Σκόρπιες Σκέψεις για το Παρίσι...

...ένα εικοσιτετράωρο μετά.



Το Παρίσι το έχω γνωρίσει ως επισκέπτης. Λίγο παραπάνω από τουρίστας, αφού τις πρώτες φορές έμεινα (ως "άτυπος" φιλοξενούμενος περνώντας κάτω από το ραντάρ της θυρωρού) σε μια εστία φοιτητών και μεταπτυχιακών από τις "παραπεταμένες" χώρες, σαν να λέμε την Ελλάδα, τις πρώην Ανατολικές και το Μαγκρέμπ. Παρά την προβληματική κατάσταση του κτηρίου σε θέματα καθαριότητας και κοινόχρηστων χώρων, είχε το πλεονέκτημα να βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, σε απόσταση περπατήματος από την Νοτρ Νταμ και το Καρτιέ Λατέν. Το δεύτερο πλεονέκτημα της εστίας ήταν τα πολυπολιτισμικά "σουαρέ" στα δωμάτιά της. Μετά από αυτές τις πρώτες εμπειρίες, ξαναβρέθηκα στην Πόλη του Φωτός σε διαδοχικές σύντομες επισκέψεις που πάντοτε μου επέτρεπαν να ανακαλύπτω τις αντιφατικές της όψεις και να αφουγκράζομαι το σφυγμό της.

Θα ρισκάρω να μεταφέρω κάτι αναπόδεικτο, μια αίσθηση που έχω νιώσει. Το Παρίσι έχει συνείδηση, μια συλλογική συνείδηση που εκφράζεται στην ατμόσφαιρά του. Είναι -ανάλογα με τα ιστορικά γεγονότα που βιώνει- εξωστρεφές ή φοβισμένο, χαρούμενο ή θλιμμένο, φιλικό ή μουδιασμένο. Και σε μερικά σημεία του είναι σταθερά επιθετικό και εχθρικό, κάποιες φορές στα όρια του απειλητικού. Την εποχή των σοβαρών συγκρούσεων στα Προάστεια ο "ηλεκτρισμός" τους ήταν διάχυτος παντού, μπορούσες να τον νιώσεις ακόμα και στο Σαρλ Ντε Γκολ.

Το τελευταίο που έχω να πω για το Παρίσι (τσεκαρισμένο και από διάφορους φίλους) είναι πως όσο περισσότερο το γνωρίζεις τόσο πιο πολύ θέλεις να το περπατάς. Όταν πρωτοπηγαίνεις, το Μετρό του δεν είναι μόνο βολικό, είναι και εντυπωσιακό. Ένας υπόγειος κόσμος που λειτουργεί σαν ζώνη αποθήκευσης των πρόσφατων εντυπώσεών σου από την περιοχή που φεύγεις ή σαν κοντέρ που μηδενίζει πριν ανακαλύψεις ανεβαίνοντας τη σκάλα αυτή που θα εξερευνήσεις στη συνέχεια. Μετά από μερικά ταξίδια όμως αρχίζει να σε εμποδίζει να δεις την πλήρη εικόνα, τα σύνορα που βάζει το ποτάμι, τη γραμμή του καναλιού, το πως περνάς από την μια περιοχή στην άλλη. Και τότε αρχίζεις να περπατάς ή να παίρνεις λεωφορεία...

Το Παρίσι είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ της πόλης όπως την έχουμε σήμερα ως Δυτικοί στο μυαλό μας. Δεν ήταν ποτέ πόλη-κράτος όπως η (αρχαιότερη του) Ρώμη. Δεν πέρασε καμία "ήπια και συντεταγμένη μετάβαση" από τη Φεουδαρχία στον Καπιταλισμό, όπως το Λονδίνο. Στο Παρίσι γεννήθηκε -κυριολεκτικά μέσα απ' τα οδοφράγματα και τα κομμένα κεφάλια των ευγενών- μια επιθετική Αστική Τάξη που έγινε κυρίαρχη και τροφοδότησε με τα χαρακτηριστικά της τις μεταλλάξεις που ακολούθησαν.

Το αίμα που χύθηκε χθες δεν είναι καθόλου πρωτόγνωρο για το Παρίσι. Ο στρατός στους δρόμους δεν είναι καθόλου πρωτόγνωρος για το Παρίσι. Η "τυφλή" βία δεν είναι καθόλου πρωτόγνωρη για το Παρίσι. Όσο για την τρομοκρατία νομίζω ότι η ίδια η λέξη πρωτοεμφανίστηκε εκεί, αν και για να περιγράψει ένα πολύ διαφορετικό φαινόμενο βίας σε αστικό περιβάλλον.

Θεωρώ ότι τα ιστορικά γεγονότα που αναδύθηκαν χθες στο Παρίσι, αλλά και η αντίδραση των ανθρώπων σε αυτά, βάζουν προς όλους τους Δυτικούς (Επικυρίαρχους) Ανθρώπους μερικά πολύ ουσιαστικά ερωτήματα και μάλιστα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.

Πώς ακριβώς ορίζουμε τους εαυτούς μας ως "αθώα θύματα μιας τυφλής και παράλογης βίας" μετά από κάθε τρομοκρατική επίθεση; Είναι ή δεν είναι γεγονός ότι συστηματικά εξάγουμε αυτή την ίδια "τυφλή, παράλογη -αλλά τεχνολογικά αναβαθμισμένη- βία" προς ομάδες συνανθρώπων μας με απολύτως νομιμοποιημένους από το αντιπροσωπευτικό μας σύστημα μηχανισμούς, δηλαδή τους στρατούς και τις αστυνομίες μας; Διατηρούμε ή όχι μια νέα μορφή αποικιοκρατίας εκτός συνόρων με "επεμβάσεις" για να αποσπάσουμε "ζωτικούς για την οικονομία μας" πόρους; Διατηρούμε ή όχι εντός των εθνικών κρατών και των υπερεθνικών μας Ενώσεων "καταστάσεις εξαίρεσης" σε κατηγορίες πολιτών για πολιτικούς, θρησκευτικούς ή ακόμα και καθαρά οικονομικούς λόγους; Και τελικά δεν είναι ξεκάθαρα υποκριτικό η λευκή φυλή που μέχρι σήμερα έχει μακελέψει και σκλαβώσει ό,τι συνάντησε όπου πήγε, έχει εξαφανίσει άλλους πολιτισμούς μέσω του "εκπολιτισμού" και έχει διδάξει την γενοκτονία -ξεκινώντας από τις κουβέρτες με την ευλογιά που "εμπορευόταν" με τους Ινδιάνους και καταλήγοντας στην ατομική βόμβα- να ζητάει και τα ρέστα για τον (συγκριτικά) ελάχιστο φόρο αίματος που έχει πληρώσει για τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας που έχει διαπράξει και εξακολουθεί να διαπράττει;

Μήπως ήρθε η ώρα να εξετάσουμε αν οι πόλεις, ακόμα και οι "εμβληματικές" όπως το Παρίσι, έχουν εκπληρώσει τον ιστορικό τους ρόλο και πρέπει πια να εξαφανιστούν, χρησιμοποιώντας τους πόρους που καταναλώνουν, αλλά και τα υλικά που είναι συγκεντρωμένα εκεί, για μια άλλη μορφή κοινωνικής οργάνωσης; Μήπως ο χαλκός των δικτύων της Νέας Υόρκης αρκεί για να σταματήσουμε τις εξορύξεις αν επαναχρησιμοποιηθεί για διεσπαρμένα microgrids παραγωγής ενέργειας, αντί για φαραωνικά συστήματα ηλεκτροδότησης; Μήπως η "ασύμμετρη απειλή" λειτουργεί μόνο σε συνθήκες αυξημένης πληθυσμιακής πυκνότητας και γενικευμένης αποξένωσης, δηλαδή στο αστικό περιβάλλον; Μήπως το δίπολο της ασφάλειας με την ελευθερία γίνεται ανταγωνιστικό ΜΟΝΟ μέσα στο ίδιο αντικοινωνικό αστικό περιβάλλον; Και τελικά μήπως η Αντιπροσώπευση είναι ακόμα ένα υποπροϊόν της Αστικής Επανάστασης του 1789 κι όχι μια φυσική και αναλλοίωτη στο χρόνο μορφή οργάνωσης των ανθρώπινων κοινωνίων;

Οι άνθρωποι του Παρισιού δεν άνοιξαν τις πόρτες τους για να κοιμήσουν όποιον να'ναι σπίτι τους, με τις ριπές από τα Καλασνικοφ να σκίζουν τον αέρα, τις βόμβες να σκάνε, το στρατό και την αστυνομία τους να ψάχνει για άγνωστο αριθμό τρομοκρατών, την τηλεόρασή τους να σκούζει ότι θα πρέπει να ξεχάσουν "μερικές από τις ελευθερίες" τους στο μέλλον. Ούτε και ανέθεσαν όμως σε κάποιο κρατικό υπάλληλο του υπουργείου εσωτερικών δηλώνοντας σε αυτόν την πρόθεσή τους να παραχωρήσουν τον καναπέ τους σε όσους και όσες χρειάζονται κάπου να βγάλουν τη νύχτα. Βγήκαν στο twitter με το #PorteOuverte και έκαναν την διαφορά, διατηρώντας και μια σχετική ασφάλεια για τους εαυτούς τους.

Μερικά χρόνια πριν οι Αστοί της Κωνσταντινούπολης, τους είχαν δείξει το δρόμο, αφήνοντας τις εξώπορτές τους ανοιχτές ή βγάζοντας μπουκάλια με νερό στην είσοδο για να φυλάξουν ή να βοηθήσουν τους διαδηλωτές του Γκεζί.

Και σήμερα στη Σκάλα Συκαμνιάς ο Μαλαισιανός Rayyan Haries συνέχισε να μαγειρεύει σούπα και τσάι για τους πρόσφυγες στο #‎TheVolunteerCookGreece‬ που έχει στήσει.

Η Αυτοοργάνωση δεν είναι αυτή που οδηγεί σε "πυρήνες εν υπνώσει" σαλταρισμένων θρησκόληπτων που μαζεύουν Καλασνικοφ για να μας εκτελέσουν όλους. Αυτό το κάνει ο Φανατισμός -πες στα παπαγαλάκια που από το πρωί το πιπιλίζουνε- κι όταν μάλιστα τον ποτίζεις με Υποκρισία, Αδικία και Νεκρούς δεν αντιλαμβάνομαι γιατί είναι έκπληξη που μεγαλώνει.

Αν οι άνθρωποι -ακόμα κι οι αστοί- αλλάζουν, οι εξουσιαστές παραμένουν απαράλαχτα ίδιοι. Λένε τερατώδη ψέματα για Διαφωτισμό και Δημοκρατία την ώρα που δολοφονούν αμάχους, πνίγουν πρόσφυγες και μας παραδίδουν όλους σκλάβους με πλανητικές συμφωνίες τύπου ΤPP ή TTIP στη Εταιρειοκρατία. Ανάβουν θλιμμένα ρεσό στη Γαλλική Πρεσβεία προετοιμάζοντας το έδαφος για να ζητήσουν από αύριο "επαναπροωθήσεις" και "προστασία των εξωτερικών συνόρων" επικαλούμενοι μάλιστα και την κοινή λογική.

Για να ξαναγυρίσω στο Παρίσι, η εμπειρία μου από αυτό με κάνει να πιστεύω ότι θα αντέξει κι αυτή τη σελίδα που γράφτηκε στην Ιστορία του. Το Cult της 11ης Σεπτεμβρίου δεν νομίζω ότι περνάει στην Ευρώπη. Όμως η μπάλα δεν πρέπει τώρα να φύγει από τα μάτια σου. Ακόμα και χωρίς την αναγκαία συνασθηματική φόρτιση, αυτοί οι μαλάκες που τους ανέθεσες να σε κυβερνάνε δεν το έχουν σε τίποτα να πρσπαθήσουν να περάσουν κάποιο αντίστοιχο Patriot Act κι εδώ...