Ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε ποτέ σ΄ αυτή την χώρα. Σκεπάστηκε όπως-όπως από μια νόθα Μετεμφυλιακή Δημοκρατία, με ορατό δεξιό αστυνομικό κράτος και αόρατο ακροδεξιό παρακράτος. Γέννησε "φιλήσυχους" που είχαν να κρύψουν προδοσίες και "ανήσυχους" που ήταν εν δυνάμει ύποπτοι και αρκετές φορές είχαν να κρύψουν πολιτικές και φυσικές σφαγές των ομοϊδεατών τους.Ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε ούτε με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, ούτε με τις ιστορικές αναλύσεις των εκατέρωθεν ακροτήτων, ούτε με τις δραματουργικές μεταφορές του. Από τον Θίασο ως την Ελένη του Γκατζογιάννη το μόνο που καταγράφεται είναι αυτό το χάσμα που ακόμα και σήμερα ανοίγεται κάτω από τα πόδια μας.
Οι Στρατοί του ΠΑΣΟΚ, η Ανταρσία του Μπάιρον (με την καθυστέρηση που του χρειάστηκε για να καταλάβει την "αδικία" που υπέστη), η έμφυτη (σχεδόν αταβιστική) αποστροφή των αριστερών για τους δεξιούς, η απόλυτη ανικανότητα να επικοινωνήσουν σε οποιαδήποτε βάση δύο άνθρωποι αντίθετων απόψεων στην Ελλάδα μεταξύ τους, ο "πατριωτισμός" που βρίσκεται σαν τσίχλα με την πρώτη ευκαιρία στο στόμα όλων, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα που αποδεικνύουν πως ο Εμφύλιος συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για πάντα.
Και να σκεφτεί κανείς, πως δεν ήταν δα κι ο πιο αιματηρός εμφύλιος που έζησε ο Κόσμος...
Δεν νομίζω πως κανένας Εμφύλιος τελείωσε ποτέ. Από τον Αμερικάνικο, μέχρι τον Ισπανικό, από τους Κουβανούς του Μαϊάμι, μέχρι τους Σαντινίστας και τους Κόντρας οι Εμφύλιοι συνεχίζονται -απλά με διαφορετική ένταση.
ReplyDeleteΥ.Γ.: Στα δικά μας, δεν βλέπω κανένα λόγο να σταματήσει ο Εμφύλιος μέχρι να νικήσουμε. Έτσι κι αλλιώς είχαμε δίκιο, έτσι κι αλλιώς εξακολουθούν να έχουν άδικο.
Ο χειρότερος πόλεμος είναι αυτός που αδερφός σκοτώνει αδερφή.
ReplyDeleteδεν νομίζω πως όσο ζούνε οι γονείς μας που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στον Εμφύλιο, και ίσως κι εμείς που τους ακούγαμε να λένε την άποψη τους, υπάρχει περίπτωση να "τελειώσει" ο Εμφύλιος.
ReplyDeletemboy, δεν νομίζω πως ο πόλεμος γιά ένα καλύτερο παρόν και μέλλον θα σταματήσει ποτέ, ούτε και πως θα κερδηθεί - αλλοίμονο αν φτάσουμε κάπου και πούμε "ωραία είμαστε εδώ, δεν χρειάζεται να πάμε παρακάτω"... να μου λείπει η υπαρκτή ευτυχία που με κάνει να πιστεύω πως όλα είναι καλά έτσι όπως είναι...