rainbow at the square

Κλοπιποστάρω αδίστακτα τμήμα από το κείμενο του Paperback Writer. Να πας να το διαβάσεις ολόκληρο στο δικό του "μαγαζί".

ακούω πολλούς ανθρώπους. δεν είναι όπως τους θέλω εγώ αλλά μήπως εγώ είμαι όπως με θέλουν οι άλλοι; οι συνδικαλιστές και οι ηγεσίες – οι αριστερές κυρίως – δεν κάνουν πολιτική κάνουν σα να ψάχνουν soul mate, ξέρεις, κάποιον που θα είμαστε μαζί “για πάντα” και θα τα βρίσκουμε κιόλας. δεν καταλαβαίνουν τον κώλο τους. βαριούνται να “διαβάσουν” την ιστορία και να σχεδιάσουν στο παρόν. ανακαλύπτουν μετά από μέρες ότι κάτι τρέχει και τρέχουν από πίσω. δεν μπορούν να μιλήσουν, χάνουν τη λαλιά τους. δεν μπορούν να γυρίσουν το κεφάλι στην πλατεία και να πουν “τις κάναμε τις μαλακίες μας αλλά τώρα υπάρχει κόσμος κι υπάρχει και σύνταξη πίσω από ένα αίτημα”. μαλακίζονται βρίσκοντας την ώρα να αναλωθούν σε ιδεολογικές καθαρότητες και περιχαρακώσεις που δεν μπορεί κανένας να παρακολουθήσει. εξετάζουν, οι κάτοχοι της τεχνικής της επανάστασης, την ποιότητα και μετράνε τον βαθμό πολιτικής της πλατείας. πολιτική – με π κεφαλαίο κι ας μη το γράφω – είναι το σύνταγμα λέω εγώ. το λέω μετά δώδεκα μέρες και το λέω συνειδητά. πολιτική, έλεγε ο καλός δάσκαλος και σύντροφος και φίλος, υπάρχει σε κάθε ανθρώπινη πράξη. σήμερα στο σύνταγμα, ο κόσμος που πάει, ο κόσμος που ακούει, που μιλάει, που γράφει, που κοιτάζει στα μάτια, που γνωρίζει καινούριους ανθρώπους, παράγει πολιτική. γυρνάει στις ανοργασμικές – που λέει ο λόγος – ηγεσίες και τους πετάει στα μούτρα την υποτίμηση και την αλαζονεία που καιρό τρώει απ’ αυτές.

Η μόνη μου διαφωνία είναι το "που λέει ο λόγος". Οι ηγεσίες ΕΙΝΑΙ ανοργασμικές και οι εξουσίες εξαιρετικά διεστραμμένες...