Ήτανε πέρσι ή πρόπερσι το καλοκαίρι ένας τζίτζικας που γεννήθηκε πάνω σ' ένα δέντρο. Τίποτα το παράξενο μέχρι εδώ. Μόνο που το δέντρο ήτανε στον κήπο μιας πολυκατοικίας των Βου-Που και φάτσα απ' το κλαδί του τζίτζικα ήτανε το διαμέρισμα του Τίνο, που ήταν πολυτάλαντος άνθρωπος, με ιδιαίτερη σχέση με την μουσική.
Ο Τίνο δεν κατάλαβε φυσικά την ύπαρξη του τζίτζικα, αλλά ο τζίτζικας ακούγοντας ό,τι έβγαινε από το διαμέρισμα του Τίνο - καλοκαίρι ήταν, όλες οι μπαλκονόπορτες ανοιχτές - έμαθε να ξεχωρίζει την καλή μουσική κι απέκτησε ιδιαίτερο ταλέντο στο να την μιμείται. Σιγά-σιγά έπαιζε με τα φτεράκια του, Radiohead και Johnie Cash, Dub Pistols και Bob Marley, ρούφαγε τους χυμούς του δέντρου και γινόταν βιρτουόζος. Όλα καλά πηγαίναν για τον τζίτζικα, το καλοκαίρι προχωρούσε με Σούμπερτ και Βιβάλντι, Sex Pistols και Manu Chao...
Κι έπειτα ξαφνικά πλάκωσε ο χειμώνας. Ο Τίνο έκλεισε τις μπαλκονόπορτες, το δέντρο δεν είχε πια χυμούς, άρχισε να κάνει σκατόκρυο, βρέθηκε ο τζίτζικας στα δύσκολα. Κατέβηκε στο χώμα κι έψαξε κάπου να καβατζωθεί. Με τα πολλά, χτύπησε την πόρτα του μέρμηγκα.
Ο μέρμηγκας βγήκε στο κατώφλι της φωλιάς του, κι από μέσα ερχότανε μια ζέστη μαζί με μυρωδιά από αποθηκευμένους σπόρους.
"Τι θες και μου χτυπάς την πόρτα;" ρώτησε ο μέρμηγκας τον τζίτζικα.
"Ψάχνω έναν τρόπο για να βγάλω τον χειμώνα" απάντησε ο τζίτζικας στον μέρμηγκα."Κι έλεγα μήπως εσύ..."
"Μήπως εγώ... Τι;" είπε ο μέρμηγκας κοιτάζοντάς τον αυστηρά.
"Μήπως χρειάζεσαι κάποιον να σε διασκεδάζει", είπε ξεκάθαρα ο τζίτζικας. "Είμαι μουσικός και μάλιστα καλός".
"Τι παίζεις;" ρώτησε ο μέρμηγκας.
"Ω, τα πάντα..." απάντησε ο τζίτζικας. "Παίζω και κλασικά και πανκ και ραπ και νταμπ και ρέγγε, γουστάρω Άκη Πάνου, αλλά οι πιο καλές διασκευές μου είναι στους Radiohead..."
Ο μέρμηγκας τον κοίταξε κι έκανε μια γκριμάτσα. "Πέγκυ;" ρώτησε. "Άννα, Δέσποινα, Sakis παίζεις;"
Ο τζίτζικας τα έχασε. "Όχι, τέτοια δεν παίζω" παραδέχτηκε χωρίς να σκύψει το κεφάλι."Δεν τα ξέρω"
"Ε, τότε τράβα να τα μάθεις", απάντησε ο μέρμηγκας σκληρά. "Κι άμα τα μάθεις, έλα να με βρεις. Γιατί εμένα αυτά μ' αρέσουνε" ολοκλήρωσε την φράση του και έκλεισε την πόρτα.
Τι έκανε λοιπόν ο τζίτζικας; Πήγε να μάθει Πέγκυ και Sakis και ξαναγύρισε στον μέρμηγκα με τα φτερά κομμένα; Βούτηξε τα φτεράκια του μέσα στα λιπαρά της μουσικής; Όχι φίλοι μου... Προχώρησε παρακάτω και παρακάτω μέσα στο κρύο, ψάχνοντας για κάτι καλύτερο. Κι έφτασε κάποτε σχεδόν εξαντλημένος στο Μπλε, ένα μαγαζί που έπαιζε Blur και Locomondo, 667 και Μano Negra, ανέβηκε στην μπάρα του κι έπαιξε τις διασκευές των Radiohead που είχε φτιάξει. Κι έμεινε εκεί ολόκληρο χειμώνα, μέσα σ' ένα βελούδινο κουτί με ζάχαρη, απολαμβάνοντας την εκτίμηση των θαμώνων.
Γιατί σημασία τελικά δεν έχει μόνο το ποιός είσαι, αλλά και πού απευθύνεσαι για να βγάλεις τον χειμώνα σου...
No comments:
Post a Comment