει μία φέρελπις φωνή, ανυποψίαστη, ίσως, για την τραγική της μοίρα.
Ύστερα, γλυκερή οσμή τεΐου αναδύεται και τη μνήμη αλώνει ένα συναίσθημα άβολης θλίψης, που συχνά κρύβουν στον κόρφο τους οι σαλονάτες συνευρέσεις καλοκάγαθων αστών κυριακάτικ’ απογεύματα χειμώνα, όταν με γδούπο σαλτάρει μια μορφή, το βλέμμα σκούρο, σαν νευρόσπαστο εκκρεμές γεμάτο σύγχυση, σχίζει το κοινό και οργισμένα φωνάζει:
«Ο κόσμος ψάχνει/ το ψέμα αισχρά να τον/ γιατροπορεύει»
και την υποβόσκουσα αηδία μετατρέποντας σε απαξίωση κατόπιν:
«Συστολή τυφλή/ αστοί στων ονείρων το/ σιτηρέσιο»
Αν όμως η εξέγερση στρέφεται πρώτιστα, ως τέτοια, ενάντια στον θάνατο, θα ήταν άραγε δυνατόν σε μια εμπνευσμένη στιγμή, ένα διάνυσμα τέλειο της ανθρώπινης περιπέτειας, θα ήταν, λοιπόν, δυνατό, τον τραγικό κύκλο της μοίρας διακόπτοντας, η εξέγερση αυτή, στον ίδιο τον στασιασμό της, να μην αναπαραγάγει δικαιώνοντας και εξυμνώντας τελικά, το φόνο του ανθρώπου;
Μια κατηγορική φωνή διαλύει την όποια ψευδαίσθηση:
«Στο οδόφραγμα/ η αναγκαιότητα/ σφαδάζει σκληρά»
ενώ
«Ανεκτίμητοι/ άνθρωποι σβήνουν συχνά/ όπως οι στιγμές»
Το φαντασιακό ζωοδοτεί την τέχνη κι η φαντασία τον θάνατο. Σίγουρη για τον εαυτό της, μια μορφή μισόκλειστη μας υποδέχεται στο αίνιγμά της:
«Στη λαιμητόμο/ το πιο αιχμηρό είναι/ η φαντασία»
Τα φώτα τώρα εστιάζουν μια φιγούρα αθεράπευτα δυτική, μέσα στις δομικές της αντιφάσεις:
«Ιδαλγός στέκω/ και υπόκοσμος θολά/ εκ περιτροπής» λέει,
είτα υπεραιρόμενη και αυτοσαρκαζόμενη, αριστοκράτης και μποέμ μαζί, τραγιάσκα, σφυρίχτρα, γραβάτα:
«Ήρωας προφίλ/ υψηλού: δυσανεξί/ α στο θάνατο» συστήνεται,
για να συντριβεί αμέσως μετά, σ’ ένα «κρεσέντο σιωπής» και μονοτονίας «του τάφου», με μια βουβή μιμική «αδόξου τέλους» στον παθητικό αποχωρητισμό που επιβάλλει το διαγνωσμένο επεισόδιο κατάθλιψης, επεισόδιο, που ο ποιητής παραπέμπει στην τέχνη, με πάλι περενθετικό σχολιασμό.
Οι επί σκηνής μορφές, τώρα, χάνουν πια το εύρωστο παράστημα, ενώ η προηγούμενη, υπερβάλλουσα ίσως, ευλυγισία των σωμάτων εδώ μετατρέπεται στην ακαμψία μιας ασπόνδυλης παραίτησης. Περίσσεια συναισθηματισμού, αδιέξοδου, μοναξιάς και θανάτου διαπλέκουν έτσι την τέχνη με την κλινική μορφή της κατάθλιψης. Αν και, σε μια προσπάθεια απεμπλοκής των δύο, ένας περήφανος σοφός, παρνασσιστής το δίχως άλλο, με ύφος καταγγελτικό θα προειδοποιήσει:
«Ναι. Η ποίηση/ είναι χωρίς οίηση/ νόθα κύηση»
Υπερτονίζοντας το επικό στοιχείο, σ’ ένα παιχνίδι αντιστίξεων και φόρμας θιγμένη, φανερά, μια άλλη μορφή αντιμηνύει:
«Όταν οι μέρες/ ομοιοκαταληκτούν/ είναι του τάφου»
Η ακύρωση, η καταδίκη στη μοναξιά ως αναπόδραστη μοίρα του σύγχρονου ανθρώπου, η μονοτονία, μια ζωή αφιερωμένη στην ασημαντότητα δίνουν το νεύρο, την κίνηση της πινελιάς, ορίζουν τα χρώματα και μακιγιάρουν τώρα τους ψιθύρους των φωνών μ’ έναν ρομαντισμό πεισιθάνατο:
«Οι τάσεις λένε/ αυτοκτονίας είναι/ αστικός μύθος»
και
«Στο σκοτάδι μου/ κάνω γκριμάτσες – κανείς/ δεν τις ακούει»
Η τέχνη φαίνεται να γίνεται για άλλη μια φορά «το καταφύγιο που μισούμε», τα μυστήριά της εκπαραθυρώνονται, ενόσω αναλύεται στα εξ ων συνετέθη:
«Ταινία, καλός/ αγωγός θεάματος/ σχοινί, σαπούνι»
Η πρώτη πράξη ολοκληρώνεται με την εκρηκτική σύζευξη των δύο πόλων της ασθένειας, την εξακτίνωση δηλαδή του ΕΓΩ (μανία), συγχρόνως με τη νοσηρή συστολή του (κατάθλιψη). Είναι γιατί ο έρωτας προϋποθέτει τέχνη και πολιτική, ή γιατί μας καταδικάζει σ’ ένα αδιάλειπτο σταμάτα-ξεκίνα, έξοδο και αναδίπλωση, επιθυμία και παραίτηση, προσμονή και ανελπισιά, ειλικρίνεια και ματαιοδοξία, ένα σημείο μηδέν δράσης και μη δράσης, μια πυρηνική μανιοκατάθλιψη, που οδηγεί συχνά στη θανατερή παραβίαση και ρήξη των συνόρων του υποκειμένου, εκεί που η ίδια η ύπαρξη διακυβεύεται;
«Σε κοιτώ μικρή/ Ιουλία, με Άδη/ αναστρέφομαι» θα πει,
ενώ, σείοντας την κεφαλή απελπισμένα και σε τόνους χαμηλούς, μια άλλη φωνή θα επιβεβαιώνει τη φιλάρεσκη κενοδοξία του υψηλού αντικειμένου της επιθυμίας:
«Δεξιώνεται/ βλέμματα στου μηδενός/ το θνητό βωμό»
Ο χρόνος, όμως, φαιά πατινάροντας την αφή της σκέψης, δίνει τη γέψη που ‘χει το καλό κρασί, το γερασμένο σε υγρό παμπάλαιο κελάρι:
«Η αγάπη μου/ είναι πια παλτό – γεύμα/ ηδύ του σκόρου»
Καθώς, σκοτεινά ερωτοτροπώντας με τη θλίψη:
«Ξάπλωσε πρώτος/ ο πόνος και ζεσταίνει/ τα σκεπάσματα» θα πει.
Ο αρχικός μας εξεγερμένος έχει γίνει τώρα:
«Hamlet, κλινικά/ αντεραστής, με σπουδές,/ μόνος, ψάχνει, τηλ»
Αρχικά νηπενθής και τελικά συντριμμένος απ’ την «αβάσταχτη ελαφρότητα» και την πολύτιμη κυκλοθυμία του επιθυμητού «είναι»:
«Είσαι κηλίδα/ χώματος, σβόλος από/ θειάφι μαύρο»
θα προφτάσει να ψιθυρίσει προτού δει να
«Βυθίζεται το/ ταβάνι στο στήθος σαν/ διασπάται ο νους» του
πλέρια παραδομένος σ’ ένα επεισόδιο μανιοκατάθλιψης, ειδάλλως τα ερωτικά, κι αυτά σε παρένθεση από τον ποιητή (του εύχομαι όχι για πάντα …).
Τρία διαγνωστικά επεισόδια στην πρώτη πράξη, με την πιθανότατα όχι τυχαία επιλογή ενός όρου που παραπέμπει συγχρόνως στην ψυχιατρική και στο θέατρο, τρία, και απόλυτης συμμετρίας, στάδια θεραπείας στη δεύτερη πράξη.
Συνεχίζοντας το παιχνίδι των κατοπτρισμών, πάντα σε παρένθεση-παραπομπή, τα φιλοσοφικά, τώρα, αναλαμβάνουν να ανακόψουν τον υποτροπιασμό της νόσου. Συνιστάται λίθιο και βαλπροϊκό νάτριο για τον έλεγχο των συμπτωμάτων της μανίας, η επιθετικότητα να τιθασευθεί, ο θυμός και η οργή να πάψει.
Αν θεωρήσουμε ότι η φιλοσοφική προσέγγιση του κόσμου δεν έφτασε στο τέλος της με τους προσωκρατικούς, θα μπορούσαμε, σ’ αυτή τη σύνδεση της θεραπείας με τα φιλοσοφικά, να εντοπίσουμε μια υπαινικτική αναφορά στο πολύ γνωστό «ευγενές ψεύδος» και την τελεσφόρα δυνατότητά του να καταπραΰνει τους αντιρρησίες και να υποτάσσει τις σκεπτικιστικές συνειδήσεις. Κι αυτό ας τεθεί ως μια απλή σκέψη του λέγοντος και έστω στον ποιητή η δυνατότητα να το επιβεβαιώσει ή μη. Όπως και να ‘χει, η ενδελεχής παρατήρηση, η αδιάλειπτη άσκηση του νου απορροφά, απομακρύνοντας από την τύρβη της αγοράς. Η αποστασιοποίηση είναι πράγματι ουσία αντί-δραστική. Όντως, πειθήνια στη θεραπεία:
«Κερματίζονται/ οι πίστεις στης ζωής τις/ αναβαθμίδες»
θα αποφανθεί, χαϊδεύοντας νωχελικά τη γενειάδα της φιγούρα μεσήλικη.
Και πράγματι: τους αλλόκοτους σαλτιμπάγκους, τους επαναστατημένους δανδήδες και τους ρομαντικούς της πρώτης πράξης, δείχνουν να τους διαδέχονται Σιλεντιάριοι στωικευόμενοι, φθεγγόμενες Σιβυλλικές μορφές.
Σαν άλλος Εμπεδοκλής μια απ’ αυτές απαγγέλει:
«Η αλήθεια/ πάσχει από ασκήσεις/ καθαρότητας»
επίσης ακούγεται:
«Τεκταίνεται η/ γνώση σε στιγμές κλειστές/ και θνησιγενείς»
Αν μη τι άλλο, αναμφίβολα η αναφορά στη φιλοσοφία επαναφέρει το κλασικό αλληλοεξουδετερωνόμενο δίπολο έργου-λόγου. Ο τελευταίος, κατεβάζει τον υδράργυρο:
«Σοφία κείται/ στις παγωμένες κόρες/ του γερου-κύνα» θα μάθουμε.
Και είναι έτσι:
Με τη «βούληση για δύναμη» ολοκληρωμένη, ο Νίτσε πεθαίνει, χωρίς ποτέ ούτε καν να φανταστεί τον υπεράνθρωπό του να γίνεται υπάνθρωπος και ο φιλόσοφος της Πολιτείας, στα συγγράμματά του καταθέτει – και μόνο εκεί – τη σύλληψη ενός αξιακού μέτρου της ζωής, όταν προτείνει τον φόνο των θνησιγενών, ενώ είναι οι τύραννοι της νεοτερικότητας, που θα το κάνουν πράξη εικοσιτόσους αιώνες μετά. Η ανθρωπότητα εξαντλείται, προφανώς, σε λανθασμένες αναγνώσεις:
«Η ιστορία/ λατρεύεται σαν χάος,/ ταμπού και πτώμα»
Βροντοφωνάζει η κορυφαία του χορού, προσδιορίζοντας, έτσι, τις ορίζουσες της ανθρώπινης κακοδαιμονίας.
Αν όμως, ιταμή μια φωνή αποφαίνεται:
«Το πένθος είναι/ ουσία και φαλλός της/ φιλοσοφίας»,
πρόκειται άραγε για μια ανώδυνη διαπίστωση του αποθεραπευμένου, ή για μια λάγνα εμμονή στη θλίψη, δειλούσα υποτροπιαμό; Οι εγειρόμενες αμφιβολίες δικαιώνουνε την περαιτέρω συνέχιση της φαρμακευτικής αγωγής.
Από τα εκηβόλα όπλα περνάμε στα αγχέμαχα: βενζοδιαζεπίνες, σε παρένθεση θεολογικά, δράση αγχολυτική, ηρεμιστική, αντισπασμωδική, αναισθητική, χαυνωτική έως… Εδώ το «ευγενές ψεύδος», δοσολογία αλλάζοντας, μετατρέπεται σε παγκόσμια φενάκη.
«Κρίνος Γαβριήλ:/ ενόχου αγχιστείας/ καταπίστευμα»
καταμαρτυρεί μια φιγούρα ανεπίδεκτη επιθετικού προσδιορισμού.
Αν, παραφράζοντας τον Χίτλερ, η φιλοσοφία απευθύνεται σε μια περιορισμένη ελίτ, η θρησκεία υπόσχεται ένα πιο γενικευμένο και στοχευμένο αποτέλεσμα. Δεν συναντούμε εδώ, πλέον, ούτε τους κομψευόμενους νέους, ούτε τους πλανόδιους γυρολόγους, ούτε τους χρησμοδότες, που διακριτικά υποχωρούν «στις γωνίες των σκιών», ακινητοποιημένοι στην ανολοκλήρωτη διαδρομή της μιμικής τους. Το κεντρικό τμήμα της σκηνής, πιθανόν φωτισμένο μ’ ένα άχρωμο φως, καταλαμβάνουν τώρα οι φιγούρες της διπλανής πόρτας. Γυμνές από τον όποιο μανιερισμό, προοικονομούν την τελική παγίδευση του υποκειμένου, που, λίγο αργότερα, θα κλείσει τη δεύτερη πράξη.
Μια τέτοια μορφή με όψη υπόχλωμη πεισματικά αντιδρά στη θεραπεία:
«Ποιο είναι το νόημα/ να ζητάς το νόημα/ «φίδι» απαντώ»
και
«Η τύχη είναι/ μια κτιστή δισημία/ μέθυσου θεού» λέει,
ορθώνοντας αντίλογο στο φαρμάκι που βύζαξε με το πρώτο της γάλα:
«Με τη γέννηση/ διαχέεται η οσμή/ της Πεντατεύχου»
Η αρχαία Ανάγκη βιάζεται όσο να γίνει «παράνυμφος και αντιστύλι» στο ιατήριον ψεύδος, καθώς δύο αλώνητα ανδράποδα αντιστικτικά σχεδόν:
«Για μια κόλαση/ οι ρόγχοι των ηδονών/ υπεξαιρούνται» ψαλμωδεί το ένα,
καταφάσκοντας στην αγυρτεία της γραπτής αφήγησης των σκλάβων και εκδυσωπώντας για την αμοιβή, το άλλο:
«Βδελύσσομαι μα/ προσβλέπω στου Επέκεινα/ τον αδρό μισθό»
Καθώς όμως ο Αμπντελχαμάν, ο Μαρτίνος και ο Δαυίδ διαπιστώνουνε κενό τον ουρανό τους, λείπουν τα χερουβείμ κι οι αγγέλοι θάλλουνε και πάλι στον βυθό στεφανωμένοι φύκια και κοράλλια που τους πρέπουνε, ο ουρανός, έρημος πια και απελευθερωμένος, ξανασμίγει ερωτικά με τ’ ακρογιάλια του Όμηρου:
«Ο ουρανός μου/ γέρνει φαιά στο κύμα/ και στο αλάτι»
Όμως, ο Φόνος του Θεού πρέπει αναπόδραστα να ξανανοίγει τη ρητορική που οδηγεί στο έγκλημα ή στην αυτοκτονία;
«Κάννη στο στόμα/ η unio mystica/ μη μυημένων»
Εκτός από ελάχιστες στιγμές, που ως κι αυτές λίγο μετά τις αποικιοποίησε η πλάνη, η απάτη ή η τρέλα, εκτός από ελάχιστες στιγμές μέχρι σήμερα, η ανθρώπινη ιστορία εξαντλείται σ’εναν Σισύφιο αγώνα με τα είδωλα… επευφημεί τον νέο Βασιλιά άμα τω φόνω του παλιού, καταδικάζοντας τον εαυτό της στον μηδενισμό της ατελεύτητης ειδωλολατρίας. Έτσι, επιμελημένα κρύβοντας την όψη πίσω απ’ την παλιά προσωπίδα, μια μορφή κλείνει το επεισόδιο:
«Το Κακό χρίει/ την έξοδο με δώρου/ συσκευασία»
Τέλος της τελευταίας πράξης: Ηλεκτροσπασμοθεραπεία, «σωσίβιο σοκ», χρόνος σε παρένθεση.
Αν απ’ τη μια, το τμήμα αυτό του έργου είναι το πιο ομιλούν, από την άλλη, είναι αυτό που προσκαλεί στις πιο ποικίλες ερμηνευτικές περιπλανήσεις. Ο πάσχων, αρνητικός ως τώρα στη θεραπεία, υποβάλλεται στην ύστατη δοκιμασία του ηλεκτροσόκ. Το σκοτεινό σημείο, εδώ, δεν είναι η παραπομπή στον χρόνο, αρχαιόθεν πανδαμάτορα όμως και άγοντα στον θάνατο, αλλά εντοπίζεται κυρίως στην υπισχνούμενη προοπτική του τελευταίου.
Εξηγούμαι: για το αν επί σκηνής υπάρχει πλέον μία μόνο κεντρική μορφή, επιλογή που υποστηρίζεται ίσως από τις διαδοχικές πρωτοπρόσωπες συντάξεις, καθώς και από την χρονική αλληλουχία των δρωμένων, εσωτερικών και εξωτερικών, μορφή που συμπεριλαμβάνει τα επιμέρους υποκείμενα των ρήσεων, ή όχι, για το είδος του φωτισμού, τη μίμηση και τη σκηνογραφία, ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης θα ’ταν το δίχως άλλο το πλέον κατάλληλο πρόσωπο για να αναλάβει. Και θα το έπραττε κατά τρόπο άξιο αυτού του έργου.
Στα ερωτήματα, όμως, που ξεδιπλώνει ο ποιητής, οι λεωφόροι της σκέψης που ανοίγονται, έχουν να κάνουν με απόλυτα προσωπικές κοσμοτοποθετήσεις.
Παρακολουθώντας τον συγγραφέα, ο αρχικός στασιαστής μας, μην ξεχνάμε «προφιλ υψηλού», αποδομείται στα μύχια συστατικά της ύπαρξής του:
«Πάγιοι θρόμβοι/ περιοδολογούν κά-/ θε επίγνωση»
και
«Καλώδια τεκ/ ωθούν τον κρόταφο σε/ λήθη ανάγκης»
και
«Λύουν το σώμα/ πολύχρωμα θαύματα/ ιδιώνυμα»
Και εφόσον η «Ζωή στο κλουβί» αφιερώνεται στο «κράτος του πόνου», παρακολουθεί, για τελευταία φορά, να εκτυλίσσονται μπροστά σ’ αυτό που ακόμα είναι, όλα τα τιμαλφή ενδύματα της ύπαρξής του:
«Εμπύρετος στην/ κλίνη, λόγια, χάνω, δεν,/ κόμη, στέφανος»
Ώσπου να παραδοθεί στο σωσίβιο σοκ:
«Πεθαίνω. Βλέπω/ ήδη το Άγαλμα της/ Ελευθερίας»
Στο σημείο αυτό εντοπίζεται, κατά τη γνώμη μου, ο κεντρικός γρίφος του έργου.
Θάνατος ως απελευθέρωση δια του θανάτου; Άρα δικαίωση κατά κάποιον τρόπο της θεραπείας; Ρεσάλτο πάλι στο παράλογο ενός ΕΙΝΑΙ που αποδίδει αξίες οντολογικές στον χώρο του μη όντος; Η αρχική, τότε, εξέγερση ενάντια σ’ έναν κόσμο που κυριαρχείται από τον θάνατο καταλήγει πάλι στην αναπαραγωγή του θανάτου…
Απελευθέρωση ως απάτη; Η συνυποδηλωτική ερμηνεία του Αγάλματος της Ελευθερίας θα επιχειρηματολογούσε, ίσως, προς αυτή την κατεύθυνση…
Ή, μήπως, το Άγαλμα της Ελευθερίας πρέπει ειδωμένο απόλυτα, στη συνθέτουσά του δισημία, οπότε, στην περίπτωση αυτή, μήπως ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κατάφαση στον Κόσμο και στο Χάος, στον Αναξιμάνδριο Νόμο που υφίσταται «κατά το χρεών»;
Στην ανάγνωση αυτή η ελευθερία, τότε, εκφράζεται μέσα από την κατάφαση του ΕΙΝΑΙ σ’ αυτό που όντως είναι, κατάφαση σ’ ένα πεπρωμένο που σημαίνει ότι δεν σημαίνει, κατάφαση στον αλαλαγμό του Διόνυσου που αποκαλύπτει και την ομορφιά του πόνου, στάση, όμως, που στο τέλος – οποία ειρωνεία – καθιστά παράλογη την όποια εξέγερση.
Δεν είναι, άλλωστε, τέτοιες οι αντιφάσεις που ορίζουνε τη γοητεία και την αυθεντικότητα του πραγματικού;
Ο ποιητής μορφολογικά επιλέγει το χαϊκού, υποβάλλοντας έτσι την ενορατική σύλληψη της στιγμής – απαραίτητη σε κάθε καλλιτεχνικό αποτύπωμα – στην αυστηρή πειθαρχεία της φόρμας των 17 συλλαβών, στοιχισμένων σε δύο εξωτερικές πεντασύλλαβες και μία επτασύλλαβη εσωτερική αράδα. Πρόκληση, μάλλον, προς το εαυτό του, προσπάθεια αυτοτιθάσευσης, δαμάσματος ενός πνεύματος που καλείται σε μια συστάδα ευτυχισμένων στιγμών μορφικής πληρότητας ν’ αγκαλιάσει, μυστικιστικά σχεδόν, την προσωπική εμπειρία αποστάζοντας στον ελάχιστο αριθμό συλλαβών τη γέψη της σκέψης του.
Και κάτι περισσότερο: θέτοντας εκούσια τον περιορισμό του πυκνού λόγου, της αφαίρεσης, της πνευματικής γυμναστικής στην ατίθαση κίνηση του πνεύματος στο σφιχταγκάλιασμά του με τον κόσμο, πράγμα που είναι η τέχνη, επαναφέρει το θεμελιακό πρόβλημα της σχέσης της ελευθερίας με τον αυτοθεσμισμένο περιορισμό.
Ενώ με ένα πρώτο κοίταγμα, οι λέξεις θα μπορούσαν να προδίδουν την έγνοια του συγγραφέα ως προς την επιλογή τους, μια πιο προσεκτική προσέγγιση, μάλλον, τις καθιστά εκείνες καθορίζουσες την επιλογή.
Εννοώ: στον βαθμό που οι λέξεις λειτουργούν ως θραύσματα προσωπικής σκέψης και θραύσματα εικόνων της ατομικής βιογραφίας αιωρούνται σε μια περήφανη αυτοτέλεια και μοναδικότητα, καθώς εξάλλου δύσκολα φαντάζουν αντικαταστήσιμες. Ναι. Όμως, είναι στο μέτρο που οι ίδιες κατέχουν την εγγενή αυτή δυναμική, που τελικά επιβάλλονται στον γράφοντα. Είναι, δηλαδή, το καθαρό ειδικό βάρος αυτών και των συνταγμάτων που διαμορφώνουν, που έλκει τελικά τον δημιουργό και γοητεύει τον αποδέκτη φτάνοντας σε μια αμοιβαία αλληλοεπίθεση – ταύτιση δηλαδή – μορφής και περιεχομένου.
Οι στίχοι, άλλοτε αινιγματικοί, χρησματικοί, αποφθεγματικοί, άλλοτε πάλι σαν ώριμοι καρποί χαρίζοντας γενναιόδωρα το άρωμά τους, κάποτε ρωμαλέοι, στιγμές στιγμές με την αβεβαιότητα του εξομολογούμενου, κάποτε πάλι σαν εκμυστερέψεις αδραγμένες με τη βία, συχνά καλύπτουν επιμελημένα και συγχρόνως στοργικά αυτό που ο συγγραφέας, σαν απομεινάρι έρωτα εφηβικού, επιλέγει πείσμωνα να το διαφυλάξει για τον εαυτό του. Το διάχυτο – φορές – ειρωνικό ύφος που κάποτε ακουμπά τον αυτοσαρκασμό, πιστοποιεί την πατρότητα της συλλογής.
Ο αναγνώστης απ’ την άλλη, αφήνεται ελεύθερος στο σεργιάνι του σ’ έναν στίχο, έτσι, ελλειπτικό, να τον γεμίσει από τη μοναδικά προσωπική του περιπλάνηση…
Τέλος, οι συχνές αντιστίξεις, οι ασυμβατικοί και ταυτόχρονα σφιχτοδεμένοι διάλογοι στάσεων, οι αντιθέσεις, οι αντιφάσεις και κυρίως αυτές, δημιουργούν ενότητες απαλλαγμένες από κάθε τελικό αίτιο, έναν χαοτικό μικρόκοσμο, όπου αναγκαιότητα και τύχη ξαναβρίσκουν την πρωτότυπη ελληνική σύλληψη τους, δύο σημασίες εγγεγραμμένες στην Αρχή και στον Νόμο.

Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ:

Τ ( Ρ ) Ε Λ Ο Σ

Πολλές φορές στην παραλία ή άλλοτε σε ένα τόπο ονείρου, βρίσκουμε ένα σημάδι, ένα στοιχείο χαραγμένο /αποτυπωμένο πάνω σε μια πέτρα, σε έναν λόγο περαστικού, σε κάποιο στοιχείο μη άμεσα αναγνωρίσιμο. Είναι η γνωστή περίπτωση αναγνώρισης ενός τοπίου που νομίζουμε πως το έχουμε ξαναδεί, ένας τόπος που έχουμε ξαναβρεθεί. Είναι η περίπτωση ανθρώπων που λένε τα ίδια με άλλους ή νομίζουμε πως αυτά έχουν ξαναειπωθεί ή πως τα έχουμε ξανακούσει. Σκύβω λοιπόν σε αυτή την παραλία, βρίσκομαι σε αυτό τον τόπο ονείρου και μαζεύω μια πέτρα κι αναγνωρίζω πάνω της σχέδια που δεν έκανα, όγκους που δεν δημιούργησα, αντανακλάσεις φωτός που μου επιτρέπουν να καταγράψω όλα αυτά… αυτή η μικρή πέτρα που έχει υπάρξει από την περίοδο της μεγάλης έκρηξης, αυτή η πέτρα που πετάω στη θάλασσα με όλα τα στοιχεία που αναγνώρισα πάνω της.
Ο Χαράλαμπος Μαγουλάς θέλει μέσα από τον δικό του καθρέφτη της πραγματικότητας και μέσα από αυτό το λεξιλόγιο και τις αναφορές του να αναπτύξει την αινιγματική διαδρομή δ. δ. Σε μια στοιχειώδη καταγραφή να περιπλανηθεί στα σημαντικά. Ο κοινωνικός προσανατολισμός της σκέψης του κι η δημιουργική του διάθεση είναι που μπορούν να ορίσουν με τα ελάχιστα τα πάντα, σε μια σημαντική στιγμή μάλιστα της έκφρασής του, μπορεί να αποκτά δυνατότητες που μόλις και αναγνωρίζονται, αλλά καθορίζουν.
Λέξεις που σημαδεύουν τα γεγονότα. Άτακτες σημειώσεις όγκων σιωπής πλέκουν πάνω στον καμβά που ορίζει ως ασθένεια. Λίγες λέξεις χνάρια γραφής για μια υπόθεση θανάτου. Δηλαδή σαν κάθε υπόθεση ζωής. Γνώριμος τόπος που έχουμε πολλές φορές ξαναβρεθεί – όσο ζούμε! Οι γενικεύσεις είναι εύκολες γύρω από την ασθένεια, σε μια ειδικών αναγκών εποχή σαν τη δική μας και μάλιστα, εδώ, σε αυτό τον τόπο. Η αποφθεγματική οριοθέτηση της δομής της ανάπτυξης του βιβλίου κυριαρχεί πάνω στην προτεινόμενη δεξιοτεχνική της ποίησης με τον περιορισμό του χαϊκού. Έτσι η ψυχιατρική υπόθεση και πρόθεση αναγνωρίζεται με όρους διερεύνησης με υπότιτλους και ενότητες. Τα αποτυπώματα της ασθένειας χαράσσονται ανεξίτηλα στις σημειώσεις που προσπαθούν να στοιχειοθετήσουν έναν τόπο ανάγνωσης της καθημερινής περιπέτειας.
Πολλές φορές η χρήση των ελάχιστων αποδεικνύεται χρήσιμος οδηγός για να εδραιωθεί το αίνιγμα. Άλλοτε πάλι χρησιμοποιείται για να αποφευχθεί το σημαντικό της σαφήνειας και της ενδελεχούς ανάλυσης για να δημιουργηθεί μια κρυστάλλινη εικόνα ή η μεταφορά της και για να αποφευχθεί έτσι μια πιθανή ακολουθία αφηγηματικής εξιστόρησης. Εδώ υπάρχει σαφήνεια ως προς την δομή με διάγνωση και θεραπεία μάλιστα! Υπάρχει η ελλειπτική εκείνη ομορφιά που ορίζει το χαϊκού αντιμετωπίζοντας την ποιητική των λέξεων μέσα από την αυτοδύναμη εμφάνισή τους, σαν να μην υπάρχουν συνδηλωτικές συμπεριφορές αλλά αυτονόητες υπάρξεις που δημιουργούν τον περιβάλλοντα χώρο που θέλουν μέσα του να δηλώσουν και να αναφερθούν. Ιδιαίτερος κώδικας δομής του κειμένου που κατευθύνει τη σιωπή μέσα στις λιγοστές λέξεις που απαρτίζουν το κοινωνικό χαϊκού σε ένα θεατρικό σχέδιο ψυχοδράματος.
Η αλληγορική διάσταση κι η πλοκή μαζί με τους αντικαθρεφτισμούς σε αυτές τις αινιγματικές αναφορές χρειάζονται πολλαπλές αναγνώσεις. Από την άλλη πόρτα της ασθένειας υπάρχει η αναίρεσή της, από την άλλη πλευρά της διάγνωσης υπάρχει η αυταπάτη και βέβαια η πιθανή θεραπεία της, με την φαρμακοληψία και το ηλεκτροσόκ, που έρχεται να ορίσει το πώς πεθαίνω: υποτίθεται σαν άνθρωπος !
Όταν η ελευθερία γίνεται άγαλμα είναι καλύτερα να πεθάνεις ; ‘Η μήπως καλύτερο θα ήταν να έσπαγες το άγαλμα και να επαναπροσδιόριζες την ελευθερία; Ή μήπως δε φταίει σε τίποτα η αγαλματοποιία; Πέρα από το ειρωνικό αυτό σχόλιο για την ελευθερία που γίνεται σαν το μοναδικό που έλλειψε από αυτή την ζωή, εδώ συντελείται μια ιδιαίτερη ανύψωση του νοήματος ταυτιζόμενο με το πραγματικό τέλος του κειμένου όπου και εμφανίζεται η κατάθεση: πεθαίνω. Έρχεται κοντά στη λύση, στην ελευθερία που όμως έχει μετατραπεί σε ένα άγαλμα και τουριστικό αξιοθέατο και σύμβολο της οικονομίας της αγοράς και έμβλημα μιας μεγαλόσχημης κοινωνικής συγκρότησης αυτής της Αμερικής. Ή και μόνο σε κάτι που, εγκλωβισμένη η ζωή, το αντιμετωπίζει σαν κάτι ξένο που μπορεί να έρχεται κοντά ακόμη και σαν μια φαντασιακή λύση κάτω από το κράτος του πόνου και της θεραπείας που πρέπει να οδηγήσει τουλάχιστον στην απομάκρυνση από τη διάγνωση έστω κι αν αυτό γίνεται με την παραδοχή : πεθαίνω.
Το τέλος ενός κείμενου, πολλές φορές χαρακτηρίζει και τον θάνατο του περιεχόμενου, μπορεί και μόνο με το τέλος της αφήγησης. Εδώ η διάγνωση, στο τελευταίο επεισόδιο με τον υπότιτλο χαρακτηρισμό ερωτικά, καταλήγει: βυθίζεται το ταβάνι στο στήθος σαν διασπάται ο νους.
Κάθε σοβαρή ασθένεια – όπως είναι οι ψυχικές - είναι ένα γεγονός προς το τέλος- όποιος νικήσει: η ασθένεια ή εσύ! Ο τρελός χαρακτηρίζεται τόσο από τα κοινωνικά δεδομένα που καθορίζουν τη διαφορετικότητα, όσο βέβαια και από ατομικά χαρακτηριστικά κι έτσι πολλές φορές κάθε διάγνωση είναι εν αναμονή της επόμενης. Στο μεσοδιάστημα υπάρχει ένας μεγάλος τεράστιος αγώνας. Στη ψυχανάλυση είναι γνωστό πως τέλος δεν υπάρχει και η παράλληλη υποβοήθηση με φαρμακοληψία ορίζει έναν άλλο τόπο ασθένειας . Άρα, σαν τρελός τέλος δεν έχει κι η τρέλα του, βρίσκει ένα τέλος, μέσα στο τέλος του κείμενου και της πράξης της ανάγνωσης.
Ποιος είναι αυτός που καταγράφει τις ψυχιατρικές σημειώσεις, μήπως ένας ψυχαναλυόμενος; Στην διδακτική ψυχανάλυση θα μπορούσε να είναι κάποιος που ετοιμάζεται για να γίνει ψυχαναλυτής. Μήπως είναι κάποιος που σε σχέση με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων χαρακτηρίζεται τρελός; Είναι αυτός που θεωρεί δικαίωμά του να ασχοληθεί με το συνολικό απελευθερωτικό γεγονός του ανθρώπου και να δώσει έτσι τον αγώνα του.
Οι περισσότεροι επιβιώνουμε σε μια περίοδο οικονομικής στεναχώριας. Η οικονομική υποβάθμιση μιας δυνατότητας καταναλωτικής που υπήρχε είναι ένα ειδικό φαινόμενο, που δεν εμφανίζεται στον λεγόμενο τρίτο κόσμο, αλλά εδώ στο σύγχρονο χρηματοπιστωτικό παγκοσμιοποιημένο θανατογενές περιβάλλον που ορίζει μάλιστα και τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο σαν προληπτικό!
Θέλω να σας θυμίσω τους αντιψυχίατρους και τις εφαρμογές τους στις κλινικές που λειτούργησαν, όπως και τα κινήματα απελευθέρωσης της δεκαετίας του 60, όπως και τον αντικομφουζιονιστικό /απελευθερωτικό λόγο του Καστοριάδη που συμμετείχε στον τέταρτο κύκλο ανάγνωσης του Φρόυντ και στην ψυχαναλυτική του άσκηση που έδωσε έναν ιδιαίτερα παρεμβατικό χαρακτήρα τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη. Και βέβαια στις δικές μας εναλλακτικές κοινότητες που αγκαλιάσαμε την ανθρώπινη φύση με τις ιδιαιτερότητές της και βγάλαμε φίλες και φίλους από εγκλεισμούς τόσο σε θεωρίες όσο και σε ψυχιατρεία. Σήμερα αυτός είναι ο λόγος του Μαγουλά κι ο λόγος ύπαρξής του κι έτσι αντιμετωπίζει τον άνθρωπο. Τότε δώσαμε ένα συνολικό δημιουργικό αγώνα. Βέβαια με το τέλος της δεκαετίας του ’70 βρεθήκαμε σε έναν επανασχεδιασμό όλων των δραστηριοτήτων μας συνέπεια της νέας κοινωνικής πραγματικότητας με τη σταδιακή εξαφάνιση των απελευθερωτικών αξιών, πράγμα που άρχισε να δημιουργεί έναν νέο ανθρωπολογικό τύπο που είχε χάσει τη συνολική του διάθεση κι άρχισε την εξειδικευμένη συμπεριφορά του καταναλωτή των πάντων σε έναν νέο εμπορευματικό κόσμο ή σε έναν ιστορικό κύκλο που μοιάζει να ολοκληρώθηκε.
Σήμερα, εδώ, αλλά και μέσα σε αυτό το ίδιο κλίμα, τριάντα χρόνια μετά, έχει γενικευτεί μια καταθλιπτική αυτοεξευτελιστική αίσθηση που χειροτερεύει με την ανεργία και την έλλειψη προοπτικής. Παράλληλα με την κρίση αξιών, που δεν είναι χτεσινό γεγονός, όπως θέτουν την οικονομική κρίση! Εδώ ο δ. δ. δεν έχει προοπτική - εδώ φτάσαμε πια να μην υπάρχει όραμα για καταναλωτική ζωή! Ας αφήσουμε το όραμα για ζωή που εδώ και δεκαετίες το ξεπουλήσαμε! Ας θυμηθούμε τον κύριο Δημήτρη που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα, που ακολούθησε το όνειρο, που συμμετείχε στη λαϊκή συνέλευση της άμεσης δημοκρατίας, που δεν έγινε πραγματικότητα. Κι ο Μαγουλάς συμμετείχε ενεργά.
Αυτή η αλλαγή του άνθρωπου σε καταναλωτικό ον σε ένα εμπορευματικό γίγνεσθαι, έφερε την νέα ανθρωπολογική κρίση. Για αυτούς που το βλέπανε να έρχεται αντιλαμβανόντουσαν και τις πιθανές συνέπειες. Η κοινωνική - πολιτική στάση μας ήταν και θα είναι δεδομένη το ίδιο κι αγώνας μας.
Ας μην ξεχνάμε πως σε ένα νόημα εμπεριέχεται ένα άλλο και σε μία λέξη μπορεί να εμπεριέχεται μια άλλη λέξη και το νόημά της. Έτσι: εγώ, ο ΤΡΕΛΟΣ ( γραμμένος με κεφαλαία )γνωρίζω πως αν αφαιρέσω ένα μόνον γράμμα από αυτή την λέξη είμαι ταυτόχρονα και το ΤΕΛΟΣ.
Κωστής Τριανταφύλλου
Αθήνα, Νοέμβριος, 2013

Monday, December 9, 2013

ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑΚΗΣ ΑΛΥΣΙΔΑΣ ΞΕΝΙΑ. ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ: Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΚΙΑΘΟY

Του Antonio Giovetti



Κείμενο αφιερωμένο σε όλα τα μέλη της Ανοιχτής ΕΡΤ που από την ενδέκατη Ιουνίου αγωνίζονται για μια δημόσια ενημερωτική υπηρεσία.



ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Δυόμισι χρόνια πριν, κατά την διάρκεια των έργων ανακαίνισης της γραμμής 1 των πρώην ΗΣΑΠ, εντοπίστηκε σημαντικό μέρος του Βωμού των Δώδεκα Θεών. Η εταιρεία, με την ουσιαστική συμβολή του ΚΑΣ και της Δικαιοσύνης, αποφάσισε να καταχώσει το μνημείο που αναφέρθηκε από τον Θουκυδίδη στην "Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου" για τα υπερβολικά κόστη της συντήρησης και την αδυναμία να βρεθεί ανοιχτός αρχαιολογικός χώρος για την φύλαξη του. Η κρίση έπληξε και την αρχιτεκτονική περιουσία της σύγχρονης εποχής όπως τα ξενοδοχεία "Ξενία" που βρίσκονται σε κατάσταση εγκατάλειψης αφού δεν θεωρήθηκαν "κερδοφόρα" εκ μέρους του Δημοσίου. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συνηθίζουν να αψηφούν την ανθρώπινη πλευρά της ελληνικής τραγωδίας γιατί αυτό θα αποτελούσε σοβαρή αμφισβήτηση του σημερινού συστήματος εξουσίας.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΑΙΠΕΔ

"Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ, κατά τη σημερινή του συνεδρίαση και μετά από τη θετική γνωμοδότηση του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων, ανακήρυξε ομόφωνα την εταιρεία ΤΕ.ΝΑ (Τεχνική Ναθαηλίδη) ως πλειοδότρια του διαγωνισμού για την αξιοποίηση του Ξενία Σκιάθου, αποδεχόμενο την βελτιωμένη κατά 30% προσφορά της, ύψους €2,628 εκατ. Η ΤΕ.ΝΑ ΑΤΕΒΕ είναι κατασκευαστική εταιρεία με έδρα την Πτολεμαΐδα και δραστηριοποιείται στην κατασκευή δημόσιων και ιδιωτικών έργων. Επισημαίνεται ότι το Ξενία Σκιάθου, το οποίο κτίστηκε το 1963 στην περιοχή Κουκουναριές και είναι εμβαδού 2.550 τετραγωνικών μέτρων, παραμένει ανενεργό και εγκαταλελειμμένο από το 2000, ενώ έχει χαρακτηριστεί μερικώς διατηρητέο, βάσει της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής και του ιστορικού του ενδιαφέροντος. Η αξιοποίηση θα έχει σημαντικά και πολύπλευρα οφέλη, αφού αναμένεται να υλοποιηθεί επένδυση που θα συμβάλει στην αναβάθμιση και περαιτέρω ανάπτυξη του τουριστικού προϊόντος του νησιού της Σκιάθου, καθώς και στη δημιουργία σημαντικού αριθμού θέσεων εργασίας."

ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

Τα δελτία τύπου του ΤΑΙΠΕΔ, που ασύστολα χειραγωγούν την πραγματικότητα, δεν λαμβάνουν υπόψη τους λεπτομέρειες που έρχονται στο φως με μια απλή έρευνα. Σύμφωνα με τις διατάξεις του διαγωνισμού, παραχωρούνται στον πλειοδότη για τα επόμενα 99 χρόνια τα δικαιώματα επιφανείας ενός ακίνητου 65.977 τετραγωνικών μέτρων που βρίσκεται στην νοτιοδυτική πλευρά της Σκιάθου. Η έκταση περιλαμβάνει, εκτός από τα ερείπια του παλιού Ξενία, και δασικά μέρη. Επιπροσθέτως, προβλέπεται και η μεταβίβαση της ιδιοκτησίας του ξενοδοχείου σε περίπτωση που η εταιρία TE.ΝΑ ΑΤΕΒΕ προβεί στην ανακαίνιση και στην επαναλειτουργία του. Η κατάσταση εγκατάλειψης των περισσότερων Ξενία ανησύχησε τα μέλη του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Αθηνών που είχαν απευθυνθεί μέσω επιστολών στις διάφορες ηγεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού χωρίς να βρουν καμία απάντηση. Από το 2008 ο πολιτιστικός σύλλογος "Η Σκιάθος" γνωστοποιεί στην ΕΤΑΔ την ανάγκη μιας κατεπείγουσας παρέμβασης των δημοσίων φορέων οι οποίοι μόνο στο 2012 προχώρησαν στην σφράγιση του κτιρίου. Στο 2011, μια υπουργική απόφαση χαρακτήρισε το Ξενία Σκιάθου "διατηρητέο μνημείο, διότι αποτελεί ιδιαίτερο δείγμα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής του β΄ μισού του 20ού αιώνα, που χαρακτηρίζει την πρώτη συντονισμένη κρατική προσπάθεια για τη δημιουργία τουριστικών υποδομών στη χώρα μας". Πολύ ωραία λόγια που δεν βρήκαν καμία ανταπόκριση στην πραγματικότητα.

ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΕΠΙΠΤΩΣΕΩΝ

Σύμφωνα με την Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που εισηγήθηκε από τους σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ, το ακίνητο θα γνωρίσει μια "ήπια τουριστική ανάπτυξη" με την χρησιμοποίηση των υφιστάμενων εγκαταστάσεων του Ξενία και την απαγόρευση της δόμησης στα δασικά μέρη. Πάντως, οι προθέσεις του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων είναι φανερές αν διαβάσει κανεις τις εξής προτάσεις: "Η μέχρι σήμερα ιστορία του Ξενία Σκιάθου, όπως και άλλων Ξενία που βρίσκονται σε κατάσταση εγκατάλειψης σε διάφορα σημεία της χώρας (π.χ. Ξενία Άνδρου, Χανίων, Σάμου, Παλιουρίου Χαλκιδικής), καταδεικνύει τη δυσκολία αξιοποίησής τους(...) Ως εκ τούτου, η επαναλειτουργία του υφιστάμενου ξενοδοχείου, με τη σημερινή του μορφή και δυναμικότητα, δεν αρκεί για να στηρίξει τεχνικοοικονομικά την επένδυση όπως άλλωστε τεκμηριώνεται με την αδυναμία μίσθωσής του επί δύο δεκαετίες". Επιπλέον, βασικό προσόν για την "αξιοποίηση" θεωρείται η ανέγερση παραθεριστικών κατοικιών γιατί:
A) Tα παραθεριστικά οικιστικά συγκροτήματα προωθούν ένα νέο μοντέλο διαμονής στο οποίο ο τουρίστας γίνεται «μόνιμος κάτοικος» και όχι πλέον «επισκέπτης». Κατά αυτό τον τρόπο, προάγεται η σχέση μονιμότητας των παραθεριστών με τον τόπο.
Β)Δημιουργείται τουριστική κίνηση, το οποίο επηρεάζεται σε χαμηλότερα ποσοστά, σε σχέση με το μαζικό τουρισμό, από την εποχικότητα ή τις δυσμενείς πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις και επεκτείνει το διάστημα της τουριστικής περιόδου εκτός των θερινών μηνών αιχμής.
Γ) Οι ιδιοκτήτες των παραθεριστικών κατοικιών επισκέπτονται την περιοχή περισσότερες φορές απ’ ότι οι απλοί περιηγητές και τείνουν να δαπανούν περισσότερα χρήματα σε επιμέρους τομείς της οικονομίας.
Δ) Στις εξεταζόμενες εναλλακτικές λύσεις οι παραθεριστικές κατοικίες αποτελούν μια ήπια μορφή επέμβασης καθώς θα αναπτυχθεί περιορισμένος αριθμός κατοικιών. Με λίγα λόγια, πρόκειται για την πλήρη αντιγραφή του παταγωδώς αποτυχημένου ισπανικού μοντέλου. Θα δημιουργηθεί, με τέτοιες προϋποθέσεις, μια φούσκα όπου θα βγάλουν κέρδη οι κτηματομεσιτικές εταιρίες, ενώ επιπλέον χρήματα θα διοχετευτούν στον κλειστό λογαριασμό της Τρόικας στην Τράπεζα της Ελλάδος. Στο μεταξύ, η χώρα αιμορραγεί.

Ο ΠΛΕΙΟΔΟΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΩΝ ΕΓΓΕΙΩΝ ΒΕΛΤΙΩΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΔΙΑΔΑ ΤΟΥ ΜΟΡΝΟΥ

Η "αξιοποίηση" του Ξενία Σκιάθου ανατέθηκε σε μια εταιρεία που αναμείχθηκε σε σοβαρό σκάνδαλο σε ένα πρόσφατο παρελθόν. Στο 2003, το Υπουργείο Γεωργίας δημοπράτησε έργα εγγείων βελτιώσεων στην πεδιάδα του Μόρνου παρά τις διαμαρτυρίες της τοπικής κοινωνίας. Πλειοδότησε η TE.ΝΑ ΑΤΕΒΕ της οποίας οι εργασίες χαρακτηρίστηκαν από τεχνικές αστοχίες στο δίκτυο άρδευσης και στους τάφρους με αποτέλεσμα την καταστροφή των χωραφιών. Η υπόθεση πήρε πολιτικές διαστάσεις με τις συνεχείς ερωτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ πάνω στο θέμα. Ένα πασίγνωστο αρχαίο ρωμαϊκό ρητό περιγράφει άριστα την κατάσταση: "Το να πλανάσαι είναι ανθρώπινο, διαβολικό είναι το να επιμείνεις στο λάθος σου".

Βίντεο της ιδιωτικοποιημένης έκτασης:







Tuesday, December 3, 2013

Η ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΑΒΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΝΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ

Του Antonio Giovetti

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στην συνδιάσκεψη του Λονδίνου (1830) οι τρεις Προστάτιδες Δυνάμεις - Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία - αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της Ελλάδας μετά από έναν δεκαετή σκληρό αγώνα κατά των Οθωμανών. Η εκλογή του Ιωάννη Καποδίστρια ως ηγέτη του νεοσύστατου κράτος θεωρείτο η αφετηρία μιας εποχής ειρήνης και προόδου η οποία διεκόπη με την στυγνή δολοφονία του εκ μέρους των κυρίων Κωνσταντίνου και Γεωργίου Μαυρομιχάλη (1831). Από τότε, διαχειρίζονται τα κοινά διάφορες ομάδες που ανταποκρίνονται στα συμφέροντα συγκεκριμένων οικογενειών οι οποίες φρόντισαν περισσότερο την ευημερία των δικών τους παρά του συνόλου του λαού.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012. Στο Κολλέγιο Αθηνών ήδη ξεκίνησε η εξεταστική περίοδος και για τους μαθητές της Τρίτης Γυμνασίου ήρθε η μέρα του τεστ χημείας. Η καθηγήτρια Ευφροσύνη Μπουλούτα συλλαμβάνει ένα αγόρι να αντιγράφει και μονογραφεί την κόλλα του. Αυτό το γεγονός προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων αφού ο "ένοχος" ήταν ο γιος του Αντώνη Σαμαρά που εκείνη την περίοδο έκανε προεκλογική περιοδεία για να διεκδικήσει την Πρωθυπουργία.

Παρόλο που έπραξε το σωστό, η καθηγήτρια δεν μπόρεσε να παλέψει μόνη της κατά του κατεστημένου. Ο διευθυντής του εκπαιδευτικού ιδρύματος - που ιδρύθηκε στο 1925 από τον Στέφανο Δέλτα, προπάππο του σημερινού Πρωθυπουργού - είναι ο αδελφός του Αλέξανδρος Σαμαράς. Μια οικογενειακή υπόθεση, κάτι πολύ συνηθισμένο στην Ελλάδα.

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΚΑΙ Η ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΣΔΕ

Τον Ιούλιο του 2012 η διεύθυνση του "Ελληνοαμερικανικού Κολεγίου" κατήγγειλε την σύμβαση της κυρίας Μπουλούτα μετά από 21 χρόνια θετικής αξιολόγησης των επαγγελματικών προσόντων της. Η καθηγήτρια αποφασίζει να υποβάλλει μια προσφυγή στο Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΚΥΣΔΕ) που πρέπει να γνωμοδοτήσει περί του περιστατικού με βάση το άρθρο 16 του Συντάγματος που προβλέπει τον κρατικό έλεγχο τον ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Την 8η Οκτωβρίου 2012 το Κολλέγιο στέλνει μια επιστολή στο ΚΥΣΔΕ παρακαλώντας να εφαρμόσει την μνημονιακή ΠΥΣ/6 που καθορίζει ομαδικές απολύσεις καθηγητών και τον Ιούλιο του 2013 ο Υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος εκδίδει μια εγκύκλιο σύμφωνα με την οποία επιβάλλεται η τήρηση της παραπάνω διάταξης. Η απόφαση 380/2013 του Συμβουλίου της Επικρατείας κρίνει την αντισυνταγματικότητα της και το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών παραπέμπει την υπόθεση στο ΚΥΣΔΕ. Στην συνεδρίαση της περασμένης Πέμπτης - στην οποία σημειώθηκε μεγάλη ένταση αφού το Κολλέγιο Αθηνών απαίτησε την αποβολή των αντιπροσώπων της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος (ΟΙΕΛΕ) που "εμπόδιζαν μια αμερόληπτη γνωμοδότηση" πάνω στο θέμα - ολοκληρώθηκε η διαδικασία της σκανδαλώδους απόλυσης της εκπαιδευτικού.

Υστερόγραφο: Ο κύριος Αλέξανδρος Σαμαράς, ως πρόεδρος του Φυτοπαθολογικού Ινστιτούτου, πήρε κρατικές επιχορηγήσεις αξίας 11.5 εκατομμυρίων ευρώ για "ανακαίνιση" του κτιρίου. Μια φορά ακόμη, η διακυβέρνηση είναι οικογενειακό ζήτημα. Στο μεταξύ, η χώρα καταρρέει...

Sunday, December 1, 2013

Ruins on line σήμερα...



Απόψε στις 8 μ.μ.



Η στιγμή της διαδικτυακής πρεμιέρας του Ruins / Ερείπια έφτασε!

Μετά από σειρά προβολών του ντοκιμαντέρ μας για την υπόθεση της δίωξης και διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών, η ταινία θα ανέβει στο διαδίκτυο την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS.

Η διάθεση θα ξεκινήσει με streaming του Ruins στο σάιτ της ERT www.ertopen.com την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου 2013 στις 8μμ ώρα Ελλάδας (6μμ UTC). Η ταινία θα γίνει streaming με Ελληνικούς και Αγγλικούς υποτίτλους. H προβολή διοργανώνεται μετά από πρόσκληση των εργαζομένων της ΕΡΤ και της ΕΡΤ3.

Θα μπορέσετε επίσης να το παρακολουθήσετε από το site του Ruins καθώς και απο τα Unfollow, OmniaTV και με γαλλικούς υπότιτλους την ίδια ώρα στο okeanews.fr και με ισπανικούς υπότιτλους στο directa.cat. Ελπίζουμε στη στήριξή σας στην πρεμιέρα του Ruins στο ίντερνετ και των εργαζομένων της ΕRT κάνοντας embed το ζωντανό stream της ΕΡΤ στον ιστότοπό σας την ίδια ημερομηνία (μπορείτε να βρείτε τον κώδικα στο τέλος του κειμένου).

Μετά το ζωντανό streaming το Ruins θα διατεθεί στο σάιτ μας με υπότιτλους σε διάφορες γλώσσες. Θα είναι επίσης διαθέσιμο για κατέβασμα.

Σκοπός της διάθεσης του Ruins στο ίντερνετ είναι να φτάσουμε ένα ακόμα μεγαλύτερο κοινό από τους χιλιάδες που έχουν ήδη δει την ταινία στη διεθνή περιοδεία μας. Τους τελευταίους δυο μήνες είχαμε την χαρά και την τύχη να μας φιλοξενήσουν φορείς, οργανισμοί, μικρές και μεγάλες ομάδες από την Ελλάδα και την Κύπρο καθώς και την Αγγλία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ολλανδία, την Αυστραλία, την Ιρλανδία και τη Σουηδία. Οι προβολές μας θα συνεχιστούν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού μέσα στους επόμενους μήνες. Η φιλοξενία και ανταπόκριση σας μας έχει γεμίσει με ευγνωμοσύνη και ενέργεια για μελλοντικά σχέδια.

Αυτό που προέχει όμως δεν είναι περισσότερα ντοκιμαντέρ.

Ο δικαστικός αγώνας των οροθετικών γυναικών κατά του Ελληνικού κράτους και κάποιων από τους υπευθύνους για τα έκτροπα της υπόθεσης αυτής δεν έχει τελειώσει. Σειρά προσφυγών και μηνύσεων στα Ευρωπαϊκά και Ελληνικά δικαστήρια εκκρεμούν και οι γυναίκες και ομάδες ακτιβιστών που τις έχουν καταθέσει, μαζί με τους εθελοντές δικηγόρους που τις στηρίζουν χρειάζονται άμεση συνδρομή.

Γι’αυτό το λόγο η ομάδα παραγωγής μας κάνουμε έκκληση σε όλους σας για τη συνδρομή σας σ’ αυτόν το δικαστικό αγώνα. Ο Βρετανικός οργανισμός Union Solidarity International που στήριξε από την πρώτη στιγμή το ντοκιμαντέρ μας, έχει ήδη ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό στην Αγγλία στον οποίο μπορείτε να κάνετε μια μικρή ή μεγάλη δωρεά που θα διατεθεί στη στήριξη των δικαστικών υποθέσεων των γυναικών.

Για περισσότερες λεπτομέρειες για τις υποθέσεις και τον τρόπο αξιοποίησης των δωρεών μπορείτε να δείτε εδώ (για ελληνικά) και εδώ (για αγγλικά).

Επιπλέον, η ομάδα μας θα διαθέσει ΟΛΑ ΤΑ ΕΣΟΔΑ από τυχόν εισιτήρια μελλοντικών προβολών, πωλήσεις DVD ή οποιοδήποτε άλλο έσοδο του ντοκιμαντέρ στο δικαστικό αγώνα.

Ελπίζουμε στη δικαίωση των οροθετικών γυναικών. Η δικαιοσύνη για αυτές θα είναι δικαίωση για όλους μας.

H ομάδα παραγωγής του Ruins / Eρείπια