Περί Αισθήσεων Και Παραισθήσεων

Και οι αισθήσεις μένουν.
Δεν μένουν;
(από σχόλιο του Godot)



Ναι, οι αισθήσεις μένουν. Ενίοτε και οι Παραισθήσεις. Μένουν για λίγο, για περισσότερο ή ακόμη και για πάντα.

Οι αισθήσεις αλλάζουν τους ανθρώπους. Ένα γερό Σαββατοκύριακο, ένα καλό βιβλίο, ένα σκληρό φίλμ, ένα αναπάντεχο κρεβάτι, ένα παγωμένο χέρι, ένα κατσαβίδι που κουνιέται απειλητικά, μια σταγόνα ορού που πέφτει, μπορούν να σε κάνουν άλλον άνθρωπο απ' αυτόν που ήσουν μέχρι τότε. Μπορούν να σε κουνήσουν, να μεταβάλλουν την εξαιρετικά λεπτή ισορροπία σου ως ανθρωπίνου όντος.

Οι παραισθήσεις από την άλλη, έχουν μερικές φορές πιο ορατά και μόνιμα αποτελέσματα. Ο Φίλιπ Κ. Ντικ δεν ήταν πια ποτέ ο ίδιος μετά το Ουράνιο Μάτι που πίστεψε πως είδε στον ουρανό, απέκτησε επιπλέον τον Χορσλάβερ Φατ. Από την άλλη ο Σαούλ ξεκίνησε για την Δαμασκό και έφτασε εκεί ως Παύλος. Κι αν για τον Ντικ είναι γενικά γνωστό το τι έπαιρνε, για τον Παύλο δεν υπάρχουν σαφή ιστορικά στοιχεία.

Όταν ήμουν μικρότερος αποδεχόμουν μια μεταφυσική διάσταση στην Ζωή. Τα τελευταία χρόνια την έχω απορρίψει, την έχω εξορίσει από την καθημερινότητά μου. Ίσως αυτό να οφείλεται σε κάποιον που γνώρισα - ευτυχώς από ασφαλή απόσταση - και ζούσε την ζωή του με βάση τα "σημάδια". Και γύριζε τον κόσμο ακολουθώντας τα.

Όλοι φλερτάρουμε καθημερινά με την παραίσθηση, διατηρώντας την αίσθηση. Ωραιοποιώντας την πραγματικότητα, δοκιμάζοντας ουσίες, βλέποντας τηλεόραση, σκύβοντας το κεφάλι μας μέσα σε ένα χώρο λατρείας, χαζεύοντας εικόνες από ραδιοτηλεσκόπια, οδηγώντας ένα όχημα σε υψηλές ταχύτητες.

Η μόνη διαφορά που βρίσκω ανάμεσα στις αισθήσεις και τις παραισθήσεις αφορά την επεξεργασία τους στην αναδιήγηση. Μια αίσθηση μπορώ να την εντάξω δημιουργικά κάπου άλλου, να την χρησιμοποιήσω σαν εφαλτήριο για το δικό μου έργο. Μια παραίσθηση είναι τόσο ισχυρή που εγώ αδυνατώ να την αποδώσω.

Κι αυτό σε καμμιά περίπτωση δεν σημαίνει πως κάποιος άλλος δεν δικαιούται να το αποπειραθεί... ή ακόμα και να το επιτύχει.