Ποιοι, πόσο και γιατί φοβούνται τις κατάληψεις;

Με αφορμή την σημερινή "Ξένια" επέμβαση στη Βίλα Αμαλίας, που κλιμακώνει τις "αποκαταστάσεις της νομιμότητας" σε μια σειρά από καταλήψεις τον τελευταίο καιρό θέλω να σκεφτείς λιγάκι το παρακάτω ερώτημα:

Ποιοι, πόσο και γιατί φοβούνται τις καταλήψεις;

Ακόμα και με μια πολύ πρόχειρη έρευνα μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως τα εγχειρήματα κατάληψης άνθισαν και διασκορπίστηκαν σε ολόκληρη την χώρα μετά τον Δεκέμβρη του 2008. Επίσης απάντησαν με τον δικό τους πολύμορφο τρόπο (άλλοτε πιο επιτυχημένα κι άλλοτε λιγότερο) σε πραγματικές ανάγκες των συμμετεχόντων σε αυτές (όπως την στέγαση, την έκφραση και την επικοινωνία) αλλά και στην αυτοοργάνωση της κοινωνίας γύρω τους λειτουργώντας σαν έμπρακτες προτάσεις ζωής και μιας διαφορετικής λύσης στα καθημερινά προβλήματα. Και το πιο σημαντικό, επέζησαν στον χρόνο και ρίζωσαν στον τόπο τους.

Κατά την προσωπική μου γνώμη (που θα ήθελα να την τσεκάρεις γιατί δεν έχω και κανένα αλάθητο) οι "νεαρές" καταλήψεις, δηλαδή αυτές που δημιουργήθηκαν μετά το 2008, λειτούργησαν σαν χώροι προβληματισμού και πειραματισμού για την γενιά του Γρηγορόπουλου. Σίγουρα πήραν τεχνογνωσία από τις παλιότερες καταλήψεις αλλά την προσάρμοσαν στις ανάγκες και τις απόψεις τους. Μέσα από τις δράσεις τους διαμόρφωσαν συνειδήσεις ακόμα κι αν σε πολλές περιπτώσεις έφαγαν τα μούτρα τους. Τελικά αυτή η εμπειρία μεταφέρθηκε σε επόμενα εγχειρήματα και (πάλι κατά την προσωπική μου άποψη που θέλει τσεκάρισμα) σε μεγάλο βαθμό πρόσφερε απόψεις, υλικά και διαδικασίες στο Σύνταγμα.

Ποιοι λοιπόν φοβούνται τις καταλήψεις;

Σε πρώτη φάση, οι φασίστες. Πόσο; Πολύ κι αυτό αποδεικνύεται από τις επιθέσεις τους αλλά και τους ύπουλους εμπρησμούς και τις "συμβολικές" βεβηλώσεις με σβάστικες. Γιατί; Γιατί ο φασισμός λειτουργεί και οργανώνεται με "όμορες ζώνες επιρροής". Και έχει ενδιαφέρον να δεις πώς αναπτύσσεται γεωγραφικά αυτή την στιγμή στο λεκανοπέδιο. Βάζει πόδι πρώτα σε μια περιοχή κι έπειτα προσπαθεί να επεκταθεί στην διπλανή της. Κάθε κατάληψη που βρίσκει στον δρόμο του λειτουργεί σαν σοβαρό πρόβλημα ασυνέχειας, άρα και ανασφάλειας για τους "γραμμικούς" φασίστες.

Σε δεύτερη φάση, οι "Ξένιοι Υπερασπιστές της (κουρελιασμένης) Νομιμότητας". Πόσο; Αρκετά, κι αυτό αποδεικνύεται από τα επιτελικά σχέδια που γίνονται για να εκκενωθεί μια κατάληψη, τον τρόπο και τον χρόνο εισβολής, τα βίντεο που κυκλοφορούν μετά και που απέχουν πολύ συνήθως από τα απτά ενοχοποιητικά αποτελέσματα και την δικαστική εξέλιξη των υποθέσεων. Γιατί; Γιατί οι επιχειρήσεις κατά των καταλήψεων είναι στην πραγματικότητα χαμηλού ρίσκου αλλά υψηλής επικοινωνιακής ωφελιμότητας για τις δυνάμεις καταστολής και τους πολιτικούς προϊσταμένους της. Όταν "κλείνουν" μια κατάληψη το θέαμα μεγεθύνεται, όταν η ίδια κατάληψη (συνήθως) ξαναλειτουργεί η πληροφορία περνάει μόνο στην αντιπληροφόρηση και τους γείτονες.

Τέλος, το ίδιο το σύστημα φοβάται τις καταλήψεις. Πόσο; Περισσότερο από όσο θα νόμιζε κανείς κι αυτό αποδεικνύεται από το μπλακάουτ ενημέρωσης που επιβάλλει γύρω από την ύπαρξη τους. Γιατί; Γιατί οι καταλήψεις είναι ένα μέσο επιβίωσης σε συνθήκες κρίσης που δεν στηρίζεται ούτε στην φιλανθρωπία της εκκλησίας, ούτε στην επιλεκτική κρατική πρόνοια μέσω των ΜΚΟ. Είναι πυρήνες αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης που αμφισβητούν τις πιο κομβικές ιερές αγελάδες του καπιταλισμού, την ατομική ιδιοκτησία και την αντιπροσώπευση.

Οι καταλήψεις έχουν αξία ανάλογη με την πολυμορφία, το πλήθος και το έργο τους. Και γι αυτό τον λόγο αξίζει να τις στηρίζεις, όχι μόνο με ψηφίσματα και συλλογές υπογραφών, αλλά και με την φυσική σου παρουσία και την συνδιαμόρφωση των στόχων τους.