Ο Higginson Και Ο Higgins

Τα παιχνίδια του μυαλού πολύ συχνά μεταμφιέζονται σε αθλήματα. Κι η βαρεμάρα των αξιωματικών ενός αποικιοκρατικού στρατού μπορεί να γεννήσει τελικά κάτι τόσο όμορφο όσο το Snooker. Δεν υπάρχουν στεγανά στην δημιουργία, όλα είναι ανοιχτά κι αύριο το σήμερα δεν είναι απαραίτητο πως ντε και καλά θα μοιάζει με το χτες.



Ο συμπαθής John Higgins πήγε χτες στο ματς του με τον Andrew Higginson λίγο όπως θα κατέβαινε σε ένα ματς προπόνησης με τον γιο του. Σίγουρος για την διαφορά επιπέδου, ταμπουρωμένος πίσω από την άβυσσο των μεταξύ τους θέσεων στην Παγκόσμια Κατάταξη και βολέμένος από το σύστημα που ευνοεί τους παίκτες της πρώτης δεκαεξάδας έναντι των υπολοίπων. Πήγε με την υπεροψία της "ελίτ", πήρε με άνεση τα τρία πρώτα frames και μετά έχασε πέντε συνεχόμενα και αποκλείστηκε. Συμβαίνουν αυτά... δεν φαντάζομαι να του κόστισε και πολύ. Ο Higgins είναι ένα σταθερό "χαρτί" του snooker και βρίσκεται εκεί που του αξίζει δικαιωματικά. Κι αν έφυγε νωρίς από αυτό το τουρνουά, έχει μπροστά του κι άλλα να ανακάμψει.

Ο Andrew Higginson είναι το ακριβώς αντίθετο. Εικοσιεννιά χρονών, με ανύπαρκτες σημαντικές διακρίσεις, επαγγελματίας από το 1995 (όπως διαβάζω στο προφίλ του), παραδέρνει στην Κόλαση του Δάντη που σε κάθετι διαγκωνιστικό ονομάζεται "Μεσαία Περιοχή". Δεν είναι τόσο ταλαντούχος όσο οι μεγάλοι παίκτες (αν και δεν έπαιξε καθόλου άσχημα), δεν είναι τόσο κακός ώστε να τα παρατήσει, δεν είναι πιά όσο μικρός χρειάζεται ηλικιακά για να αποκαλείται "φέρελπις" και να περιμένουν κάτι ατζέντηδες, κοινό και τηλεοράσεις απ' αυτόν. Είναι ένας "μεροκαματιάρης της στέκας" της Αγγλίας που συμπιέζεται ανάμεσα στους "Πορφυρογέννητους" και το εκάστοτε ανερχόμενο "Καινούριο Αίμα". Κι η χτεσινή του εμφάνιση μπορεί να είναι η "Μεγάλη του Στιγμή", αυτή που θα διηγείται στα εγγόνια του, τότε που νίκησε τον Higgins...

Ειλικρινά ελπίζω πως όχι... γιατί όπως κάθε άνθρωπος έτσι κι ο Higginson αξίζει κάτι περισσότερο.