Δεν κατάλαβα γιατί χρεοκοπήσαμε τώρα...

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω καθόλου τον διάλογο περί χρεοκοπίας της χώρας.
Και δεν τον καταλαβαίνω, γιατί μέσα στο δικό μου το μυαλό μια χώρα δεν είναι χρεοκοπημένη όταν βγαίνει και δηλώνει στις παντοδύναμες αγορές "δεν έχω πια λεφτά να σας ακουμπήσω, το κλείνω το μαγαζί". Είναι χρεοκοπημένη από πολύ πιο πριν και θα έπρεπε να το έχει κλείσει το μαγαζί ή να έχει σκεφτεί τι θα το κάνει όταν:

Α) Η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση μετά την Χούντα, χαρακτηρίζει το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας "στιγμιαίο".

Β) Τα "δεξιά" ΜΑΤ σκοτώνουν τον Κουμή και την Κανελλοπούλου.

Γ) Τα "αριστερά" ΚΝΑΤ "καθαρίζουν" το Χημείο.

Δ) Ο Τόμπρας κατεβαίνει από το αεροπλάνο μοστράροντας το περίστροφό του. Όλοι οι υπόλοιποι "κεντράρουν" στο "νεύμα" Παπανδρέου στην Δήμητρα.

Ε) Η "σοσιαλιστική" αστυνομία σκοτώνει τον Καλτεζά.

ΣΤ) Ο Μητσοτάκης κάνει κυβέρνηση με τον Κατσίκη μετά από (ούτε θυμάμαι πια πόσες) εκλογές.

Ζ) Ο Σημίτης υπογράφει την "ανανέωση" του ΝΑΤΟ.

Η) Ο Καραμανλής (νεώτερος) ξαναπαίρνει άνετα τις εκλογές ενώ βρωμάει παντού καμένο.

Θ) Η Εύη λέει ότι πηδούσε τον ευτραφή για να μπει στο Δημόσιο.

Ι) Σε διάφορες περιοχές της χώρας, διάφοροι "άτυχοι" βασανίζονται, εξαφανίζονται ή εξευτελίζονται συστηματικά και σχεδόν καθημερινά.

Βγάζω εντελώς έξω από αυτόν τον πρόχειρο κατάλογο με τους λόγους χρεοκοπίας την δολοφονία Γρηγορόπουλου, γιατί ήταν το μοναδικό "περιστατικό" που, αντίθετα με όλα τα παραπάνω, και προκάλεσε σοβαρή αντίδραση και βάρεσε τους συναγερμούς σε όλα τα επίπεδα. Κάνοντας με να πιστέψω, λανθασμένα, πως ίσως και να μην έχουμε χρεοκοπήσει ακόμα.

Παρακαλώ όλους τους φίλους μου, να μην με βάζουν να εξηγώ γιατί δεν θέλω να διαγραφεί από το Facebook το Fuck Greece και γιατί αδιαφορώ εντελώς για το εξώφυλλο του Focus ή το κρύο χιούμορ των φτηνιάρικων εκπομπών της Γερμανικής Τηλεόρασης. Δεν με ενδιαφέρει, ούτε τόσο δα, τι εικόνα έχουν οι σπεκουλαδόροι, οι ξένοι διανοούμενοι, το πατριαρχείο Μόσχας, τα πληρώματα των ελληνόκτητων πλοίων ή οι ζιγκολό της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ, για τον τόπο (ή τον τρόπο) που ζούμε όλοι μαζί. Με ενδιαφέρει αυτό που γίνεται εδώ, αν και δεν μπορώ ακόμα να καταλήξω σε ασφαλές συμπέρασμα πως γίνεται κάτι.

Ένας λαός (τείνω να πιστέψω πως) είναι μόνο η εικόνα που σχηματίζει για τον εαυτό του εξετάζοντας αυτήν την "συλλογικότητα" όσο το δυνατόν πιο "έντιμα" στον δικό του καθρέφτη. Όχι στον (εξωραϊσμένο) καθρέφτη της Ιστορίας του, ούτε στον (γεωπολιτικό) καθρέφτη που βάζουν μπροστά του οι έξω. Και φυσικά όχι στον (αυτονομημένο από την πραγματικότητα) τηλεοπτικό του καθρέφτη...

Υπάρχει ένας καθρέφτης σήμερα που να μας καθρεφτίζει όλους; Ιδέα δεν έχω, μήπως έχεις καμιά εσύ;