Aνήσυχοι Νεκροί Το Καλοκαίρι...

Στις καλοκαιρινές διακοπές μου διαβάζω πάντα αστυνομικά. Πάνε για πλάκα στην παραλία, έχουν ατμόσφαιρα, σου καθαρίζουν το κεφάλι και σπάνια χρειάζονται περισσότερες από μία αναγνώσεις. Ο καλός συγγραφέας αστυνομικού μυθιστορήματος στο τέλος του βιβλίου στα έχει εξηγήσει όλα (η εξαίρεση του Ellroy απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα). Και όλες οι απόψεις του για τον κόσμο που ζουν οι ήρωές του - ή ό ίδιος - είναι βαλμένες τακτικά στο κείμενό του, σε σωστές δόσεις και θέσεις και δίνονται με χιούμορ ή πικρά σχόλια, αναγνωρίσιμες με την πρώτη ματιά. Η αστυνομική λογοτεχνία σπανίως είναι "μπάτσικη" (και τότε είναι συνήθως κακή λογοτεχνία). Μέσα της καθρεφτίζεται με εκπληκτικό τρόπο η θέση του εκάστοτε συγγραφέα για την ανθρώπινη φύση.

Οι Ανήσυχοι Νεκροί (Και Ό,τι Λείπει, Λείπει) τηρούν ακριβώς αυτόν τον κανόνα παρ' όλο που ταυτόχρονα τον παραβιάζουν από όλες τις μπάντες. Δεν έχουν έναν συγγραφέα, αλλά δύο. Τον Paco Ignacio Taibo και τον Subcomandate Marcos. Tο έγκλημα δεν είναι ένα, αλλά πολλά. Και μέσα στην αστυνομική πλοκή του βιβλίου, καθρεφτίζεται όλη η σύγχρονη ιστορία του Μεξικού και η πανταχού παρούσα διαφθορά της εξουσίας. Η τιμωρία των ενόχων ποικίλλει, αλλά η ουσιαστική δικαιοσύνη αποδίδεται κατά πως της πρέπει.

Και επιπλέον το βιβλίο ταιριάζει μια χαρά με την παραλία. Μόνο που στο τέλος θέλεις να κάνεις αμέσως και μια δεύτερη ανάγνωση...