Και IQ 40 να έχεις καταλαβαίνεις ότι όταν εκτοξεύονται γιαούρτια ή τρώνε χοντρό κράξιμο όπου σκάνε μύτη οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού υπάρχει σοβαρό θέμα δημοκρατίας. Και οι Πεταλωμένες αρχιδιές περί φασίζουσας νοοτροπίας και μαύρου χρώματος, όπως και οι Παγκαλικές κορώνες περί κινδύνου της ζωής του (που περισσότερο κινδυνεύει από την χοληστερίνη) είναι απλά και ξεκάθαρα πολύ μεγάλες παπαριές.
Για να το ψάξουμε λίγο, υποθέτω ότι όλοι συμφωνούμε ότι υπάρχει κρίση εκπροσώπησης. Το λένε ακόμα και τα παπαγαλάκια τους πια, το παραδέχονται και οι ίδιοι δημόσια (άσχετα αν μετά εξαπολύουν νέφη μαλακίας σχετικά με το γιατί).
Η ρίζα του προβλήματος, κατά την άποψή μου, είναι το σπάσιμο της πραγματικότητας. Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν τρεις εντελώς διακριτές και παντελώς απομονωμένες μεταξύ τους πραγματικότητες. Η κοινωνική πραγματικότητα, η πολιτική πραγματικότητα και η τηλεοπτική πραγματικότητα. Και σε κάθε μία οι όροι του παιχνιδιού είναι διαφορετικοί.
Στην επιφάνεια της κοινωνικής πραγματικότητας άνετα κανείς διακρίνει με μια απλή βόλτα στο δρόμο μεγάλο άγχος, μέτρια οργή και σχεδόν γενική απογοήτευση. Αν "σκάψεις" τώρα λίγο αυτή την πραγματικότητα και την ψάξεις σε επίπεδο μελών του πληθυσμού, λέω πως θα βρεις δύο τάσεις. Η πρώτη είναι σχεδόν πανικόβλητη. Περιμένω να μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, αλλά πορεύομαι όπως ξέρω, με τα μέσα που μου έδινε μέχρι τώρα το σύστημα (λαμογιά, προσκόλληση σε πολιτικούς ή κόμματα, λαδώματα, "χάρες" κλπ). Η δεύτερη έχει, για μένα τουλάχιστον, μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Βλέπω πως θα μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, αν δεν μου έχει πέσει ήδη, και ψάχνομαι πως γίνεται να την βγάλω τσεκάροντας πόσα πραγματικά χρειάζομαι από αυτά που είχα, όπως επίσης και πως γίνεται να την βγάλουμε όλοι - ή όσο το δυνατόν περισσότεροι - χωρίς να αλληλοφαγωθούμε.
Στην πολιτική πραγματικότητα, όταν δεν βρίσκεσαι μέσα σ' αυτήν, εύκολα διακρίνεις αρκετή βλακεία, σημαντική αστοχία και έλλειψη πραγματικού πολιτικού οράματος. Αν την "σκάψεις" κι αυτήν λίγο και την φέρεις σε επίπεδο μελών της πολιτικής σκηνής, θα διαπιστώσεις πως σχεδόν όλοι οι μετέχοντες σ΄αυτήν έχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτον, είναι λιγότερο ή περισσότερο αποκομμένοι από την κοινωνική πραγματικότητα και με προνόμια έναντι του γενικού πληθυσμού. Δεύτερον, έχουν από πολύ νωρίς αποδεχθεί πως οι όροι του παιχνιδιού που παίζουν εμπεριέχουν συμβιβασμούς, "λαστιχοποίηση" των απόψεών τους, κυνήγι της δημοφιλίας και κυρίως μετακύλιση προσωπικής ευθύνης. Ο Χ βουλευτής ψηφίζει την γραμμή του κόμματός του, όπου και ανήκει, και νομίζει πως αυτό που για τον ίδιο είναι "συμβιβασμός λόγω θέσης" γίνεται κατανοητό και από την κοινωνία αφού "έτσι δουλεύει το έργο". Κράτα το αυτό γιατί θα ξαναγυρίσω αργότερα. Τρίτον (και αυτό το ψάχνω ακόμα) φοβάμαι πως ο μακρύς συγχρωτισμός μεταξύ των πολιτικών "παικτών" (στελεχών κομμάτων, μεσαίων και μεγάλων συνδικαλιστών, βουλευτών και λοιπά) δημιουργεί μια αίσθηση "συναδελφικότητας" και μία ακόμα αίσθηση "υπεροχής" έναντι των απλών κομματικών μελών και της "απολίτικης μάζας" (που άλλωστε είναι και επιρρεπής σε μαρκετίστικους χειρισμούς). Τέταρτο, και τελευταίο, όλοι τους έχουν μια "άλλη γνώση για τα γεγονότα", μια εσωτερική πληροφορία για ευκαιρίες, ισορροπίες και στόχους που δεν κοινοποιείται στην κοινωνία.
Αν ανοίξω και την τηλεοπτική πραγματικότητα σ' αυτό το ποστ, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Θεώρησε λοιπόν ότι σου χρωστάω την εμπλοκή της στα πράγματα που ζούμε και ας πάμε να δούμε πως συνάγεται η φράση του τίτλου.
Κατά την άποψη μου, και για όσο διάστημα θα συνεχίζεται η απόκλιση μεταξύ πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, τα αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα γιαούρτια θα εμφανίζονται όλο και πιο συχνά. Γιατί είναι φτηνά, πουλιούνται παντού κι η κατοχή τους δεν είναι (ακόμα) παράνομη. Εκτονώνουν ικανοποιητικά το οποιοδήποτε αίσθημα δυσαρέσκειας του πολίτη. Και πάνω από όλα, τσαλακώνουν σοβαρά την εικόνα του πολιτικού προσώπου χωρίς να του προξενούν καμιά φυσική βλάβη. Και φυσικά αν και είναι ξεκάθαρα μια μορφή ψυχολογικής βίας, δύσκολα νομίζω πως μπορεί να συγκριθεί με την οργανωμένη ψυχολογική βία που ασκεί με κάθε ευκαιρία η παρουσία των μηχανισμών καταστολής του κράτους.
Φυσικά, καταλαβαίνω απόλυτα γιατί το πολιτικό πρόσωπο που όπως γράφω και πιο πάνω πρώτα "καθάρισε" γύρω του το τοπίο από άλλα υποψήφια στελέχη, μετά διάλεξε την "σωστή τάση" και υποστήριξε την "κατάλληλη ηγεσία", στην συνέχεια εξαργύρωσε ότι είχε και δεν είχε από ιστορία για την ανέλιξή του και κατέληξε να ψηφίζει κλείνοντας την μύτη ότι του έλεγε το κόμμα του για να ανήκει στην ελίτ των πατέρων και των μητέρων του έθνους, δεν γουστάρει σήμερα να γιαουρτώνεται από την αμαθή πλέμπα. Και είναι ψυχολογικά απόλυτα δικαιολογημένο.
Όμως, δυστυχώς, ζούμε σε έναν σκληρότερο (πολιτικά και κοινωνικά) κόσμο...
No comments:
Post a Comment