Ιστορία 52 + Αλέξης Αλεξίου

Ο Αλέξης Αλεξίου δεν είναι φίλος μου. Δεν είναι καν γνωστός μου, τον έχω δει δύο φορές μόνο σε δημόσιο χώρο και δεν έχουμε συνομιλήσει ούτε καν σε κοσμικό επίπεδο. Δηλώνω όμως δημόσια από το TALES OF A CRAZY WORLD (και επί τη ευκαιρία χαίρομαι που δεν έχω κανέναν νταβατζή στο κεφάλι μου για να μου κόψει την φράση) πως στην επόμενη ταινία του διατίθεμαι να τον βοηθήσω με όποιον τρόπο χρειαστεί (και επειδή οι οικονομικές μου δυνατότητες μάλλον θα παραμείνουν περιορισμένες και στο μέλλον μπορώ να απλώνω καλώδια, να σερβίρω καφέδες ή να βάφω τοίχους για χάρη του στο τζάμπα). Και το λέω αυτό γιατί προσωπικά πιστεύω πως είναι ένας Σκηνοθέτης με Λόγο Ύπαρξης. Και επειδή οι υπόλοιποι δημιουργοί που θεωρώ πως έχουν επίσης αυτό το χαρακτηριστικό μάλλον καλύτερα από τον Αλεξίου την βολεύουν, από πλευράς χρηματοδότησης τουλάχιστον, προτιμώ να δουλέψω εθελοντής σ' εκείνον. Τελεία εδώ. Αλλαγή θέματος.

Θα ήμουνα μεγάλος παραμυθάς αν υποστήριζα πως έλυσα όλες τις απορίες μου από την Ιστορία 52 με την μία και μοναδική φορά που την είδα. Η Ιστορία 52 είναι εξαιρετικά πυκνή και απίστευτα "χτισμένη". Η δομή της που αρχίζει να διαφαίνεται από τις πρώτες ευφυείς "ντρίπλες" στο σενάριο, η επανάληψη των αντικείμενων στα καρέ που πρέπει πραγματικά να αποκρυπτογραφηθεί και μια σειρά από άλλα πράγματα που δεν θα αναφέρω εδώ (γιατί μακράν εμού τα spoilers) κάνουν την Ιστορία 52 μια ταινία άξια μελέτης που πρέπει να ξαναδείς πολλές φορές μέχρι να καταλήξεις με ποιο τρόπο εσύ προσωπικά την διαβάζεις. Στην πρώτη ανάγνωση, ο Αλεξίου δεν φαίνεται να παίρνει θέση για το πώς "πραγματικά" συνέβησαν τα πράγματα. Αν ο ίδιος έχει μια τέτοια θέση, πράγμα που αγνοώ, την έχει κρύψει τόσο καλά που εγώ τουλάχιστον να μην μπορώ να την βρω με την πρώτη "εύκολη" παρακολούθηση της ταινίας. Να χρειάζομαι να πιάσω χαρτί και μολύβι και να κάνω υπολογισμούς για να καταλήξω σ' ένα συμπέρασμα που πάντοτε θα μπορεί να είναι ή και να μην είναι έτσι.
Αυτό όμως δεν κάνει την Ιστορία 52 ακατανόητη. Μετά από το πρώτο σοκ (Γιατί ρε πούστη μου μιλάνε έτσι οι τύποι;) η ταινία σε παίρνει μαζί της (και σε σηκώνει). Ένα μίνιμουμ προσπάθειας χρειάζεται στην αρχή, να σταματήσεις να "ψάχνεσαι" και να αφεθείς. Να αποδεχθείς πως έτσι κι αλλιώς εδώ δεν βλέπεις μια ταινία του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, ακόμα και του Καλού, αλλά μια ταινία του Διεθνούς Φανταστικού Κινηματογράφου με κότσια. Μόλις σπάσεις αυτήν την κρούστα στο κεφάλι σου, όλα κυλάνε όπως πρέπει και στο τέλος αναγνωρίζεις πως είναι ολόσωστα βαλμένα στην θέση τους. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στην Ιστορία 52, τίποτα δεν είναι "κουλτουριάρικο" ή ακατανόητος προσωπικός συνειρμός του δημιουργού, όλα είναι αληθινά κι έρχονται τελικά και κλειδώνουν εκεί που πρέπει, ακόμα κι αν δεν σχηματίζουν στο τέλος μια γραμμική ιστορία με μήνυμα εύκολα αναγνώσιμο, τέτοιο που να το βάλεις στην τσέπη και να το πας στο σπίτι ή να το στείλεις με sms στα κολλητάρια σου.

Θέλει πολύ τσαμπουκά και πάθος για να κάνεις μια τέτοια ταινία και μάλιστα στην ηλικία και με το ανύπαρκτο παρελθόν Μεγάλου Μήκους του Αλεξίου (αν και με το Με Θυμάσαι; το έδειχνε που θέλει να το πάει το πράγμα). Και μόνο γι αυτό το πάθος θα άξιζε να τσακιστείς απόψε να πας να δεις την Ιστορία 52, αλλά εγώ θα σου προτείνω να το κάνεις επίσης για έναν ακόμα λόγο.

Γιατί μιλάει για την δική σου την ζωή και την ουσία της, όποιος κι αν είσαι...

Υ.Γ.1 Διαφωνώ πως η Ιστορία 52 έχει Ντίκεια εσάνς. Ο Φίλιπ Κέι (που ως γνωστόν λατρεύω) ποτέ δεν είχε την ικανότητα να χτίσει μια τόσο στέρεα ιστορία, ήταν απόλυτα χαοτικός ακόμα και στα πιο σημαντικά του έργα. Όχι πως έχει σημασία, απλώς το καταθέτω.
Υ.Γ.2 Επίσης διαφωνώ με κάτι παπαριές που διαβάζω για "έλλειψη σεναρίου". Όσοι τα λένε, ας μαζευτούν τώρα που είναι ακόμα νωρίς, αυτό το σενάριο είναι solid as a rock! (Ξύπνα!)