Δεν υπάρχει ηθικά ουδέτερο έδαφος για σένα πια...

Είναι φανερό ότι η διαδικτυακή μου παρουσία τον τελευταίο καιρό γίνεται πιο πολύ από το ρουφιανομάγαζο (facebook) και άλλα blogs παρά από το TALES.

Υπάρχει όμως ένα πρώτο "απόσταγμα" από αυτό το δίμηνο που τραβιέμαι στην ΕΡΤ που μόνο εδώ δικαιούμαι να το μοιραστώ μαζί σου και θα στο παραθέσω όσο πιο τηλεγραφικά μπορώ.



ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΘΙΚΑ ΟΥΔΕΤΕΡΟ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΙΑ.

Και θες δε θες ήρθε πια η ώρα να διαλέξεις τι θα γίνεις πριν πεθάνεις.

Δυο επιλογές υπάρχουν: Μπάτσος ή αυτοδιαχειριζόμενος.

Γιατί, τουλάχιστον όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα, αυτό που μέχρι σήμερα ονομάζαμε κράτος δεν έχει θέση παρά μόνο για μπάτσους.

Κλασσικούς μπάτσους, ειδικούς μπάτσους και λοιπούς μπάτσους.

Οι κλασσικοί ξέρεις ποιοι είναι, οι ειδικοί είναι οι κατασταλτικοί, ας δούμε λοιπόν τους λοιπούς.

Οι λοιποί είναι αυτοί που μέχρι σήμερα ήταν στο λεγόμενο "ηθικά ουδέτερο έδαφος" ή ακόμα και αυτοί που έπαιρναν από την κοινωνία ένα θετικό πρόσημο στην λειτουργία τους στο δημόσιο χώρο. Κάποιοι γιατροί του ΕΣΥ, κάποιοι καθηγητές στα Δημόσια Σχολεία, κάποιοι παραγωγοί που γούσταρες να ακούς στην ΕΡΑ.

Για όλους αυτούς το κράτος δεν έχει πια χώρο, ούτε πόρους να διαθέσει. Ο γιατρός που θα μείνει στο "νέο" δημόσιο νοσοκομείο του Άδωνη θα είναι μπάτσος της υγείας, αφού θα πρέπει να έχει προαποδεχθεί ότι δεν θα φροντίζει πια τους αποκλεισμένους από το σύστημα. Οι καθηγητές θα είναι μπάτσοι της εκπαίδευσης αφού επίσης θα πρέπει να έχουν προαποδεχθεί ότι δεν έχουν κανένα λόγο στο αν οι μαθητές τους πεινάνε, ξεπαγιάζουνε ή πρέπει να πηγαίνουν σε σχολεία που βρίσκονται σε απαγορευτική απόσταση από τα σπίτια τους.

Ο "πιλότος" για όλα αυτά, λέγεται ΔΤ. Και όποιος βρεθεί να εμφανίζεται και να λειτουργεί εκεί μέσα, για την δική μου συνείδηση τουλάχιστον, αυτόματα είναι μπάτσος. Μπάτσος της σκέψης και πρέπει πολιτικά και ηθικά να αντιμετωπίζεται ως τέτοιος.

Τι υπάρχει στον αντίποδα; Ποιο έδαφος είναι αυτό που σου απομένει; Προφανώς το έδαφος που άνοιξαν οι καταλήψεις, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, οι εργασιακές κολεκτίβες, τα κοινωνικά ιατρεία και παντοπωλεία, το αυτοδιαχειριζόμενο ωδείο και τόσα άλλα. Το έδαφος που πατάει και κρατάει με πάθος η ΒΙΟΜΕ, το έδαφος που ακόμα προσπαθεί να βρει η λειτουργική κατάληψη της ΕΡΤ.

Με δυο λέξεις, η αυτοδιαχείριση και η αυτοδιεύθυνση.

Αυτό το έδαφος χρειάζεται και το δικό σου σκάψιμο. Στο άλλο έδαφος, σε εκείνο του κράτους που έχει μόνο μπάτσους ή μπάτσους μεταμφιεσμένους σε κάτι άλλο, πρέπει να κόψεις το νερό. Δηλαδή την τροφοδοσία που του προσφέρεις σε πόρους επιβίωσης μέσα από την εργασία σου, αλλά και ολόκληρη την ζωή σου.

Κάθε υλικός ή πνευματικός πόρος, κάθε ώρα δράσης και εργασίας που προσφέρεις στο έδαφος της αυτοδιαχειρίσης και της αυτοδιεύθυνσης χτίζει έναν καινούριο κόσμο. Κάθε πόρος που αφήνεις να σου κλέψει το κράτος, γεννάει ακόμη έναν μπάτσο. Ακόμα χειρότερα, μερικές φορές, σε κάνει έναν από αυτούς...