"Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική. Γιατί συνήθως ο “κόσμος” στον οποίο αναφέρεστε πρέπει να διαθέτει λογική, μνήμη και φαντασία. Αλλιώς το να συζητάει κανείς με κάποιον που δεν διαθέτει αυτά τα στοιχειώδη είναι άδικος κόπος. Η μνήμη λέει- και από το ελληνικό παρελθόν αλλά και από το παρελθόν άλλων χωρών- πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό πράγμα είναι η χρεοκοπία μιας χώρας".
Ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης του Θεόδωρου Πάγκαλου στον Νίκο Χασαπόπουλο το διαβάζεις στο ΒΗΜΑ
Θεωρώντας πως κατέχω τα τρία στοιχειώδη προαπαιτούμενα που θέτει ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, δηλαδή την Λογική, την Μνήμη και την Φαντασία, διεκδικώ να συζητήσω μαζί του. Και επειδή ούτε κινούμαστε σε παρεμφερείς χώρους για να του εκθέσω τις απόψεις μου ιδιωτικά, ούτε και θέλω να κάνω κάτι τέτοιο - αφού εμφανώς μόνο δημόσια θα είχε σημασία να κάνουμε έναν τέτοιο διάλογο - χρησιμοποιώ το καρεκλάκι της Μαφάλντας που είναι και το μόνο μέσο που έχω, για να του μεταφέρω αυτά που πιστεύω.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική
Η Λογική μου υποθέτει πως υπάρχει, η Μνήμη μου συνηγορεί ότι υπάρχει (αφού το Τέλος της Ιστορίας δεν ήρθε και σε καμιά ιστορική στιγμή δεν θεωρήσαμε πως υπήρχε μόνο μία πολιτική) κι όσο για την Φαντασία μου... Αυτή κι αν είναι απολύτως πεπεισμένη ότι υπάρχει!
Όταν λοιπόν λέει, το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης θα ήταν χρήσιμο -και πιο έντιμο, κατά την γνώμη μου- να ολοκληρώνει την φράση του και να μην την αφήνει μισή, σαν Ιησουίτικη Αλήθεια. Η πλήρης φράση του θα όφειλε -χρησιμοποιώ την Λογική μου εδώ όπως απαιτεί για να αξίζει να συζητήσουμε- να είναι:
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική εντός του τρέχοντος ιστορικο/οικονομικο/πολιτικο/κοινωνικού πλαισίου.
Αν διατυπωθεί έτσι, το ερώτημα τουλάχιστον στέκει λογικά, γιατί μέχρι τώρα ειλικρινά δεν έστεκε παρά μόνο σαν ρητορικό πυροτέχνημα. Και φυσικά ο Αντιπρόεδρος το θέτει θεωρώντας πως δεν υπάρχει άλλη πολιτική, το κραδαίνει σαν ένα είδος φόβητρου, κι όχι σαν ένα σημείο έναρξης διαλόγου. Και γι' αυτό το συνδέει, μετά την παρένθεση περί Λογικής, Μνήμης και Φαντασίας με την οποία θα ασχοληθώ στο τέλος, με την φράση:
Η μνήμη λέει- και από το ελληνικό παρελθόν αλλά και από το παρελθόν άλλων χωρών- πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό πράγμα είναι η χρεοκοπία μιας χώρας
Άλλη μια "καθολική" αλήθεια εδώ. Και επιπλέον "τραυματική" αλήθεια. Μια αλήθεια τόσο συναισθηματικά φορτισμένη, ώστε να σε απωθεί από το να την αντιμετωπίσεις. Για να δούμε τι συμβαίνει όμως όταν εφαρμόσει κανείς σε αυτήν την εφιαλτική πιθανότητα την Λογική, την Μνήμη και την Φαντασία.
Εντάξει λοιπόν, την Φαντασία θα την χρησιμοποιήσουμε ελάχιστα, μόνο και μόνο για να μεταφερθούμε στην θέση του ατόμου που βιώνει την χρεοκοπία της Χώρας του. Ας γδυθούμε λοιπόν από όλα τα χαρακτηριστικά μας, το χρώμα, το φύλο, την κοινωνική μας θέση, την οικονομική μας κατάσταση και ας γδύσουμε και την Χώρα από τα ιδιαίτερα γεωγραφικά και άλλα χαρακτηριστικά της. Τι απομένει; Ένα ανθρώπινο ον με βασικές και απολύτως πραγματικές ανάγκες μέσα σε ένα περιβάλλον με το οποίο έχει άμεση σχέση αλληλεπίδρασης και εξαρτάται απ' αυτό για ζητήματα ζωής ή θανάτου.
Το 'χουμε με την Φαντασία; Ας υποθέσω ότι το έχουμε...
Ας φέρουμε τώρα μέσα την Λογική. Και ας την ρωτήσουμε:
Πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό πράγμα είναι η χρεοκοπία μιας χώρας;
Εδώ η Λογική σηκώνει τα χέρια... Γιατί δεν υπάρχει τρόπος να μετρήσει το πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό είναι ένα γεγονός, αν το ανθρώπινο ον και το περιβάλλον του στερούνται χαρακτηριστικών. Ωπ, δεν είναι λοιπόν - λογικά - καθόλου "καθολική" η εντελώς "τραυματική" φράση. Εξαρτάται συγκριτικά από την προηγούμενη κατάσταση και του Ατόμου και της Χώρας!
Βοηθάει εδώ η Μνήμη; Λοιπόν η δική μου δεν φτάνει μέχρι το "Κύριοι Επτωχεύσαμεν" (γιατί δεν έχω τα απαιτούμενα στοιχεία που χρειάζομαι για να τσεκάρω τα αποτελέσματα της σε επίπεδο κοινωνικών ομάδων της χώρας), οπότε θα πάω σε μια χρεοκοπία που να μπορώ να βρω στοιχεία. Στην χρεοκοπία της Αργεντινής. Δες τώρα: 1, 2, 3, 4, 5
Ποιος τον ήπιε πραγματικά στην χρεοκοπία της Αργεντινής; Σίγουρα δεν τον ήπιαν οι μεγαλοκαταθέτες, ακόμα και οι συντηρητικές οικονομικές αναλύσεις παραδέχονται ξεκάθαρα ότι ένας λόγος της κρίσης ήταν και ο πανικός της εξαγωγής συναλλάγματος. Από την άλλη δεν το κόβω να άλλαξε και πολύ η ζωή των γκαούτσος της πάμπας. Ούτε των αστέγων του Μπουένος Άιρες που συνέχισαν να ψάχνουν στα σκουπίδια και να κοιμούνται σε χαρτόκουτα. Κάτσε, στους άστεγους ίσως και να άλλαξε, να απέκτησαν μεγαλύτερο ανταγωνισμό.
Για να το κάνω όσο πιο λιανά γίνεται, οι χαμένοι της χρεοκοπίας της Αργεντινής, όπως και αρκετών άλλων κρίσεων, ανήκαν στο μεσαίο κομμάτι της κοινωνίας, ήταν οι "έντιμοι ευκατάστατοι" των πόλεων που ακούμπαγαν τις καταθεσούλες τους στις Τράπεζες κι ένα πρωί τις είδαν να κατεβάζουν ρολά. Ένα άλλο κομμάτι ήταν οι εργάτες που περίμεναν να ξανανοίξουν τα εργοστάσια "Μόλις Τελειώσει η Κρίση" αντί να κάνουν ότι οι συνάδελφοί τους στο 4 (ελπίζω να μην έβαλα άδικα το λινκ και να το είδες). Και οι πιο μεγάλοι χαμένοι ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Ώπα, υπάρχει κάτι παράξενο εδώ. Στην ίδια συνέντευξη ο Αντιπρόεδρος λέει:
Οταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί.
Κι αυτό κάπως Ιησουίτικο μου κάνει. Γιατί είναι πάλι μια μισή αλήθεια. Αντί να κράξει πεντακάθαρα αυτούς που το έκαναν, δηλαδή τους πολιτικούς (μην χάσουμε και τα λίγα μυαλά μας τώρα) ο Αντιπρόεδρος στήνει το "κλίμα". Κοπρίτες μπήκανε, κοπρίτες μείνανε (πάλι καμιά ευθύνη για το κράτος που δεν τους "αποκοπριτοποίησε" με τίποτα μεθόδους υπνοπαιδείας βρε αδερφέ!) κι αφού δεν ένιωσαν την ανάγκη να αυτοβελτιωθούν ας τους στείλουμε τώρα όλους στα σπίτια τους και ας αρχίσουμε από το μηδέν να προσλαμβάνουμε αξιοκρατικά! Τέλειο, αλλά ολίγον Γκεμπελικό το ακούω...
Η Λογική μου (και η Μνήμη μου) λένε, πως σε ένα ιεραρχημένο σύστημα η ευθύνη επιμερίζεται ανάλογα με την θέση που κατέχει κάποιος σ' αυτό. Η Φαντασία μου ισχυρίζεται πως δεν είναι κι απαραίτητο να ζούμε για πάντα σε ιεραρχικά συστήματα, αρκετά ζήσαμε και τα αποτελέσματά τους είναι για κλάματα εδώ και πολύ καιρό, αλλά προς το παρόν θα της ζητήσω να το βουλώσει. Και θα ξαναγυρίσω στις φράσεις του Θ.Π. αφού τον ενημερώσω πως δεν είμαι, ούτε ποτέ υπήρξα, δημόσιος υπάλληλος από καθαρά ατομική μου επιλογή.
Γιατί συνήθως ο “κόσμος” στον οποίο αναφέρεστε πρέπει να διαθέτει λογική, μνήμη και φαντασία. Αλλιώς το να συζητάει κανείς με κάποιον που δεν διαθέτει αυτά τα στοιχειώδη είναι άδικος κόπος.
Θεωρώ - με λογική ανάλυσή της - αυτήν την φράση την χειρότερη όλης της συνέντευξης και γι' αυτό την άφησα για το τέλος. Και την πιο προσβλητική που -με βάση την μνήμη μου- έχει βγάλει από το στόμα του πολιτικός. Υπερβάλλω για το τελευταίο, γιατί έχουμε ακούσει τέρατα από πολιτικούς. Αλλά, ας εξηγηθώ, για να μη με θεωρήσει κανείς μυγιάγγιχτο.
Το να συζητάει κανείς με κάποιον που είναι βραδύνους, δεδηλωμένος παρανοϊκός (η πολιτικά ακόμα και ορκισμένος εχθρός της Δημοκρατίας) όχι μόνο δεν είναι άδικος κόπος, αλλά αντιθέτως είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ κάθε πολίτη και ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για κάθε δημόσιο λειτουργό. Αν πάψουμε να συζητάμε σ΄αυτήν την Χώρα, θα αρχίσουμε να ανοίγουμε τα κεφάλια ο ένας του άλλου με αυτά που συμβαίνουν. Κι αυτό δεν είναι κάτι που το θέλω, πέρασα όλη την ζωή μου προσπαθώντας να αφαιρέσω την βία από την επίλυση των προσωπικών μου διαφορών. Θυμίζω μόνο στον Αντιπρόεδρο ότι η μοίρα πολλών Αρχόντων στην Ιστορία κρίθηκε ακριβώς την στιγμή που άρχισαν να "φιλτράρουν" τους συνομιλητές τους με βάση αυθαίρετες προϋποθέσεις που έθεταν οι ίδιοι. Το λένε Αυλή αυτό, και δυστυχώς δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των Δεσποτικών Καθεστώτων αλλά σχεδόν όλων των Ιεραρχικών.
Εκτιμώντας πως έχω ήδη επιδείξει αρκετή Λογική και Μνήμη, θα μου επιτρέψετε τώρα να ασκήσω λίγο την Φαντασία μου πάνω στην πολιτική που θα μπορούσε να ακολουθήσει οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση και μάλιστα εντός των καθορισμένων πλαισίων (ίσως λίγο out of the box):
Α) Συγκρότηση ενός Παγκόσμιου Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής της Χώρας και Δήλωση στον ΟΗΕ πως η Ελλάδα -ως Κοιτίδα της Δημοκρατίας- παύει να ασκεί την Εξωτερική Πολιτική της με βάση τα στενά εθνικά της συμφέροντα, αλλά ψηφίζει στην Γενική Συνέλευση με γνώμονα την Χάρτα των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και μόνο. Πρόσκληση σε όσα κράτη επιθυμούν να αναλάβουν την ίδια δέσμευση.
Β) Ανακήρυξη όλης της χώρας σε Μνημείο Παγκόσμιας Οικολογικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς, και ενθάρρυνση κάθε μορφής Οικολογικής ή Πολιτιστικής Δράσης.
Γ) Πλήρης απαγόρευση κάθε είδους όπλου εντός των επικράτειας και άμεση καταστροφή όσων υπάρχουν. Κατάργηση του στρατεύματος σε ορίζοντα πενταετίας με ταυτόχρονη εγγύηση των συνόρων μας από την Γ.Σ. του ΟΗΕ.
Δ) Δικαίωμα του εκλέγειν σε όλους τους ενήλικους κατοίκους της Χώρας δωρεάν, σε κάθε ενήλικο άνθρωπο που βρίσκεται εντός της επικράτειας την ημερομηνία που διεξάγονται εκλογές με μικρό χρηματικό παράβολο και σε οποιονδήποτε έχει την διάθεση να ψηφίσει για την τύχη της Ελλάδας μέσω διαδικτύου με αντίστοιχα μικρό παράβολο. Δικαίωμα του εκλέγεσθαι σε οποιονδήποτε άνθρωπο του πλανήτη που -υπό συγκεκριμένες και ξεκάθαρες προϋποθέσεις- έχει οριστεί Φιλέλληνας για διάστημα τριών ετών, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να ζει στην Ελλάδα.
Ε) Δημιουργία Δικαστηρίου που θα δέχεται και θα εξετάζει αποκλειστικά υποθέσεις παραβίασης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, ανεξάρτητα από τον τόπο που συνέβησαν, ακόμα και ερήμην των κατηγορουμένων αν αρνηθούν να εμφανισθούν.
ΣΤ) Επιστροφή στην Άμεση Δημοκρατία, σε τοπικό επίπεδο με συνελεύσεις και σε ευρύτερο με χρήση των ήδη ανεπτυγμένων τεχνολογικών εφαρμογών.
Δεν είμαι τόσο ψώνιο ώστε να θεωρώ ότι ο Αντιπρόεδρος θα έχει είτε τον χρόνο είτε την διάθεση να μου απαντήσει, αλλά σε κάθε περίπτωση θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να ενημερωθεί για την ύπαρξη αυτής της ανάρτησης.
Aφού με τις δηλώσεις του (και τις προϋποθέσεις που έβαλε σ' αυτές και θεωρώ πως τις έχω καλύψει) εκτιμώ πως μου δίνει το δικαίωμα να κάνω εγώ την αφετηρία αυτού του διαλόγου...
No comments:
Post a Comment