Το Παχύ Έντερο της Ενημέρωσης

Τι είναι αυτό που μπουκώνεται με την πραγματικότητα, την μασουλάει όπως - όπως, την γεμίζει με σάλια και στην συνέχεια στην φτύνει στα μούτρα;

Είναι η εγχώρια τηλεοπτική ενημέρωση. Και για να μην είμαι εντελώς άδικος η συντριπτική της πλειοψηφία.

Είναι τα εξάρια "παραθυράτα" πάνελ έγκριτων επαγγελματιών δημοσιογράφων που καταμετρούν On Air και αυνανιστικά τις τριακονταετίες που "λειτουργούν" την Δημοσιογραφία και θεωρούν πως αυτό τους επιτρέπει να αφιερώνουν σε χαριεντισμούς και θέματα επί του προσωπικού ένα ολόκληρο δελτίο ειδήσεων σε μεγάλα κανάλια του τόπου. Και να προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν έχουν ποτέ υποπέσει στο ατόπημα της συναλλαγής για να "πνίξουν" ή να "σηκώσουν" κάτι, και στην μέχρι σήμερα καριέρα τους κινούνται αποκλειστικά με γνώμονα την συνείδηση και την δεοντολογία τους.

Ναι, αναγνωρίζω πως στην Παγκόσμια Ιστορία της Δημοσιογραφίας υπάρχουν και δημοσιογράφοι που κινήθηκαν έτσι και πλήρωσαν το τίμημα της στάσης τους. Θα θυμίσω μόνο προς όσους επιμένουν να το ξεχνούν, αλλά και θα ενημερώσω αυτούς που δεν το γνωρίζουν, πως υπάρχουν στα ΜΜΕ δύο είδη ρεπορτάζ που ονομάζονται "Εμπορικό" και "Ταξιδιωτικό" και αφορούν την προβολή, μέσω άρθρων, προϊόντων ή υπηρεσιών στον εμπορικό ή τον τουριστικό τομέα και είναι άμεσα συνδεδεμένα με τις διαφημίσεις που παίρνει το κάθε Μέσον. Αυτό δεν είναι μια θεσμοθετημένη συναλλαγή; Και οι πρωτοεμφανιζόμενοι συνήθως δημοσιογράφοι που τα καλύπτουν δεν μαθαίνουν έτσι από νωρίς πως είναι θεμιτό και εν πολλοίς φυσιολογικό να παίρνουν ρολόγια ή ταξίδια δώρο "νοικιάζοντας την πένα" τους;

Σιγά τώρα, θα μου πεις, αυτό είναι το ελάχιστο. Άλλωστε υποτίθεται πως αυτή η περίοδος είναι και η χειρότερη στην καριέρα ενός δημοσιογράφου, η περίοδος που πρέπει να στύβει το κεφάλι του για να γράφει καλά κείμενα πάνω σε σκατά θέματα, ελπίζοντας πως κάποτε θα βγει από την ουρά και θα μπορεί να γράφει γι αυτά που τον ενδιαφέρουν. Να ασχοληθεί με τα ζητήματα που καίνε τον κόσμο, να γίνει μάρτυρας μεγάλων ιστορικών αλλαγών και να καταθέσει την προσωπική του άποψη γι' αυτά.

Στέκομαι στην τελευταία φράση. Πόσο λογικό είναι αν είναι αυτό το όραμα σου για την δημοσιογραφία το να γίνεσαι κεντρική τηλεοπτική περσόνα - αναγνωρίσιμο ασώματο μπούστο - ενός καθημερινού δελτίου ειδήσεων; Πόσο σε βοηθάει να κατέβεις στον δρόμο και να ψάξεις κάτι αυτή η υπερέκθεση; Και πόσο σε βάζει στο κυνήγι των μετρήσεων και στον συστηματικό καθημερινό "μύλο που όλα τα αλέθει"; Στα επαναλαμβανόμενα ρεπορτάζ για την ακρίβεια με τα στατιστικά στοιχεία των αυξήσεων και τις τιμές στην Λαική; Στα σικέ ρεπορτάζ που δήθεν εξερευνούν την κόντρα emo-trendy ή ελάχιστα νωρίτερα την παιδική εγκληματικότητα στους εξαντλητικούς χρόνους των δίλεπτων ρεπορτάζ; Στην δήθεν προστασία της κοινωνίας από το "Παιχνίδι του Πνιγμού" και τους κινδύνους του Ίντερνετ που εξαντλούνται σε άθλιες κοινοτοπίες και αντιγραφές άλλων ρεπορτάζ του εξωτερικού;

Το Παχύ Έντερο της Ενημέρωσης είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων. Της ίδιας της ανάγκης των τηλεθεατών να παρακολουθούν ένα κατ' επίφασην διεκδικητικό, αλλά ουσιαστικά εύπεπτο δελτίο, χωρίς δύσκολες λέξεις και έννοιες. Της ουσιαστικής "τσιγκουνιάς" των καναλιών να επενδύσουν σε μεγάλες και σφαιρικές έρευνες για πολύ σημαντικά ζητήματα. Της "πολυτιμότητας" του τηλεοπτικού χρόνου. Της άγνοιας των περισσότερων ρεπόρτερ για τα θέματα που κάνουν "στο φτερό" και της ανάγκης τους για προσωπική προβολή. Των ορίων που θέτει κάθε φορά η μετοχική σύνθεση και η διαφημιστική πίτα.

Το Παχύ Έντερο της Ενημέρωσης είναι σημείο των καιρών. Και αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως η Τηλεοπτική Πραγματικότητα έχει διαρρήξει πλήρως την σχέση της με την Υπαρκτή Πραγματικότητα. Και σε λίγο δεν θα την χρησιμοποιεί πια ούτε καν σαν αφορμή...

Αν αναρωτιέσαι ποιοί είναι οι κύριοι στις φωτογραφίες πήγαινε να μάθεις εδώ και εδώ