Μέρος Πρώτον: Οι Αυστραλοπίθηκοι Του Νέου Κόσμου

Πέρασα σήμερα, μεσημέρι Κυριακής γαρ, από το πατρικό μου σπίτι. Και διαπίστωσα πως οι γονείς μου (άνω των 75 και τεχνοφοβικοί μέχρι Παναγίας) είχαν προμηθευθεί δωρεάν από τον ΟΤΕ (μαζί με ένα πρόγραμμα 750 λεπτών) ασύρματη τηλεφωνική συσκευή.

Την κοιτούσαν έκθαμβοι σαν Αυστραλοπίθηκοι μπροστά στην "μαγική φωτιά" που έφερε ο κεραυνός.

Την συνέδεσα - εδώ μεσολαβεί ένα αστείο περιστατικό με την παλιά μπρίζα του ΟΤΕ που είχε το σπίτι και κάτι καλώδια πατέντα, αλλά θα το περιγράψω μια άλλη φορά με τα ανάλογα σχεδιαγράμματα - και άρχισα να τους περνάω στην συσκευή τα τηλέφωνα συγγενών και φίλων. Κάποια στιγμή σταμάτησα γιατί η μπαταρία δεν είχε ακόμα φορτιστεί αρκετά και άρχισα να τους εξηγώ πως δουλεύει το νέο παράξενο κατοικίδιο (Panasonic asirmatus) που απέκτησαν.

Είπα κατ' αρχήν:

α)Πως τρέφεται με ρεύμα, άρα δεν βγάζουμε τον μετασχηματιστή ποτέ από την μπρίζα. Απάντηση: Δηλαδή καίει πολύ ρεύμα; Και πόσες φορές την ημέρα πεινάει; Και τι γίνεται αν παραφάει;

β)Κάθε βράδυ το βάζουμε στην βάση για να φάει και να κοιμηθεί. Έτσι κι αλλιώς την νύχτα δεν το χρειαζόσαστε δίπλα σας, έχετε το κλασσικό τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι. Απάντηση: Κάθε βράδυ; Και μετά πόσο κρατάει; Κρατάει όλη την ημέρα;

Αφού επιλύσαμε τα βασικά πήγαμε στο πρώτο μάθημα χειρισμού. Τους το έχω αφήσει να το εμπεδώσουν μέχρι την άλλη Κυριακή που θα ξαναπάω...

- Για να ανοίξει πατάμε το κουμπάκι με το ακουστικό, όπως κοιτάμε την συσκευή αριστερά (οι μαλάκες δεν έχουν βάλει πράσινο και κόκκινο όπως στα άλλα μοντέλα). Ένα πάτημα ανοίγει, ακούμε το τουτ-τουτ, Παίρνουμε τηλέφωνο, μιλάμε όσο θέλουμε... Το κρίσιμο σημείο αρχίζει απο δω και κάτω. Τελειώσαμε να μιλάμε, κλείνουμε το τηλέφωνο πάλι με κουμπάκι, το δεξί αυτήν την φορά. Το πατάμε μία για να κλείσει η γραμμή και μία δεύτερη για να σβήσει η οθόνη και να είμαστε σίγουροι πως έκλεισε το τηλέφωνο και η γραμμή δεν έχει μείνει ανοιχτή. Εντάξει;

- Εντάξει, είπαν και οι δυο και το δοκίμασαν μπροστά μου.

Γύρισα σπίτι και τους πήρα τηλέφωνο. Χτύπησε ίσα με τριάντα φορές μέχρι να το σηκώσουν, έψαχναν το νέο κατοικίδιο, μάλλον το κακόμοιρο φοβήθηκε και κάπου κρύφτηκε. Τέλειωσε το δοκιμαστικό τηλεφώνημα, είπα στον πατέρα μου, "Ωραία κλείσε τώρα, όπως είπαμε, δύο φορές το δεξί κουμπάκι μέχρι να σβήσει η οθόνη". Μου απάντησε "Περίμενε", πέρασαν δέκα-δεκαπέντε δευτερόλεπτα και μετά ακούσα δύο μπλιπ-μπλιπ και η γραμμή έμεινε ανοιχτή. Είχε πατήσει το μεσαίο μεγάλο ασημένιο κουμπί με τα βελάκια.

Είδε πως δεν έκλεισε η οθόνη και αφού το ξανασυζητήσαμε τελικά το βρήκε. Έκλεισε.

Πάω στοίχημα με όποιον θέλει πως μέσα στην επόμενη βδομάδα θα κάνω την διαδρομή Κουκάκι - Νέος Κόσμος καμμιά δεκαπενταριά φορές. Γιατί οι Αυστραλοπίθηκοι μαθαίνουν δύσκολα τις νέες τεχνολογίες. Και τα κουμπάκια είναι μικρά τα γαμημένα...