Tα Καινούρια Ρούχα Της Πλανητάρχισας

Μια φορά κι έναν καιρό ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και εξελέγη στην θέση του Πλανητάρχη πρώτη φορά γυναίκα. Όμως ήταν μια γυναίκα πολύ ματαιόδοξη. Ζήτησε λοιπόν από έναν τοπ σχεδιαστή ρούχων - που είχε πολύ καλές δημόσιες σχέσεις κι έντυνε στις τελετές των Όσκαρ όλες τις σταρ με παγιέτες, φτερά και πούπουλα - να της ράψει το απόλυτο φουστάνι.

"Θα πληρώσω καλά", του είπε. "Αλλά αυτό θα είναι το καλύτερο φουστάνι που θα φτιαχτεί ποτέ. Και τίποτα δεν θα το ξεπεράσει, αλλιώς θα βάλω την NSA να σε μπουζουριάσει στο Γκουαντάναμο παρέα με τους ισλαμιστές και τους πρώην συμμάχους μου στην Γερουσία".

Ο μόδιστρος το σκέφτηκε από δω, το σκέφτηκε από κει, πήρε για καλό και για κακό μια πρώτη μεγάλη προκαταβολή κι έπειτα θυμήθηκε το γνωστό παραμύθι. Επειδή όμως δεν ζούμε στο μεσαίωνα, και παρόλο που η Πλανητάρχισα ήταν γνωστό πως ήταν απλώς μια βιτρίνα για να κάνουν κάποιοι τις δουλειές τους, οπότε μπορεί και να ήταν παπαριές τα περί NSA, πήγε ξανά στο Οβαλ γραφείο και της είπε:

"Το φόρεμά σου θα το φτιάξω με ένα νέο υλικό, τις νανοίνες. Είναι τόσο λεπτές που τις δουλεύουν μόνο πεντάχρονα κορίτσια με λεπτά χεράκια και ισχυρά μικροσκόπια. Είναι τόσο ελαφρές που θα νιώθεις πως δεν φοράς τίποτα. Είναι τόσο ισχυρές που δεν θα χρειάζεσαι πια αλεξίσφαιρα γιλέκα. Θα κοστίσει άπειρα λεφτά αν το κάνουμε μίνι, δυο φορές απειρότερα αν το κάνουμε μίντι και εκατό φορές απειρότατα αν το κάνουμε μάξι. Την ουρά ξέχνα την, δεν σου πάει, κι ούτε έχεις τα λεφτά που χρειάζονται. Είσαι μέσα;"

"Μέσα είμαι" απάντησε η Πλανητάρχισα. "Ξεκίνα και πάρε κοριτσάκια από την Κίνα ή απ' την Ινδοκίνα".

"Δεν υπάρχει πια Ινδοκίνα, άσχετη, που ζεις; Από τότε που χάσανε οι Γάλλοι, την λένε Βιετνάμ", απάντησε ο σχεδιαστής την ώρα που της έπαιρνε με μια μεζούρα λέιζερ τα μέτρα.

"Whatever", είπε εκείνη χαμογελώντας.

Έφυγε ο σχεδιαστής με μια ακόμη μεγαλύτερη δεύτερη προκαταβολή, έκανε την διαθήκη του για καλό και για κακό, έσπασε τα λεφτά που πήρε σε διάφορους λογαριασμούς σ' απίθανες τράπεζες ολόκληρου του κόσμου κάτω από δεκαεπτά χιλιάδες πλαστά ονόματα, έβγαλε δεκαεφτά χιλιάδες διαβατήρια στην ζούλα, όλα με την φωτογραφία του, και τα μοίρασε σε διάφορες θυρίδες, κολοβάραγε όλη μέρα κι όλη νύχτα, ώσπου πέρασε ένας χρόνος. Πήρε ένα άδειο κουτί με την φίρμα του, καβάλησε ένα αεροπλάνο και μπουκάρισε σεινάμενος - κουνάμενος και σαν να μην τρέχει τίποτα στον Λευκό Οίκο.

Η Πλανητάρχισα διάβαζε εκείνη την ώρα μια κήρυξη πολέμου, έτσι στα πεταχτά, πριν να την υπογράψει. Ο μόδιστρος πέταξε πάνω στο γραφείο το κουτί.

"Έτοιμο είναι, εκεί μέσα". Κι έπειτα φώναξε, δήθεν κατάπληκτος και έξαλλος. "Πάχυνες μωρή κουφάλα! Δεν θα σου κάνει το φόρεμα μου. Πού είναι ο διαιτολόγος σου; Πού είναι οι γυμναστές σου; Που είναι οι πεζοναύτες σου να σε πηδάνε μέχρι να αδυνατίσεις; Πάχυνες, δεν το πιστεύω. Θα με καταστρέψεις..."

Η Πλανητάρχισα αιφνιδιάστηκε και είπε μαζεμένα. "Μα δεν πάχυνα, τι είναι αυτά που λες;" και δεν υπέγραψε τον πόλεμο από την ταραχή της.

"Έμενα θα μου πεις;" είπε ο σχεδιαστής, δείχνοντας την μεζούρα λέιζερ. "Άκου να δεις, χρυσή μου, εγώ δεν είμαι όποιος κι όποιος. Δεν θα γίνω ρόμπα εγώ για σένα, έχω ντύσει τα καλύτερα κορμιά του κόσμου. Την Αφροδίτη της Μήλου, την Τζοκόντα, την Νάομι, για να μην πω ποιά άλλα έχω γδύσει... Αρχίζεις πρόγραμμα, φώναξε τα τσιράκια σου".

Πέρασε ένας χρόνος με γυμναστικές. Άλλος ένας με πλαστικές. Αλλος ένας με λασπόλουτρα και σιάτσου. Κι έφτασαν οι εκλογές. Την βραδιά του Ντημπέιτ με τον κυριότερο αντίπαλο της για την Προεδρία, η Πλανητάρχισα επέμεινε να φορέσει το ανύπαρκτο φόρεμα που της είχε φτιάξει ο σχεδιαστής. Κι αυτός, μεγαλόθυμα, της το επέτρεψε. Έκανε μια μεγαλόπρεπη παντομίμα, της μίλησε για τις ιδιότητες της νανοίνας, κι έπειτα κατάφερε να την ψήσει πως αν και η ίδια δεν μπορούσε να το δει, το φόρεμα ήταν πράγματι εκεί και άστραφτε, έλαμπε και της πήγαινε θαυμάσια.

Η Πλανητάρχισα πήγε στο Ντημπέιτ ολόγυμνη και θριάμβευσε. Πως να το κάνουμε; Η Αμερική πάντοτε λάτρευε το σεξ. Πόσο μάλλον τώρα που βρέθηκε απροετοίμαστη μπροστά σε μια τέλεια κατασκευασμένη Γυμνή Αλήθεια...