Το αποπάνω εξάρι πακέτο είναι οι νέες κυκλοφορίες της Jemma Press για το Comicdom Con όπως τις πήρα σήμερα με δελτίο τύπου. Και περιλαμβάνουν το μαυρόασπρο έργο του Shintaro Kago που το ξεφύλλισα όσο βρισκόταν στην φάση της παραγωγής και το συνιστώ στα γερά στομάχια των κομικσόφιλων. Δεν είναι καθόλου ένα κοινό άλμπουμ, και πραγματικά υπήρξαν στιγμές που με απώθησε ιδιαίτερα έντονα. Όμως νομίζω ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι αξιοπρόσεκτο και από την γραφιστική και από την αφηγηματική πλευρά του.
Ξαναγράφω με όσο πιο καθαρό τρόπο μπορώ ότι το συγκεκριμένο κόμικς ανήκει στην κατηγορία των ακραίων έργων τέχνης. Και αν το αποκτήσεις, είναι καλό να το χειριστείς με μεγάλη υπευθυνότητα αν τριγυρίζουν κι άσχετοι άνθρωποι κοντά στην βιβλιοθήκη που φυλάς τα κόμικς σου.
Γιατί τρομάζετε τον κόσμο κύριε;
ReplyDeleteτο γεγονός ότι είσαι anonymous δυσκολεύει την απάντησή μου, αφού δεν γνωρίζω το "ποιόν" σου. Γενικά μπορώ να πω ότι άτομα προσκολλημένα στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις ή την ευπρέπεια της εικόνας του ανθρώπινου σώματος, μάλλον δεν θα περνούσαν καλά στην ανάγνωση αυτού του άλμπουμ. Από την άλλη όσοι ασχολούνται με τα κόμικς, είτε σαν δημιουργοί είτε σαν αναγνώστες-γνώστες, εκτιμώ ότι θα βρουν στο "Μολυσματικό Σύνδρομο" πολλές αρετές και αρκετές απαντήσεις για τα όρια του μέσου (ίσως και του γούστου).
ReplyDeleteΕλπίζω ότι σε κάλυψα. Για πιο προσωποποιημένη πρόβλεψη της σχέσης σου με το συγκεκριμένο έργο τέχνης στείλε μου το πλήρες βιογραφικό σου, μια πρόσφατη φωτογραφία και εικοσιπέντε ευρώ σε γραμματόσημα. Βάφω και ταράτσες...
Πολύ επιθετικό σας βρίσκω αγαπητέ μου…
ReplyDeleteΗ ερώτηση μου είχε αγνές προθέσεις και έχει να κάνει με το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να επιλέγει ο ίδιος τι θα διαβάσει. Θεωρώ πως χαρακτηρίζοντας κάτι ακραίο, προδιαθέτετε μια μεγάλη μερίδα του αναγνωστικού κοινού ως προς αυτό.
Και τι είναι ακραίο όταν αναφερόμαστε στην τέχνη στο κάτω-κάτω;
Για εσάς ακραίος μπορεί να είναι ο Shintaro Kago, ενώ για κάποιον άλλο η Δέσποινα Βανδή. Αυτό όμως που είναι πραγματικά εκνευριστικό είναι ο ρατσισμός απέναντι στο μέσο. Αν δεν ήταν κόμικς και ήταν ένας ζωγραφικός πίνακας ή μια συλλογή ποιημάτων ή ένα γλυπτό θα είχατε την ίδια αντιμετώπιση απέναντι του; Θα λέγατε δηλαδή σε κάποιον: “Ξέρεις, αν είσαι ομοφοβικός, μην πας να δεις την έκθεση του Francis Bacon”; Στο κείμενο σας επικεντρώνεστε στην ακρότητα του περιεχομένου και όχι στην εικαστική του αξία. Γνωρίζοντας το έργο σας θεωρώ πως κάτι τέτοιο μόνο εκ παραδρομής μπορεί να προέκυψε.
Επιτρέψτε μου να διατηρήσω την ανωνυμία μου. Δυστυχώς δεν βάφω ταράτσες.
@ anonymous:
ReplyDeleteΘα αποπειραθώ να ανυψωθώ στο λεκτικό σας επίπεδο, αν και συνήθως συνομιλώ εντός του TALES με πολύ λιγότερη σοβαρότητα...
Διότι: είτε μου κάνετε χοντρή πλάκα (που κι αυτό νόμιμο είναι), είτε κάνετε χρήση του πληθυντικού ευγενείας για λόγους ουσίας των απόψεών σας. Μη μπορώντας να αποκλείσω την δεύτερη πιθανότητα και επειδή η ουσία με ενδιαφέρει πάντα, θα αντιμετωπίσω τις απόψεις σας ως σοβαρές. Άλλωστε, αν μου κάνετε όντως πλάκα, πάλι κέρδος θα έχουμε...
Αρχίζω από το τέλος, δηλώνοντας πως σέβομαι την ανωνυμία σας, και ουδόλως με εμποδίζει να συνομιλήσω μαζί σας. Είμαι υπέρμαχος της ανωνυμίας στο διαδίκτυο, αν και προσωπικά επιλέγω μια άλλη τακτική. Το μόνο πρόβλημα που ίσως δεν έχετε συναντήσει είναι πως αν παρεμβληθεί κι άλλος-η anonymous στην συζήτηση μας, θα είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε ποιος-α λέει τι. Το προσπερνώ, ευτυχώς δεν έχει εμφανιστεί προς το παρόν τέτοιο θέμα.
Ας περάσουμε όμως τώρα στην ουσία του κειμένου σας. Προφανώς ταυτίζομαι απολύτως μαζί σας στην θέση σας περί του αναφαίρετου δικαιώματος κάθε ενήλικου προσώπου (και όχι μόνο του πολίτη που είναι σαφώς πιο περιορισμένος πληθυσμιακά όρος) να επιλέγει τι θα διαβάσει. Στο σημείο αυτό ακολουθώ πιστά την παράδοση του Βολταίρου, θεωρώντας την απόλυτα σωστή. Και, φυσικά, χαίρομαι που εκδίδεται χωρίς προληπτικές λογοκρισίες ή άλλους περιορισμούς ΤΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ και είμαι διατεθειμένος να παλέψω για να μην χαθεί αυτό το δικαίωμα, αφού είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό της Ελευθερίας του Λόγου.
(συνεχίζεται)
Για να απαντήσω στο δεύτερο σκέλος της παραγράφου σας θα πρέπει δυστυχώς να σας κουράσω με μερικά απαραίτητα στοιχεία του βιογραφικού μου. Άρχισα να αγοράζω κόμικς πριν μάθω να διαβάζω και στην αρχή μού τα διάβαζαν οι γονείς μου και η μεγαλύτερη μου αδερφή. Ουσιαστικά λοιπόν θα μπορούσε να πει κανείς ότι έμαθα να διαβάζω εξαιτίας τους. Θεωρώ λοιπόν πως χαρακτηρίζοντας το "Μολυσματικό Σύνδρομο της Στοματικής Κοιλότητας" ακραίο έργο δεν το κάνω χωρίς γνώση των κόμικς εν γένει, ούτε επιδιώκω να προδιαθέσω το αναγνωστικό κοινό εναντίον του. Προσπαθώ απλώς να προειδοποιήσω ότι απαιτεί μια πιο υπεύθυνη χρήση ως προς την τοποθέτηση του σε μια βιβλιοθήκη στην οποία μπορεί να έχουν πρόσβαση ανήλικοι (ή ανόητοι) αναγνώστες, όπως γράφω και στην τελευταία παράγραφο του αρχικού μου κείμενου.
ReplyDeleteΤο επόμενο ερώτημά σας είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον. Και δύσκολο στην απάντησή του γενικώς... Προσωπικά ορίζω ως ακραίο έργο τέχνης το καλλιτεχνικό δημιούργημα που τόσο από άποψη περιεχομένου, όσο και από άποψη φόρμας εμπεριέχει απωθητικά-προκλητικά και ταυτόχρονα πρωτοποριακά στοιχεία. Ένα ακραίο έργο τέχνης προκαλεί πάντοτε μια αντίδραση στον άνθρωπο που το απορροφά (αναγνώστη, θεατή, χρήστη εν γένει). Δεν τον αφήνει πάντως αδιάφορο σε καμιά περίπτωση. Υπό αυτή την έννοια δεν νομίζω πως θα μπορούσαμε να εντάξουμε στην ακραία τέχνη την Δέσποινα Βανδή, (όσο απωθητική κι αν είναι για κάποιους), αφού απουσιάζει από την καλλιτεχνική της υπόσταση το στοιχείο της πρωτοπορίας στην ερμηνεία, ενώ η πρόκληση εμφανίζεται -κατά καιρούς- μόνο στην εμφάνισή της.
Όπως φαίνεται και από τα βιογραφικά που σας παρέθεσα κανένα ρατσισμό δεν έχω απέναντι στο μέσον, αντιθέτως είμαι λάτρης της τέχνης των κόμικς και με εκνευρίζει εξίσου με σας κάθε απαξιωτική αναφορά σ' αυτά. Και ναι, θα προειδοποιούσα με τον ίδιο τρόπο για οποιοδήποτε ακραίο έργο ανεξάρτητα από το μέσον που χρησιμοποιεί καλλιτεχνικά. Επίσης θεωρώ πως το παράδειγμά σας σε σχέση με μια έκθεση του Bacon είναι σχετικά άστοχο, αφού συγκρίνετε (μόνο από την ιστορική τους πλευρά) ανόμοια πράγματα. Το έργο του Bacon έχει βασανιστεί στο χρόνο, το έργο του Kago όχι ακόμη (και το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι πως θα καταλάβει ακριβώς την θέση που του αξίζει στην μελλοντική ιστορία της τέχνης).
Αναγνωρίζω πως έχετε απόλυτο δίκιο στην επόμενη αιτίασή σας. Ναι, παρασύρθηκα στο αρχικό μου κείμενο και επικεντρώθηκα στην ακρότητα και όχι στην ουσία του έργου. Το βλέπω τώρα, ξανακοιτάζοντας το ποστ. Έχω όμως σαν αρχή μου να μην καταστρέφω την απόλαυση της ανάγνωσης προδίδοντας στον αναγνώστη τα κομβικά στοιχεία ενός έργου (αν και ήδη το έχω εν μέρει κάνει στην πρώτη μου απάντηση, όπως παρατηρώ).
Θα περιοριστώ λοιπόν να πω, πως προσωπικά θεωρώ ότι το "Μολυσματικό Σύνδρομο" είναι ένα έργο που άξιζε να εκδοθεί στα ελληνικά γιατί εμπεριέχει πολύ περισσότερα στοιχεία από μια στείρα ακρότητα. Αντίθετα, αυτή η ακρότητα υπηρετεί πολύ καλά ένα συνολικό δημιουργικό όραμα, ανεξάρτητα από το αν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί μ' αυτό.
Θα διακινδυνεύσω να σας συστήσω να το αποκτήσετε, παρά το γεγονός ότι δεν έλαβα τα εικοσιπέντε ευρώ σε γραμματόσημα και τα συνημμένα τους...