Αναδημοσιεύω (και πάλι) από το "Εκτός Καρέ"
Ο Douglas είναι αμερικάνος.Επίσης, ένθερμος οπαδός του καπιταλισμού. Στην αναπόφευκτη γεωπολιτική συζήτηση για τις συγκριτικές χάρες των ανα τον κόσμο οικονομικών συστημάτων, κάποια στιγμή του ανέφερα “μα κι εσείς είσαστε τίγκα στο χρέος”. Μου απάντησε “όχι εμείς-το κράτος μας”.
Ήταν ένα “eureka” moment. Ο Douglas είναι καλλιτέχνης, οπότε διπλά πιό έκθετος σε ανελέητους δαρβινισμούς, αλλά επίσης τριπλά πιό σίγουρος ότι η επιτυχία ή η αποτυχία του βρίσκεται -κυριολεκτικά- στα χέρια του.
Το contrast με τους εγχώριους οπαδούς της “ελεύθερης αγοράς” είναι αποκαλυπτικό.Αναρωτιόμουν για τη σφοδρότητα με την οποία επισείουν στην κυριολεξία τις επτά πληγές του φαραώ μόνο και μόνο επειδή καταδικάστηκε μια αποδεδειγμένα αποτυχημένη τιμωρητική πολιτική.
Το σενάριο είναι πάντα ίδιο, οι πανούκλες διαφέρουν, ανάλογα με τη φαντασία του συντάκτη: “την επόμενη μέρα από αυτή που θα κουνηθούμε στους εταίρους/τους δανειστές/τις αγορές, θα: κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις/βγουν συμμορίες με καλάσνικοφ στους δρόμους/μαζεύουμε πεθαμένους απ’ την πείνα με το κάρο/πάρει φωτιά ο ουρανός/Χαοτικό Λουτρό Αίματος.
Αναρωτιόμουν γιατί τόσος φόβος. Για να γίνουν όλα αυτά,πρέπει να μη δουλεύει κανείς -μα κανείς όμως-σ’ αυτή τη χώρα, να μην παράγει τίποτα-αλλά τίποτα. Αν βγάζεις χρήματα από τη δουλειά σου, τι σε νοιάζει αν κοπούν τα δανεικά-στο κράτος; “Μα, υπάρχουν κι απασχολούμενοι απ’ το κράτος”-Τι λες; τώρα τους θυμήθηκες; Το πουλέν σου (αυτό του 1% που “λεει σκληρές αλήθειες αλλά παραείναι καλός για τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας”) ήθελε να απολύσει μισό εκατομμύριο από αυτούς μονοκοπανιά, εσύ πιό λαρτζ, απλά τους χρεώνεις τη χρεωκοπία της χώρας, άρα ούτε αυτό είναι, γιατί είσαι κι εκδικητικό μπαστάρδι, τότε τι;
Τη χαρούμενη μέρα που “χρεωκοπήσαμε για να μη χρεωκοπήσουμε”, ειχα γράψει ένα πόστ που απέδιδε αυτή την έκπτωση στην πιό ξέφτιλη δουλοπρέπεια, στην ψυχολογία της κακοποιημένης συζύγου.
Αλλά αυτό μπορεί να εξηγήσει τον φόβο του πολίτη-το πολύ. Οι opinion makers, αυτοί οι Αυτοδημιούργητοι Γαμιάδες, γιατί φοβ…ώπα, χειρόφρενο, εδώ είμαστε, τό χουμε.
To κοινό μυστικό, που όλοι ξέρουμε, αλλά συνέχεια ξεχνάμε: τα εγχώρια Ελευθεραγορίτικα και Αντικρατικίστικα καμάρια μας, τρέφονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αποκλειστικά από το βυζί του τρισκατάρατου κράτους. Δείξε μου έναν γραφιά που Κατακεραυνώνει Το Κακό Κράτος και θα σου δείξω έναν συνεργάτη δημοτικού ραδιοφώνου, ΜΚΟούχο με κρατικά κονδύλια, Σύμβουλο σε κρατικά πόστα, Portalάχη με τίγκα τραπεζική διαφήμιση που έσμπρωξαν οι ημέτεροι,”Social Media experts” που με το αζημίωτο “επικοινωνούν” το Μνημόνιο. Η λίστα είναι ατελείωτη.
Έχουμε τους πιό Κρατικοδίαιτους Αντικρατιστές. Δε θέλουνε λιγότερο κράτος, θέλουν δικό τους το όσο κράτος. Χωρίς αυτό, θα πρέπει να αναζητήσουν άκρες στη Νέα Κατάσταση, κούραση, και γύρευε αν θα μας δεχτούνε, τρόμος.
Σημαία τους η Δημοκρατία και η Ελευθερία, φυσικά, τι τέκνα του Διαφωτισμού θα ήτανε, αλλά μόλις ο λαός την εξασκήσει προς κάποια κατεύθυνση που δεν τους βολεύει, ξαφνικά “η χώρα αυτοκτονεί”, γιατί δημοκρατία δε σημαίνει να επιλέγουν οι πολλοί τι τους πρεσβεύει, δημοκρατία είναι να γίνεται το θέλημα του 1% του Μάνου, αλλιώς “ο λαός πρέπει να διορθώσει την ψήφο του”.
Προτιμούν λοιπόν να φοβερίζουν και να καταριούνται τα υποκείμενα της Δημοκρατίας, παρά να δοκιμάσουν το ίδιο τους το γιατροσόφι και να “ζήσουν μονο με τις δυνάμεις τους”. Μέλημά τους να “μην εκνευριστούν οι αγορές”, όχι “να ηρεμήσουν οι πολίτες” και να έχουν επιτέλους μια κυβέρνηση που, καλή ή κακή, να αντιπροσωπεύει τις επιθυμίες τους. Να μην τους σαπίζει στο ξύλο έξω απ’ την ίδια τη Βουλή τους. Να μην τους γυρνάει τον κώλο της για να κάνει δοσοληψίες με τους δυνάστες τους.Να μη φτιάχνει τον κόσμο με βάση τις επιθυμίες ελλαδέμπορων με σημαία Παναμά.
Μιλάνε για “το καλό της χώρας” αλλά η χώρα έχει γυρίσει ήδη σελίδα. Η πλειοψηφία αποφάσισε να κάνει την επιλογή του θαρραλέου. Αν ” Πεθάνουν με Φριχτά Βασανιστήρια” όλοι μαζί όπως τους απειλείτε, δεν θα είναι αυτοκτονία, θα είναι γενοκτονία, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, και για να ξέρουμε ο καθένας με σαφήνεια το ηθικό κόστος της επιλογής του.
Το τελευταίο λίγο καταχρηστικό σαν έκφραση βέβαια, γιατί η δική σας θέση είναι ότι “δεν έχουμε επιλογές”.
Αυτή η ανοιχτή πόρτα μπροστά λέει το αντίθετο.
“Δεν ξέρω τι θα βρώ μπροστά, μα πίσω δε γυρνάω”.
No comments:
Post a Comment