Το Παραμύθι Του Υπνου

Είχα την ευτυχία να πάρω Το Παραμύθι του Ύπνου από τον Παναγιώτη μέσα σ' έναν κόκκινο φάκελο που περιείχε χύμα 177 σελίδες τυπωμένες σε εκτυπωτή φεύγοντας από τα Γιαννιτσά. Και ομολογώ πως διάβασα αυτό το draft μονορούφι όπως και το Καλά Μόνο Να Βρεις νωρίτερα και το Τρεις Μνήμες και Δυο Ζωές ενδιάμεσα. Του μετέφερα την πρώτη μου εντύπωση και δεσμεύτηκα να κάνω αναλυτικές παρατηρήσεις που ποτέ δεν πρόλαβα να στείλω. Του το χρωστάω για το επόμενο βιβλίο του που είμαι βέβαιος πως έχει ήδη ξεκινήσει να το γράφει.
Ναι, ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης μου ταιριάζει. Αν και δεν γράφει επιστημονική φαντασία, αλλά μια σκληρή πεζογραφία της πραγματικότητας, η δύναμη και το βάθος των χαρακτήρων του αλλά και η επιμονή του να μην γυρίζει την πλάτη του στα δύσκολα, τόσο από άποψη φόρμας, όσο και από άποψη ουσίας, τον κάνουν έναν από τους πιο αγαπημένους μου ζώντες Έλληνες πεζογράφους.
Το Παραμύθι του Ύπνου είναι ώρες-ώρες ποιητικό, μερικές φορές σκληρό, στεγνό σαν την ξηρασία που πραγματεύεται και ολόκληρο και πάντοτε ουσιαστικό.
Χωρίς την άδεια του συγγραφέα, παραθέτω εδώ ένα πολύ μικρό απόσπασμα, για να μάθει να μην δίνει τα draft του σε άνθρώπους με μπλογκς:

Ζήτημα εστίασης, έτσι του εξήγησε. Εκεί είναι το θέμα. Ζήτημα εστίασης. Φερειπείν σ' ένα τροχαίο, εδωσε παράδειγμα. Ξεκληρίζεται ολόκληρη οικογένεια. Tέσσερα από τα μέλη της μένουν στον τόπο, αλλά ως εκ θαύματος σώζεται ο βενιαμίν της, το οκτάμηνο βρέφος της. Απ' όλη την είδηση αυτό το "ως εκ θαύματος" είναι που κάνει την διαφορά: αυτό μετριάζει τον πόνο, αυτό πραϋνει το δράμα, αυτό κρατάει την ελπίδα. Τέτοια μικρά θαύματα, συνέχισε, χρειάζεται σήμερα ο κόσμος και αφότου έπαψαν να τα προσφέρουν οι παπάδες, έχει στραφεί στους δημοσιογράφους. Η θεολογία του παρόντος, να ποιο είναι το αληθινό νόημα της δημοσιογραφίας. Γιατί με υλικά όχι τόσο αυτά καθαυτά τα γεγονότα, αλλά τις εστιασμένες λεπτομέρειες που επιλέγει να αναδείξει γεννά μια νέα πίστη.

Κι αν το ορντέβρ σού άνοιξε την όρεξη, μπορείς ν' αγοράσεις το βιβλίο σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία...