Αρμονικές

Ποιές από τις "αρμονικές" μιας ιστορίας πρέπει να κόψεις για να την καθαρίσεις; Κι αυτές που περισσεύουν πότε είναι τόσο σημαντικές ώστε να αξίζουν να αποκτήσουν την δικιά τους ιστορία;

Μαζεύω χρόνια τώρα ξεφτίδια ιστοριών. Ξακρίσματα. Οι κόσμοι στο μυαλό μου είναι μεγαλύτεροι απ' την πλοκή ή τους ήρωες που τελικά παράγουν. Κάποια στοιχεία τους μένουν θολά για πάντα ή είναι εξ αρχής αντιφατικά. Τα αντιφατικά, λένε, πρέπει να φεύγουν, να ξακρίζονται...

Είναι αστείο, μάλλον. Η ίδια η Πραγματικότητα δεν έχει συνοχή, ή αν τελικά έχει δεν είναι ακριβώς αντιληπτή, παρά μόνο εκ των υστέρων. Μπορείς να δεις μόνο προς τα πίσω, να ανιχνεύσεις μια ασαφή ανάγκη ή μια σκέψη που σιγά-σιγά μεγαλώνει, γίνεται ρεύμα, μετά χιονοστιβάδα και καταπίνει ότι προϋπήρχε ως δεδομένο. Τα γεγονότα προηγούνται των αναλύσεων τους κι όλοι μας πιανόμαστε "μαλάκες".

Ο Πρώτος Παγκόσμιος, Ο Δεύτερος, Η Πτώση του Τείχους, Η Εισβολή Σαντάμ στο Κουβέιτ, Οι Δίδυμοι Πύργοι... την στιγμή που συμβαίνουν είναι απολύτως υπαρκτά γεγονότα και ταυτόχρονα εντελώς ακατανόητα.

Μπορεί να οφείλεται στην τάση του ανθρώπου να προβάλλει μια στατική εικόνα της καθημερινότητας στο μέλλον. Ίσως έχουμε την ανάγκη σαν είδος να "αιωνιοποιήσουμε" το παρόν, να μην γουστάρουμε να δεχτούμε την αλλαγή, να στυλώνουμε τα πόδια στο άγνωστο.

Ό,τι κι αν είναι, δεν έχει πρακτική σημασία. Η πλοκή, οι ήρωες, η ιστορία τελικά οφείλει να είναι συνεπής. Γιατί στο τέλος-τέλος το έργο τέχνης δεν αντικαθιστά την πραγματικότητα κι αυτό είναι μάλλον και το πλεονέκτημα του.


Για φαντάσου, ας πούμε, να έπρεπε να ζήσεις την πραγματικότητα του Ντικ ή του Ιερώνυμου Μπος...