Να Μην Στα Χρωστάω, Γκραν Γκινιόλ

Από χθες χρωστάω την κριτική μου για το νεοαφιχθέν Γκραν Γκινιόλ. Το διάβασα, είδα το dvd του και αποφαίνομαι, ανεβασμένος στο εγωπαθές καρεκλάκι μου, τα ακόλουθα:

Η συνολική εικόνα του τεύχους μηδέν (που θεωρητικά είναι ο πειραματικός "προάγγελος" του πρώτου τεύχους) είναι καλύτερη από ότι την περίμενα. Υπάρχει ήδη μια ενότητα ύφους και μια συνολική αισθητική που διατρέχει το Γκραν Γκινιόλ από την αρχή μέχρι το τέλος και σε κάνει να θέλεις να το κρατήσεις και μετά την ανάγνωση. Να το αρχειοθετήσεις ώστε να μπορείς να το ξαναδιαβάσεις.

Η ισορροπία μεταξύ θεμάτων και κόμικς προς το παρόν γέρνει αρκετά υπέρ των κόμικς, χωρίς αυτό να είναι καθόλου ενοχλητικό, ίσως μάλιστα να μην πρέπει να αλλάξει. Από την άλλη μεριά τα θέματα, όχι μόνο δεν "κρεμάνε" όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες απόπειρες συγκατοίκησης θεμάτων και κόμικς στο ίδιο έντυπο, αλλά ολόκληρώνουν την εικόνα και δικαιώνουν τον υπότιτλο του περιοδικού Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΑΚΡΑΙΟΥ. Τα ίδια έχω να πω και για τις μόνιμες στήλες, προσθέτοντας πως όλες οι κριτικές και οι παρουσιάσεις ενώ είναι σύντομες, είναι άψογα κεντραρισμένες και απόλυτα περιεκτικές.

Το dvd είναι απίστευτο, αλλά συστήνω ανεπιφύλακτα να μην παραλείψετε να δείτε και τα trailer. Δεν αφορούν μόνο την συγκεκριμένη ταινία (3 Dev Αdam) αλλά και άλλες της ιδίας εθνικότητας και θεματολογίας και συνδυάζονται ιδανικά με το θέμα "Τούρκοι Υπερήρωες: Τας Κεμπάπ Και Σπάιντερμαν".

Τα ελληνικά κόμικς του Γιώργου Ματάλα και του Σπύρου Δερβενιώτη (σε σενάριο Αλεξίας Οθωναίου) αξίζουν τις σελίδες τους στο Γκραν Γκινιόλ, αν και νομίζω πως ακόμα "ψάχνονται" με το ακραίο και το αντιμετωπίζουν κλασσικά. Και οι τρεις είχαν το θάρρος να φτιάξουν σελίδες για το τεύχος μηδέν ενός Γκραν Γκινιόλ που υποθέτω πως δεν ήξεραν τι άλλο θα περιέχει. Κάθε επόμενος κομίστας έχει πια εικόνα για το τι είναι το Γκραν Γκινιόλ...

Όμως το βασικό σε όλο το περιοδικό είναι πως ενώ πραγματικά αναφέρεται στην Τέχνη Του Αισθητικά Ακραίου και δεν το κάνει με παραχωρήσεις, ούτε χάιδεμα του αναγνώστη, το αποτέλεσμα σε κανένα σημείο του δεν καταλήγει αποκρουστικό ή νοσηρό. Κι αυτό νομίζω πως είναι και η μεγαλύτερη του επιτυχία.

Κατεβαίνω από το εγωπαθές μου καρεκλάκι, ολοκλήρωσα...