Officially Fifty

Και επειδή τα δώρα δίνουν χαρά, στα δύο λινκ που ακολουθούν μπορείς να κατεβάσεις το ΕΞΙ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΡΟΠΟΙ ΖΩΗΣ σε pdf ή ePub ανάλογα με τη συσκευή που θες να το διαβάσεις.



Το βιβλίο δεν πρόκειται να ξανακυκλοφορήσει σε χαρτί, αρκετά δέντρα πλήρωσαν την ματαιοδοξία μου. Κι όσες ή όσοι το έχετε ΧΩΡΙΣ αφιέρωση, κρατήστε το έτσι πάση θυσία, έχει περισσότερες πιθανότητες να πιάσει κάτι στο eBay.

Στα μερικά χιλιάδες ευχαριστώ που χρωστάω στο Δημήτρη Αρβανίτη μέχρι σήμερα, ας προστεθεί ακόμα ένα για τη δουλειά που πάτησε και για το ePub...

Cheers to Provos!

Κείμενο και φωτογραφίες της Μ.Μ.



Πλατεία Σπάουι. Μπροστά στο μισητό είδωλο των Provos, το αγόρι δουλάκι, κουρελιασμένο αλλά χαμογελαστό, στημένο με θάρρος πάνω στο βάθρο του, χορηγία καπνοβιομηχανίας στον δήμο του Άμστερνταμ, 1960. Γύρω από αυτό έφεραν το σώμα του Robert Jasper Grootveld τελευταία βόλτα πάνω από το χώμα, αλαλάζοντας και τραγουδώντας τον ύμνο ugha ugha ugha οι εναπομείναντες Provos το 2001.



Γύρω απ' αυτο εκτυλίχθηκαν τα μαγικά βράδυα της πόλης στα μέσα εξήντα με εμπνευστή τον Grootveld, ένα από τα βασικά μέλη του πυρήνα. Παραστάσεις, συζητήσεις και αφρικάνικοι εξορκισμοί κατά του τέρατος του καπνού και λοιπών δηλητηρίων.



Πριν απ' αυτό βαριόντουσαν θανάσιμα να βλέπουν τους γονείς τους αφοσιωμένους και αφιερωμένους στην υπαρκτή ευμάρεια, στα σαλόνια τους, με το ενα μάτι στην TV και το άλλο έξω στο αυτοκίνητο. Εποχή που οι δυτικοί ήσαν μπουκωμένοι ευημερία. Ο μέσος και λαϊκός άνθρωπος είχε, για πρώτη φορά, την τεχνολογία μεσα στο σπίτι του. Και όλα τα δηλητήρια επίσης. Λιπάσματα, αντιβιοτικά, συντηρητικά, μικροκύματα, καυσαέρια, κάπνισμα, μεγάλα ψυγεία, παραπληροφόρηση, άγνοια, υποταγή στην πυραμίδα, φιλανθρωπία. Χάπια σε ολα τα χρώματα, φανατισμό, υπερθρησκείες, διάμεσοι, εμπόριο ανθρώπων.



Αποψιλώσεις δασών, δηλητηριάσεις ποταμών, δολοφονίες ζώων, πυρηνικά απόβλητα, σκουπίδια, θρυμματοποίηση βουνών για διαμάντια και χρυσό, εμπρησμοί εκτάσεων για μονοκαλλιέργειες.



Αρπαγή, ληστεία, κατάτμηση, εκμετάλλευση οι σημαίες κάθε εκπολιτιστικού(!) έργου του λευκού, δυτικού ανθρώπου με την ανοχή και ένοχη σιωπή της πλούσιας αλλά και αυστηρά ταξικής ευρωπαϊκής κοινωνίας.



Ανάβω ένα pre-rolled στη μνήμη των ευφάνταστων ακτιβιστών και οραματιστών Provos. Στη μνήμη και τα έργα τους που άλλαξαν δραστικά τη ζωή της πόλης. Προσκυνώ το έργο και την προσφορά τους.
Cheers!!

Thalys

Κείμενο και φωτογραφίες της Μ.Μ.



Με κανένα τρόπο δεν μοιάζω με τρομοκράτισσα, όπως το εννοούν αυτοί τουλάχιστον. Ο μαυρούκος που πήραν πριν από μένα θα έλεγα οτι βρίσκεται πιο κοντά στην ως τώρα εικόνα που έχουν στα παρανοημένα κεφάλια τους.

Διαδρομή Παρίσι-Άμστερνταμ, Thalys. Δεν συνηθίζεται να μπαινοβγαίνουν μπάτσοι στα τραίνα, όμως εμείς έχουμε εφτά Γάλλους -άντρες και γυναίκες- στο βαγόνι μας με πλήρη εξάρτηση και τσιτωμένα πρόσωπα. Φωτογραφίζω. Σηκώνουν τον νεαρό μαύρο και μαζί με τη βαλίτσα του τον βγάζουν στον χώρο ανάμεσα στα βαγόνια. Ξαναφωτογραφίζω. Του κάνουν σωματική έρευνα, ψάχνουν την βαλίτσα, το πορτοφόλι, το κινητό παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του. Η διαδικασία ειναι λεπτομερής. Οι περισσότεροι επιβάτες δεν ενδιαφέρονται, ενα κορίτσι ρίχνει ανήσυχες ματιές, έχω σχεδόν γυρίσει στην πλάτη του καθίσματος και παρακολουθώ σταθερά. Στο πρόσωπο του μπάτσου που ψάχνει τη βαλίτσα παρακολουθώ τη σκέψη "τι σκατά θα κάνω άμα βρω καμμιά βόμβα εδώ μέσα". Ακολουθώ την ανυπόστατη σκέψη του, όλο αυτό ειναι καθαρά ρατσιστικό επεισόδιο. Ολόκληρη η ομάδα στριμωγμένη στον μικρό χώρο βρωμάει απόγνωση για τη γαμοδουλειά που έχουνε διαλέξει. Είκοσι λεπτά αργότερα τον ευχαριστούν και ζητάνε να συνεχίσει ήσυχος το ταξίδι του, αυτός αρνείται να φύγει και τους τα χώνει.

Περνώντας από μπροστά μου σηκώνω να ξαναφωτογραφήσω, και μένω στον αέρα. Οι μπάτσοι μου την πέφτουν για να σβήσω ο,τι φωτογράφησα. Αρνούμαι. Μου ζητάνε επίμονα το κινητό, να πάρω την τσάντα μου και να τους ακολουθήσω. Προτείνω να τους δώσω το διαβατήριο. Χαίρονται και ξεχνάνε την τσάντα. Μου τη σπάει τρελά η ιδέα να βάλουν τα χέρια τους στα προσωπικά μου πράγματα. Τους ακολουθώ. Οι εντολές έρχονται καταιγιστικά. Κάθισε! Όλοι όρθιοι τριγύρω, αγέλη. Επικεφαλής άγρια σκύλα. Δεν με αφήνει να μιλήσω και έχουμε πλακωθεί ήδη απ' έξω. Το επιχείρημά μου στα ουρλιαχτά της ειναι οτι "αισθάνομαι ασφάλεια που βρίσκονται αυτοί εκεί και θέλω να το καταγράψω". Το ύφος και τα ρούχα μου δεν υποστηρίζουν την άποψη. Δεν με ακούει καν και φορτώνω. Ένας δεύτερος με πιέζει να βάλω το πιν στο κινητό. Η επόμενη διαταγή της σκύλας ειναι να ανοίξω τις φωτογραφίες. Γιατί βρίσκεται σε κίνδυνο. Προφανώς είναι σε άμεσο κίνδυνο η λογική της, ψάχνει για Γάλλους με γαλλικά διαβατήρια. Προσπαθώντας πιο πειστικά επαναλαμβάνω το επιχείρημά μου δυνατά κι επίμονα. Απάντηση, με τα δόντια εξω, οτι η ίδια κινδυνεύει. Περίεργο, και ο κοινωνικός σας ρόλος; Ο δεύτερος συμπληρώνει οτι δεν πρέπει να βγαίνουν τα πρόσωπά τους στο Ίντερνετ. Τους ρωτάω αν φαίνομαι επικίνδυνο πρόσωπο. Ο τρίτος, "οποιοσδήποτε μπορεί να είναι επικίνδυνο πρόσωπο".

Δεν απαντώ, εχω πάρει πίσω το διαβατήριο από την άλλη μπατσοκυρία, και ζητώ να πάω στη θέση μου για να μην χάνει άλλο τον χρόνο της μαζί μου, συγχρόνως με κατηγορεί. Επιστρέφοντας, λέω δυνατά κάτι για δικτατορίες. Η απάντηση που παίρνω απ' την τρελή "αν δεν θέλεις φασαρίες να μην ταξιδεύεις"! μετά άρχισα να βρίζω.

Έχει έρθει η σειρά του νεαρού μπροστά μου, που όταν με σήκωσαν γύρισε και μου είπε οτι δεν ειμαι υποχρεωμένη να σβήσω τις φωτογραφίες μου. Το είχε πει επανειλλημένα και έντονα. Τον ενημέρωσα οτι τελικά, έκαναν μια επιμέλεια... Τους ακολούθησε ήσυχα και λίγο μετά βγήκαν εξω όλοι μαζί, μάλλον ήρεμοι. Επαγγελματίας φωτορεπόρτερ. Το πρωί στην πόλη, οι μπάτσοι είχαν σκοτώσει δύο ανθρώπους και συλλάβει μερικούς άλλους. Είδα τις λήψεις του με στρατό μαυροντυμένων να κρατούν κάποιον και δίπλα άνθρωποι της γειτονιάς περνούν με τα παιδιά τους. Μου ειπε οτι όλοι τους ειναι πάρα πολύ φοβισμένοι. Προφανώς τους είχε δείξει επαγγελματική κατανόηση και έτσι ψιλοηρέμισε η συμμορία.

Άνοιξα το κινητό με την ελπίδα να τις βρω στον κάδο. Όχι, είχε κάνει καλή δουλειά. Ήττα. Σκέφτηκα θα "κλέψω" από κάποιον μπάτσο στο Άμστερνταμ, εξάλλου όλοι ίδιοι είναι. Όχι, τίποτα, κανένας, πουθενά. Ο Κεντρικός Σταθμός ελεύθερος και σε κανονικούς ρυθμούς. Ούτε ένα μπατσόνι για να βγάλω το άχτι και την φωτογραφία μου. Βγήκα στους δρόμους. Κανένας πουθενά. Στη διαδρομή η πόλη με πήρε στην ησυχία και τον ρυθμό της. Άμστερνταμ, παιδική χαρά. Αισθάνθηκα ασφαλής. Οι άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια.



Συνδεδεμένο κείμενο εδώ

Μια αήθης επέμβαση στα εσωτερικά των άλλων...

...και εν προκειμένω στις εκλογές εκπροσώπων των εργαζομένων στο Δ.Σ. της ΕΡΤ.



Ο τίτλος είναι, ελπίζω, σαφής. Ως μη εργαζόμενος της ΕΡΤ αλλά και ως πρόσωπο που δεν πιστεύει στις αναθετικές εκλογές αντιπροσώπων, κανένα δικαίωμα δεν έχω να τοποθετηθώ για την αυριανή διαδικασία. Είναι λοιπόν "αντικειμενικά" μια αήθης επέμβαση στα εσωτερικά των άλλων.

So be it.

Ευτυχώς που ο δίχρονος αγώνας των αγωνιζόμενων εργαζόμενων της ΕΡΤ δίδαξε Ήθος. Και το μεταλαμπάδευσε τόσο στην επαναλειτουργούσα ΕΡΤ, όσο και στα υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα σαν Φάρος...

Δεν έχω να προσθέσω κάτι, μόνο να υπενθυμίσω αυτό το κείμενο για να κλείνουμε με αυτό το θεματάκι.

Ανεπιφύλακτα στηρίζω τις υποψηφιότητες του Γιώργου Μαρινόπουλου για το Δ.Σ. της ΕΡΤ και του Θανάση Βικόπουλου για την Διοικούσα Επιτροπή της ΕΡΤ3. Υπάρχουν πάρα πολλοί και διαφορετικοί λόγοι για τον καθένα τους, αλλά και ένας κοινός:

Στην πρώτη μαλακία που θα κάνουν -απέναντι στην Κοινωνία και στα δικαιώματα που αυτή πρέπει να έχει στην ΕΡΤ- ξέρω που θα τους βρω για να τους ζητήσω το λόγο κι αν χρειαστεί να τους πλακώσω στο ξύλο.

Με επιφύλαξη στηρίζω για το Δ.Σ. της ΕΡΤ τους Γιάννη Λευκιμιάτη και Αριστοτέλη Μεταξά χωρίς να έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τις προθέσεις τους. Από τις συζητήσεις που έχουμε κάνει και τις δημόσιες τοποθετήσεις τους θεωρώ ότι το όραμά τους για τη συμμετοχή της κοινωνίας είναι -λιγότερο ή περισσότερο- περιορισμένο.

Πριν από τα θλιβερά συνδικαλιστικά υπάρχουν τα ουσιαστικά ζητήματα. Η "Μάχη των Περιφερειακών" και η "Αναμόρφωση του Προγράμματος". Και καλό είναι να θυμούνται όλοι -κι όσοι δεν ξέρουν να το μάθουν- ποια πράγματα είναι casus belli...

Κι εδώ η προσωπική μου "Αήθης Επέμβαση" τελειώνει. Μακάρι να τέλειωνε μαζί της κι η "Μαύρη Προπαγάνδα" που εξακολουθεί να μαίνεται...

Από Παρίσι...

Κείμενο και φωτογραφίες της Μ.Μ.



Ο χώρος των επιβατών μπροστά στα τσεκ του Eurostar Λονδίνο-Παρίσι είχε την εικόνα θεατρικής σκηνής. Όλοι στέκονταν ακίνητοι, μαρμαρωμένοι σε στάση προσοχής με κατεβασμένα κεφάλια και τις βαλίτσες παρά πόδα. Οι πολυάριθμοι πάνοπλοι μπάτσοι και ειδικές δυνάμεις, επίσης συντετριμμένοι. Ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων.

Δεν μου ήταν εύκολο να μπω στο κλίμα, με απασχολούσε πολύ η διαδικασία επικύρωσης του ηλεκτρονικού μου εισιτηρίου. Η σκέψη όμως που έμεινε στο μυαλό μου ήταν ότι αυτό ακριβώς θα έπρεπε να συμβαίνει αυθόρμητα κάθε πρωί και κάθε βράδυ σε κάθε ιδιωτικό και δημόσιο χώρο στη μνήμη των καθημερινών εγκλημάτων που γίνονται στο όνομα της ευημερίας του δυτικού ανθρώπου.

Στον παρισινό σταθμό στρατιώτες και μπάτσοι σε περιπολίες ανάμεσα σε επιβάτες, βαλίτσες, καροτσάκια με μωρά.

Στον δρόμο προς την Place de la Republique τα πρόσωπα στη συνηθισμένη αδιαφορία και κατήφεια του ανθρώπου των πόλεων. Πάνω στην πλατεία και περιμετρικά, δορυφορικά πιάτα πάνω σε βανάκια τηλεοπτικών σταθμών, μικρόφωνα, αναρίθμητες κάμερες, αναμεταδόσεις, απόψεις. Το παγκόσμιο σύστημα παραπλάνησης σε πυρετώδεις ρυθμούς, έχει βρει καινούριο θέμα. Στο κέντρο της πλατείας και στα πόδια του αγάλματος της Δημοκρατίας χιλιάδες κεριά, ρεσώ, λουλούδια, στεφάνια. Άνθρωποι μουντοί, σκοτεινοί, σιωπηλοί, απλανή βλέμματα, δακρυσμένα μάτια. Οι πλάκες της πλατείας γεμάτες μικρά κείμενα γραμμένα με κιμωλία, απολογητικά, ενθαρρυντικά, pray for Paris... αυτό ακομη δεν το εχω καταλάβει.



Το Παρίσι υποφέρει αναμφισβήτητα. Η θέση του στην καρδιά της Ευρώπης θεωρείται απόλυτα ασφαλής, πολύ μακρυά από οποιαδήποτε εμπόλεμη ζώνη. Το απόγευμα όμως της 14ης Νοεμβρίου πολλοί έκλεισαν πίσω τους την πόρτα του σπιτιού τους για να πάνε μια ασφαλή βόλτα και κατέληξαν στο νεκροτομείο για αναγνώριση.

Ειναι εξαιρετικά άγριο για τους γονείς, συγγενείς, φίλους. Είναι ένας άγριος θάνατος αυτός που έρχεται από το χέρι του φανατικού που εχει οπλιστεί από την ίδια πολεμική βιομηχανία που δίνει δουλειά στους γονείς σου. Όπως είναι επίσης άγριος ο θάνατος και ο απύθμενος τρόμος στα μάτια των παλαιστίνιων παιδιών που δολοφονήθηκαν το καλοκαίρι του '14 με βόμβες Ισραηλινών και δυτικών εταιρειών. Όπως είναι ατέλειωτος και καθημερινός ο τρόμος παιδιών, γονιών, φίλων και εραστών στη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Ουκρανία και σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα της Αφρικής που δολοφονούνται από το χέρι του δυτικού ανθρώπου.

Ο ασφαλής στον καναπέ του ευρωπαίος χύνει δάκρυα απορίας και μίσους ενάντια στον φανατισμό. Θα έπρεπε να κλαίει και να οδύρεται για τον δικό του φανατισμό στο να πιστεύει ο,τι βλέπει στο κουτί, για τον δικό του φανατισμό στο να πιστεύει πως ο,τι συμβαίνει στην αυλή του δεν θα μεταφερθεί στο ίδιο του το σπίτι. Για τον φανατισμό του στην κατανάλωση και για τον φανατισμό του στο να μην ειναι πολίτης αλλά υπήκοος, σκλάβος του συστήματος που του συμπεριφέρεται όπως στα μικρά παιδιά που όταν κλαίνε, οι γονείς τους δείχνουν κάτι πέρα μακρυά, που δεν έχει καμμία σχέση με το πρόβλημά τους, για να ξεχαστούν. Θα έπρεπε να θρηνεί καθημερινά με τον άχρηστο εαυτό του που τον κουβαλάει με φανατισμό μέσα στη ρουτίνα που κάνει τις μέρες, τις δεκαετίες, τη ζωή του ολόκληρη μια ευθεία γραμμή, αυτή του νεκρού στην οθόνη του νοσοκομείου.

Η ευμάρεια του Ευρωπαίου βρίσκεται στον τάφο μαζί με το πνεύμα του, σκουληκιασμένη εδώ και πολλά χρόνια όμως φανατικά θέλει να πιστεύει οτι ζει με αυτήν.

Όχι δεν θα κλάψω, γιατί δεν αξίζεις ούτε ένα δάκρυ γκρίζε, χλιαρέ, απάνθρωπε, βολεμένε. Λυώνω όμως στον θρήνο για κάθε μορφή ζωής που πεθαίνει με βίαιο θάνατο και που συνοδεύεται από την φανατική σιωπή σου πολιτισμένε και διαφωτισμένε ευρωπαίε. Σε πολύ λίγες μέρες αυτοί που αποφασίζουν για σένα θα σου πασάρουν περισσότερη ασφάλεια σε βάρος της ελευθερίας σου, ούτε καν θα σε ρωτήσουν. Κι εσύ, που θα αισθανθείς οτι μάλλον την ελευθερία χρειάζεσαι περισσότερο, θα γλιστρήσεις βαθύτερα στον καναπέ σου και θα πεις "μα δεν είναι εύκολο". Γιατί θεωρείς εύκολο το να είσαι ένας νεκρός που αναπνέει. Γιατί η πλαστή ευκολία της κατανάλωσης, της αρπαγής και της εξαπάτησης είναι εύκολη και προτιμότερη για σένα. Γιατί το δολοφονικό αυτό σύστημα είσαι εσύ ο ίδιος, εσύ το κινείς, εσύ το λειτουργείς, το ψηφίζεις, το πληρώνεις και μέσα στη διαστροφή της εξάρτησής σου το σέβεσαι και το αγαπάς.

Je suis Paris. Όχι αγαπημένε μου δεν θα γίνω ποτέ το Παρίσι σου, ούτε οι φίλοι μου. Και δηλώνω απερίφραστα οτι απεχθανόμαστε όλοι μαζί την εγωπάθειά σου όπως την σιχαμένη εγωπάθεια του κάθε αποικιοκράτη. Βρίσκομαι στο πλευρό όλων αυτών που εξαντλείς και οδηγείς στον θάνατο με την ακατάπαυστη, μη αμειβόμενη δουλειά στις φυτείες και τα εργοστάσιά σου παντού στον κόσμο. Ειμαι στο πλευρό αυτών που γεννιούνται και ζουν χωρίς ελπίδα κάτω από το βάρος των δικτατοριών που έχεις εγκαταστήσει. Και αυτές οι δύο πραγματικότητες βρίσκονται τώρα μεσα στο σπίτι σου. Όχι, δεν θα σε λυπηθώ...



...αλλά ούτε και θα χαρώ.

Οι μόνες νόμιμες απεργίες είναι οι Άγριες Απεργίες.

Κείμενο και φωτογραφίες της Μ.Μ. που δημοσιοποιήθηκαν στο Facebook στις 13 Νοέμβρη 2015.



Οι μόνες νόμιμες απεργίες είναι οι Άγριες Απεργίες.

Την Άνοιξη του '09 βρέθηκα, ως μέλος της ελληνικής συνδικαλιστικής αντιπροσωπείας, στη Λισσαβώνα σταλμένη ως μέλος Δ.Σ. πρωτοβάθμιου σωματείου, μέλους της ΓΣΕΕ. ´Εχοντας ήδη παρακολουθήσει τη φρεσκάδα των έργων και των λόγων του Πορτογαλικού κινήματος έφυγα με τρελή χαρά υποθέτοντας οτι θα είχα την ευκαιρία να τους συναντήσω. Όταν την επομένη το πρωί ξεκίνησε η προγραμματισμένη συνάντηση ο ενθουσιασμός άρχισε να μαραίνεται σταθερά και στο τέλος της δεύτερης εισήγησης είχε γίνει απόγνωση, στη συνέχεια οργή.

Στο τέλος του διημέρου είχα ξαναέρθει στα ίσα μου. Είχα καταγλεντήσει κάνοντας ερωτήσεις και τοποθετήσεις που άφηναν, τους από έδρας ομιλούντες καθαρά και ξάστερα περί Εργοδοτικού Συνδικαλισμού, αυτό ήταν το ένα και μοναδικό θέμα, με απλανή στο κενό βλέμματα. Είχα αποκτήσει μία επίσης χαρούμενη σύμμαχο, την ελληνίδα διερμηνέα, που επίσης διασκέδαζε απίθανα μεταφέροντας στα έκπληκτα ώτα των εισηγητών, με απόλυτη ακρίβεια, ο,τι τους έλεγα.

Ηταν η πρώτη και τελευταία φορά που ήρθα σε επαφή με τον Συνδικαλιστικό Τομέα της Ε.Ε. Στην επιστροφή, η αναφορά μου έκλεινε με την διαπίστωση οτι εμείς του Σύριζα δεν έχουμε καμμία δουλειά σε τέτοιες συνάξεις.

Ηταν παρούσα όλη η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα του ευρωπαϊκού συνδικαλισμού με επικεφαλής την σκανδαλώδη παρουσία της συζύγου, της γραμματέως και μερικών άλλων Βούλγαρων που κινούνταν γύρω από την ευμεγέθη, γλοιώδη, χυδαία παρουσία του εργατοπατέρα-Κρόνου, ως δορυφόροι του. Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ γλίστραγα στη βαθειά απορία της απουσίας Γερμανών, Εγγλέζων, που τους είχα βρει πολύ ενδιαφέροντες λίγες μέρες πριν σε συνέδριο στη Ελλάδα, δεν υπήρχαν Ιταλοί.. Ηταν όμως παρόντες όλοι οι τριτοκοσμικοί της Ευρώπης, άφωνοι, άλαλοι, μπουκωμένοι στο πλούσιο μπουφέ, έτοιμοι να διδαχτούν τα κόλπα που θα εφάρμοζαν άμεσα.

Το '11 έχοντας την επιμέλεια και παρουσίαση μαζί με τον Μάριο Μάρλι μιας κινηματικής ραδιοφωνικής εκπομπής, ήρθε στα χέρια μου ενα κείμενο που αφορούσε τις οδηγίες του Δ.Ν.Τ προς τις κυβερνήσεις και θεσμούς των χωρών στις οποίες εισέβαλε. Υπήρχαν οδηγίες προς όλους δικαιοσύνη, αστυνομία, ΜΜΕ, επιχειρηματίες προς όλους, εκτός των συνδικαλιστών. Αυτός ο νευραλγικός τομέας τυγχάνει ιδιαίτερης μεταχείρισης από τα οικονομικά κέντρα εξουσίας και χειραγώγησης.

Μέσα στα τελευταία έξι χρόνια, εχω χάσει τον λογαριασμό βοηθήστε με, έχουν γίνει δεκάδες γενικές απεργίες καλεσμένες απο το ευαγές ελληνικό κεντρικό ίδρυμα διαχείρισης εργατικής αγωνιστικότητας. Όλες μα όλες, συντριπτικά αποτυχημένες. Όχι μόνο δεν κερδήθηκε κάτι αλλά κλιμακωτά χάνονταν και χάνονται κεκτημένα. Το εργατικό δυναμικό της χώρας βρίσκεται σε απόγνωση, φτώχεια, απόσυρση από το κυρίως σώμα της κοινωνίας, περιπλανιέται παραμιλώντας στους δρόμους, πηδάει απ' τα μπαλκόνια, ξενιτεύεται.

Θεωρώ τους πολιτικούς πιο έντιμους!; απ' τους εργατοπατέρες. Υπογράφουν ντροπιαστικά νομοσχέδια, βγαίνουν στο κουτί να τα υποστηρίξουν, ξέρουμε το πρόσωπό τους, ξέρουμε τη φωνή τους. Οι άλλοι κλεισμένοι σε τείχη μυστικά γίνονται οι αρουραίοι που σκορπίζουν την κοινωνικοοικονομική πανώλη. Φτιάχνοντας υπόγειες στοές υπονομεύουν το ηθικό και τη δυναμική της κοινωνίας.

Στη χθεσινή απεργία 12.10.15 κατέβηκαν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, οι συγγενείς, οι ψηφοφόροι τους που ψάχνονται για καρριέρα. Επίσης κατέβηκε όλος ο χώρος που εννοεί την απεργία ως απεργία και διαμαρτυρία, αυτά τα πρόσωπα έλαμπαν. Δεν κατέβηκαν όλοι όσοι έχουν συνείδηση ή απλώς ψυχανέμισμα οτι κανένας συνδικαλισταράς δεν θα τους σώσει απ' τα αντίποινα του αφεντικού. Δεν κατέβηκαν όλοι όσοι έχουν "διαβάσει" στον αέρα οτι είναι εντελώς εγκαταλελειμμένοι από κάθε αναγνωρισμένο από το κράτος θεσμό.

Άλλη μία εκτονωτική, κενή αποτελέσματος, αναγνωρισμένη απο το κράτος την τρόικα και τους θεσμούς απεργία έλαβε χώρα στην Ελλάδα χθες και έκανε χαρούμενους ανθρώπους που κανονικά δεν πρέπει να χαίρονται με τις απεργίες. Έγιναν χαρούμενοι όλοι όσοι θα μπουν σε βαθιά θλίψη, πανικό, φόβο και ουσιαστικό πρόβλημα όταν έλθουν αντιμέτωποι με τις πραγματικές απεργίες, αυτές που διαρκούν και συμπαρασύρουν κάθε εναν που αμφιβάλλει για τη δύναμη της παρουσίας του, κάθε έναν που ανησυχεί για τη γνώμη του εργοδότη, κάθε μια που ανησυχεί για το μέλλον των παιδιών, για το μέλλον της κοινωνίας. Άγριες Απεργίες λέγονται αυτές οι απεργίες, φυτρώνουν αυτόκλητα μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και εγκαθίστανται στα μυαλά και τα σώματα γιατί είναι πραγματική ανάγκη του σύγχρονου άνθρωπου, βασικός κρίκος στην αλυσίδα των κινήσεων προς την απελευθέρωση απο κάθε προστάτη, εργοδότη, εξουσιαστή. Απαραίτητη κίνηση για Να Πάρουμε Τη Ζωή Μας Στα Χέρια Μας και να γίνουμε ενήλικα κοινωνικά και πολιτικά όντα, ελεύθερα από δεσμά, ανεξάρτητα απο κάθε είδους εμμονική εξάρτηση.

Σκόρπιες Σκέψεις για το Παρίσι...

...ένα εικοσιτετράωρο μετά.



Το Παρίσι το έχω γνωρίσει ως επισκέπτης. Λίγο παραπάνω από τουρίστας, αφού τις πρώτες φορές έμεινα (ως "άτυπος" φιλοξενούμενος περνώντας κάτω από το ραντάρ της θυρωρού) σε μια εστία φοιτητών και μεταπτυχιακών από τις "παραπεταμένες" χώρες, σαν να λέμε την Ελλάδα, τις πρώην Ανατολικές και το Μαγκρέμπ. Παρά την προβληματική κατάσταση του κτηρίου σε θέματα καθαριότητας και κοινόχρηστων χώρων, είχε το πλεονέκτημα να βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, σε απόσταση περπατήματος από την Νοτρ Νταμ και το Καρτιέ Λατέν. Το δεύτερο πλεονέκτημα της εστίας ήταν τα πολυπολιτισμικά "σουαρέ" στα δωμάτιά της. Μετά από αυτές τις πρώτες εμπειρίες, ξαναβρέθηκα στην Πόλη του Φωτός σε διαδοχικές σύντομες επισκέψεις που πάντοτε μου επέτρεπαν να ανακαλύπτω τις αντιφατικές της όψεις και να αφουγκράζομαι το σφυγμό της.

Θα ρισκάρω να μεταφέρω κάτι αναπόδεικτο, μια αίσθηση που έχω νιώσει. Το Παρίσι έχει συνείδηση, μια συλλογική συνείδηση που εκφράζεται στην ατμόσφαιρά του. Είναι -ανάλογα με τα ιστορικά γεγονότα που βιώνει- εξωστρεφές ή φοβισμένο, χαρούμενο ή θλιμμένο, φιλικό ή μουδιασμένο. Και σε μερικά σημεία του είναι σταθερά επιθετικό και εχθρικό, κάποιες φορές στα όρια του απειλητικού. Την εποχή των σοβαρών συγκρούσεων στα Προάστεια ο "ηλεκτρισμός" τους ήταν διάχυτος παντού, μπορούσες να τον νιώσεις ακόμα και στο Σαρλ Ντε Γκολ.

Το τελευταίο που έχω να πω για το Παρίσι (τσεκαρισμένο και από διάφορους φίλους) είναι πως όσο περισσότερο το γνωρίζεις τόσο πιο πολύ θέλεις να το περπατάς. Όταν πρωτοπηγαίνεις, το Μετρό του δεν είναι μόνο βολικό, είναι και εντυπωσιακό. Ένας υπόγειος κόσμος που λειτουργεί σαν ζώνη αποθήκευσης των πρόσφατων εντυπώσεών σου από την περιοχή που φεύγεις ή σαν κοντέρ που μηδενίζει πριν ανακαλύψεις ανεβαίνοντας τη σκάλα αυτή που θα εξερευνήσεις στη συνέχεια. Μετά από μερικά ταξίδια όμως αρχίζει να σε εμποδίζει να δεις την πλήρη εικόνα, τα σύνορα που βάζει το ποτάμι, τη γραμμή του καναλιού, το πως περνάς από την μια περιοχή στην άλλη. Και τότε αρχίζεις να περπατάς ή να παίρνεις λεωφορεία...

Το Παρίσι είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ της πόλης όπως την έχουμε σήμερα ως Δυτικοί στο μυαλό μας. Δεν ήταν ποτέ πόλη-κράτος όπως η (αρχαιότερη του) Ρώμη. Δεν πέρασε καμία "ήπια και συντεταγμένη μετάβαση" από τη Φεουδαρχία στον Καπιταλισμό, όπως το Λονδίνο. Στο Παρίσι γεννήθηκε -κυριολεκτικά μέσα απ' τα οδοφράγματα και τα κομμένα κεφάλια των ευγενών- μια επιθετική Αστική Τάξη που έγινε κυρίαρχη και τροφοδότησε με τα χαρακτηριστικά της τις μεταλλάξεις που ακολούθησαν.

Το αίμα που χύθηκε χθες δεν είναι καθόλου πρωτόγνωρο για το Παρίσι. Ο στρατός στους δρόμους δεν είναι καθόλου πρωτόγνωρος για το Παρίσι. Η "τυφλή" βία δεν είναι καθόλου πρωτόγνωρη για το Παρίσι. Όσο για την τρομοκρατία νομίζω ότι η ίδια η λέξη πρωτοεμφανίστηκε εκεί, αν και για να περιγράψει ένα πολύ διαφορετικό φαινόμενο βίας σε αστικό περιβάλλον.

Θεωρώ ότι τα ιστορικά γεγονότα που αναδύθηκαν χθες στο Παρίσι, αλλά και η αντίδραση των ανθρώπων σε αυτά, βάζουν προς όλους τους Δυτικούς (Επικυρίαρχους) Ανθρώπους μερικά πολύ ουσιαστικά ερωτήματα και μάλιστα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Πώς ακριβώς ορίζουμε τους εαυτούς μας ως "αθώα θύματα μιας τυφλής και παράλογης βίας" μετά από κάθε τρομοκρατική επίθεση; Είναι ή δεν είναι γεγονός ότι συστηματικά εξάγουμε αυτή την ίδια "τυφλή, παράλογη -αλλά τεχνολογικά αναβαθμισμένη- βία" προς ομάδες συνανθρώπων μας με απολύτως νομιμοποιημένους από το αντιπροσωπευτικό μας σύστημα μηχανισμούς, δηλαδή τους στρατούς και τις αστυνομίες μας; Διατηρούμε ή όχι μια νέα μορφή αποικιοκρατίας εκτός συνόρων με "επεμβάσεις" για να αποσπάσουμε "ζωτικούς για την οικονομία μας" πόρους; Διατηρούμε ή όχι εντός των εθνικών κρατών και των υπερεθνικών μας Ενώσεων "καταστάσεις εξαίρεσης" σε κατηγορίες πολιτών για πολιτικούς, θρησκευτικούς ή ακόμα και καθαρά οικονομικούς λόγους; Και τελικά δεν είναι ξεκάθαρα υποκριτικό η λευκή φυλή που μέχρι σήμερα έχει μακελέψει και σκλαβώσει ό,τι συνάντησε όπου πήγε, έχει εξαφανίσει άλλους πολιτισμούς μέσω του "εκπολιτισμού" και έχει διδάξει την γενοκτονία -ξεκινώντας από τις κουβέρτες με την ευλογιά που "εμπορευόταν" με τους Ινδιάνους και καταλήγοντας στην ατομική βόμβα- να ζητάει και τα ρέστα για τον (συγκριτικά) ελάχιστο φόρο αίματος που έχει πληρώσει για τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας που έχει διαπράξει και εξακολουθεί να διαπράττει;

Μήπως ήρθε η ώρα να εξετάσουμε αν οι πόλεις, ακόμα και οι "εμβληματικές" όπως το Παρίσι, έχουν εκπληρώσει τον ιστορικό τους ρόλο και πρέπει πια να εξαφανιστούν, χρησιμοποιώντας τους πόρους που καταναλώνουν, αλλά και τα υλικά που είναι συγκεντρωμένα εκεί, για μια άλλη μορφή κοινωνικής οργάνωσης; Μήπως ο χαλκός των δικτύων της Νέας Υόρκης αρκεί για να σταματήσουμε τις εξορύξεις αν επαναχρησιμοποιηθεί για διεσπαρμένα microgrids παραγωγής ενέργειας, αντί για φαραωνικά συστήματα ηλεκτροδότησης; Μήπως η "ασύμμετρη απειλή" λειτουργεί μόνο σε συνθήκες αυξημένης πληθυσμιακής πυκνότητας και γενικευμένης αποξένωσης, δηλαδή στο αστικό περιβάλλον; Μήπως το δίπολο της ασφάλειας με την ελευθερία γίνεται ανταγωνιστικό ΜΟΝΟ μέσα στο ίδιο αντικοινωνικό αστικό περιβάλλον; Και τελικά μήπως η Αντιπροσώπευση είναι ακόμα ένα υποπροϊόν της Αστικής Επανάστασης του 1789 κι όχι μια φυσική και αναλλοίωτη στο χρόνο μορφή οργάνωσης των ανθρώπινων κοινωνίων;

Οι άνθρωποι του Παρισιού δεν άνοιξαν τις πόρτες τους για να κοιμήσουν όποιον να'ναι σπίτι τους, με τις ριπές από τα Καλασνικοφ να σκίζουν τον αέρα, τις βόμβες να σκάνε, το στρατό και την αστυνομία τους να ψάχνει για άγνωστο αριθμό τρομοκρατών, την τηλεόρασή τους να σκούζει ότι θα πρέπει να ξεχάσουν "μερικές από τις ελευθερίες" τους στο μέλλον. Ούτε και ανέθεσαν όμως σε κάποιο κρατικό υπάλληλο του υπουργείου εσωτερικών δηλώνοντας σε αυτόν την πρόθεσή τους να παραχωρήσουν τον καναπέ τους σε όσους και όσες χρειάζονται κάπου να βγάλουν τη νύχτα. Βγήκαν στο twitter με το #PorteOuverte και έκαναν την διαφορά, διατηρώντας και μια σχετική ασφάλεια για τους εαυτούς τους.

Μερικά χρόνια πριν οι Αστοί της Κωνσταντινούπολης, τους είχαν δείξει το δρόμο, αφήνοντας τις εξώπορτές τους ανοιχτές ή βγάζοντας μπουκάλια με νερό στην είσοδο για να φυλάξουν ή να βοηθήσουν τους διαδηλωτές του Γκεζί.

Και σήμερα στη Σκάλα Συκαμνιάς ο Μαλαισιανός Rayyan Haries συνέχισε να μαγειρεύει σούπα και τσάι για τους πρόσφυγες στο #‎TheVolunteerCookGreece‬ που έχει στήσει.

Η Αυτοοργάνωση δεν είναι αυτή που οδηγεί σε "πυρήνες εν υπνώσει" σαλταρισμένων θρησκόληπτων που μαζεύουν Καλασνικοφ για να μας εκτελέσουν όλους. Αυτό το κάνει ο Φανατισμός -πες στα παπαγαλάκια που από το πρωί το πιπιλίζουνε- κι όταν μάλιστα τον ποτίζεις με Υποκρισία, Αδικία και Νεκρούς δεν αντιλαμβάνομαι γιατί είναι έκπληξη που μεγαλώνει.

Αν οι άνθρωποι -ακόμα κι οι αστοί- αλλάζουν, οι εξουσιαστές παραμένουν απαράλαχτα ίδιοι. Λένε τερατώδη ψέματα για Διαφωτισμό και Δημοκρατία την ώρα που δολοφονούν αμάχους, πνίγουν πρόσφυγες και μας παραδίδουν όλους σκλάβους με πλανητικές συμφωνίες τύπου ΤPP ή TTIP στη Εταιρειοκρατία. Ανάβουν θλιμμένα ρεσό στη Γαλλική Πρεσβεία προετοιμάζοντας το έδαφος για να ζητήσουν από αύριο "επαναπροωθήσεις" και "προστασία των εξωτερικών συνόρων" επικαλούμενοι μάλιστα και την κοινή λογική.

Για να ξαναγυρίσω στο Παρίσι, η εμπειρία μου από αυτό με κάνει να πιστεύω ότι θα αντέξει κι αυτή τη σελίδα που γράφτηκε στην Ιστορία του. Το Cult της 11ης Σεπτεμβρίου δεν νομίζω ότι περνάει στην Ευρώπη. Όμως η μπάλα δεν πρέπει τώρα να φύγει από τα μάτια σου. Ακόμα και χωρίς την αναγκαία συνασθηματική φόρτιση, αυτοί οι μαλάκες που τους ανέθεσες να σε κυβερνάνε δεν το έχουν σε τίποτα να πρσπαθήσουν να περάσουν κάποιο αντίστοιχο Patriot Act κι εδώ...

Ένα σημαντικό κείμενο για τις εκλογές των εκπροσώπων εργαζομένων στο ΔΣ της ΕΡΤ

Το έλαβα με mail και το αναδημοσιεύω...



Άρης Κλαδευτήρας - Δημήτρης Αναστασόπουλος

ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΣΥΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ

Όταν προκηρύχτηκαν οι εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων των εργαζομένων στο ΔΣ της ΕΡΤ, η αυθόρμητη κίνησή μας ήταν να δηλώσουμε την υποψηφιότητά μας.

Αιτία ήταν η βίαιη συνειδητοποίησή μας μετά το εγκληματικό μαύρο της ΕΡΤ, τον μεγαλειώδη δίχρονο αγώνα και τη μάχη για την επούλωση των πληγών της μετά την επαναλειτουργία της, ότι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έχουν υποχρέωση να μην ξεχάσουν ό,τι μας οδήγησε στην περιπέτεια αυτή και να πρωταγωνιστήσουν στην επανασύστασή της σε στέρεες βάσεις προσαρμοσμένες στις ανάγκες του πραγματικού της ιδιοκτήτη, της κοινωνίας. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να καταξιωθεί η ΕΡΤ στις συνειδήσεις των πολιτών και να μην ξανακινδυνεύσει.

Μετά την ανακήρυξη των υποψηφιοτήτων, διαπιστώσαμε ότι ανάμεσα στους διεκδικητές συγκαταλέγονται συνάδελφοι που δεν θα έπρεπε να εκθέσουν τους εαυτούς τους στην κρίση των εργαζομένων.

Από τη μία, διεκδικούν την ψήφο μας συνάδελφοι, που ενώ είχαν στο παρελθόν συνδικαλιστική δραστηριότητα και υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν το συλλογικό συμφέρον, την κρίσιμη στιγμή μετά το μαύρο, πρόταξαν το ατομικό τους συμφέρον αναζητώντας από τους πρώτους δουλειά στη ΔΤ με δίμηνη σύμβαση, εγκαταλείποντας τον αγώνα και το συλλογικό συμφέρον. Δεν κατανοούμε με ποιο ηθικό ανάστημα ζητούν αυτοί οι συνάδελφοι να μας εκπροσωπήσουν.

Από την άλλη, βλέπουμε μέσα στο ψηφοδέλτιο εκπροσώπους του παλαιο-συνδικαλισμού, της συνδιοίκησης, του πελατειακού συστήματος και του εργατοπατερισμού, που απεχθάνονται τη δημοκρατία. Δείγματα της καταστροφικής τους νοοτροπίας είχαμε τόσο πριν όσο και μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Τέτοιες αντιλήψεις θέλουμε να τις αντιμετωπίσουμε με τη συσπείρωση όλων των δυνάμεων που θέλουν μια διαφορετική και καλύτερη ΕΡΤ, υπηρέτη της κοινωνίας που δεν θα διανοηθεί κανείς να την κλείσει ή να την συρρικνώσει. Εκπρόσωποι αυτής της αντίληψης πρέπει να εκλεγούν στο ΔΣ.

Αποφασίσαμε, λοιπόν, να μην συμβάλουμε στην πολυδιάσπαση αυτών των δυνάμεων, για ισχυροποιήσουμε τη φωνή τους.

Έτσι, αποφασίσαμε να αποσύρουμε τις υποψηφιότητές μας υπέρ ενός συναδέλφου που παρέχει τα εχέγγυα μιας αταλάντευτης υποστήριξης των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων της ΕΡΤ αλλά και της ενίσχυσης του κοινωνικού ελέγχου στην δημόσια ραδιοτηλεόραση, του Τέλη Μεταξά.

Η απόσυρση των υποψηφιοτήτων μας δεν σημαίνει ότι θα αποσυρθούμε και από την ενεργό δράση. Αντιθέτως, είμαστε αποφασισμένοι να ενισχύουμε στην κατεύθυνση αυτή τον εκπρόσωπό μας, προσφέροντας την εμπειρία μας και λειτουργώντας ως ομάδα, απαιτώντας ταυτοχρόνως πλήρη διαφάνεια και πλατιά ενημέρωση όλων των συναδέλφων μετά από κάθε συνεδρίαση του ΔΣ, κάτι που δεν υπήρξε ποτέ έως τώρα από τους προηγούμενους εκπροσώπους.

Άρης Κλαδευτήρας - Δημήτρης Αναστασόπουλος

Οι πρώτες επιδιώξεις μας:

- Αναγνώριση της προϋπηρεσίας των συναδέλφων του ΠΔ Παυλόπουλου.

- Συλλογικές συμβάσεις με εξίσωση των αμοιβών όλων των εργαζομένων με εκείνες των δημοσιογράφων (ΚΥΑ).

- Άμεση υπογραφή και δημοσίευση της ΚΥΑ συμψηφισμού μισθών υπερημερίας κ.λπ. και αναγνώριση ασφαλιστικού χρόνου της διετίας που ήταν κλειστή η ΕΡΤ.

- Έγκριση βιώσιμου προϋπολογισμού της ΕΡΤ για τα έτη 2015 και 2016 και εξαίρεση από το καθεστώς ΔΕΚΟ από το 2017.

- Εξαίρεση της ΕΡΤ από τις «στραγγαλιστικές» διατάξεις του ΕΡΓΑΝΗ (έλεγχος προγραμμάτων εργασίας). Η ΕΡΤ λειτουργεί 24 ώρες την ημέρα και 7 ημέρες την εβδομάδα. Δεν είναι μια οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία.

- Έγκριση ξεχωριστού προϋπολογισμού για την ΕΡΤ3 και ενίσχυση της αυτονομίας της.

- Ενίσχυση των περιφερειακών σταθμών της ΕΡΤ

- Άμεση ενεργοποίηση των κοινωνικών συμβουλίων με ενεργή συμμετοχή εργαζομένων της ΕΡΤ

Πόσο ξεφτίλες πάλι στο ΣΚΑΪ;

Μια Ανακοίνωση χρηστών του διαδικτύου, μελών και παραγωγών του OmniaTV σχετικά με κατάχρηση υλικού της εκπομπής «Ημερολόγια Κρατουμένων» με καλεσμένο τον Πάνο Λάμπρου, από την τηλεόραση και τον ιστότοπο του ΣΚΑΪ.



Σύμφωνα με την δημοσιογραφία του ΣΚΑΪ, φαίνεται ότι οι κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές χάνουν αυτόματα κάθε δικαίωμα σε διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών κράτησης. Έτσι, «αποκαλύπτει» την... καταπληκτική - και δημόσια - πληροφορία ότι κάποιος γίνεται αποδέκτης των αιτημάτων των κρατουμένων εκ μέρους του θεσμού στον οποίον απευθύνονται αυτά τα αιτήματα.

Η Ελλάδα έχει καταδικαστεί επανειλημμένα για τις άθλιες συνθήκες κράτησης στις φυλακές της. Πρόσφατη – και ακόμα και σήμερα ανεπίλυτη – είναι η περίπτωση του «Κολαστηρίου», του λεγόμενου «νοσοκομείου κρατουμένων» των φυλακών Κορυδαλλού, η οποία έγινε γνωστή όταν οι ίδιοι οι κρατούμενοι – νοσηλευόμενοι δημοσίευσαν φωτογραφίες από τις αποτρόπαιες συνθήκες στις οποίες «νοσηλεύονται».

Σε αυτήν την περίπτωση αναφερόταν ο Π. Λάμπρου. Και ο ΣΚΑΪ θα το είχε ίσως ανακαλύψει, αν παρακολουθούσε όλο «το βίντεο που εξασφάλισε» και το οποίο είναι δημοσιευμένο από τις 25 Μαρτίου 2015, κατά την διάρκεια απεργίας πείνας κρατουμένων που είχε μια σειρά από εύλογα και δίκαια αιτήματα, τα οποία δεν ικανοποιήθηκαν στο σύνολό τους. Ο ΣΚΑΪ, βέβαια, και τότε έπαιζε το χαρτί της τρομολαγνείας, σε αγαστή συνεργασία με τον κ. Πανούση, εναντίον κάθε αιτήματος για βελτίωση των απάνθρωπων συνθηκών στις ελληνικές φυλακές.

Παράλληλα, ο ΣΚΑΪ δεν παραλείπει και μια από τις συνηθισμένες του λαθροχειρίες όσον αφορά στην κατάχρηση, εκτός από την σκόπιμη διαστρέβλωση, του υλικού. Το βίντεο, όπως και κάθε πρωτότυπο περιεχόμενο που δημοσιεύεται στο OmniaTV, τελεί υπό την άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 4.0 Διεθνές . Πέρα από την κατάχρηση-παραποίηση που γίνεται μέσα στο «ρεπορτάζ» και που μπορεί να καλύπτεται από το λεγόμενο “Fair Use” (δικαίωμα χρήσης αποσπασμάτων για σκοπούς ενημέρωσης), ανήρτησε ολόκληρη την εκπομπή στην δική του ιστοσελίδα η οποία όμως είναι εμπορικό μέσον, έχοντας έσοδα από διαφημίσεις. Χρησιμοποιεί, δηλαδή, παραβιάζοντας την άδεια χρήσης, υλικό άλλων για να τσεπώσει χρήμα, όπως έχει κάνει πολλές φορές μέχρι σήμερα στα δελτία ειδήσεών του και τις «ενημερωτικές» εκπομπές του.

Εάν τα ως άνω φαίνονται ακατάληπτα, θα φροντίσουμε άμεσα να τους γίνουν πιό κατανοητά με τις κατάλληλες κατά νόμον ενέργειες.

Χρήστες του διαδικτύου, μέλη και παραγωγοί του OmniaTV:

Robert Kristian Kjell Alm
Ανέμελος
Σύλβια Βαρνάβα
BlackCat
Αντώνιος Δημόπουλος (menacius)
Άντζελα Ιωαννίδου (filistina)
Γιούλα Μανουρά
Paket
Λουκάς Σταμέλλος
ToSofoPaidi
Παναγιώτης Κούστας (PiKei)
(...και οι υπογραφές συλλέγονται ακόμη στην αρχική ανάρτηση)

Η απάντηση της Μάχης Νικολάρα

Έλαβα με mail το κείμενο που ακολουθεί, σήμερα το απόγευμα. Όπως έχω δεσμευτεί στο προηγούμενο μου κείμενο τo παραθέτω χωρίς να τo σχολιάσω, θεωρώντας ότι αποτελεί απάντηση (μάλλον λανθασμένα, αλλά η δέσμευση είναι δέσμευση). Για τον ίδιο λόγο, χρησιμοποιώ τα ίδια tags. Η φωτογραφία "υπεξαιρέθηκε" από τον τοίχο της συντάκτριας στο f/b



Αγαπητοί συνάδελφοι,
Η οδυνηρή περιπέτεια της ΕΡΤ και ολόκληρης της χώρας μας έχει αλλάξει όλους ή τους περισσότερους, ελπίζω. Όποιο δρόμο κι αν ακολουθήσαμε κατά τη διάρκεια της διετίας του «μαύρου» δεν μπορούμε πλέον παρά να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι και δική μας ευθύνη η ΕΡΤ να ανασυσταθεί, μετά την αναβίωση της, σε υγιείς βάσεις. Είναι επίσης χρέος μας απέναντι στην κοινωνία που μας στήριξε, γιατί πληρώνει μέσα στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει το ανταποδοτικό τέλος για την λειτουργία της ΕΡΤ και απαιτεί οι υπηρεσίες που λαμβάνει να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της.

Όταν η ΕΡΤ έκλεισε με αυταρχική κυβερνητική απόφαση δεν μείναμε με σταυρωμένα τα χέρια. Η επιμονή μας, η αυτοθυσία, η αγωνιστικότητα μας κέρδισε μια πρώτη μεγάλη νίκη. Ακόμη και εκείνοι που στην πορεία έχασαν την πίστη τους ή υπέκυψαν στην ανασφάλεια ή και τον εκβιασμό θα πρέπει να καταλαβαίνουν τώρα ότι δεν δικαιούμαστε να μένουμε αμέτοχοι, απλοί και συχνά επικριτικοί παρατηρητές. Η λειτουργία, η διοίκηση, η ποιότητα των υπηρεσιών της ΕΡΤ είναι και δική μας υπόθεση.

Αυτή είναι η παρακαταθήκη μας. Δεν μας το χαρίζει κανείς, το διεκδικούμε και έχουμε μερίδιο ευθύνης στο αποτέλεσμα. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας για να μην ξαναζήσουμε ποτέ ανάλογη τραγωδία, το χρωστάμε στους Έλληνες πολίτες που δοκιμάζονται επίσης, και στην υπηρεσία των οποίων έχουμε τεθεί.

Όσοι βιάζονται να σκεφτούν «δεν είναι δική μου δουλειά» ή «εγώ κάνω τη δουλειά μου και δεν ανακατεύομαι» ή «ότι και να κάνω πάντα κάποιοι άλλοι κάνουν κουμάντο» ή «όλοι ίδιοι είναι, η τράπουλα είναι σημαδεμένη», είτε δεν έχουν καταλάβει τίποτα από όσα έγιναν στην ΕΡΤ και στη χώρα τα τελευταία χρόνια, είτε έχουν λόγο να καλλιεργούν την ηττοπάθεια είτε έχουν λυγίσει και πρέπει να σηκωθούν.

Δεν υπάρχει πιο τρανή απόδειξη για την ανάγκη συνεχούς αγώνα και ενεργού συμμετοχής από την επαναλειτουργία της ΕΡΤ μετά από δύο ολόκληρα χρόνια και ενώ είχε ήδη δημιουργηθεί ο «αντικαταστάτης» της. Εκείνοι που έχουν λόγο επίσης να επικαλεστούν την «πολιτική απόφαση» αφήνοντας παράλληλα αιχμές για «πολιτική δέσμευση» ας αναλογιστούν τι θα εμπόδιζε τη σημερινή κυβέρνηση να αθετήσει την υπόσχεσή της στο ασφυκτικό πλαίσιο που βρέθηκε ή τι θα έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν είχαν συνεργαστεί στη δημιουργία του «αντικαταστάτη» της ΕΡΤ. Και στις δύο περιπτώσεις οι εργαζόμενοι με τη στάση τους είχαν καταλυτικό ρόλο.

Η συμμετοχή λοιπόν είναι το κλειδί.
Σε μερικές ημέρες καλούμαστε να εκλέξουμε δύο εκπροσώπους για να συμμετέχουμε στη διοίκηση της εταιρίας. Στο παρελθόν έχουμε υποτιμήσει πολύ αυτή τη δυνατότητα αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο πεδίο ελεύθερο σε όσους ασέλγησαν στο σώμα της δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης. Κάποιοι απ’ αυτούς αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν τη δικαιοσύνη, για να φθάσει η μέρα να συκοφαντηθούμε εμείς οι εργαζόμενοι για όσα εγκλήματα έκαναν διορισμένες διοικήσεις και κυβερνητικές παρεμβάσεις. Εμείς είμασταν λέει οι Ιερές αγελάδες.

Όχι μόνο υποτιμήσαμε στο παρελθόν την βαρύτητα της εκπροσώπησης μας στο ΔΣ αλλά την εκχωρήσαμε επίσης σε πρόσωπα ανάξια είτε γιατί διέπονται από στενή συντεχνιακή και πελατειακή λογική είτε γιατί αποδείχθηκαν εκπρόσωποι μόνον του εαυτού τους και των φίλων τους είτε γιατί συνεργάστηκαν για να αποκομίσουν οφέλη.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι ποτέ οι εργαζόμενοι δεν ενημερώθηκαν για τις αποφάσεις του ΔΣ, αποφάσεις κρίσιμες για την ίδια την ύπαρξη της εταιρίας αλλά και για το δικό τους εργασιακό μέλλον; Πώς να εξηγήσει κανείς τις σκανδαλώδεις μικτές παραγωγές στις οποίες συναίνεσαν κάποιοι από τους προηγούμενους εκπροσώπους μας; Πως να εξηγήσει κανείς το ότι ποτέ δεν ενημερωθήκαμε για τον θανάσιμο και προμελετημένο, όπως αποδείχθηκε, κίνδυνο να μην είναι έτοιμη η εταιρία για την ψηφιακή μετάβαση;

Συνάδελφοι,
Οι εκλογές για την ανάδειξη των δύο εκπροσώπων μας στο ΔΣ της ΕΡΤ πρέπει να στείλουν παντού ένα ηχηρό μήνυμα:

Η ΕΡΤ αλλάζει. Οι εργαζόμενοι της είμαστε αποφασισμένοι να μην αναθέσουμε αλλά να ασκήσουμε αποτελεσματικά το δικαίωμά μας να ελέγχουμε τις αποφάσεις της διοίκησης και να συμβάλλουμε με δημιουργικό τρόπο στη διαμόρφωσή τους. Είμαστε αποφασισμένοι να πατάξουμε κάθε πελατειακή αντίληψη, κάθε παθογένεια, στρέβλωση και ολιγωρία που μας ταλάνισε στο παρελθόν.

Η συντριπτική πλειονότητα των εργαζόμενων θέλουμε αυτή την αλλαγή. Έχουμε καταλάβει πια ότι τίποτα δεν πρέπει να αφήνουμε στην τύχη. Αυτό το λάθος μας κόστισε πολύ και δεν πρέπει να επαναληφθεί.

Ας συγκροτήσουμε λοιπόν ένα ισχυρό μέτωπο που θα κομίσει, θα διεκδικήσει και θα καταφέρει αυτή την αλλαγή. Θέτω την εμπειρία που απέκτησα, δυστυχώς, σε δύσκολες για όλους μας συγκυρίες και την αποφασιστικότητα που έχω σφυρηλατήσει σε αυτό το χρονικό διάστημα, στην υπηρεσία αυτού του σκοπού. Όσοι με έχουν ακούσει να αναπτύσσω αυτές τις σκέψεις στις συνελεύσεις και σε ιδιωτικές συζητήσεις κατά τη διάρκεια της διετίας, όσοι με έχουν ζήσει να αγωνίζομαι με πάθος και συνέπεια σε αυτή την κατεύθυνση από τη θέση που υπηρετώ τους μήνες που η ΕΡΤ λειτουργεί και πάλι, καταλαβαίνουν ότι το εννοώ. Με όσους δεν με γνωρίζουν αλλά μοιράζονται αυτούς τους στόχους θα ήθελα να συναντηθούμε και να ανταλλάξουμε απόψεις. Είμαστε πολλοί και τώρα πρέπει να το δείξουμε.

Μάχη Νικολάρα
Υποψήφια εκπρόσωπος εργαζομένων στο ΔΣ της ΕΡΤ

Υπάρχει ασυμβίβαστο ηθικής τάξης στις υποψηφιότητες της Μάχης Νικολάρα και του Παναγιώτη Καλφαγιάννη για το Δ.Σ. της ΕΡΤ;

Στις 30 Οκτωβρίου εκδόθηκε από την Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή η ανακήρυξη των υποψηφίων για τις θέσεις των εκπροσώπων των εργαζομένων στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΡΤ Α.Ε. την Διοικούσα Επιτροπή της ΕΡΤ3 και τις Επιτροπές Υγιεινής και Ασφάλειας. Μπορείς να διαβάσεις ολόκληρη την ανακήρυξη αν θες στο blog Κλασσικοπερίπτωση και στον ιστότοπο του ΠΑ.ΣΥ.ΜΗ.ΤΕ. Την αναζήτησα και στον ιστότοπο της ΠΟΣΠΕΡΤ, αλλά δεν την βρήκα. Μπορεί να μου ξέφυγε και να είναι εκεί, πάντως ούτε στις Ανακοινώσεις ούτε στα Δελτία Τύπου βρίσκεται.

Οι εκλογές θα γίνουν την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου πανελλαδικά (και σε όλες τις δομές της ΕΡΤ Α.Ε. υποθέτω...)

Φυσικά, σχεδόν αμέσως κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο οι λίστες με σημειωμένα τα ονόματα των υποψηφίων που φρόντισαν να "καβατζωθούν" ή να "στελεχώσουν" τα μορφώματα ΔΤ και ΝΕΡΙΤ. Η γνώμη μου για τα πρόσωπα αυτά είναι δεδομένη. Δεν έχουν κανένα ηθικό δικαίωμα να εκπροσωπήσουν όλους τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αφού στο πολύ πρόσφατο παρελθόν κυριολεκτικά τους ξεπούλησαν προτάσσοντας το ατομικό τους συμφέρον. Αυτό -όπως όλοι γνωρίζουμε όμως- επιβραβεύτηκε από την κυβερνητική πολιτική "Χωρίς Ρεβανσισμούς" κι έτσι σήμερα τα άτομα αυτά μπορούν -αξιοποιώντας το θράσος τους και το ιστορικό προηγούμενο της επιβράβευσης των δοσίλογων της Κατοχής- να επανεμφανίζονται με νέο ρόλο. Την "υπεράσπιση" των συντεχνιακών και συνδιοικητικών προνομίων για τους "αδικημένους" συνοδοιπόρους τους και τους "εξαφανισμένους" που έχουν μια ομολογουμένως μεγάλη εκλογική βάση στην τρέχουσα νΕΡιΤ του Νίκου Παππά και του Λάμπη Ταγματάρχη.

Αν από την πλευρά των ατόμων αυτών το ηθικό τους δικαίωμα να εκπροσωπήσουν "συναδέλφους" στο Δ.Σ. της ΕΡΤ τίθεται σοβαρά εν αμφιβόλω για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω, τι μπορεί κανείς να πει για τον Παναγιώτη Καλφαγιάννη και τη Μάχη Νικολάρα ως προς το δικό τους ηθικό δικαίωμα; Κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε κανονικά να το συζητάμε ούτε καν στο επίπεδο της πρόθεσης υποψηφιότητας. Αφού είναι δύο πρόσωπα με θέσεις υψηλής ευθύνης σε έναν σημαντικό αγώνα τα οποία διεκδικούν την ψήφο των εργαζομένων της ΕΡΤ χωρίς να έχουν μέχρι σήμερα παρουσιάσει κανένα απολογισμό του δίχρονου αγώνα, ούτε να έχουν κινήσει την οποιαδήποτε συλλογική διαδικασία προς αυτή την κατεύθυνση. Ας δούμε τώρα αν είναι τόσο μικρή λεπτομέρεια αυτό, ώστε να το "παραβλέψει" κανείς απέναντι στην γενικότερη πολιτική συγκυρία και τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων εντός της ΕΡΤ.

Ο απολογισμός δεν είναι απλώς ένα τυπικό καθήκον για τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, είναι η κομβικότερη στιγμή στη σχέση τους με το σώμα που τους εκλέγει. Και η έλλειψή του πριν από οποιαδήποτε νέα εκλογική διαδικασία μπορεί να εκληφθεί -ή ακόμα και να αξιοποιηθεί απο κάποιον δεδομένα κακόπιστο, όπως π.χ. εμένα- ως "πλυντήριο" των λαθών που διέπραξαν τα πρόσωπα αυτά στην κρίσιμη περίοδο. Για να το θέσω όσο πιο απλά και ωμά γίνεται, η έλλειψη απολογισμού εκτρέπει την εκπροσώπηση σε αντιπροσώπευση και κάνει την εκλογική διαδικασία μια Κολυμπήθρα του Σιλωάμ, όπως έχουμε δει άπειρες φορές να συμβαίνει στον Κοινοβουλευτισμό. Δίνει το δικαίωμα στους συνδικαλιστές να επιστρέψουν το μπαλάκι στο σώμα, να ματαιώσουν οριστικά την διαδικασία απολογισμού και να εξαφανίσουν με αυτό τον τρόπο τις ευθύνες τους. Επιπλέον επιτρέπει να διακινούνται "ωραιοποιημένες εκδοχές" -προσωπικές ή δήθεν "συλλογικές"- θολώντας την ιστορική αλήθεια και στερώντας τους επόμενους κοινωνικούς αγώνες από το απόσταγμα της εμπειρίας της συγκεκριμένης μάχης. Ένα απόσταγμα που δεν είναι μόνο απαραίτητο, αλλά και κρίσιμα σημαντικό για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη σε επόμενες διεκδικήσεις ή αγώνες σε εξέλιξη. Και φυσικά όχι αποκλειστικά στο χώρο της ΕΡΤ.

Προφανώς τίποτα δεν υποχρεώνει -τυπικά- ούτε την Μάχη Νικολάρα ούτε τον Παναγιώτη Καλφαγιάννη να παρουσιάσουν τον απολογισμό τους σε μια εκλογική διαδικασία που αφορά διαφορετικές θέσεις από αυτές που κατείχαν. Γι αυτό αναφέρομαι από την αρχή στο ηθικό και όχι στο τυπικό ασυμβίβαστο που προκαλεί η υποψηφιότητα τους. Και τους καλώ -με βάση την προσωπική τους ηθική στάση απέναντι σε μια ευθύνη που δεν έχουν εκπληρώσει- να αποσύρουν τις υποψηφιότητές τους.

Αν δεν το πράξουν, θα πρέπει να απαντήσουν στα παρακάτω ερωτήματα, διαφορετικά για τον καθένα. Και ξεκινώ από τον Παναγιώτη Καλφαγιάννη, αφού όπως θα έχεις παρατηρήσει κάθε αναφορά από τον τίτλο μέχρι αυτό το σημείο του κειμένου γίνεται με εναλλαγή των ονομάτων των δύο προσώπων σε σχέση με το ποιο μπαίνει πρώτο.

Α)Υπήρχε ενεργό Plan B μετάδοσης ραδιοφωνικού προγράμματος που είχε τη δυνατότητα να αποτρέψει το "δεύτερο μαύρο" πριν ακόμη σταματήσει να μεταδίδεται η "λούπα" με τη φωνή της Όλγας Παππά από το Ραδιομέγαρο; Και αν ναι, ποιος το "πάγωσε" και για ποιο λόγο;

Β)Διέσπασε ουσιαστικά και εκβιαστικά τον αγώνα καλώντας αιφνιδιαστικά σε χωριστή γενική συνέλευση τα μέλη της ΠΟΣΠΕΡΤ σε μέρα που ήταν προγραμματισμένη από προηγούμενη γενική συνέλευση όλων των εργαζομένων συνέχιση της διαδικασίας στην ΕΣΗΕΑ ξανανοίγοντας το ρήγμα δημοσιογράφων-τεχνικών που υποτίθεται ότι προσπαθούσε να κλείσει κατά τη διάρκεια της λειτουργικής κατάληψης του Ραδιομεγάρου;

Γ) Αναγνωρίζει οποιαδήποτε ευθύνη στον εαυτό του για τις παθογένειες που μεταφέρθηκαν από το Ραδιομέγαρο στο Ertopen, αυτές που αναπτύχθηκαν εκεί, αλλά κι αυτές που ακόμη διατηρούνται σε αυτό καθιστώντας το προσχηματικά αυτοδιαχειριζόμενο; Έχει πάρει μέρος προσωπικά στο χώρο του Ertopen σε τραμπουκισμούς προσώπων;

Δ) Με βάση ποια στοιχεία θεωρεί το εαυτό του επαρκή να ασκήσει τα καθήκοντα του εκπροσώπου των εργαζομένων όταν περισσότερες από μία φορές έχει δηλώσει μέσα σε διαδικασίες συνελεύσεων -αλλά και στην καθημερινότητα του αγώνα- ότι "η πολλή δημοκρατία βλάπτει" όπως επίσης και ότι χρειάζεται "ενός ανδρός αρχή";

Τα αντίστοιχα τέσσερα ερωτήματα για τη Μάχη Νικολάρα ακολουθούν:

Α) Είναι η όχι γεγονός ότι παραδόθηκαν στα χέρια της -ως εκπροσώπου των εργαζομένων της ΕΡΤ- τέσσερα πλήρη και εντελώς διαφορετικά σε φιλοσοφία κείμενα που αφορούσαν την Αυτοδιαχείριση και τον Κοινωνικό Έλεγχο της ΕΡΤ από τη Συνέλευση του Προαυλίου που είχε κάνει τουλάχιστον τρεις συνελεύσεις διαβούλευσης με ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων; Τι απέγιναν αυτά;

Β) Αναγνωρίζει ότι είχε ευθύνη στην τραγική υποκάλυψη από το Δελτίο Ειδήσεων τής -υπό λειτουργική κατάληψη- ΕΡΤ της σύλληψης της Εύας Μαυρογέννη και των τεσσάρων αλληλέγγυων στους Πομπούς της Πάρνηθας σε πλήρη αντίθεση με την ειδησεογραφική κάλυψη που είχε την ίδια μέρα το ίδιο γεγονός από το Ραδιόφωνο;

Γ)Επέτρεψε ως συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των δημοσιογράφων της Τηλεόρασης να ελέγχει τα Δελτία Ειδήσεων της Αθήνας ο Θωμόπουλος και η κλίκα του μέχρι την αποχώρησή τους, υποκαλύπτοντας συστηματικά κι άλλους κρισίμους αγώνες, όπως τις Σκουριές ή την απεργία πείνας του Σακκά;

Δ) Εμφανίστηκε ως "εκπρόσωπος του Ertopen" -από κοινού με το Δημήτρη Κούνη- στη διαβούλευση του Νομοσχεδίου στη Βουλή, χωρίς να έχει προηγηθεί καμιά νομιμοποιητική διαδικασία εκπροσώπησης για κανέναν από τους δύο; Και ενώ το θέμα είχε τεθεί καθαρά σε συνέλευση που είχε προηγηθεί με την ίδια να δηλώνει άγνοια για το ποιος θα είναι εκεί;

Αν και εννοείται -ακόμα και σε αυτή την εποχή που τα αυτονόητα έχουν γίνει αδιανόητα και το αντίστροφο- τα σχόλια θα παραμείνουν ανοιχτά ακόμα κι αν είναι υβριστικά ως προς εμένα. Δεν θα διατηρούνται και θα διαγράφονται μόνο υβριστικά σχόλια προς άλλα πρόσωπα. Κάθε απάντηση στα ερωτήματα μου θα φιλοξενηθεί σε ξεχωριστό κείμενο του TALES, είτε μου κοινοποιηθεί είτε όχι, με σύνδεσμο στην αρχική δημοσίευση. Επίσης όλα τα πρόσωπα που αναφέρονται ονομαστικά (εκτός από το Θωμόπουλο με τον οποίο δεν έχω ούτε τρόπο, ούτε καμιά διάθεση επαφής) θα έχουν λάβει κοινοποίησή του, πριν ακόμη αναρτηθεί.



UPDATE: Την Τρίτη 10 Νοεμβρίου έλαβα στο mail μου ένα κείμενο της Μάχης Νικολάρα που είχα την υποχρεώση να δημοσιεύσω, θεωρώντας το -ίσως λανθασμένα, αλλά με τη δεοντολογία δεν παίζουμε- ως απάντηση.

Για τους 1101

Παραθέτω το βίντεο γιατί πιστεύω ότι πρέπει να το δεις, δηλώνοντας εκ των προτέρων ότι δεν έχω σχηματίσει γνώμη για το εγχείρημα.

Θεωρώ ότι η επιλογή της "εκ των προτέρων" συνδρομής, απομακρύνει δύο κατηγορίες ανθρώπων.

Αυτούς που δεν έχουν πραγματικά τη δυνατότητα να διαθέσουν εξήντα ευρώ το χρόνο για να μετέχουν σε αυτό, αλλά θα μπορούσαν να αποτελούν πηγές σημαντικών πληροφοριών για το τι βιώνουν σήμερα στη χώρα. Και αναφέρομαι στους ανθρώπους που ζουν στο πετσί τους τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Αυτούς που θα ήθελαν να έχουν ένα "πιλοτικό διάστημα" ως δείγμα γραφής του εγχειρήματος ειδικά στον τομέα της διάδρασης στην παραγωγή της είδησης. Άλλωστε σε αυτό το δεύτερο και ιδιαίτερα κομβικό σημείο είναι που διαφοροποιείται -θεωρητικά- η πλατφόρμα των 1101 από το The Press Project.

Μια τελευταία επισήμανση: Τα τρείλερ δυστυχώς αποδεικνύονται εν τέλει δυσανάλογα "διαφημιστικά" για ένα grassroots εγχείρημα. Ίσως γιατί η μίξη "εταιρικού" και "απο τα κάτω" δεν είναι εύκολο να εφαρμοστεί, οι διαφορετικές πυκνότητες επιμένουν να διαχωρίζονται...