Η Άσπρη Σκόνη Της Καίτης

Η Καίτη ήτανε γαμώ τα παιδιά, σαν να λέμε!
Έσπρωχνε μια σκόνη άσπρη, καθαρή, κρυσταλική που δεν είχε καμιά σχέση με την πρέζα. Την έλεγε Κάπα Άλφα κι εμείς όλα τα κωλόπαιδα της φάσης, σαν να λέμε, κάναμε πλάκα με το όνομα. Οι πιο πολλοί πιστεύαμε πως την είχε βγάλει έτσι από τα πρώτα γράμματα του δικού της ονόματος, μαρκετίστικη φάση κι έτσι, για να μην ξεχνάμε πως μόνο αυτή την είχε. Ο Μήτσος που ήταν κανονικά άρρωστος με τα σταυρόλεξα έλεγε πως το όνομα προερχόταν από το Αιγυπτιακό Κα, την Ψυχή των Αρχαίων Αιγυπτίων. Έτσι το έλεγε όπως στο γράφω, σαν να λέμε, άκουγες τα κεφαλαία στην αρχή των λέξεων...
Γινόντανε πολλά μυστήρια μ' αυτή τη σκόνη. Σαν να λέμε, δεν είχε καμιά σχέση με τα σκατά που παίρναμε συνήθως. Μαστούρα μηδέν η Κάπα Άλφα. Αλλά μόλις τραβούσες μια μυτιά το μυαλό σου γέμιζε με σκέψεις. Καθαρές, πεντακάθαρες, ολοκληρωμένες. Και δεν ήτανε ακριβώς σκέψεις, ήτανε σαν να λέμε νοιώσιμο. Σκεφτόσουνα "Η Γη Γυρίζει" κι ένοιωθες το γύρισμα της, την κλίση του άξονα, τον Μαγνητικό Βορρά και τον Γεωγραφικό, έτσι αληθινά, σαν να 'σουνα, σαν να λέμε, μιά από αυτές τις κωλοπάπιες που ταξιδεύουνε τον μισό κόσμο χωρίς να χάνουνε το δρόμο τους ποτέ. Αυτό ήτανε το πρώτο μυστήριο.
Γιατί η Καίτη κάπου την έβρισκε. Και το που, σαν να λέμε, ήτανε το δεύτερο μυστήριο. Δεν είχε νταραβέρια με τους γνωστούς εμπόρους, ούτε με τα ντηλέρια τους. Άσε που δούλευε κανονικά, καθαρίστρια κι έτσι, ωρομίσθια σε μια εταιρεία καθαρισμών μεγάλη, έφευγε κάθε πρωί με την φόρμα της που έγραφε την φίρμα, και γύριζε το απόγευμα. Και πότε είχε πολύ, πότε είχε λίγη Κάπα Άλφα, πότε καθόλου. Τρίτο μυστήριο αυτό. Σαν να λέμε, κάτι ξέρουμε τόσα χρόνια στην πιάτσα από τέτοιες δουλειές. Το κάθε ντηλέρι έχει ένα απόθεμα δικέ μου, μια ποσότητα που ή κάποιος την φέρνει και του παίρνει τα φράγκα, ή την παίρνει στην αρχή με το δικό του κεφάλαιο και έχει μέχρι να του τελειώσει και φυλάει τα φράγκα για να ξαναψωνίσει, μικρεμπόριο κι έτσι. Η Κάιτη αρχήδια... Μας την έδινε τζάμπα, για το χαβαλέ. Κι όταν αρχίσαμε να θέλουμε όλοι, γίναμε σαν να λέμε αυλικοί της, προσπαθάγαμε να την πληρώνουμε κάπως, ή να της κάνουμε δουλειές... Να της βάφουμε το σπίτι, να της ψωνίζουμε, να της πηγαίνουμε δώρα, τέτοια πράματα. Σαν να λέμε, εντάξει και με την πρέζα το τζάμπα στην αρχή παίζει, αλλά μετά το ντηλέρι σε γαμάει, σαν να λέμε, γιατί κι αυτόν τον γαμάει ο έμπορας και τον έμπορα ο εισαγωγέας και πάει κορδόνι το γαμήσι. Με την Καίτη δεν είχε τέτοια. Άμα είχε, είχε, κι όποιος προλάβαινε σαν να λέμε. Και λεφτά δεν ζήταγε ποτέ, ούτε τα φύλαγε άμα της έδινες, τα σκόρπαγε. Δηλαδή μαρκετίστικα το θέμα το γαμούσε, σαν να λέμε... κι έτρεχε κάθε πρωί στην εταιρεία να καθαρίζει σκάλες για να πληρώνει το νοίκι. Στην πείνα, τετρακόσα πενήντα καθαρά το μήνα έβγαζε από κει, μας το ΄πε, σαν να λέμε...
Άμα ήμουνα εγώ που την είχα την Κάπα Άλφα θα ΄χα φτιαχτεί πεντακόσες φορές. Πολυκατοικία, σαν να λέμε, θα έκανε η Καίτη αν είχε μυαλό... Γιατί αυτή η Κάπα Άλφα σαν να λέμε, όταν την παίρναμε αν δεν χαζολογούσαμε να σκεφτόμαστε ότι "Γυρίζει Η Γη" και τέτοια, σου άνοιγε δρόμους. Ο Μήτσος, σαν να λέμε, φορτωμένος Κάπα Άλφα, μπουκάρισε ένα μεσημέρι σε ένα Διαγωνισμό Σταυρόλεξων κι έφυγε από κει με πέντε χιλιάρικα ευρώπουλα, σαν να λέμε. Έλυσε ότι είχανε και δεν είχανε οι τύποι σε χρόνο ρεκόρ. Και στο καπάκι γνώρισε τον Εκδότη κι άρχισε να του φτιάχνει σταυρόλεξα πανδύσκολα, σαν να λέμε, άλυτα του κερατά.
Εγώ από την άλλη, που καβάλαγα το σανίδι από μικρός, κι έγω φτιάχτηκα παρομοίως σαν να λέμε. Μπήκα σε ένα κόντεστ που κάνανε έδω κάτι Ολλανδοί μπορντάδες, είχανε φέρει και πίστα και τα γονάτισα όλα, σήκωσα το χρήμα. Μέχρι βίντεο ατομικό μου κάνανε οι Ολλανδοί, ακόμα και τώρα τσιμπάω λεφτά από τα δικαιώματα...
Δεν γινότανε λέμε να μην κερδίσω... Αφού την ένοιωθα την πίστα, το σανίδι, το κορμί μου, τις γωνίες, που πως και πόσο πρέπει να πατήσω για να γίνει το κόλπο, έβλεπα σαν να λέμε μπροστά μου όλη την αλήθεια καθαρή, κι όχι μόνο την ώρα του κόντεστ. Ένοιωθα τι θέλει ν΄ακούσει ο Ολλανδός, πότε να του ζητήσω συμβόλαιο, πόσα να του πάρω, πως να τον ψήσω, όλα σαν να λέμε, μπροστά μου απλωμένα.
Μόνο όμως όταν ήμουνα φορτωμένος Κάπα Άλφα. Αλλιώς ήμουνα σαν το τούβλο, βλάκας του κερατά, σαν να λέμε. Κι ο Μήτσος τα ίδια, το κουβέντιασα μαζί του. Κι η Καίτη στον κόσμο της, πότε είχε πότε δεν είχε κι όποιος προλάβαινε...
Ένα απόγεμα την βάλαμε κάτω με τον Μήτσο και της ξηγηθήκαμε. Θα κόβαμε τις μαλακίες, αυτή θα έφερνε Κάπα Άλφα μόνο σε μας κι εμείς θα την φτιάχναμε, Συνεταιρισμός κι έτσι, με σπίτια, αυτοκίνητα κι ότι άλλο γούσταρε. Ο Μήτσος θα έδινε σταυρόλεξα παντού κι εγώ θα τίναζα την μπάνκα στο σανίδι παγκοσμίως. Τα 'χαμε υπολογίσει. Δεν λέγαμε αρχηδιές, σαν να λέμε. Με την Κάπα Άλφα θα γινόμασταν κορυφή. Και θα παράταγε και τα ωρομίσθια καθαρίστρια για τετρακόσια πενήντα να τρίβει σκάλες...
Η Καίτη έβαλε τα γέλια. Σαν να λέμε, κατάμουτρα... Μας είπε πως άμα σταματούσε το καθάρισμα δεν θα έπαιζε Κάπα Άλφα. Εκεί την έβρισκε, στην δουλειά, τζάμπα...
Διότι όπως μας είπε, σαν να λέμε, η εταιρεία που δούλευε καθάριζε το Press Room. Και μετά από κάθε Καθημερινή Ενημέρωση Τύπου εμφανιζότανε στην αίθουσα αυτή η άσπρη σκόνη. Άλλοτε λίγη, άλλοτε πολύ...
Όπως μας είπε τελικά τό μόνο που καθόριζε την πόσοτητα της σκόνης ήταν το πόσο κάθε μέρα εκεί μέσα Κονιορτοποιούσαν την Αλήθεια...