Παραμύθια της Προεκλογικής Εκστρατείας: Ο Πύρρος...

Γράφει ο Πύρρος και ποιός είμαι εγώ να τον σχολιάσω;

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις της ομογένειας. Είχε μόλις ξημερώσει όταν δέχθηκα το τηλεφώνημα με την πρόταση του Ευάγγελου Βενιζέλου για την κεφαλή του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Ζήτησα λίγο χρόνο να το σκεφτώ και να το συζητήσω με τους δικούς μου ανθρώπους. Και πιστέψτε με, ήταν μία πολύ δύσκολη απόφαση. Ίσως η πιο δύσκολη που έχω πάρει στη ζωή μου.

Η πρόταση είναι, βεβαίως, τιμητική. Και η ευθύνη μεγάλη. Και άλλες φορές στο παρελθόν είχα δεχθεί προτάσεις για κάθοδο στην πολιτική. Τις είχα απορρίψει. Δεν ήταν λογικό να κάνω το ίδιο τώρα που η πολιτική έχει απαξιωθεί τόσο πολύ; Δεν θα ήταν πιο φρόνιμο να μείνω μακριά από το Κοινοβούλιο, ασφαλής από τη φθορά που προκαλεί η έκθεση στην πολιτική; Ναι, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη δική μου λογική, με τη δική μου αίσθηση καθήκοντος απέναντι στην πατρίδα. Επέλεξα να πάω τώρα που άλλοι φεύγουν φοβισμένοι μπροστά στην ευθύνη και στην οργή. Δεν έχω να κερδίσω κάτι από την πολιτική. Και ίσως έχω να προσφέρω περισσότερα από αυτά που θα χάσω. Θα το δούμε. Αν η πολιτική είναι το μέσο με το οποίο αλλάζουμε τα πράγματα, τότε οφείλω να συμμετάσχω. Βάσανο είναι, όχι προνόμιο. Είναι περιπέτεια, όχι καταφυγή. Δεν έχω ανάγκη να μπω στην πολιτική. Η πατρίδα είναι που έχει ανάγκη και μας χρειάζεται όλους. Αισθάνομαι υποχρεωμένος να βγω μπροστά, να εκπροσωπήσω την Ελλάδα που μπορεί να καταφέρει ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι αντίξοες και οι πιθανότητες εις βάρος της. Να θυμίσω σε όλους ότι η σκληρή δουλειά, η μεθοδικότητα και η προσήλωση σε στόχους οδηγούν σε θεαματικά αποτελέσματα.

Από μένα δεν πρόκειται να ακούσετε λέξη για κομματικές αντιπαραθέσεις. Δεν πρόκειται να με δείτε σε συζητήσεις για την απόδοση ευθυνών. Η προσπάθεια που πρέπει να ξεκινήσει από εδώ και πέρα είναι εθνική και βρίσκεται πάνω από κόμματα και προσωπικές φιλοδοξίες. Το όνομα της Ελλάδας είναι μεγάλο και πρέπει να παραμείνει μεγάλο. Αυτό προέχει. Άλλωστε δεν είμαι μέλος κόμματος και, αν μη τι άλλο, θα ήμουν άπληστος και αχάριστος απέναντι στη ζωή αν έθρεφα προσωπικές φιλοδοξίες. Τα προσωπικά μου όνειρα έχουν εκπληρωθεί. Μπαίνω στη Βουλή για να συμπαρασταθώ σε κοινωνικές ομάδες, αλλά και για να κινητοποιήσω κοινωνικές δυνάμεις. Για να μιλήσω στη νεολαία και στην ομογένεια και να μεταφέρω τις ιδέες τους στη Βουλή. Για να πείσω ότι η Ελλάδα που σφίγγει τα δόντια και επιμένει, στο τέλος μπορεί να τα καταφέρει. Να το πω στο εξωτερικό και να το δείξω σε όσους με ξέρουν. Και πρώτα από όλα να το μοιραστώ μαζί σας.