Από την εφημερίδα Δράση

Μετά το διήμερο 19-20 Οκτώβρη: Συνεχίζουμε όπως πριν;

Η μεγαλύτερη από τη μεταπολίτευση απεργιακή κινητοποίηση στις 19-20 Οκτώβρη ανέδειξε ακόμη πιο καθαρά το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό ρήγμα ανάμεσα στην κοινωνική πλειοψηφία και στο σύνολο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας, πλήρως απονομιμοποιημένο, στηρίζεται όλο και πιο πολύ στα μόνα όπλα που του έχουν απομείνει: την ολοκληρωτική καταστολή και τη «σανίδα σωτηρίας» που του προσφέρει ο κόσμος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.

Το κράτος «έκτακτης ανάγκης», που μεθοδικά οικοδομούν από τα Δεκεμβριανά του 2008, δεν διαλύει μόνο με τόνους χημικών τις επίμονες συγκεντρώσεις αλλά αποτελεί μια μόνιμη δολοφονική απειλή απέναντι σε κάθε αγωνιζόμενο. Αυτό φάνηκε με δραματικό τρόπο και στην περίπτωση της δολοφονίας από τα χημικά της αστυνομίας του οικοδόμου διαδηλωτή Δημήτρη Κοτζαρίδη.

Αλλά δίπλα σε αυτό στήνουν εξίσου μεθοδικά και ένα πολιτικό σύστημα «έκτακτης ανάγκης», όπως φάνηκε στις 20 Οκτώβρη με τη χρησιμοποίηση του ΚΚΕ ως «ασπίδας προστασίας» για το κοινοβούλιο και συνολικά για την καθεστηκυία τάξη. Διαμορφώνεται ένα ευρύτερο «συστημικό τόξο», στο οποίο έσπευσαν να δηλώσουν παρόν και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που στο όνομα της «περιφρούρησης» (από τον ανεξέλεγκτο λαό) και του «οργανωμένου» κινήματος (δηλαδή, των θεσμοθετημένων καθεστωτικών φορέων συνδικαλισμού και πολιτικής αντιπροσώπευσης), επιχειρεί να ελέγξει και να οριοθετήσει εντός των ορίων της αστικής ομαλότητας την οργή και την αγανάκτηση της κοινωνίας.

Ωστόσο, όπως έχει φανεί ήδη από την ανάδυση του κινήματος των πλατειών, έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή όπου η κηδεμονία από αυτόκλητους προστάτες, εκπροσώπους και καθοδηγητές είναι ανεκτή. Εξ ου και η μαζική αμφισβήτηση των «κόκκινων ζωνών» που επιχείρησε να στήσει, στη θέση των ΜΑΤ, το ΚΚΕ απέναντι στο πλήθος των διαδηλωτών. Αλλά εξίσου μη ανεκτή, επικίνδυνη και απαράδεκτη είναι και η θεαματική βία, που επιδιώκει καπελώματα και ηγεμονία, και στρέφεται πολλές φορές με τυφλό τρόπο ενάντια σε διαδηλωτές.

Καθώς η κρίση βαθαίνει, ο κοινωνικός πόλεμος οξύνεται και ο «πήχης» της αντιπαράθεσης με την επίθεση του συστήματος έχει ανέβει, το ζητούμενο είναι να αναμετρηθούμε με τα ερωτήματα και την αγωνία για το πώς θα ανατρέψουμε επιτέλους την κοινωνική βαρβαρότητα, οικοδομώντας συλλογικά μια νέα ζωή πάνω στα συντρίμμια όλου του παλιού κόσμου που παραπαίει μαζί με τους βαστάζους του. Το ζητούμενο είναι να βγούμε έξω από τα όρια ενός προδιαγεγραμμένου θεάματος, όπου απλώς επιβεβαιώνονται οι ρόλοι που το σύστημα και τα ΜΜΕ έχουν μοιράσει.

Βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό μεταίχμιο. Οι δυνατότητες αντεπίθεσης και ανατροπής έχουν πια εκδηλωθεί. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πια πίσω από τη δήθεν παθητικότητα της κοινωνίας. Αλλά μαζί έχουν εκδηλωθεί και οι αδυναμίες και ανεπάρκειες εκείνων των δυνάμεων που δρουν στο όνομα της κοινωνικής αλλαγής και στην ουσία κρύβονται πίσω από τα λάθη και τις συστημικές επιλογές της καθεστωτικής Αριστεράς.

Είναι η ώρα το πολύχρωμο ρεύμα της αδιαμεσολάβητης, οριζόντια και αμεσοδημοκρατικά οργανωμένης, κοινωνικής ανυπακοής και αλλαγής της κοινωνίας, να χαράξει τον δικό του ανεξάρτητο και αυτόνομο δρόμο μάχης για την κοινωνική αντιεξουσία. Με τα δικά του μέσα, που δεν έχουν σχέση με στρατιωτικού τύπου αντιπαραθέσεις, ούτε με τον κοινοβουλευτισμό. Με τη δημιουργία των δικών του αντιθεσμών οργάνωσης της ζωής στη βάση της ατομικής και συλλογικής χειραφέτησης, της αλληλεγγύης, της συνεργατικής οικονομίας, της άμεσης δημοκρατίας παντού. Είναι η ώρα της κοινωνικής επανάστασης, για να πάρουμε πίσω την κλεμμένη ζωή μας και να την αλλάξουμε!

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

http://efimeridadrasi.blogspot.com