Living In Athens

Από τον Ανήσυχο πήρα το μπαλάκι.

Ζώντας στην Αθήνα.

Μένω σ' έναν βιότοπο που ονομάζεται Πέμπτος όροφος σε ένα μυστήριο τριγωνικό διαμέρισμα με νοίκι. Ζω εδώ με μια γυναίκα (Χέντβιγκ) και μια γάτα (Σούσι). Η πρώτη φρόντισε να βάλει αρκετά φυτά στο μεγάλο μπαλκόνι. Η δεύτερη φρόντισε να επισημαίνει - σημαίνοντας κάθε φορά συναγερμό - πως πρόκειται για βιότοπο. Έρχονται περιστέρια, πουλιά με μακριά μαύρη ουρά από τον λόφο του Φιλοπάππου, το καλοκαίρι γύρω από τα φώτα του μπαλκονιού μαζεύονται έντομα και εμφανίζονται σαμιαμίδια (ναι σαμιαμίδια στον πέμπτο!) που τα τρώνε. Καμμιά φορά η κυνηγός Σούσι φέρνει στο στόμα της μια φτερωτή κατσαρίδα ή μια μέλισσα, κι εμείς πλακωνόμαστε να της την πάρουμε από το στόμα πριν την φάει.

Η Αθήνα αρχίζει κάπου έκει έξω, πέρα από τα όρια του μπαλκονιού... πέρα από το κάγκελο που κάθονται τα σπουργίτια. Είναι η πόλη μου, η γενέθλια μου πόλη. Την είδα να μεγαλώνει και να ασχημαίνει μαζί μου. Το δάσος που πλάι του γεννήθηκα στα Άνω Ιλίσσια και τότε μου φαινόταν το βράδι ένας ολόκληρος σχεδόν απειλητικός κόσμος, στην τελευταία μου επίσκεψη μου φάνηκε απλά ένα μικρό αστικό άλσος, με όλα τα καλά και τα κακά που συνεπάγεται αυτό.

Περιμένω το αναπόφευκτο Αλτσχάιμερ για να ξανανιώσω την μαγεία της Αθήνας. Στο μεταξύ βλέπω τους γείτονές μου να κρεμάνε cd στα μπαλκόνια για να διώχνουν τα πουλιά.

Όταν ρώτησα γιατί μου είπαν πως τους ενοχλούν οι κουτσουλιές, άσε που μπορεί να έχουνε και γρίππη...

Πασσάρω το μπαλάκι στον Sukumus Δ.Α. με τις ειλικρινείς ευχές μου...