Γιώργος Κοσκινάς - Η Εποχή Της Αρρώστιας

Στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από συγγραφείς. Νομίζω πως παράγουμε περισσότερους από τον ευρωπαϊκό, αλλά και τον αμερικανικό, μέσο όρο. Κι επίσης τα ποιοτικά κριτήριά τους είναι - θέλω να πιστεύω - αρκετά υψηλά. Δεν βλέπω άλλο λόγο για να γράφει κανείς σήμερα σ' αυτήν την χώρα. Τα λεφτά είναι άθλια, η δόξα ανύπαρκτη, οι γκόμενες δεν το τρώνε πια το παραμύθι "γράφω". Γράφουνε και μόνες τους και πουλάνε, συνήθως, πιο πολύ ...

Αυτά που με τράβηξαν στο μυθιστόρημα του Γιώργου Κοσκινά, Η εποχή της αρρώστιας, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο από τις εκδόσεις Ηλέκτρα, ήταν κυρίως το εξώφυλλό του και το θέμα του. Δεν ήξερα τίποτε άλλο γι αυτό, δεν είχα διαβάσει καμιά κριτική, το είδα στον πάγκο και το πήρα σπίτι.

Αυτά που με κράτησαν στο βιβλίο ήταν η φόρμα και η γλώσσα του. Το διάβασα άνετα και μπορώ άφοβα να το κατατάξω στα ενδιαφέροντα βιβλία, αυτά που δεν κλαις τα ευρώ που σου κόστισαν. Δυστυχώς, όμως μέχρι εκεί. Και λέω δυστυχώς, γιατί ο Γιώργος Κοσκινάς θα μπορούσε να έχει γράψει ένα αριστούργημα αν δεν είχε παραβλέψει - υποθέτω μέσα στον ενθουσιασμό του - μερικές χαρακτηριολογικές παραμέτρους του κεντρικού του ήρωα και μερικές πτυχές του περιβάλλοντός του.

Δεν τα γράφω αυτά, για να την "πω" στον συγγραφέα του μυθιστορήματος. Εκτιμώ την δουλειά του στην εποχή της αρρώστιας, δεν τον γνωρίζω προσωπικά και δεν έχω διαβάσει το προηγούμενο του βιβλίο. Τα γράφω για να εξηγήσω αυτό που ανέφερα στην αρχή. Στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από συγγραφείς κι ο Γιώργος Κοσκινάς σίγουρα έχει βάλει ψηλά τον πήχη του.

Πάσχουμε μόνο από σκληρούς editors που θα βοηθήσουν ένα βιβλίο να γίνει κάτι παραπάνω απ' αυτό που πιστεύει πως παραδίδει κάθε φορά ο συγγραφέας του. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τις συνταγές ή τα μπεστσελερίστικα τερτίπια, έχει να κάνει με το σύνηθες γεγονός της "παροδικής τύφλωσης" του δημιουργού και το χέρι που πρέπει κάθε φορά, χωρίς να τον μετακινεί από το όραμά του, να τον επαναφέρει στην δραματουργική πραγματικότητα. Είμαι σίγουρος πως ο "αποστασιοποιημένος" Γιώργος Κοσκινάς θα καταλάβει τι εννοώ...

Αν πάλι όχι, ας μου συγχωρήσει το θράσος.