Το κλοπιποστάρω στην ψύχρα.
Παρασκευή, 23 Σεπτεμβρίου 2011
Εγώ Ελπίζω να τη Βολέψω
Ο τίτλος αυτός αποτελεί το κατακάθι της σκέψης της πλειοψηφίας των πολιτών που κατοικούν στην Ελλάδα, οι οποίοι είτε ενδόμυχα και ασυνείδητα, είτε συνειδητά και ξεδιάντροπα πιστεύουν και ελπίζουν πως αν και η χώρα καταστρέφεται, αυτοί θα τη βολέψουν.
Ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο εκδόθηκε το 1990 από τον Ναπολιτάνο Marcello D' Orta. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "γνώση" το 1995. Σε αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας δημοσίευσε κάποιες εκθέσεις μαθητών του από το Δημοτικό Σχολείο του Arzano της Νάπολης, όπου και δίδασκε για δώδεκα χρόνια.
Ο τίτλος του βιβλίου αποτελεί την καταληκτική πρόταση της έκθεσης ενός μαθητή Δημοτικού, την οποία έκθεση και παραθέτω στο τέλος. Η σκέψη και η ανάλυση του μαθητή είναι μπερδεμένη, λόγω των θρησκευτικών αστειοτήτων που του μαθαίνουν, της διαφθοράς της κοινότητάς του, και της άθλιας οικονομικής κατάστασης της οικογένειάς του. Φυσικά και λόγω της ανωριμότητάς του, πράγμα κατανοητό για την ηλικία του.
Αντίστοιχα μπερδεμένη είναι και η σκέψη και η ανάλυση των πολιτών που ζουν στην Ελλάδα, λόγω του μύθου της "ελεύθερης αγοράς που αυτορυθμίζεται" που έχουν πιστέψει, της παραπληροφόρησης των μέσων μαζικής ενημέρωσης, του ασυνάρτητου -αν και επιστημονικοφανούς- λόγου των διεφθαρμένων πολιτικών, και της οικονομικής κατάστασης στην οποία ξαφνικά έχουν βρεθεί. Φυσικά και λόγω της αδικαιολόγητης ανωριμότητας –ή και διαφθοράς- της σκέψης τους. Στηρίζουν λοιπόν όλες τις ελπίδες τους στον άθλιο Paulo Coelho, πιστεύοντας πως επειδή θέλουν πάρα πολύ να τη βολέψουν, το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το καταφέρουν. Φυσικά για άλλους Coelho είναι ο Γιωργάκης, για άλλους ο Μπένι, για άλλους ο Σαμαράς, για άλλους το ΔΝΤ, για άλλους η Ευρωπαϊκή Ένωση, για άλλους ο Θεός, ο Αλλάχ, και πάει λέγοντας.
Μόνο που το ατομιστικό σύμπαν στο οποίο προσεύχονται έχει δείξει τα όριά του και την αυτοκαταστροφική του φύση, ενώ το νεοφιλελεύθερο μέλλον τους χαμογελά με τα σάπια δόντια του.
Φίλε που ελπίζεις να τη βολέψεις, ακολουθεί η έκθεση. Αν χαμογελάσεις με την αφέλεια και την ανοησία του σκεπτικού που αναπτύσσει ο μαθητής, σου κάνω μια παράκληση: αναρωτήσου και για την ισχύ της δική σου σκέψης. Αναρωτήσου μήπως από τη στιγμή που το "εγώ" απέτυχε, ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε και το "εμείς":
"Ποιά από της παραβολές του Ιησού Χριστού προτιμάτε;"
"Εγώ προτιμάω το τέλος του κόσμου, γιατί δε φοβάμαι, επειδή θα είμαι πεθαμένος από ένα αιώνα κιόλας.
Ο Θεός θα ξεχωρίσει τις κατσίκες από τους βοσκούς, ένας δεξιά και ένας αριστερά, στη μέση αυτοί που θα πάνε στο καθαρτήριο.
Θα είναι πάνω από χίλια δισεκατομμύρια, περισσότεροι και από τους Κινέζους, ανάμεσα σε κατσίκες, βοσκούς και αγελάδες. Αλλά ο Θεός θα έχει τρεις πόρτες. Μια πάρα πολύ μεγάλη (που είναι η Κόλαση), μια μεσαία (που είναι το Καθαρτήριο) και μια πάρα πολύ στενή (που είναι ο Παράδεισος). Μετά ο Θεός θα πει: -Βγάλτε το σκασμό όλοι! και μετά θα τους χωρίσει. Ένας από δω και τον άλλο από κει. Μερικοί που θέλουνε να κάνουνε τους πονηρούς θέλουνε να πάνε από δω, αλλά ο Θεός τους βλέπει. Οι κατσίκες θα πούνε ότι δεν έχουνε κάνει τίποτα, αλλά λένε ψέματα. Ο κόσμος θα σκάσει, τα άστρα θα σκάσουν, το Αρζάνο θα γίνει χίλια κομματάκια. Ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Θα υπάρχει μεγάλο μπέρδεμα, ο Άρης θα σκάσει, οι ψυχές θα πάνε και θα γυρίσουνε στη γη για να πάρουνε τα κορμιά, ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Οι καλοί θα γελάνε, οι κακοί θα κλαίνε, εκείνοι από το καθαρτήριο λίγο θα γελάνε και λίγο θα κλαίνε. Τα αβάφτιστα μωρά θα γίνουνε πεταλούδες.
Εγώ ελπίζω να τη βολέψω."
No comments:
Post a Comment