Κείμενο της Φαίη Μάγιερ σε αναδημοσίευση

Την τελευταία εβδομάδα του Σεπτέμβρη βρέθηκα στο νησί της Κέρκυρας για μια συνέντευξη σχετικά με μια θέση εργασίας, το ερχόμενο καλοκαίρι. Καθώς θα βρισκόμουν κάποιες μέρες εκεί, αποφάσισα να πάω επισκεπτήριο στον φίλο και σύντροφο Πολύκαρπο Γεωργιάδη, που κρατείται στις φυλακές Κέρκυρας. Έτσι και έπραξα.

Το αποτέλεσμα του επισκεπτηρίου αυτού στο ‘σωφρονιστικό ίδρυμα’ ήταν να εμφανιστούν, λίγο αφότου πήγα για την συνέντευξη, έξι ασφαλίτες στην επιχείρηση. Αρχικά κέρδισαν τις εντυπώσεις, πηγαίνοντας με τρία οχήματα, ενοικιαζόμενα, δύο στο κάθε όχημα, έτσι, γιατί, να μωρέ, να ‘χουν τα παιδιά το χώρο τους. Επίσης, καθώς οι ντόπιοι αστυνομικοί μάλλον δεν έχουν και καμία ιδιαίτερη εκπαίδευση στον τομέα της παρακολούθησης, θεώρησαν ότι για να τα καταφέρουν έπρεπε να φέρουν και ειδικούς εξ Αθηνών... Στον τομέα της καταστολής, βέβαια, τα κονδύλια οι μισθοί και οι επιχορηγήσεις δεν έχουν ακόμη κοπεί...

Όταν εμφανίστηκαν στην επιχείρηση, άρχισαν την μίνι ανάκριση, κάνοντας ερωτήσεις γύρω από το πρόσωπό μου, το λόγο που πήγα εκεί, καθώς και στο προσωπικό για γενικές πληροφορίες. Επέστρεψαν, μάλιστα την επόμενη ημέρα, έχοντας μαζί τους ένα μαγνητόφωνο, ώστε να ολοκληρωθεί το κλίμα της ‘σοβαρής αστυνομικής επιχείρησης’. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο νησί συνέχισαν να με παρακολουθούν. Το φυσικό επακόλουθο ήταν να χάσω τη θέση εργασίας, κάτι που συμβαίνει για δεύτερη φορά.

Είναι αυτονόητο ότι αυτή η τακτική δεν αποτελεί πρωτοτυπία και φυσικά δεν αφορά μόνο εμένα προσωπικά. Σε διάφορες στιγμές και περιστάσεις, η πλειονότητα των συντρόφων έχει δεχθεί παρενοχλήσεις από τα τσιράκια της εξουσίας.

Η τακτική αυτή των κατασταλτικών μηχανισμών αποσκοπεί στο να τρομοκρατήσει τους ανθρώπους που συνεχίζουν να αγωνίζονται. Στοχεύουν στο να κατακερματίσουν τις σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας, οι οποίες αποτελούν αξιακή και θεμέλιο αρχή για τον πολιτικό χώρο των αναρχικών-αντιεξουσιαστών. Προσπαθούν να απομονώσουν τον κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο, να μας μετατρέψουν σε μονάδες, μακριά από τη συλλογικοποίηση των επιθυμιών και των αναγκών μας.

Την περίοδο που διανύουμε αδιαμφισβήτητα η φούσκα του ‘ελληνικού ονείρου’ έχει πια σκάσει. Το καπιταλιστικό σύστημα δείχνει το πραγματικό, αδηφάγο του πρόσωπο και καταργεί τις όποιες αστικές παραχωρήσεις είχαν κερδηθεί με πολύχρονους αιματηρούς αγώνες τους προηγούμενους αιώνες από τις κατώτερες τάξεις.

Έτσι ο κόσμος χωρίστηκε ξανά σε δυο κομμάτια, αυτό των εξουσιαστών κι εκείνο των καταπιεσμένων. Και πιο πολύ από ποτέ ο λόγος και η πολιτική θεωρεία του αναρχισμού- ελευθεριακού κομμουνισμού βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης και εξάπλωσης. Η ταξική πάλη αναδύεται ξανά και η παγκόσμια εργατική τάξη αποκτά πάλι συνείδηση του εαυτού της, ενώ η αστική τάξη έτσι κι αλλιώς δεν την είχε ποτέ χάσει. Ευρεία κομμάτια της κοινωνίας υιοθετούν τις πρακτικές της αντιεξουσίας, στις λαϊκές συνέλευσης, την αυτοοργάνωση των γειτονιών, τα κινήματα πολιτικής ανυπακοής. Το ποιός είναι ο εχθρός έχει πια γίνει πασιφανές, τώρα που οι τράπεζες και τα παγκόσμια οικονομικά λόμπυ καταδικάζουν τον κόσμο στην εξαθλίωση.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, και καθώς η κρίση βαθαίνει και εντείνεται, η εξουσία θωρακίζεται. Έχει φτιάξει έναν ολόκληρο στρατό από ανεγκέφαλους, έτοιμους να εισακούσουν και την πιο ηλίθια εντολή. Η κρίση αυτή, καθώς είναι δομική κρίση του ίδιου του καπιταλισμού, δεν προβλέπεται να ‘ξεπεραστεί’ έτσι εύκολα, ούτε να σταματήσει, έτσι απλά, μια μέρα. Η αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω, προς τα πολύ πάνω, μάλλον δε θα σταματήσει στα χέρια των λίγων, αλλά των πολύ λίγων. Μια παγκόσμια οικονομική δικτατορία ανατέλλει, ο πόλεμος έχει από καιρό ξεκινήσει και, εννοείται ότι θα συνεχίσουμε να κρατάμε την γραμμή άμυνάς μας ενωμένοι.

Δεν μας φοβίζουν. Μπροστά στην εξαθλίωση και την ανέχεια, την απομόνωση και τη μιζέρια που απλόχερα μοιράζουν έχουμε να αντιπαρατάξουμε την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την αυτοοργάνωση των ζωών μας. Αυτό ας το γνωρίζουν καλά οι σύγχρονοι δωσίλογοι και οι χαφιέδες της εξουσίας. Κανένας σύντροφος δεν είναι μόνος. Δεν μας τρομάζουν, μας εξοργίζουν. Η μέρα μας θα ‘ρθει.

Φ. Μάγιερ