Κάπου είπα κι εγώ να ξαναπεράσω μια βόλτα απο εδώ.... Να μοιραστώ κάποιες σκέψεις. Σε κάποιους δεν θα αρέσουν , κάποιους μπορεί και να τους βρει σύμφωνους... Εγώ απλά θέλω να το μοιραστώ, κάτι που κάνω σπάνια απο το διαδίκτυο γιατί προτιμώ την προσωπική επαφή στη πλατεία, στο δρόμο, στις συγκρούσεις, στο ''Εμείς'' ...
Ζούμε στο μισό του πλανήτη που εκμεταλλεύεται το άλλο μισό... Με αυτό θέλω να ξεκινήσω. Είμαστε στη μεριά των δυτικών, των ''εξελιγμένων'', των ''πολιτιστικά ανώτερων'' . Κι όμως ο δικός μας πολιτισμός, που βασίζεται στα υλικά αγαθά και στην κατανάλωση βομβαρδίζει τη Λιβύη και η χώρα έχει μπει σε εμφυλιακό κλίμα. Πάλι είναι δυο πλευρές. Αυτή των ''ανθρωπιστών'' δυτικών που προσπαθούν να βοηθήσουν τη ''δημοκρατία'' και των τυρράνων που σκοτώνουν τη δημοκρατία που ονειρεύομαστε εμείς οι δυτικοί. Μα το μόνο που βλέπω είναι δυο πλευρές που προσπαθούν να υπερισχύσει η μια πάνω στην άλλη για την εξουσία. Στη μέση μονάχα βλέπω τον κόσμο απο τη μια πλευρά να χωρίζεται κι αυτοί που κάποτε μπορεί να πίνανε το καφέ τους σε κάποιο παζάρι της Τρίπολης μαζί, ν'αλληλοσκοτώνονται για τα συμφέροντα των άλλων...Πόσο τραγικό είναι αυτό ;;;
Στη Συρία οι άνθρωποι πέφτουν συνεχώς νεκροί απο τις σφαίρες συμπολιτών τους , ανθρώπων που λοβοτομήθηκαν και ποτίστηκαν με την ηδονιστική πλευρά της εξουσίας. Κι όλο αυτό για να κρατήσουν μερικές οικογένειες την εξουσία. Εδώ πάλι απουσιάζει ο κόσμος, ο κόσμος που είναι αυτός που πεθαίνει στα κελιά τους, στο δρόμο φωνάζοντας για ένα καλύτερο μέλλον, με μια σφαίρα στο κεφάλι ενώ βινετοσκοπεί τις κτηνωδίες των ''άλλων συμπολιτών'' του.
Θα μπορούσα να αναφέρω τη Τυνησία, τη Παλαιστίνη, την Αίγυπτο αλλά θεωρώ πως είναι γνωστά σε όλους και πάνω κάτω ξέρετε τί γίνεται εκεί...
Μα θα γυρίσω προς το μέρος της Ελλάδας, εδώ στις πλατείες που γεννιέται κάτι Καινούριο και προσπαθεί να σκαρφαλώσει πάνω στην αποστεωμένη ραχοκοκκαλιά του Παλιού.
Θα μιλήσω για τη δικιά μας πλατεία , τη πλατεία που ανήκει σε όλους όσους αντιστέκονται στον βάναυσο σοσιαλισμό τους, σε όσους σκέφτονται να αντισταθούν αλλά φοβούνται και κρύβονται πίσω απο τα χρέη που τους φόρτωσε το ρημάδι το μυαλό τους και η πίστη πως η καλύτερη η ζωή έρχεται με τα υλικά αγαθά, σε όσους ακόμα δεν έχουν καταλάβει τί έχει γίνει και έχουν αναισθητοποιηθεί... Ναι ακόμα και σε αυτούς ανήκει η πλατεία φίλοι μου. Δεν μπορούμε να τους αναγκάσουμε να εξεγερθούν, να πάρουν μια πέτρα , να διαδηλώσουν ειρηνικά - πείτε το όπως θέλετε- αλλά έχουμε την ηθική υποχρέωση να καταφέρουμε να τους δώσουμε την δυνατοτήτα να αναθεωρήσουν και να σκεφτούν με το δικό μας παράδειγμα, ελεύθερα, ανθρώπινα. ΕΛΕΥΘΕΡΑ επαναλαμβάνω. Όλο αυτό μπορεί να πραγματωθεί μονάχα όταν εμείς έχουμε παλέψει με τον πιο μίζερο εχθρό μας. Τον ίδιο μας τον εαυτό, τον εαυτό που έχει ακόμα μέσα του την ανάγκη για την επιβολή της εξουσίας και την ανάγκη να εξουσιαστεί και να του χαράξουν γραμμές και μονοπάτια που άλλοι σχημάτισαν γι' αυτόν.
Ποιοί Πρώτοι του Συντάγματος , ποιοί Ξεχασμένοι του Συντάγματος και ποιοί οι Τελευταίοι ;;; Μπήκαμε ξαφνικά σε σειρές και βάλαμε σειρά αναμονής για να θερίσουμε απο τα ''επαναστατικά'' μας εχέγγυα ;;; Για να φανούμε μέσα απο το πρίσμα της φιλοδοξίας μας και να αποδείξουμε πως είμασταν σωστοί ''επαναστάτες'' ;;; Πάλι για να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μετά απο χρόνια και να γίνουμε ίδιοι με το κτήνος που τώρα πολεμάμε ; Με την γενιά του Πολυτεχνείου που ξεπούλησε αγώνες και ιδέες για ένα ξεροκόμματο εξουσίας και μερικά παραπάνω ευρώ σε τραπεζικούς λογαριασμούς ; '' Ο βασιλιάς και το πιόνι όταν τελειώσει το παιχνίδι στο ίδιο κουτί μπαίνουν'' . Οπότε αυτό το ατέλειωτο παραμύθι που μας πουλήσαν τον ίδιο δρόμο έχει και το ίδιο κουτί... Ο επαναστάτης ξεκινάει την αλλαγή μέσα απο τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν τον ρωτούν αν εκείνος το ξεκίνησε απαντάει πάντα '' Δεν έχει σημασία.''. Όταν τον ρωτούν αν είναι εκείνος που κρατάει την πλατεία ζωντανή απαντάει '' Δεν έχει σημασία. Είμαστε όλοι εδώ'' . Όταν τον ρωτούν τί σκέφτεται να κάνει εκείνος απαντάει '' Δεν ξέρω αλλά έλα να σκεφτούμε μαζί'' κι ας ξέρει τί κάνει και τί σκέφτεται κι ας είναι ξεκάθαρος ο τρόπος γι αυτόν. Κι όταν έρθει η στιγμή να γράψει η Ιστορία το φαινόμενο αυτό της πλατείας, κανείς δεν θα μπορεί να απαντήσει ποιός ήταν αυτός που το ξεκίνησε, που το συνέχισε που το τελείωσε αλλά όλοι θα έχουν να πουν κάτι γι αυτό. Και κάπου εκεί θα ξεκινήσει και πάλι η Ιστορία με άλλο πρίσμα και οι ποιητές θα έχουν άλλη φαντασία, καινούρια , ζυμωμένη μέσα στο ''Εμείς'' που όλοι , μα όλοι όμως, τόσο πολύ ποθούμε. Αυτοί που το ζουν καθημερινά και όσο μπορούν, αυτοί που θέλουν να προσπαθήσουν να το ζήσουν, αυτοί που ακόμα πνίγονται στον βρόγχο του Εγώ τους...
Γι αυτό φίλοι επαναστάτες, εξεγερμένοι, κομματιοκποιημένοι, ακομμάτιστοι, συνάνθρωποι και όποιο άλλο επίθετο ταιριάζει στην κατάσταση πριν πάρουμε μια πέτρα, ένα μάρμαρο, ένα λουλούδι, πριν στήσουμε ένα χορό ενώ μας βαράν τα χημικά και οι πλαστικές τους σφάιρες ο πόλεμος ξεκινάει με τον ίδιο μας τον εαυτό αντιμέτωπο. Εκεί είναι το πρώτο ανάχωμα που έχουν στήσει αυτοί αδέρφια. Εκεί βαστάνε αυτοί τις ελπίδες τους. Στην προσωπική μας ανάγκη για εξουσία.
Όσοι επαναστάτες λοιπόν ονειρεύονται πλακέτες με τα ονόματά τους και αφιερώματα στην τηλεόρασή με εκείνους πρωταγωνιστές έχω να πω πως θα σας ξεβράσει η ίδια η αγνότητα του κινήματος, της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Θα βάλετε την ουρά στα σκέλια και θα κρυφτείτε σαν όλους εκείνους που ξεπούλησαν ότι έκαναν. Σε όσους κομματικοποιημένους έχουν εισχωρήσει όχι με το αγνό αίσθημα της αλλαγής αλλά με τη γραμμή του κόμματος που τους έβαλε μέσα για να ''κλέψουν'' τη δόξα τάχα απο τους άλλους , θα σας ξεβράσει η ιστορία σαν όλους αυτούς που δεν ανήκουν στο ανθρώπινο γένος μα σε κάτι άλλο , μιαρό, σάπιο και νόθο....
Συγγνώμη αν έγραψα πολλά αλλά επειδή πάντα μιλάω απο καρδιάς είχα μαζέψει πολλά.
Αυτός που ίσως να ήταν στην πλατεία, ίσως και να μην ήταν και ποτέ.
Το νου σας λοιπόν...Στο μυαλό είναι ο στόχος ε ;;;;
Nikos LeFou Pierrot
No comments:
Post a Comment