Το Δεύτερο Παραμύθι Της Κάλπης

Η αλήθεια είναι πως όταν μπήκε στο καφενείο όλες οι αποχετεύσεις μας είχαν αρχίσει να βρωμάνε. Δεν τις καταλάβαινες αμέσως, η βρώμα είχε αυξηθεί σταδιακά, λίγο-λίγο, έπρεπε να βγεις από το σπίτι, να περπατήσεις στον δρόμο και να ξαναμπείς μέσα για να το καταλάβεις. Μετά από λίγο το συνήθιζες, εντάξει κακό ήτανε, αλλά το συνήθιζες...
"Με λένε Κέι-Κέι", είπε "και βρωμάει πολύ εδώ μέσα..."
Κουνήσαμε τα κεφάλια. Δίκιο είχε, αλήθεια έλεγε. Δεν υπήρχε λόγος να μην το παραδεχτούμε, δεν ήμασταν και τρελοί, πραγματικά βρωμούσε.
"Εγώ μπορώ να σας απαλλάξω από την βρώμα", ξαναείπε. "Θα κάνουμε ένα συμβόλαιο, δεν θα σας πάρω πολλά, στο κάτω-κάτω και τώρα πληρώνετε για την αποχέτευση, πιο φτηνά θα σας έρθει με μένα, με τα ίδια λεφτά θα φτιάξουμε βιολογικό καθαρισμό και τέρμα η βρώμα για πάντα..."
Το είδαμε από δω, το σκεφτήκαμε από κει, στο τέλος υπογράψαμε μαζί του για τέσσερα χρόνια...
Τον πρώτο χρόνο η βρώμα έμεινε ή ίδια. Ο Κέι-Κέι έστελνε κάτι υπαλλήλους του στο καφενείο κι αυτοί μας λέγανε πως το ταμείο που μαζευόντανε τα λεφτά της αποχέτευσης δεν του το είχανε παραδώσει σωστό και για να μην ξαναπληρώσουμε, έπρεπε λέει να γίνει καταμέτρηση από ανεξάρτητη αρχή κι ίσως και δικαστήρια, γι αυτό καθυστερούσε ο βιολογικός. Να μην ανησυχούμε όμως, τα λεφτά θα βρισκόντουσαν, και τα λαμόγια που τα είχαν πάρει θα τα κάθιζε στο σκαμνί και θα πληρώνανε όλο τον βιολογικό μας.
Τόσα χρόνια μέσα στην βρώμα, είχαμε κάνει υπομονή, τι να μας πείραζε ένα παραπάνω... Ο Κέι-Κέι έδειχνε μπεσαλής, ήταν και Μακεδόνας. Κι έπειτα έλεγε πως τον πολεμάγαν τα συμφέροντα. Κάτι μεγαλονταβατζήδες που κάνανε το άσπρο-μαύρο. Μπορεί και να ΄χε δίκιο, μακριά από μας ήτανε αυτά, στο καφενείο μας δεν φτάναν μεγαλονταβατζήδες, φαίνεται πως πηγαίνανε σε άλλα μαγαζιά.
Κάπως έτσι πέρασε κι ο δεύτερος χρόνος. Κι ήρθε ο τρίτος, κι οι υπάλληλοι του Κέι-Κέι φέρανε στην πλατεία κι αραδιάσανε καμμιά δεκαριά χοντρές σωλήνες κι είπανε πως αρχίζουνε τα έργα, θα χρειαστεί να πληρώσουμε όμως κάτι παραπάνω γιατί ναι μέν το ταμείο δεν ήτανε σωστό όταν παραδώθηκε, αλλά η δικαιοσύνη δεν μπορούσε να βρει τους ενόχους κι έτσι δεν υπήρχε τρόπος να κλείσουμε την τρύπα και να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα των προηγούμενων, άρα θα πληρώσουμε κάτι κι εμείς. Η βρώμα, βρώμα. Τι να κάνουμε, κάναμε την ανάγκη φιλοτιμία και βάλαμε το χέρι στην τσέπη. Σαν λίγοι φαινόντουσαν οι σωλήνες για το δίκτυο, και κάπως ακριβοί, αλλά τι ξέραμε εμείς από τιμές;
Αρχίσαν τα σκαψίματα κι έπειτα κι η γκρίνια. Η βρώμα, βρώμα. Κάποιος που ρώτησε κι έμαθε, είπε μια μέρα στο καφενείο πως οι σωλήνες ήταν ακριβοί. Και ότι με τα λεφτά που είχανε μαζέψει τελευταία, όχι μονάχα δέκα, αλλά εκατό έπρεπε να έχουν φέρει. Και ότι είχε ακούσει, πως ένα μέρος των χρημάτων έκανε γύρες μέσα σε μια βαλίτσα και κανένας ποτέ δεν έμαθε που πήγε. Θορυβηθήκαμε, αρχίσαμε να ρωτάμε.
Ο Κέι-Κέι κύριος. Αμέσως είπε να γίνουν ανακρίσεις. Και ότι λεφτά τυχόν χαθήκανε στην μεταφορά, θα βρεθεί ποιος τα πήρε, που τα πήγε και θα καθίσει στο σκαμνί και θα πληρώσει όλο το βιολογικό μας.
Κι έτσι φτάσαμε στα τριάμισυ χρόνια. Η βρώμα, βρώμα. Η πλατεία είναι σκαμμένη. Οι σωλήνες σκουριάζουν στην βροχή. Και σήμερα στο καφενείο έφτασε ένα εξώδικο από τον Κέι-Κέι. Λέει πως σπάει το συμβόλαιο μας, γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά να γίνει ο βιολογικός. Και πρέπει λέει να υπογράψουμε καινούριο τετραετές συμβόλαιο και ίσως να σταματήσει η βρώμα και να φτιαχτεί ο βιολογικός. Γιατί παρόλο που μάλλον έχει βρεθεί πόσο μακριά πήγε η βαλίτσα δεν γίνεται να περιμένουμε μερικές μέρες ακόμα να μας το πει ο άνθρωπος που το έψαξε. Βιάζουν τα πράγματα, πρέπει να κόψουμε την βρώμα τώρα. Ή κάπως έτσι, είναι και μπερδεμένα αυτά τα νομικά...
Το σκεφτόμαστε. Το κουβεντιάζουμε απο δω, το βλέπουμε από κει. Κάποιοι μουρμουράνε πως ο Κέι-Κέι μας δουλεύει.
Κι η βρώμα, βρώμα.