Δυο Αφίσες Και Ένα Γέλιο Που Με Λύτρωσε

Ο Οικονομίδης δεν χωράει πολλά μπλα-μπλά. Μίλησε με το "Σπιρτόκουτο" κατευθείαν στο στομάχι μου, ήτανε καλοκαίρι, μεσημέρι, κι ήμουν μόνος μου στο σπίτι. Μ' άφησε μαλάκα για τα είκοσι πρώτα λεπτά της ταινίας του, να μην ξέρω αν θέλω να κλείσω το dvd, να φύγω απ΄ το δωμάτιο αφήνοντάς το να τρέχει ή να κάτσω θαρραλέα να περάσω μέσα απ' την κόλαση του διαμερίσματος... Θυμάμαι, κάποια στιγμή άρχισα να γελάω στην αρχή νευρικά και μετά δυνατά, να γελάω και να λυτρώνομαι...

Είδα το "Σπιρτόκουτο" μέχρι το τέλος, το ξαναείδα, το ένοιωσα στο πετσί μου, και είπα πως τον επόμενο Οικονομίδη θα τον δω στην αίθουσα, στην μεγάλη οθόνη όπως του πρέπει, και μαντρωμένος για να μην μπορώ να ξεφύγω.

Δεν έχω δει ακόμα την "Ψυχή στο Στόμα", θα την δω αύριο και σίγουρα θα γράψω γι αυτήν μετά. Όμως όταν έσκασε το θέμα της έκθεσης μού ήταν αδύνατον, μιλάμε, να μην προσπαθήσω να είμαι μέσα. Αν όχι για τίποτα άλλο, για κείνο το γέλιο που με λύτρωσε...

Κι όταν είδα πως μόνο ο "Μικρόκοσμος" και το "9" αποδεικνύουν έμπρακτα την υποστήριξη τους, βεβαιώθηκα πως δεν είχα κάνει λάθος.


Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Θανάση Πέτρου και τον Άγγελο Μαστοράκη γιατί χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε ΚΡΕΑΣ...