Όταν μασάς πολύ ώρα την ίδια τσίχλα, στο τέλος καταλήγεις να έχεις απλώς ένα πράμα σαν λάστιχο στο στόμα. Όταν επαναλαμβάνεις μια βλακεία και δεν είσαι καν ο πρώτος ή η πρώτη που την ξεστομίζει, στο τέλος μπορεί να καταλήξεις με υπουργείο...
Άκουσα σήμερα μέσα σ΄ ένα ταξί την αξιότιμη Υπουργό Παιδείας να επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά μια μνημειωδώς βλακώδη και εντελώς αναληθή φράση.Την περιβόητη φράση,
"Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα".
Ειλικρινά δεν θυμάμαι ποιος και πότε την πρωτοείπε. Ούτε πως με το πέρασμα του χρόνου μετατράπηκε σε μια "εύκολη λύση" για κάθε χρήση, μια κοινοτοπία του πολιτικού λόγου.
Θυμάμαι όμως καθαρά τον αγαπημένο μου Ρούσσο Κούνδουρο να πεθαίνει στα γέλια και να χλευάζει άγρια όποιον τολμούσε να την αναφέρει μπροστά του. Την εποχή εκείνη, λίγο πριν τον θάνατο του Ρούσσου, ξεκίνησε η χιονοστιβάδα αυτής της ανιστόρητης τσιτατοειδούς ανοησίας με αφορμή την περιβόητη Οικουμενική Κυβέρνηση και τις αλλεπάληλες προσφυγές στις κάλπες που κατέληξαν στην φαιδρή (Κατσικό)Κυβέρνηση.
Και τότε υπήρχε πολύ καλός λόγος που μας φύτευαν σταδιακά στο μυαλό αυτήν την ανοησία περί της μη ύπαρξης αδιεξόδων στην Δημοκρατία. Γιατί το δικό τους αδιέξοδο, το αδιέξοδο συλλήβδην του πολιτικού κόσμου να πάρει τις ευθύνες του, δημιουργώντας μια βιώσιμη κυβέρνηση έπρεπε με κάποιο τρόπο να καλυφθεί... να γυρίσει μπούμερανγκ στον λαό -που δεν έδινε τάχα τα σωστά εκλογικά αποτελέσματα για να τον κυβερνήσει κάποιος!
Όλα λέγονταν τότε για να μην αναζητηθούν ευθύνες από τους 300 εκλεγμένους που δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους, οκέι το καταλάβαμε αργότερα, σήμερα όμως ποιο λόγο έχει οποιοσδήποτε να γυρίζει και να αναμασά αυτήν την μπαγιάτικη τσίχλα;
Ας το καταλάβουμε, η Δημοκρατία είναι γεμάτη από αδιέξοδα. Μόνο αδιέξοδα έχει... Το κάθε μικρό και μεγάλο συμφέρον την αλλοιώνει, η κάθε επιπλέον αλλοίωση την βιάζει, όλοι διακορεύουμε την Δημοκρατία μας κάθε μέρα για ίδιον όφελος, αρχίζοντας από το πιο απλό και καθημερινό και φτάνοντας μέχρι το πιο υψηλό πολιτικό και θεσμικό επίπεδο.
Οποιοσδήποτε φυσικά νομιμοποιείται να εκφράζει μια ευχή. Και στην πολιτική ρητορεία αρκετά συχνά μια ευχή εκφράζεται σαν δεδομένο. Ας δεχτώ λοιπόν πως στην πραγματικότητα η Υπουργός μ' αυτό που είπε, εννοούσε:
Άμποτε η Δημοκρατία να μην είχε αδιέξοδα,
ή ακόμα και ίσως,
Ας δούμε πως θα ξεπεράσουμε τα εγγενή Δημοκρατικά αδιέξοδα.
Δεν είπε βέβαια τίποτα από τα δύο. Κι όχι μόνο γιατί δεν είναι τόσο ωραίες φράσεις με την χιλιομασημένη τσίχλα, αλλά επίσης γιατί με οποιαδήποτε απ' αυτές θα αναγνώριζε αυτόματα και την δική της ευθύνη...
No comments:
Post a Comment