Σ' αυτόν το κόσμο, που η Λογική έχει πάρει εξιτήριο, όχι γιατί θεραπεύθηκε, αλλά γιατί παραμένει ενοχλητικά "άρρωστη" για την καθημερινότητα μας, το μόνο που έχει απομείνει είναι ένα κενό της σχήμα, που ονομάζουμε προτεραιότητες.
Ορίζουμε καθημερινά προτεραιότητες για να μειώσουμε τον απόλυτο παραλογισμό που ζούμε, να τον φέρουμε σε μέτρα ανεκτά, τον κατατέμνουμε για να τον αιτιολογήσουμε, να τον κάνουμε τελικά ικανό να βιωθεί.
Έτσι ακόμα κι η καταγγελία του παραλογισμού, γίνεται τελικά με το ίδιο αυνανιστικό μέτρο των προτεραιοτήτων. Ένας κρατούμενος που ξυλοκοπείται δεν απασχολεί αν δεν προκαλέσει εξέγερση στις φυλακές. Μια αλλοδαπή που βασανίζεται ή κακοποιείται σεξουαλικά μέσα σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο, δεν απασχολεί αν δεν δολοφονήσει άγρια τους βιαστές της ή δεν φτάσει ημιθανής στο νοσοκομείο. Ένα παιδί που χάνεται ξαφνικά από το σπίτι του δεν απασχολεί αν δεν το "υιοθετήσει" κάποιο κανάλι ή ο αρμόδιος σύλλογος. Ένας βομβιστής αυτοκτονίας δεν απασχολεί αν δεν πάρει μαζί του τουλάχιστον μια ντουζίνα ανθρώπους.
Οι προτεραιότητες προκαλούν εκατόμβες. Οι προτεραιότητες προκαλούν όλο και πιο δραματικές ιστορίες. Οι προτεραιότητες μάς εθίζουν ύπουλα στην αποδοχή της απολύτως παράλογης φρίκης. Ανεβάζουν κάθε μέρα το μέτρο της ευαισθησίας μας, καταλήγοντας να απαιτούν από το γεγονός να γίνει εντελώς γκροτέσκο για να περάσει τον πήχη του "συνηθισμένου" παραλογισμού.
Ο κόσμος παράγει πια παραλογισμό ασταμάτητα και σε κάθε διάσταση του. "Ξαφρίζουμε" με την Ειδησεογραφία, το Διαδίκτυο, την Τέχνη μας μόνο την κορυφή του.
Όμως αυτό δεν μειώνει καθόλου τον παραλογισμό. Αντιθέτως τον αυξάνει όλο και περισσότερο...
No comments:
Post a Comment