Στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχε ο σύντροφος χθες το απόγευμα (19/11) με την συνέλευση αλληλεγγύης είπε μεταξύ άλλων ότι χθες το πρωί τον κάλεσε το συμβούλιο των φυλακών και του ανακοίνωσε πως απορρίπτεται εκ νέου το αίτημά του (Νικόπουλος το όνομα του πλέον "αρμόδιου" αφού αρχικά είχε δηλώσει αναρμόδιος να αποφασίσει αλλά...άλλαξε γνώμη).
Η απόφαση αυτή θα καθαρογραφεί τυπικά τη Δευτέρα και κατόπιν θα δει ο σύντροφος πώς θα προχωρήσει και νομικά, αφού συνεχίζει την απεργία πείνας απτόητος.
Η υγεία του είναι καταβεβλημένη αλλά η ψυχολογία του είναι σε πολύ καλή κατάσταση, όπως είπε.
Του πρότειναν -κάτι που έχει γίνει και στο παρελθόν σε αντίστοιχες περιπτώσεις- να έρχονται καθηγητές στη φυλακή και φυσικά αρνήθηκε αφού το θέμα δεν είναι το "πώς θα φοιτήσει" (ακόμα κι έτσι, τι θα γινόταν λ.χ. με τα εργαστήρια;) αλλά το ανάχωμα που στήνει ο σύνροφος με το σώμα του -όπως και άλλοι- στα σχέδια καταστολής.
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ
Από το Διαδίκτυο:
Τηλεφωνική Συνέντευξη του Ηρακλή Κωστάρη στο Κόκκινο.
Προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου παραχώρησε η Πρωτοβουλία Συγγενών Κρατουμένων το μεσημέρι στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών για το θέμα της προσφυγής που έχει κάνει στο Συμβούλιο της Επικρατείας ενάντια στην υπουργική απόφαση που ορίζει τον Δομοκό ως φυλακή Γάμα τύπου. Έγινε ενημέρωση και για την απεργία πείνας.
ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΝΟΜΟΣ(ΒΟΥΛΗ)
Πώς καλύφθηκε το θέμα από:
Hit&Run,
Capital.gr,
TVKOSMOS,
BHMA,
in.gr,
247,
Ertopen.
Απεργία πείνας από τον αναρχικό Νίκο Ρωμανό
Την περασμένη άνοιξη ο Νίκος Ρωμανός που βρίσκεται στη φυλακή για απαλλοτρίωση τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις μέσα στη φυλακή και πέρασε σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους ισχύοντες νόμους τους από τον Σεπτέμβρη δικαιούται να παίρνει εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθεί το πρόγραμμα της σχολής.
Στις 10 Νοεμβρίου λοιπόν ο Νίκος Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας με σκοπό να αναγκάσει το συμβούλιο της φυλακής να του δώσει τις άδειες που δικαιούται.Σε συνθήκες εγκλεισμού οι αγωνιστές επιλέγουν ως ένα μέσο αγώνα την απεργία πείνας,χρησιμοποιούν δηλαδή ως έσχατο μέσο το κορμί τους για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα τους.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαριστεί πως ο σύντροφος δεν υπερασπίζεται τη νομιμότητα των νόμων αλλά τους χρησιμοποιεί ως εργαλείο πολιτικού εκβιασμού ώστε να κερδίσει ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.
Το κράτος ενώ ευαγγελίζεται από και προς όλους την τήρηση των νόμων στο όνομα της δημοκρατίας βλέπουμε καθώς στηρίζεται στο δόγμα της τάξης και της ασφάλειας να κόβει και να ράβει νόμους ή ακόμη και να θεσπίζει νέους με σκοπό την εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων. Ενώ ισχυρίζεται πως δεν τους αναγνωρίζει έχει θεσπίσει γι αυτούς ένα ειδικό καθεστώς εξαίρεσης. Πρόσφατα μερικά παραδείγματα είναι οι εκδικητικές μεταγωγές πολιτικών κρατουμένων με σκοπό την απομόνωση τους από άλλους πολιτικούς κρατούμενους (Νίκος Μαζιώτης,Αντώνης Σταμπούλος), η αόριστη παράταση διαρκούς προφυλάκισης (αυτή η στρατηγική ξεκίνησε εναντίον της οργάνωσης ΣΠΦ, Κώστας Σακκάς).Επίσης τρανταχτό παράδειγμα εξαίρεσης και εκδίκησης από μεριά του κράτους είναι οι απορρίψεις σε αίτηματα για κατ'οίκον νοσηλεία (όπως του Σάββα Ξηρού, μέλους της 17Ν, που είναι ανάπηρος κατά 85%) όπως και τα χειρουργία που υπόκεινται πολιτικοί κρατούμενοι παρουσία εκαμιτών (Νίκος Μαζιώτης,Σίμος Σεϊσίδης).Όπως επίσης και η αναστολή εκπαιδευτικών αδειών του Ηρακλή Κωστάρη,ο οποίος βρίσκεται σε απεργία πείνας από 28/10.Αυτο το καθεστως εξαίρεσης ισχύει βέβαια και για μη φυλακισμένους αγωνιστές όπως στην περίπτωση της Στέλλας Αντωνίου και του Πολύκαρπου Γεωργιάδη που συλλαμβάνονται για δήθεν παραβιάσεις περιοριστικών όρων προσπαθώντας να τους επιβάλλουν στην ουσία έναν ιδιότυπο κατ'οίκον περιορισμό.
Υπεύθυνοι για την υγεία και τη ζωή του Νίκου Ρωμανού είναι οι Ευτύχης Νικόπουλος ειδικός εφέτης ανακριτής,Νικόλαος Ποιμενίδης εισαγγελέας,Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη διευθύντρια φυλακών Κορυδαλλού όπως επίσης και η κοινωνική λειτουργός της φυλακής. Να γίνει σαφές ότι δεν βαυκαλιζόμαστε,στη θέση τους θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε επιλέγει να υπηρετεί το κράτος,το κεφάλαιο και τους θεσμους του όμως θεωρούμε ότι πρέπει να βρεθούν προ των ευθυνών τους.
Η αλληλεγγύη ειναι μια σχέση αμφίδρομη.Από κάθε μάχη που δίνεται εντός των τοιχών εμείς αντλούμε δύναμη και τον στηρίζουμε ώστε να διαχυθεί έξω από τα κάγκελα των φυλακών και απο τις δράσεις μας οι έγκλειστοι αγωνιστές παίρνουν δύναμη για να συνεχίσουν τον αγώνα τους.
Αλληλεγγύη σε όλους τους φυλακισμένους αγωνιστές
Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Ιωαννίνων Ενάντια Στις Φυλακές
Κείμενο αλληλεγγύης για τους απεργούς πείνας Η. Κωστάρη και Ν. Ρωμανό (ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΠΜΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ ΕΚΠΑ)
«Κάποιος πρέπει να γράψει ένα ποίημα για τα βάσανα των απεργών πείνας. Θα θελα να το γράψω εγώ, αλλά πώς να το τελειώσω;» (Bobby Sands) [1].
Δύο πολιτικοί κρατούμενοι, [2] ο Ηρακλής Κωστάρης [3] και ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός [4], ξεκίνησαν απεργία πείνας (από 29 Οκτώβρη και από 10 Νοέμβρη αντίστοιχα). Καταφεύγοντας σε αυτή την έσχατη μορφή διαμαρτυρίας, υποθηκεύοντας δηλαδή τη ζωή και την υγεία τους, διεκδικούν το δικαίωμα των εκπαιδευτικών αδειών που παράλογα και παράτυπα τους έχουν αφαιρεθεί.
Ο Ηρακλής Κωστάρης, στο παρακάτω απόσπασμα από την επιστολή που δημοσίευσε εξηγεί τους λόγους για τους οποίους προχωρά σε απεργία πείνας.
«Το καλοκαίρι του 2002 δήλωσα πολιτικός κρατούμενος και αιχμάλωτος των κρατικών μηχανισμών καταστολής. Καταδικάστηκα βαρύτατα σε δύο δίκες-παρωδία όπου κυριάρχησε ο έλεγχος και η κρατική καθοδήγηση. Παρά την αγανάκτηση που ένιωθα και την ανθρώπινη πικρία για τη δικαστική μου αντιμετώπιση, προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια στα πλαίσια του σωφρονιστικού κώδικα να εκτίσω την ποινή μου. Στα πλαίσια αυτά κέρδισα τα δικαιώματα και τα ευεργετήματα που προβλέπονται και μου αναλογούν.
Από τον Οκτώβριο του 2010 έχω πάρει 20 τακτικές άδειες, στις οποίες τήρησα όλους τους όρους χωρίς να υπάρξει κάποιο πρόβλημα. Τον Μάιο του 2011 με άδεια του συμβουλίου των φυλακών έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις και πέρασα στα ΤΕΙ Πειραιά. Τον Ιούλιο του 2011 μετατάχθηκα στην ανοιχτού τύπου φυλακή ΚΑΥΦ. Από τον Σεπτέμβριο του 2011 για 2,5 χρόνια έπαιρνα καθημερινά εκπαιδευτικές άδειες και παρακολουθούσα τα μαθήματα στη Σχολή Ηλεκτρονικών, τηρώντας επίσης όλους τους όρους.
Έχοντας εκτίσει το μεγαλύτερο μέρος της ποινής μου είχα σαν στόχο την ομαλή πορεία για την αποφυλάκιση και τη μελλοντική κοινωνική επανένταξη.
Ξαφνικά από τον Ιανουάριο του 2014 έως σήμερα αντιμετωπίζω από το υπουργείο Δικαιοσύνης και τη Διεύθυνση των φυλακών μια διακριτική, δυσμενή και κατά κάποιο τρόπο τιμωρητική μεταχείριση, χωρίς να έχω δώσει αφορμή ή να έχω κάποιο πειθαρχικό ή άλλο παράπτωμα που να δικαιολογεί έστω και στο ελάχιστο αυτή την αντιμετώπιση. Χωρίς δική μου υπαιτιότητα, δίχως λόγο μετατάχθηκα από την ΚΑΥΦ στα υπόγεια κελιά του ΠΓΚΦ.
Εδώ και δέκα μήνες έχω καταθέσει σειρά αιτήσεων για τακτική άδεια και δεν έχω λάβει ακόμη μια απάντηση από το συμβούλιο της φυλακής.
Από τον Φεβρουάριο έως τον Ιούνιο είχα καταθέσει πάρα πολλές αιτήσεις για εκπαιδευτικές άδειες να παρακολουθήσω τα μαθήματα στα ΤΕΙ και πάλι δεν πήρα καμία απάντηση με συνέπεια να χάσω το εξάμηνο».
Και κλείνει
Σ’ αυτή την εκδικητική στάση δεν μπορώ να μείνω απαθής.
Επειδή εξακολουθώ να τηρώ όλες τις προϋποθέσεις των νόμων για τις άδειες, όπως γινόταν και τα προηγούμενα 4 χρόνια που πήρα 20 τακτικές και πάνω από 200 εκπαιδευτικές άδειες.
Επειδή ακόμα και με τον νέο νόμο “Αθανασίου” δικαιούμαι τις άδειες, αφού έχω πάρει για 2,5 χρόνια καθημερινά εκπαιδευτικές άδειες και όχι μόνο τρεις που προβλέπει ο νόμος αυτός, και αφού τήρησα όλους τους όρους, δεν δημιούργησα κανένα πρόβλημα, δεν συντρέχουν λόγοι επικινδυνότητας και με το πνεύμα και με το γράμμα του νόμου.
Επειδή ζητώ το δικαίωμα πρόσβασης στην εκπαίδευση.
Επειδή σταματάει βιαίως και χωρίς αιτία η προσπάθεια που κάνω όλα αυτά τα χρόνια για την ομαλή κοινωνική επανένταξή μου και μη έχοντας άλλο τρόπο να αντιμετωπίσω αυτή τη διακριτική μεταχείριση και ως ύστατο μέσο να ακουστώ και να ξανακερδίσω όσα νόμιμα μου αναλογούν έχω ξεκινήσει απεργία πείνας». [5]
Και ο Νίκος Ρωμανός αντίστοιχα στην επιστολή του με τίτλο Ασφυξία «για μια ανάσα ελευθερίας», αναφέρει:
«Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.
Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.
Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.
Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.
Σε αυτό το σημείο ανοίγει ένα ζήτημα που αφορά τις διεκδικήσεις μας σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Είναι δεδομένο πως αντιφάσεις πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες. Εμείς, για παράδειγμα, συμμετείχαμε στη μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο ενώ είμαστε φανατικοί εχθροί όλων των νόμων· αντίστοιχα πολλοί σύντροφοι έχουν διαπραγματευτεί με οδόφραγμα το σώμα τους τους όρους του εγκλεισμού τους («παράνομες» προφυλακίσεις, άρνηση σωματικού ελέγχου, παραμονή σε μία φυλακή), και πολύ καλά έκαναν.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, από τη συνθήκη που βρισκόμαστε, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μπούμε σε ένα στρατηγικό πόλεμο θέσεων που είναι αναγκαίο κακό εδώ που βρισκόμαστε.
Και κλείνει το απόσπασμα της επιστολής.
Με αυτή μου την επιλογή, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οποίας συγκεκριμενοποιούνται στον ίδιο τον τίτλο του κειμένου, δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας». [6]
Από τις Αγγλίδες σουφραζέτες, στους φυλακισμένους κομμουνιστές και κομμουνίστριες της δεκαετίας του 30 [7] του μεσοπολέμου [8] και του ΔΣΕ [9]. Απ’ τους Ιρλανδούς και Βάσκους μαχητές και μαχήτριες του ΙRA, του ΙΝLA και της ΕΤΑ, στους πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες του αλγερινού FLN, της απεργίας πείνας των έγκλειστων μελών της RAF [10] που οδήγησε στο θάνατο τους Χόλγκερ Μαινς και Ζίγκουρτ Ντέμπους, τους έγκλειστους στο Γκουαντάναμο, τους παλαιστίνιους κρατούμενους στις ισραηλινές φυλακές κι από κει στα κελιά τύπου F της Τουρκίας [11] που υπολογίζεται ότι έχουν ξεψυχήσει συνολικά 122 απεργοί πείνας. Η απεργία πείνας είναι κάτι παραπάνω από [12] «κοινωνικό φαινόμενο ή θέαμα μιας αυτοκτονίας σε αργή κίνηση όπως την είχε αποκαλέσει ο Σερζ Ζιλί ” [13], είναι κραυγή αξιοπρέπειας στην παρατεταμένη σιωπή της εμπέδωσης του σοκ» [14]
Και απ’ τα «σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης» για μετανάστες-τριες και πρόσφυγες που φυλακίζονται επειδή έκαναν το λάθος να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή μακριά από τις εστίες πολέμου και την φτώχεια, [15] στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των οροθετικών και των βαριά ασθενών στο κολαστήριο του Άγιου Παύλου οι οποίοι στερούνται ακόμα και της βασικής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Απ’ τις στάσεις των κρατουμένων στις φυλακές μέχρι την απεργία πείνας 4500 κρατουμένων ενάντια στις «φυλακές τύπου Γ[16]. Πολλοί έγκλειστοι-ες, αναγκάζονται να διεκδικήσουν με το μοναδικό «όπλο» που τους απομένει, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους παλεύοντας για να ανατρέψουν την εξευτελιστική πραγματικότητα των βασανιστηρίων, των άθλιων συνθηκών διαβίωσης, της επ’ αόριστον φυλάκισης και της απόλυτης πολιτικής και κοινωνικής εξουδετέρωσης, βασισμένης σε μια εκδικητική λογική που καταπατά ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα. Έτσι ξεσπούν μικρές και μεγάλες εστίες αντίστασης ενάντια στη ποινικοποίηση της φτώχειας, την αδικία και την ανισότητα που επιβάλλει ο φιλελεύθερος καπιταλισμός.
Ποια είναι τώρα η θέση μας ως δρώντα πολιτικά υποκείμενα απέναντι σε αυτή την φρονηματική επίθεση, η οποία ανάγκασε τα δύο αυτά μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας να προβούν σε απεργία πείνας;
Όλοι εμείς, οι φοιτητές-τριες, τα λεγόμενα «θρασίμια», που δεν έχουμε αγωγή από τις οικογένειες μας, επειδή θεωρούμε ότι η παιδεία πρέπει να έχει δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα και να είναι προσβάσιμη σε όλους-ες. Όλοι εμείς, οι «αιώνιοι-ες», που δυσκολευόμαστε να ερχόμαστε στα μαθήματα, γιατί είμαστε αναγκασμένοι-ες να δουλεύουμε για να ανταπεξέλθουμε στις καθημερινές οικονομικές μας υποχρεώσεις αλλά και που διαφωνούμε σε λογικές που δημιουργούν ένα πειθαρχημένο πανεπιστήμιο. Όλοι εμείς που αδυνατούμε να πληρώσουμε οποιαδήποτε τύπου δίδακτρα. Όλοι εμείς που στεκόμαστε αλληλέγγυοι-ες στους απολυμένους διοικητικούς-ες των πανεπιστημίων αλλά και σε κάθε εκμεταλλευόμενο-η. Όλοι εμείς, που αντιστεκόμαστε στην επιβολή του δόγματος «νόμος και τάξη», και δεν ανεχόμαστε κλειστές σχολές και εκβιασμούς από τα κοπρόσκυλα των Ματ. Όλοι εμείς, που κατανοούμε την πολιτική και κοινωνική σημασία του ασύλου, και αντιδρούμε στην παρουσία security και ένστολων μες στις σχολές. Όλοι εμείς που θέλουμε ένα πανεπιστήμιο, πλουραλιστικό, ανοικτό σε ετερόκλητες ιδέες που παράγουν γνώση και όχι ένα πανεπιστήμιο ταξικών και κοινωνικών διαχωρισμών, δέσμιο στις ανάγκες των αγορών. Όλοι εμείς, που δεν μένουμε απαθείς στις επιθέσεις του κεφαλαίου. Όλοι εμείς, με όλες μας τις αντιφάσεις, (πολιτικές, κοινωνικές, προσωπικές), τις πολιτικές μας διαφωνίες και τα αδιέξοδα μας, θεωρούμε τον ύστατο αγώνα των δύο συμφοιτητών μας απεργών πείνας και δικό μας αγώνα, και θα είμαστε στο πλευρό τους μέχρι την τελική τους δικαίωση.
[1] Ο Β. Sands ήταν μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού αλλά και εκλεγμένος βουλευτής στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Πέθανε στις 5 Μαΐου 1981, μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας στην φυλακή Maze. Στην ίδια απεργία πέθαναν άλλοι εννέα σύντροφοι του αγωνιζόμενοι για την άρση του ειδικού καθεστώτος κράτησης των Ιρλανδών πολιτικών κρατουμένων.
[2] Αυτή την στιγμή στις ελληνικές φυλακές υπάρχουν πάνω από 50 πολιτικοί κρατούμενοι.
[3] Ο Ηρακλής Κωστάρης καταδικάστηκε για την δράση της οργάνωσης αντάρτικου πόλης, 17Ν, με σαθρό και κατασκευασμένο κατηγορητήριο, αρνούμενος τις κατηγορίες, σε 1 φορά ισόβια και 23 χρόνια.
[4] Ο Ν. Ρωμανός συνελήφθη μετά την απαλλοτρίωση τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης, και καταδικάστηκε σε 15 έτη και 11 μήνες. Ήταν ένας από τους τέσσερις κρατούμενους των φυλακών Αυλώνα που πέτυχαν στις πανελλήνιες εξετάσεις. Συνεπής στις πολιτικές του ιδέες, αρνήθηκε να παραλάβει τον έπαινο και το χρηματικό έπαθλο των 500 ευρώ από τον υπουργό Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου όταν επισκέφθηκε το συγκεκριμένο σωφρονιστικό κατάστημα, για να συγχαρεί τους επιτυχόντες. Ο ίδιος ο υπουργός που «επιβράβευσε» όσους κρατουμένους πέρασαν στις πανελλαδικές τώρα τους στερεί το δικαίωμα να φοιτήσουν.
[5] Όλη η επιστολή: http://www.efsyn.gr/arthro/giati-me-kostos-ti-zoi-toy
[6] Όλη η επιστολή: https://athens.indymedia.org/feature/10118/
[7] «Με αμηχανία αντιμετώπισε ο -άμαθος τότε- ελληνικός Τύπος την είδηση ότι οι κρατούμενες στις φυλακές Αβέρωφ κομμουνίστριες αποφάσισαν να ξεκινήσουν απεργία πείνας προκειμένου να καταγγείλουν την «τρομοκρατία που υφίσταντο στις φυλακές. Ήταν αρχές Νοεμβρίου του 1930 και ο συνδυασμός δύο εξαιρετικά ασυνήθιστων για την εποχή στοιχείων μπορεί να μας φωτίσει τους λόγους για τους οποίους οι δημοσιογράφοι της εποχής δεν ήξεραν πώς να χειριστούν την παράδοξη πληροφορία: από τη μια οι απεργίες πείνας δεν αποτελούσαν ακόμη γνωστό μέσο διαμαρτυρίας, από την άλλη οι απεργοί ήταν γυναίκες που διεκδικούσαν με τον τρόπο τους το καθεστώς του πολιτικού κρατουμένου σε μίαν εποχή που οι ομόφυλές τους δεν είχαν ακόμη κατακτήσει την ψήφο, το πιο στοιχειώδες δηλαδή δικαίωμα που απορρέει από την ιδιότητα του πολίτη». (http://www.iospress.gr/ios1996/ios19960114a.htm)
[8]Η ΕΑΜική αντίσταση οργάνωσε τις απεργίες πείνας των αναπήρων στα νοσοκομεία της Αθήνας.
[9] Το Μάη του ’48, 2000 κρατούμενοι των φυλακών Αβέρωφ ξεκινούν απεργία πείνας.
[10]Πληροφορίες για τα λευκά κελιά (http://www.rizospastis.gr/story.do?id=580627&publDate=17/12/2000)
[11] «Πρόκειται για φυλακές υψίστης ασφαλείας με απομονωμένα και ηχομονωμένα κελιά 10 τ.μ. για ένα άτομο και 25 τ.μ. για τρία. Τα κελιά δεν έχουν φυσικές συνθήκες αέρα και φωτός. Όλο το σύστημα – παροχή νερού, φωτισμός ακόμα και ο εξαερισμός – είναι στα χέρια της διεύθυνσης, που αποφασίζει πώς θα λειτουργήσει. Οι κρατούμενοι δεν βγαίνουν ούτε για φαγητό ενώ και η τουαλέτα βρίσκεται μέσα στο κελί. Σε επαφή με άλλους δεν έρχονται ποτέ, αφού κάθε κελί έχει πόρτα σε αυλή 59 τ.μ. για ένα και 103 τ.μ. για τρία άτομα. Οι αυλές περιβάλλονται από τοίχο ύψους οχτώ μέτρων, με αποτέλεσμα ο κρατούμενος να πρέπει να σηκώνει το κεφάλι για να δει ένα κομμάτι ουρανού, εφόσον του επιτραπεί η έξοδος. Δεν προβλέπεται κανένα είδος επαφής με την έξω ζωή. Απαγορεύεται το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και τα βιβλία. Κανείς δεν μπορεί να ακούσει τον κρατούμενο παρά οι ανθρωποφύλακες από ειδικό μεγάφωνο, ενώ βιντεοκάμερες τον παρακολουθούν επί 24ώρου βάσεως. Ακόμα και το θεραπευτήριο είναι χωρισμένο σε κελιά. Ο κρατούμενος δεν επιτρέπεται να δει κανέναν άλλο από το διευθυντή, το γιατρό και τον ανθρωποφύλακα που θα τον φέρει. Το τούρκικο κράτος ονομάζει τις φυλακές αυτές «ξενοδοχεία πολυτελείας. Οι φυλακές τύπου F αποτελούν μετεξέλιξη των «λευκών κελιών» της Γερμανίας, όπου εξοντώθηκαν οι αγωνιστές της RAF. Ο συνδυασμός των «μαθημάτων» των «λευκών κελιών» και των επιστημονικών μελετών οδήγησε στο αποτρόπαιο αυτό, τελευταίας τεχνολογίας, κατασκεύασμα. Τα κελιά – φέρετρα είναι ταυτόσημα με την απομόνωση, η οποία εκμηδενίζει την εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη». Περισσότερα: (http://www.vrahokipos.net/old/against/f-type/f_type.htm
[12] http://stokokkino.gr/article/1136/Apergia-peinas
[13] «Ο Σερζ Ζιλί δημοσιογράφος της γαλλικής Λιμπερασιόν είπε κάποτε ότι «αν θέλαμε να κυριολεκτήσουμε, θα ορίζαμε την απεργία πείνας ως το θέαμα μιας αυτοκτονίας σε αργή κίνηση»,. «Εκεί που μια αυτοκτονία διαρκεί δευτερόλεπτα, η απεργία πείνας επεκτείνει την αυτοκτονία σε 40, 50, 60 ημέρες. Και τα μέσα ενδιαφέρονται για το γεγονός της αργής αυτής αυτοκτονίας μόνον από τη στιγμή που αρχίζει ο κίνδυνος του θανάτου. Όπως αποδείχθηκε στην περίπτωση των Ιρλανδών, τα μίντια μετέτρεψαν την υπόθεση σε καθημερινό ειδησεογραφικό σίριαλ μόνο από την εικοστή ημέρα, όταν οι γιατροί μπορούσαν πια να μιλήσουν για ανήκεστες βλάβες της υγείας των κρατουμένων». (http://www.iospress.gr/ios1996/ios19960114a.htm
[14] http://stokokkino.gr/article/1136/Apergia-peinas
[15] Μαζική απεργία πείνας ξεκίνησαν, ανήμερα της 17 Νοέμβρη οι κρατούμενοι μετανάστες στο στρατόπεδο κράτησης στην Αμυγδαλέζα. Αφορμή, στάθηκε η εγκληματική αδιαφορία των δεσμοφυλάκων που οδήγησε στο θάνατο έναν μετανάστη
[16] Πληροφορίες για τις φυλακές τύπου Γ (http://rednotebook.gr/2014/06/fylakes-typou-gama/)
http://sfpek.wordpress.com/2014/11/19/%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%8D%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%8D/
No comments:
Post a Comment