Η "Κουζίνα" μιας ιστορίας είναι η χειρότερη μου. Προτιμώ ειλικρινά να πέσω σε κώμα, να κάνω οτιδήποτε άλλο, απ΄ το να προσπαθώ να δω πότε η τάδε λέξη αποδίδει ακριβέστερα το νόημα ή είναι με οποιοδήποτε τρόπο καλύτερη απ' την δείνα.
Δεν έχω καμμιά υπομονή σ' αυτήν την φάση. Κι είναι αυτή που ολοκληρώνει ένα κείμενο, είναι το "γυάλισμα" του. Η αυτοπειθαρχία μου όμως πραγματικά φτάνει στα όρια της εκεί. Μπορώ να περάσω χρόνια ψάχνοντας στοιχεία, να κυκλοφορώ σαν ζόμπι όσο δουλεύουν μέσα μου και γίνονται ιστορία, δεν μπορώ να γυαλίσω... Έτσι είμαι, δεν είμαι στυλίστας, ο λόγος μού είναι σχεδόν αδιάφορος, με καίει η ιστορία. Από την στιγμή που όλα τα κομμάτια που αιωρούνται πέφτουν στο έδαφος και φτιάχνουν μια ιστορία, τα κοιτάζω και την γράφω. Και αν χρειαστεί την ξαναγράφω. Και την ξαναγράφω. Μέχρι να "γίνει".
Ας πάρει κάποιος τις λέξεις από πάνω μου, παρακαλώ! Δεν αντέχω να θάβομαι κάτω από το "ειδικό" τους βάρος.
Παναγιώτη, έχω άσχημα "νέα" για σένα. Επειδή όπως ξέρεις, καλώς ή κακώς, πολλές φορές δεν έχει σημασία τι τελικά λέμε αλλά πώς το παρουσιάζουμε, όλο αυτό το "γυάλισμα" έχει κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερη αξία απ' ότι συνήθως του αποδίδεται, με αποκορύφωμα φυσικά την ποίηση και την στιχουργική. Οπότε πρέπει κανείς είτε να συνηθίσει την στιλβοτική διαδικασία, είτε να γράφει τόσο καλές ιστορίες από πλευράς ιδέας και πλοκής, που ο αναγνώστης έχοντας φάει την κεραμίδα στο κρανίο να μην κάθεται να την ψυρίσει αρκετά, πράγμα πολύ σπάνιο. Θα κλείσω με τον Oscar Wilde:
ReplyDelete"Δούλεψα πολύ σήμερα. Όλο το πρωί κοίταζα ένα ποίημα μου και στο τέλος του αφαίρεσα ένα κόμμα. Το μεσημέρι πήγα μια βόλτα και το απόγευμα γύρισα και ξαναέβαλα το κόμμα στη θέση του".