Η Νίκη από το Σύνταγμα στη Μαδρίτη...

Κλοπιποστάρω αυτό που ανέβασε στο Facebook κι όταν γυρίσει θα την βάλω να κάνει εντατικά μαθήματα ορθογραφίας...

23 Iουλίου στη Μαδρίτη-Μαρτυρία
by Niki Dimitriadi on Sunday, 24 July 2011 at 19:47

Η 23η Ιουνίου στη Mαδρίτη, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία και και οι στιγμες που έζησα εκεί θα μίνουν αναμνήσεις μιας ζωής. Ισπανοί από όλοι τη χώρα, μετα από εξαντλητική πορεία είκοσι, εικοσιπέντε, τριάντα ημερών, περνόντας από χωριά και πόλεις και κάνοντας παντού συνελέυσεις, κατέληξαν όλοι πανιγυρικά στην προτεύουσα. Το βράδυ έγινε η είσοδος και η υποδοχή όλων των "Αγανακτισμένων Πορειών" στην Puerta del Sol, που πλυμήρισε απο ενθουσιασμό και συγκίνηση.

Εγώ, στεκόμουν κι έβλεπα το πήθος κατα την είσοδό του στην Πλατεία, σαν να βρισκόμουν σε άλλη διάσταση. Όλοι όσοι έφταναν φώναζαν συνθήματα, έκλαιγαν, χωροπηδούσαν, αγκαλιάζονταν μεταξύ τους, αγκάλιαζαν τον κόσμο που τους περίμενε...Έμοιαζαν να μην μπορούν να πιστέψουν ότι επιτέλους είχαν φτάσει στη Μαδρίτη για να ενωθούν εκεί με μια ολόκληρη χώρα! Εγώ, αν και γενικά δύσκολα συγκινούμαι, μπροστά σε αυτό το θέαμα άρχισα να κλαίω χωρίς να μπορώ να σταματήσω.

Πλυσίασα τον κόσμο. Τα συναισθήματα και η ενέργεια στην ατμόσφαιρα ήταν τόσο δυνατά που όλοι νιώθαμε δυνατοί και ανίκητοι. "Απο πού 'ερχεσαι;" ρωτούσε κάποιος. "Απο την Βαλένθια" "Εμείς ερχόμαστε απ' την Αλμέρια. Περπατάμε 28 μέρες". Έβλεπα πρόσωπα φωτισμένα με μάτια βουρκωνένα. Αγκάλιαζα σφιχτά ανθρώπους που έβλεπα για πρώτη φορά σαν να είμαστε αδέλφια, γελάγαμε και κλαίγαμε, φιλιόμασταν... Όταν έλεγα πως είμουν απο την Ελλάδα, με ξαναγκαλιάζνε ακόμα πιο δυνατά, με τόσο ενθουσιασμό και χαρά που με αφήναν συγκλονισμένη. "Απο την Ελλάδα!!! Παιδιά, η φίλη εδώ έρχεται από την Ελλάδα!!" φωνάζν ο ένας στον άλλον. Όταν είπα σε έναν Μαδριλένιο ότι είμουν από την Αθήνα με άρπαξε στην αγγαλιά του και για αρκετή ώρα έμινε να κλαίει στον ώμο μου.

Η στιγμή ήταν μαγική! Όλη η πλατεία και οι γύρω δρόμοι ήταν γεμάτοι απο κόσμο τόσο που δεν μπορούσες να περάσεις. Όλοι προσπαθούσαμε να χωρτάσουμε τη μαγική αυτή στιγμή που ζούσαμε. Καθίσαμε όλοι κάτω για να αρχίσει η συνέλευση. Εγώ κάθισα με μια παρέα από βάσκους, και σαν να γνωριζόμασταν απο καιρό μου δίναν να πιω από την μπύρα τους και απολαμβάναμε όλοι μαζί την στιγμή. Μίλησαν άνθρωποι από κάθε γωνία της ισπανίας μοιράζοντας τις εμπειρίες τους και τα όνειρά τους. Ο καθένας είχε διανύσει τόσα χιλιόμετρα με τις λέξεις "αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη" στα χείλη. Τώρα, απο τόσο πολλούς ανθρώπους ενωμένους, οι λέξεις αυτές βροντοφωνάζονταν δυνατά κι ανέβαιναν ψηλά στον ουρανό.

Όταν έγινε η απευθείας σύνδεση με το Σύνταγμα από την Αθήνα, όλοι άρχισαν να ορίονται και να φωνάζουν δυνατά το σύνθημα "ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ". Πάλι δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και αναροτιόμουν από μέσα μου γιατί να πρέπει να βασανίζονται και να έρχονται σε σύγκρουση οι λαοί του κόσμου που στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και τόσο αγαπιούνται...

Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή που βρισκόμουν εκεί αυτή τη μέρα. Τέτοιες στιγμές σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πόση είναι η αποφασιστικότητα του ανθρώπου και πως όλοι είμαστε στην πραγματικότητα μαζί. Για αυτό τώρα πια πιστεύω ακράδαντα στο ότι μπορεί να έρθει η αλλαγή. Για αυτό θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για να έρθει η αλλαγή. Γιατί όταν βλέπω τόσο ωραίους και δυνατούς -απο κάθε άποψη- ανθρώπους, δεν μπορώ παρα να ακολουθήσω, δίνοντας στην προσπάθεια τον εαυτό μου.