Τέλειωσε Το Έργο! Θα Γίνω Συντηρητικός...

Αναζητώντας για ακόμα μια φορά κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο στην βιβλιοθήκη μου έπεσα πάλι πάνω στην γνωστή, αλλά πάντα τραγική αλήθεια:

Αρκετά από τα βιβλία μου δεν βρίσκονται πια εκεί, έχουν απελευθερωθεί (δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποιός τα έχει ή που βρίσκονται), αυτονομηθεί (δεν είναι στο ράφι αλλά σε μια στοίβα κάπου στο σπίτι) ή έχουν πάει ταξίδι (τα έχω δανείσει σε κάποιον, ξέρω που βρίσκονται κι οι πιθανότητες επιστροφής τους είναι από μηδενικές εως πάρα πολλές ανάλογα με το πρόσωπο και την σημερινή μας σχέση).

Τέλειωσε το έργο, είπα μέσα μου. Θα γίνω συντηρητικός! Θα τακτοποιήσω ολόκληρη την βιβλιοθήκη, θα καταγράψω τα βιβλία και τα κόμικ άλμπουμ που λείπουν, θα επιδοθώ ακόμα και σε σταυροφορία αν χρειαστεί για να τα φέρω πίσω στον τόπο τους, ως άλλα Μάρμαρα του Παρθενώνα, θα ξαναχτίσω τον Ναό της Γνώσης μου, βιβλίο το βιβλίο, θα αποκαταστήσω το σύνολο των αναφορών μου και πάνω από όλα θα καταγράψω σε λογιστικό φύλλο όλα τα βιβλία που έχω δανείσει με πλήρες ονοματεπώνυμο, κινητό και σταθερό τηλέφωνο, αριθμό ταυτότητας και διαβατηρίου δανειζομένου και θα το ενημερώνω ανελλιπώς κάθε φορά που θα δανείζω κάτι στο μέλλον.

Ξεκίνησα το πρωί της περασμένης Δευτέρας. Μέχρι σήμερα έχω ανακαλύψει έναν αρκετά σημαντικό αριθμό βιβλίων που πρέπει εγώ να επιστρέψω στους κατόχους τους. Και υπάρχουν ακόμα στοίβες στο σπίτι. Λέω λοιπόν να σταματήσω κάπου εδώ να το πολυσκαλίζω το θέμα...

Άλλωστε τι σημασία έχει που βρίσκονται τα Μάρμαρα του Παρθενώνα; Αναιρεί αυτό την αξία τους; Και τελικά δεν είναι αλήθεια πως ο Ναός της Γνώσης του καθενός μας χτίζεται με δανεικά τούβλα;

Μόνο Μια Εικόνα

Συμπληρώνω την εικόνα πολύ αργότερα (28/3/2007) με την πρώτη κριτική για το βιβλίο.

SFWA European Hall of Fame: Sixteen Contemporary Science Fiction Classics from the Continent
Edited by James Morrow and Kathryn Morrow. Tor, $26.95 (336p) ISBN 978-0-765-31536-6

Wondrous worlds await U.S. SF fans in this sensitively chosen, impeccably translated anthology of Continental European science fiction stories, ranging from 1987 to 2005. Offering "emotional satisfaction and cerebral excitement," as James Morrow puts it in his introduction, highlights include Johanna Sinisalo's "Baby Doll," a Finnish denunciation of materialistic exploitation of children; Romanian Lucian Merisca's "Some Earthlings' Adventures on Outrerria," an excruciating political satire; Valerio Angelisti's "Sepultura," which offers a neo-Dantean Infernoscape; and W.J. Maryson's "Verstummte Musik," a Dutch near-future Orwellian nightmare. A French twist on human-machine interface lifts Jean-Claude Dunyach's "Separations" into a meditation on the nature of artistic creativity, while Elena Arsenieva's "A Birch Tree, a White Fox" exquisitely illustrates the quintessential Russian soul. These "disciplined speculations" by European writers and their painstaking translators not only excite the mind, they move the heart. (June)

Publisher's Weekly 12/3/2007

Ο Πλανήτης Ανέκδοτο

Στον πλανήτη H1PP22 που γαιοποιήθηκε πάρα πολύ νωρίς, από την Πρώτη κιόλας Εποχή του Αποικισμού, είναι ταμπού να μιλάς για χρήματα. Είναι ακόμα μεγαλύτερο ταμπού να τα χρησιμοποιείς φανερά ή να τα επιδεικνύεις. Το άγγιγμα των χρημάτων συνοδεύεται πάντοτε από μια ολόκληρη τελετουργία καθαρμού - που εφαρμόζεται καθολικά και αν απαιτηθεί καταναγκαστικά - τόσο πολύπλοκη, μυστηριώδη και χρονοβόρα που κατέστρεψε κυριολεκτικά κάθε προσπάθεια για την τουριστική ανάπτυξη του πλανήτη, που κατά τα άλλα βρίθει από φυσικές καλλονές. Γιατί οι ξένοι περνούσαν τόσο άθλια με τους αλλεπάλληλους αναγκαστικούς καθαρμούς που τελικά οι διακοπές στον H1PP22 κατέληξαν να είναι το Μεγάλο Διαγαλαξιακό Ανέκδοτο.

Κανένας από τους μελετητές, τόσο σε πλανητικό όσο και σε διαπλανητικό επίπεδο δεν έχει καταφέρει να αναλύσει επαρκώς, να εξηγήσει ή ακόμα και να ανιχνεύσει τις ρίζες αυτού του εντελώς παράλογου οικονομικού συστήματος.

Οι κάτοικοί του πάντως φαίνεται πως τα καταφέρνουν μια χαρά μ' αυτό. Χρησιμοποιούν τα χρήματά τους μόνον όταν και οι δύο συναλλασσόμενες πλευρές επιθυμούν για κάποιον λόγο να περάσουν την διαδικασία καθαρμού. Όλον τον υπόλοιπο καιρό ανταλλάσουν μεταξύ τους αγαθά και υπηρεσίες με εξαιρετική εφευρετικότητα και σε κάθε δυνατό συνδυασμό.

Σαν αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, στον H1PP22, υπάρχουν χρήματα για όλους.

Κυριακή Ωρο-Λογία

Η Κυριακή είναι αναμφισβήτητα η ωραιότερη μέρα της εβδομάδας.

Το πρωινό της είναι αφιερωμένο στον εκκλησιασμό Ευλόγησον Δέσποτα (για τους πιστούς) και την μάχη με την εφημερίδα Τι να διαβάσω, Τι να πετάξω, Τι είναι πάλι αυτό το καινούριο ένθετο, Τι γελοίο VCD βάλανε, Που να βάλω την τσόντα να μην την βρει το παιδί (για τους όχι και τόσο πιστούς).

Μετά ακολουθεί το παραδοσιακό Κυριακάτικο Τραπέζι της Αγίας Ελληνικής Οικογένειας. Είναι ακόμα καλύτερο με καλεσμένους Θα υπογράψεις ρε να πουλήσουμε εκείνο το κολοχώραφο; Είδες την γυναίκα τού Έτσι, ένα μαλλί βαμμένο πυρόξανθο σαν της... δεν θα το πω, είναι μπροστά και τα παιδιά! (συγγενείς οι καλεσμένοι).

Το απόγευμα έχει μπάλλα. Χωρίς κουβέντα. Αμίλητοι. Ή με %&^%$&!!! (μπινελίκια)

Το βράδυ σε πιάνει μια κατάθλιψη. Την άλλη μέρα δουλειά, Καλά, ολόκληρο Σαββατοκύριακο, και δεν βρήκατε να κάνετε κάτι; (ούτε κι αυτή έκανε αλλά πρέπει να πουλήσει μούρη)

Bloggs Και Πολιτική Στις Ηνωμένες Πολιτείες

Νιου Χαμσάιρ, 27 Ιανουαρίου 2012
Του Ανταποκριτού Μας

Αίσθηση προκάλεσε σήμερα εδώ, η ανακοίνωση του Αραβικής καταγωγής Δημοκρατικού υποψηφίου, κου Ισμαήλ Αλ Σαλαάμ, ότι αποσύρει την υποψηφιότητα του από τις επικείμενες εκλογές της Γερουσίας. Η υποψηφιότητα του Ισμαήλ Αλ Σαλαάμ πήγαινε εξαιρετικά καλά, και οι δημοσκοπήσεις τού έδιναν σοβαρό προβάδισμα έναντι των συνυποψηφίων του μέχρι χθες, όταν και δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας μια συρραφή κείμενων του ιδίου που είχαν αλιευθεί από το διαδικτυακό του ημερολόγιο (blog). Αν και τα κείμενα αυτά χρονολογούνται από τις αρχές του 21ου αιώνα και ο εκπρόσωπος Τύπου της προεκλογικής του εκστρατείας επεσήμανε ότι εδώ και καιρό δεν βρίσκονται πια στο Δίκτυο και άρα εγείρεται το ερώτημα πως έφτασαν στα χέρια της εφημερίδας, υπονοώντας εμφανώς πως πρόκειται για κάποιο είδος προβοκάτσιας, η ζημιά στην εικόνα του Δημοκρατικού υποψηφίου είχε ήδη γίνει.
Ανάλογα δείγματα έχουν εμφανιστεί και σε άλλες πολιτείες της Αμερικής και έχουν οδηγήσει τον Αρχηγό του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, κο Λαστ Μπους, να δηλώσει αστειευόμενος πως "όποιος μπλογκάρει βλάπτει σοβαρά την πολιτική του καριέρα".
Από την πλευρά τους πάντως, αρκετοί ειδικοί της Επικοινωνίας υποστηρίζουν πως η επιλεκτική μεταφορά αποσπασμάτων ενός τόσο προσωπικού κειμένου δημιουργεί μια "ψευδή εικόνα" των υποψηφίων και αποπροσανατολίζει τις μάζες των ψηφοφόρων αλλά και τις ίδιες τις εκστρατείες, αφού οι υποψήφιοι είναι υποχρεωμένοι αντί να προωθούν τις θέσεις τους, να απαντούν για απόψεις και φράσεις που πιθανόν σήμερα να μην τους εκφράζουν καθόλου ή ακόμα και τότε να αποτελούσαν προϊόν εκφραστικής "απλοποίησης".
Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως οτιδήποτε "ανέβηκε" στο Διαδίκτυο από κάποιον είναι δυνατόν να βρεθεί και αποτελεί ένα, εν δυνάμει, όπλο εναντίον του.

Άσε ανοιχτή την πόρτα.

Ένας διάλογος τελειώνει.

- Κι αν δεν προλάβω θα βρεθούμε εδώ, εντάξει;

- Εντάξει..

- Να σου πω, βγαίνοντας άσε ανοιχτή την πόρτα. Ξύπνησα σήμερα κι είχα μέσα στο κεφάλι μου μια ιστορία...

- Κάτσε και γράψτη... Αλλά γιατί ν΄ αφήσω ανοιχτή την πόρτα; Παίζει κι η πόρτα στην ιστορία σου;

Γέλια.

- Όχι, αλλά καπνίζω συνέχεια και θα ντουμανιάσει το δωμάτιο...

Φεύγει. Η πόρτα μένει ανοιχτή.

Η Ομφαλοσκόπηση Μητέρα Πάσης Μαλακίας

Σ' αυτήν την τριτοκλασσάτη χώρα κοιτάμε νυχθημερόν τον αφαλό μας. Κι ευτυχώς κάθε τόσο ο κόσμος έρχεται και μας θυμίζει με χαστούκια ποια είναι πραγματικά η θέση μας.

Έχουμε καταφέρει να "σκιαμαχούμε" με τον οίκο Κρίστις, να ουρλιάζουμε "τέρμα η πλάκα με την Ελλάδα", να ασχολούμαστε με το πότε έπρεπε να κάνει το εξώδικο ο Βουλγαράκης κι αν "πούσαρε" τις τιμές στην δημοπρασία του Τέως...

Έλεος πια! Αδιαφορούμε παντελώς για το γεγονός ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν επηρεάζει αλλά ούτε καν απασχολεί το παγκόσμιο γίγνεσθαι, ακόμα κι όταν έχει την Προεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οι Δελφοί παραμένουν Ομφαλός του Κόσμου κι ο Σταυρός της Αγίας Παρασκευής το απώτατο σύνορο του Πολιτισμού. Γι αυτό στεγάσαμε εκεί την Ραδιοτηλεόραση, να μας φυλάει απ' τους βαρβάρους.

Κλείσαμε όλα τα σύνορα, αφού πρώτα καταντήσαμε ξενοφοβικοί, και αναπτύξαμε μια κοινωνία επαρχίας με τηλεοπτικές κουτσομπόλες, τηλεοπτικούς τιμητές των πάντων και τηλεοπτικά ζαρζαβατικά.

Δικαιώσαμε τα απωθημένα μας με την "Επιστροφή της Γαλανόλευκης" (που την κρεμάμε όλο και πιο ψηλά στις Εθνικές Εορτές) τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Ζαγοράκειο Γιούρο...

Και περιμένουμε με αγωνία να μας ξελασπώσουν φέτος οι "περισσότεροι τουρίστες". Ετοιμαζόμαστε... Ετοιμαζόμαστε να τους "πουλήσουμε μούρη" με τσιτάτα από βιβλία εκλαϊκευμένης Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας αγορασμένα σε "πακέτο". Και ενδόμυχα επιθυμούμε διακαώς να τους κλέψουμε στο ζύγι, να τους γδύσουμε στα ταξί, να τους πηδήξουμε τις γκόμενες, προς χάριν και δικαίωσιν του κόμπλεξ ανωτερότητας της Ελληνικής Φυλής.

Σπάμε κοντέρ κοιτάζοντας τον αφαλό μας. Ενίοτε ψαρεύουμε και κάνα μαύρο κάκαδο από μέσα και φιλοσοφούμε για την ορθότητα ή μη του καθημερινού μπάνιου.

Και εν τω μεταξύ, στον Κόσμο που υπάρχει εκεί έξω όλα αυτά δεν περνάνε.

Ο Άφορος Πλανήτης

Στον πλανήτη C1Z9N1 μέχρι πρόσφατα δεν επιβαλλόταν καμμία φορολογία στα πρόσωπα και τα αγαθά. Παρ' όλα αυτά υπήρχαν υπηρεσίες κοινής ωφελείας που λειτουργούσαν. Το σύστημα Υγείας ήταν άψογο και εντελώς δωρεάν, τα σχολεία του πλανήτη ήταν υπερχρηματοδοτούμενα και υπερεξοπλισμένα και το παράδοξο αυτό συνεχιζόταν για πάρα πολλά χρόνια.

Ο Υπουργός Οικονομικών ήταν ισόβιος και όλο το προσωπικό του υπουργείου του - τρία άτομα - επίσης. Ο ετήσιος προϋπολογισμός, στο τμήμα των Εσόδων, ήταν απόρρητος και η Βουλή αποφάσιζε μόνο για τα Έξοδα. Και πάντοτε υπήρχε ένα πλεόνασμα του προϋπολογισμού που μεταφερόταν στον επόμενο χρόνο.

Όλα άλλαξαν όταν μια από τις πιο σημαντικές πολιτικές δυνάμεις του Γαλαξία, για λόγους που σχετίζονταν με την διάσταση που είχε με τον C1Z9N1 σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, δήλωσε ρητά πως τα έσοδα του πλανήτη προέρχονταν από υπόθαλψη εγκληματιών, κέντρα εκπαίδευσης τρομοκρατών και διακίνηση ναρκωτικών και απαγορευμένων όπλων. Αν και κάτι τέτοιο ήταν φανερά αστήρικτο, αφού πουθενά δεν βρέθηκαν στον C1Z9N1 εγκληματίες, χώροι που θα μπορούσαν να εκπαιδεύονται τρομοκράτες, ούτε καμμία ένδειξη παραγωγής ή συμμετοχής σε διάθεση απαγορευμένων όπλων, ο Υπουργός Οικονομικών εκλήθη να αποκαλύψει την πηγή των εσόδων.

Ο Υπουργός μετά από πολλές πιέσεις αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως τα έσοδα ήταν πραγματικά προϊόν εγκλήματος. Όλα τα τυχερά παιχνίδια του πλανήτη, ακολουθούσαν μια τεχνογνωσία που επέτρεπε στο Υπουργείο Οικονομικών να "κλέβει" για λογαριασμό του, παρουσιάζοντας εικονικούς νικητές σε όλα τα μεγάλα ποσά των Λαχείων, αλλά και τα τεράστια τζακ-ποτ των κουλοχέρηδων. Τα τέσσερα άτομα στο Υπουργείο αρκούσαν για την δουλειά. Κι είχαν επιλεγεί μετά από σκληρά ψυχολογικά τεστ για την τιμιότητα και την εχεμύθεια τους. Και πραγματικά παρά τις εξονυχιστικές έρευνες που ακολούθησαν, κανείς τους δεν βρέθηκε να έχει στην κατοχή του, το παραμικρό περιουσιακό στοιχείο που να είχε αποκτηθεί παράνομα ή να μην καλυπτόταν από το υπεραναλυτικό "πόθεν έσχες".

Φυσικά το "κόλπο" γινόταν μόνο στα μυθικά ποσά. Όλα τα μέτρια και μικρά κέρδη κατέληγαν στους παίκτες με στόχο να τους κρατάνε μέσα στον τζόγο, να συντηρούν την ελπίδα τους για μεγάλα κέρδη.

Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά από αυτήν την αποκάλυψη, ολόκληρος ο πλανήτης δεν σταμάτησε να παίζει. Απλώς θεσμοθέτησε με δημοψήφισμα έναν και μοναδικό φόρο, τον "Φόρο Απληστίας", διατήρησε τους ίδιους ανθρώπους στο Υπουργείο Οικονομικών και συνέχισε ευτυχισμένος την τροχιά του και την συνειδητή του πλάνη για μεγάλα κέρδη...

Μέρες Γεμάτης Ατζέντας

Οι μέρες με γεμάτη ατζέντα δεν είναι σίγουρα οι καλύτερες μας.
Ξεχνάμε πράγματα, τρέχουμε από την μια δουλειά στην άλλη.
Οι μέρες με γεμάτη ατζέντα έχουν άγχος, πίεση και επιπλέον δυσκολίες απ' τις αναποδιές.

Έχουν όμως ακόμα ανακούφιση για κάτι που τελειώνει επιτυχώς.
Έχουν εικόνες που δεν θα ήμασταν εκεί για να τις δούμε.
Κι όσο κι αν ακουστεί παράξενο έχουν τροφή για σκέψη.

Γιατί το ερέθισμα που θα περάσει πια το "μπλόκο" της ατζέντας μας,
αυτό που θα ρθει ξαφνικά,
οφείλει να είναι πιο δυνατό απ΄ το συνηθισμένο.

Μόνο αδιέξοδα έχει η Δημοκρατία!

Όταν μασάς πολύ ώρα την ίδια τσίχλα, στο τέλος καταλήγεις να έχεις απλώς ένα πράμα σαν λάστιχο στο στόμα. Όταν επαναλαμβάνεις μια βλακεία και δεν είσαι καν ο πρώτος ή η πρώτη που την ξεστομίζει, στο τέλος μπορεί να καταλήξεις με υπουργείο...

Άκουσα σήμερα μέσα σ΄ ένα ταξί την αξιότιμη Υπουργό Παιδείας να επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά μια μνημειωδώς βλακώδη και εντελώς αναληθή φράση.Την περιβόητη φράση,
"Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα".

Ειλικρινά δεν θυμάμαι ποιος και πότε την πρωτοείπε. Ούτε πως με το πέρασμα του χρόνου μετατράπηκε σε μια "εύκολη λύση" για κάθε χρήση, μια κοινοτοπία του πολιτικού λόγου.

Θυμάμαι όμως καθαρά τον αγαπημένο μου Ρούσσο Κούνδουρο να πεθαίνει στα γέλια και να χλευάζει άγρια όποιον τολμούσε να την αναφέρει μπροστά του. Την εποχή εκείνη, λίγο πριν τον θάνατο του Ρούσσου, ξεκίνησε η χιονοστιβάδα αυτής της ανιστόρητης τσιτατοειδούς ανοησίας με αφορμή την περιβόητη Οικουμενική Κυβέρνηση και τις αλλεπάληλες προσφυγές στις κάλπες που κατέληξαν στην φαιδρή (Κατσικό)Κυβέρνηση.

Και τότε υπήρχε πολύ καλός λόγος που μας φύτευαν σταδιακά στο μυαλό αυτήν την ανοησία περί της μη ύπαρξης αδιεξόδων στην Δημοκρατία. Γιατί το δικό τους αδιέξοδο, το αδιέξοδο συλλήβδην του πολιτικού κόσμου να πάρει τις ευθύνες του, δημιουργώντας μια βιώσιμη κυβέρνηση έπρεπε με κάποιο τρόπο να καλυφθεί... να γυρίσει μπούμερανγκ στον λαό -που δεν έδινε τάχα τα σωστά εκλογικά αποτελέσματα για να τον κυβερνήσει κάποιος!

Όλα λέγονταν τότε για να μην αναζητηθούν ευθύνες από τους 300 εκλεγμένους που δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους, οκέι το καταλάβαμε αργότερα, σήμερα όμως ποιο λόγο έχει οποιοσδήποτε να γυρίζει και να αναμασά αυτήν την μπαγιάτικη τσίχλα;

Ας το καταλάβουμε, η Δημοκρατία είναι γεμάτη από αδιέξοδα. Μόνο αδιέξοδα έχει... Το κάθε μικρό και μεγάλο συμφέρον την αλλοιώνει, η κάθε επιπλέον αλλοίωση την βιάζει, όλοι διακορεύουμε την Δημοκρατία μας κάθε μέρα για ίδιον όφελος, αρχίζοντας από το πιο απλό και καθημερινό και φτάνοντας μέχρι το πιο υψηλό πολιτικό και θεσμικό επίπεδο.

Οποιοσδήποτε φυσικά νομιμοποιείται να εκφράζει μια ευχή. Και στην πολιτική ρητορεία αρκετά συχνά μια ευχή εκφράζεται σαν δεδομένο. Ας δεχτώ λοιπόν πως στην πραγματικότητα η Υπουργός μ' αυτό που είπε, εννοούσε:

Άμποτε η Δημοκρατία να μην είχε αδιέξοδα,
ή ακόμα και ίσως,
Ας δούμε πως θα ξεπεράσουμε τα εγγενή Δημοκρατικά αδιέξοδα.

Δεν είπε βέβαια τίποτα από τα δύο. Κι όχι μόνο γιατί δεν είναι τόσο ωραίες φράσεις με την χιλιομασημένη τσίχλα, αλλά επίσης γιατί με οποιαδήποτε απ' αυτές θα αναγνώριζε αυτόματα και την δική της ευθύνη...

Το πάτωμα και το ταβάνι

Από το πρωί τριγυρίζει στο μυαλό μου μια φράση που είμαι σίγουρος πως δεν είναι δική μου, την έχω διαβάσει κάπου. Όποιος-α μπορεί να βοηθήσει να θυμηθώ την πατρότητα ή την μητρότητα της ευπρόσδεκτος-η.

Είναι κάπως σαν "Το πάτωμα του καθενός είναι το ταβάνι κάποιου άλλου". Στην αγγλική της εκδοχή, γιατί από τα αγγλικά προέρχεται, "Someone's floor is someone else's ceiling"(με επιφύλαξη, αλλά κάπως έτσι πρέπει να είναι). Στο Google δεν την εντόπισα.

Μ΄αρέσουν αυτές οι σύντομες φράσεις που περιέχουν πολλαπλά νοήματα. Κατ΄αρχήν το προφανές: Στον κόσμο των πολυκατοικιών το πάτωμα του καθενός μας είναι πραγματικά το ταβάνι κάποιου άλλου. Και μερικές φορές είναι πολύ κακό αυτό...

Όμως στον κόσμο των κάθετων συνόρων που επιμένουμε να χτίζουμε γύρω μας το πάτωμα μας μπορεί και να είναι το ταβάνι κάποιου άλλου ή το αντίστροφο. Όσο κι αν προσπαθεί ή προσπαθούμε να μην υπάρχει τρόπος να σπάσει αυτό το όριο, να βρίσκεται συνεχώς από κάτω ή από πάνω μας. Γείτονες αλλά μόνο στην ενόχληση.

Και τέλος μία ακόμα εκδοχή έχει να κάνει με το μορφωτικό και το πολιτισμικό μας επίπεδο. Εκεί που υπάρχουν όχι μόνο καταναλωτές αλλά και δημιουργοί γαμώτο, που δεν είναι απλώς κάτω από το μέσο πάτωμα, αλλά στο υπόγειο ρε φίλε...

Ο Τέλειος Πλανήτης

Στον πλανήτη 5D5N τα προγράμματα γαιοποίησης χρειάστηκαν ελάχιστο πραγματικό χρόνο, λιγότερο από 100 πρότυπα έτη. Οι συνθήκες ήταν σχεδόν ιδανικές - βαρύτητα 0.9G, αναπνεύσιμη ατμόσφαιρα, σταθερή τροχιά περιστροφής γύρω από ένα μεσαίου μεγέθους άστρο, ωκεανός, πλήρης απουσία οποιασδήποτε μορφής ζωής - ο 5D5N έμοιαζε να έχει εξελιχθεί με τρόπο που να πληρεί όλες τις προδιαγραφές της Ηθικής, Πολιτικής και Οικονομικής Συμφωνίας Για Τον Αποικισμό, που είχε συνυπογράψει ολόκληρη η Ανθρωπότητα, ήταν στην ουσία ένας εν δυνάμει παράδεισος που περίμενε απλώς την Ζωή για να ολοκληρωθεί. Οι αυτόνομες νανομηχανές πολύ γρήγορα δημιούργησαν ένα σταθερό οικοσύστημα από ειδικά γενετικά τροποποιημένα φυτικά και ζωικά είδη που θα εξασφάλιζαν στους αποίκους από την μιά την μέγιστη αειφόρο ανάπτυξη κι από την άλλη μια εύκολη ικανοποίηση των αναγκών τους.

Όταν τέλειωσαν το έργο τους, οι νανομηχανές επέστρεψαν στον τροχιακό σταθμό, έστειλαν το απαραίτητο σήμα ολοκλήρωσης εργασιών και απενεργοποιήθηκαν αναμένοντας την μεταφορά τους σε άλλο πεδίο γαιοποίησης.

Αμέσως έγινε κατανοητό πως όλες οι πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις,όπως και οι θρησκείες, επιθυμούσαν να αποικίσουν αποκλειστικά τον 5D5N. Επίσης η δυναμική ενός τέτοιου πλανήτη ήταν τόσο μεγάλη που κανένας δεν θα μπορούσε ούτε καν να σκεφτεί να την παραχωρήσει σε κάποιον άλλο. Επακολούθησαν σοβαρές διπλωματικές συγκρούσεις, που έφτασαν ακόμα και μέχρι την επίδειξη στρατιωτικής ισχύος από κάποιες ομάδες. Και τελικά όλοι οι ενδιαφερόμενοι επιδώθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου προπαγανδιστική εκστρατεία με στόχο να αποδείξουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα πάνω στον 5D5N, προβάλλοντας σαν επιχειρήματα την εγγύτητα, την ορθή διαχείριση, ακόμα και την θεϊκή εντολή. Οι ετερόκλητοι συνασπισμοί που διαμορφώθηκαν με βάση αυτά τα αρχικά επιχειρήματα μετά από αλλεπάλληλες σύρραξεις και αποροφήσεις, εξελίχθηκαν στα 4000 χρόνια που ακολούθησαν στις Τρεις Μεγάλες Δυνάμεις της Ανθρωπότητας. Όμως όπως όλοι γνωρίζουμε από την μακρά μας Ιστορία μια τριάδα ισχυρών Δυνάμεων καταλήγει σχεδόν πάντοτε να αλληλεξουδετερώνεται.

Ακόμα και σήμερα, τέσσερις χιλιάδες και εκατό χρόνια μετά την ανακάλυψη του, ο 5D5N εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από το μεσαίου μεγέθους άστρο του, σφύζοντας πια από ζωή, ένας ολοκληρωμένος Παράδεισος που δεν γνώρισε ποτέ τον Άνθρωπο.

Επιδεινώνονται ραγδαία οι Ελληνοαμερικανικές σχέσεις;

ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ - Του ανταποκριτού μας

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του ανταποκριτού μας, παρ' όλες τις επίσημες φιλοφρονήσεις και τις εκατέρωθεν διαχύσεις, αι Ελληνοαμερικανικαί σχέσεις διέρχονται μίαν περίοδον ψυχρότητος που ηγγίζει ενίοτε, ακόμη και τα όρια της εχθρότητος.

Υψηλά ιστάμενοι ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι επισκέπτονται νυχθημερόν τους Έλληνας σπουδαστάς και επί μακρόν τους ανακρίνουν. Η Ελληνική Κοινότης των Ηνωμένων Πολιτειών τελεί- σχεδόν - υπό διωγμόν. Μερικοί, μάλλον υπό το κράτος του φόβου, μιλούν ακόμη και δια το ενδεχόμενον να διεξαχθεί υπό των μυστικών υπηρεσιών εξαφάνισις επιλεγμένων ομογενών μας εν μία νυκτί, κατά το πρότυπο των Σαουδαράβων μετά την 11ην Σεπτεμβρίου. Αναλυταί σημαινόντων δικτύων αναφέρονται πλέον ανοικτά και ανερυθρίαστα στο "πρόβλημα των Ελλήνων".

Θα ημπορούσε κάποιος, αφελώς, να υποθέσει πως όλα τούτα σχετίζονται με την εξωτερικήν πολιτικήν της κραταιάς υπερατλαντικής συμμάχου μας κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, εφόσον συνδυαστούν μετά των εν Αθήναις πρόσφατων γεγονότων. Δυστυχώς δεν πρόκειται περί αυτού...

Η εις βάθος ανάλυσις ανευρίσκει την μόνην αιτίαν της κρίσεως. Πρόκειται για την πτώσιν της ερωτικής διαθέσεως των Ελληνοαμερικανών εφήβων αμφοτέρων των φύλων, αλλά και των Ελλήνων φοιτητών και φοιτητριών εις την αλλοδαπήν. Μία πτώσις που επηρεάζει δραματικά τα δημογραφικά δεδομένα, αλλά επίσης πλήττει την Αμερικανικήν Κοινωνίαν εις τα δομικά της στοιχεία, ήτοι την απόλαυσιν και την αφθονίαν.

Αξιομνημόνευτος η δήλωσις ανεξαρτήτου ερευνητού Ελληνοϊταλικής καταγωγής. "Αν δεν αρχίσουμε να ερωτοτροπούμε ξανά οι Μεσογειακοί, η θέση μας στην Κοινωνία δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη", δήλωσε ο εξέχων Πανεπιστημιακός, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμίαν του.

Εις τον αντίποδαν, το Υπουργείον Εξωτερικών, με ειδικόν ηλεκτρονικόν πρόγραμμα εκτάκτου ανάγκης, "σπαμάρει" (και ας μου συγχωρεθεί ο όρος) την ομογένεια, προωθώντας την παροχήν χημικών τε και φυσικών διεγερτικών εις εξευτελιστικάς τιμάς, αλλά και εφοδιάζει ακατάπαυστα μέσω του ΕΟΤ τας ενώσεις των ομογενών μας με σύγχρονον πορνογραφικόν υλικόν, που εμπεριέχει παραδοσιακές ενδυμασίες - και ιδίως φουστανέλες - αναμεμιγμένες με στιγμιότυπα απο τας ηρωικάς στιγμάς της Εθνικής Ελλάδος, υλοποιώντας την προεκλογικήν εξαγγελίαν της Κυβερνήσεως για αυξηση του ειδικού βάρους του "οργάνου του τσολιά".

Ο μεγαλύτερος τρόμος των Αθηνών παραμένει εις. Η απευκταία πιθανότης, οι Υπερατλαντικοί σύμμαχοι και φίλοι μας να αποφασίσουν την διακοπήν των ενισχύσεων που λαμβάνομε ως χώρα, υπό του Σχεδίου Μάρσαλ.

Ο Πλανήτης Της Ελάχιστης Προσπάθειας

Ο Πλανήτης Μ5D9A γαιοποιήθηκε από έξυπνα αυτόνομα νανοσυστήματα μέσα σε ένα διάστημα 2000 περίπου πρότυπων ετών. Οι πρώτες προσπάθειες αποικισμού απέτυχαν κυρίως λόγω της υψηλής βαρύτητας του (2,3 G) και της συνακόλουθης δυσκολίας που απαιτούσε η παραγωγή του οποιουδήποτε έργου από τους ανθρώπους. Η χρήση εξωσκελετού από τους πρώτους αποίκους ήταν απόλυτα επιβεβλημένη, ακόμα και για βασικές κινήσεις και οι γενετικές τροποποιήσεις που δοκιμάστηκαν με στόχο την μείωση του βάρους των αποίκων δεν κατάφεραν να αποδώσουν τις απαιτούμενες λύσεις, αφού συνάντησαν ανυπέρβλητα λειτουργικά προβλήματα φυσιολογίας.
Ο πλανήτης κατάφερε τελικά να συντηρήσει και να δημιουργήσει μια κοινωνία στηριγμένη στην αρχή της Ελάχιστης Προσπάθειας. Μάλιστα μελέτησε και δημιούργησε μια ολόκληρη νέα Τεχνογνωσία που επιτυχημένα διέδωσε επ΄ αμοιβή προς το υπόλοιπο Σύμπαν, κι έγινε μ΄ αυτόν τον τρόπο μια από τις πιο σημαντικές οικονομικά - αλλά και πολιτικά - αποικίες.
Το δόγμα της Ελάχιστης Προσπάθειας συνίσταται στην αφαίρεση από οποιαδήποτε διαδικασία όλων των μη απολύτως απαραίτητων κινήσεων για την επίτευξη του στόχου. Μέχρι να τελειοποιηθεί, οδήγησε φυσικά σε τραγικά λάθη των πειραμάτων, που όμως με την σειρά τους έδωσαν νέα πνοή στην κωμωδιογραφία και το λαϊκό χιούμορ της διαπλανητικής ανθρωπότητας.
Ο πλανήτης Μ5D9A είναι σήμερα επιτυχημένος. Οι τεχνικοί του ανήκουν στην ελίτ του γαλαξία και το εμπορικό του ισοζύγιο είναι πλεονασματικό. Το μόνο που είναι υποχρεωμένος να εισάγει σε αρκετά σημαντικές ποσότητες, γιατί δεν έχει κανέναν τρόπο παραγωγής του, είναι το αγαθό της φιλοσοφικής σκέψης.

Απάντηση του Στάθη Σ.

Από τον Στάθη Σ. έλαβα χθες το παρακάτω mail:

Αγαπητέ κύριε Κούστα, εν πρώτοις σας ευχαριστώ που με ενημερώσατε για την αναφορά σας στον "ναυτίλο" στο blog που επιμελείσθε.
Κατά δεύτερον θα ήθελα να σας πω ότι η όλη σας κριτική εδράζεται σε μία παρεξήγηση. Το κείμενο του "ναυτίλου" περί το "αν" αναφέρεται στην πολιτική και ιστορική του χρήση, καθόλου στη λογοτεχνική. Αν ξαναδιαβάσετε το κείμενό μου θα το διαπιστώσετε, είναι παραπάνω από ευκρινές, και οφείλετε όταν διαβάζετε, να διαβάζετε προσεκτικά κι όταν δημοσιολογείτε να δημοσιολογείτε προσεκτικότερα.
Κατά τ΄άλλα τυγχάνω κι εγώ λάτρης της επιστημονικής φαντασίας, μάλιστα εξ' απαλών ονύχων κι απ΄τα πρώτα μου διαβάσματα (πράγμα το οποίον αποτυπώνεται συχνά στον ναυτίλο, είτε με ευθείες αναφορές, είτε με αλληγορίες). Το ίδιο λάτρης είμαι και της ιστορικής λογοτεχνίας (όσον και της ίδιας της Ιστορίας). Το μεν "αν" λοιπόν στην ιστορική λογοτεχνία (όπως στην ηθική ή τη φιλοσοφία) είναι ένας δημιουργικός καταλύτης τόσον, όσον το "αν" στην ιστορική επιστήμη είναι απλώς προνόμιο των ηλιθίων (ή των πολύ πιο πονηρών, αναθεωρητών της ιστορίας).
Τέλος, κύριε Κούστα, τον Δημήτρη Φύσσα τον γνωρίζω προσωπικά, τον εκτιμώ ιδιαίτερα, σέβομαι τη σκέψη του. Αν ήθελα να κάμω κριτική στο βιβλίο του, θα το έκανα με το όνομα του βιβλίου και το όνομα του Δημήτρη. Απορώ με την ευκολία σας να με συνδέετε (εμένα ή τον οποιονδήποτε) με κάτι που υποθέσατε, χωρίς να με ρωτήσετε. Αυτό συνιστά δίκη προθέσεων και δεν σας τιμά.
Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, είναι δικαίωμά σας να ερμηνεύετε όπως θέλετε όποιο κείμενο θέλετε - δεν κάνουμε δα "σκίτσα για τον Μωάμεθ" οι γράφοντες. Ήταν όμως υποχρέωσή μου να διευκρινήσω, καθ'α με αφορούν, όσα μπόρεσα. Τα οποία ελπίζω ότι θα θέσετε υπ' όψιν των αναγνωστών σας όσον και του φίλου σας, του κ.Δημήτρη Αρβανίτη
Με κάθε τιμή
Στάθης Σ. (Στάθης Δ. Σταυρόπουλος)

Υ.Γ. Επειδή είμαι ηλεκτρονικώς αναλφάβητος και δεν δύναμαι να πληκτρολογήσω ο ίδιος, το κείμενο αυτό το έχετε λάβει με τη βοήθεια του εκλεκτού συναδέλφου μου κ.Δημήτρη Κανελλόπουλου που έχει την καλοσύνη να με ξελασπώνει - κι εδώ, νομίζω, η λέξη ταιριάζει γάντι...

Μια ανοιχτή απάντηση στον Στάθη Σ.

Αγαπητέ κύριε Στάθη Σ.

Διάβασα τον Ναυτίλο της 15ης Ιανουαρίου 2007 - και τον παραθέτω ολόκληρο στην ηλεκτρονική του μορφή. Ευχαριστώ τον Δημήτρη Αρβανίτη που τον σχολίασε πρώτος στο Sukumus Fabulus Est. Επειδή δεν συνηθίζω να βρίζω σε ξένα blog - γι' αυτό άλλωστε έχω το δικό μου - άφησα εκεί μόνο ένα comment και αποφάσισα να σας απευθύνω αυτήν εδώ την ανοιχτή επιστολή.

Γράφετε, '' Ένα απο τα κλισέ που έχει αρχίσει να φοριέται πολύ τον τελευταίο καιρό είναι το αν (...) στην Ιστορία".

Προφανώς αγνοείτε πως σχεδόν εδώ και έναν αιώνα, το Αν στην Ιστορία δεν δημιουργεί Αν-Ιστορίες (δηλαδή θεολογικής υφής ιστορίες που στερούνται Ιστορικότητας), αλλά έναν ολόκληρο κλάδο ενός λογοτεχνικού είδους που έχει μάλιστα και ονοματεπώνυμο. Το όνομα του είναι "Εναλλακτική Ιστορία" και το επώνυμό του "Επιστημονική Φαντασία". Άρα μάλλον δεν πρόκειται για κλισέ, ούτε φοριέται ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό... Βιβλία Εναλλακτικής Ιστορίας όπως για παράδειγμα το The Man in the High Castle του Ph.K.Dick ή το Iron Dream του Norman Spinrad έχουν αξιολογηθεί και τοποθετηθεί αρκετά ψηλά στην Ιστορία της Λογοτεχνίας του 20ου αιώνα.

Το υπόλοιπο κείμενο σας φωτογραφίζει - αλλά δεν αναφέρει - το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα "Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος" ένα βιβλίο που έχω διαβάσει και αγαπήσει λόγω ακριβώς του αριστερού μου παρόντος - και όχι παρελθόντος. Έαν δεν το έχετε διαβάσει, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Εάν το έχετε όμως διαβάσει και το ερμηνεύσατε έτσι, αρχίζω πραγματικά να αμφιβάλλω για την διανοητική σας ικανότητα. Και φοβάμαι πως αυτό δεν σας αξίζει, αφού οι υπόλοιποι Ναυτίλοι που έχω διαβάσει δεν συνηγορούν υπέρ μιας μειωμένης ευφυίας από την πλευρά σας.

Το ουσιαστικό θέμα είναι δυστυχώς για σας, θέμα ελευθερίας του γράφοντος. Ακόμη κι αν ένα βιβλίο επεξεργάζεται μια αντιδραστική κατά την γνώμη σας θέση - πράγμα που το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα δεν κάνει παρά μόνο αν το παρερμηνεύσει κανείς κακόπιστα ή όπως λέγαμε παλιότερα "κνίτικα"- έχει αναφαίρετο δικαίωμα ο συγγραφέας του να την εκφράσει. Και κανένα ελαφρά ειρωνικό, αλλά δυστυχώς καθόλου ουσιαστικό, αρθρογράφημα δεν θα μηδενίσει - ευτυχώς - την καλλιτεχνική, λογοτεχνική και ουσιαστική του αξία, ούτε θα μειώσει την προσπάθεια που απαιτήθηκε για την παραγωγή του.

Έχω αποφασίσει εδώ και αρκετό καιρό, να υπερασπίζομαι δημόσια αυτά που αγαπώ, και η Επιστημονική Φαντασία ανήκει στον "προσωπικό μου χώρο", τον χώρο που δεν δέχομαι να γίνονται εκπτώσεις. Για αρκετό καιρό στα media η φράση "αυτό είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας" υποδηλώνει κάτι αστήρικτο, ακραία φανταστικό και εν πολλοίς ανύπαρκτο. Αυτή η φράση έχει γίνει τσίχλα στα στόματα δημοσιογράφων, έχει φτάσει μέχρι τα χείλη κυβερνητικών εκπροσώπων και υπουργών! Και έχει καταλήξει να δυσφημεί ουσιαστικά ένα ολόκληρο λογοτεχνικό είδος στην μεγάλη πλειοψηφία του τηλεοπτικού κοινού, να το παρουσιάζει - χωρίς κανένα αντίλογο - σαν κάτι που δεν είναι. Και οποιοσδήποτε κριτικός Λογοτεχνίας ή αναγνώστης ΕΦ μπορεί άνετα να επιχειρηματολογήσει σοβαρά επ' αυτής της σύγχυσης.

Ελάχιστα βιβλία στερούνται αμετροέπειας, αμορφωσιάς και σοβαροφάνειας όσο η "Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος". Και φυσικά η χρήσιμη ηλιθιότητα στην υπηρεσία των δυνατών θα μπορούσε σίγουρα να βρει καλύτερο στόχο.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και εύχομαι ειλικρινά να τα πάτε καλύτερα στο μέλλον...

Παναγιώτης Κούστας
αναγνώστης και συγγραφέας ΕΦ

Ίχνη

Τα ίχνη δεν είναι απλώς πληροφορίες.

Ένα αχνάρι στην υγρή άμμο μιας ακρογιαλιάς μπορεί να μεταφέρει σωρεία πληροφοριών για το ύψος, το βάρος, το σχήμα και το είδος του πλάσματος που το άφησε, αλλά πάνω απ' όλα αποδεικνύει πως κάτι ζωντανό πέρασε απο κει. Ακόμα κι αν το κύμα περάσει από πάνω του κι αυτό το ίχνος σβήσει, το πέρασμα δεν αναιρείται.

Το ιδρωμένο πουκάμισο ενός δραπέτη και το άπλυτο μπλουζάκι μιας εξαφανισμένης έφηβης είναι ζωτικής - αλλά διαμετρικά αντίθετης για τον καθένα - σημασίας. Και στις δυο περιπτώσεις όμως βάζει στο κατόπι τους τα σκυλιά...

Πάντοτε ιχνηλατούσαμε τον κόσμο. Τον αντιλαμβανόμαστε ιχνηλατώντας. Κι αν κάποιοι απο μας έχουμε πια απωλέσει την ικανότητα να διαβάζουμε τα φυσικά ίχνη, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα ηλεκτρονικά...

Ότι Κι Αν Λέμε, Είναι Μόνο Μία!

Ο Γιώργος, ο καλύτερος ελεύθερος σκοπευτής της Αντιτρομοκρατικής, είχε το μάτι του στην διόπτρα εκείνο το άγριο χάραμα ξαπλωμένος πάνω στην ταράτσα της πολυκατοικίας ελέγχοντας ευσυνείδητα τον τομέα που του είχε αναθέσει η Πολιτεία να φυλάει. Δεν ήταν κανένας λουφαδόρος, δεν ήταν σαν τους άλλους... Είχε πάντα το όπλο του γεμισμένο και ασφαλισμένο και περνούσε ολόκληρη την βάρδιά του πρυμνηδόν με το μάτι στην διόπτρα νυκτός. Είχε συναίσθηση της ευθύνης του. Κι ήταν μεγάλη αυτή η ευθύνη. Δεν ήταν μόνο η αποτροπή του τρομοκράτη κι η πιθανότητα να χρειαστεί να αφαιρέσει μια ζωή από τόσο μακριά κι έπειτα από ψυχρή ανάλυση μερικών μόνο δευτερολέπτων, όλα αυτά ήταν μέρος της εκπαίδευσής του και για τον ίδιο ηθικά δικαιωμένα. Αυτό που κυριολεκτικά του έκοβε τα γόνατα, ήταν η πιθανότητα να παρερμηνεύσει κάποια κίνηση αθώου, όπως παραλίγο να συμβεί πριν από μερικές νύχτες, όταν ένας υδραυλικός - όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων από την ομάδα των συναδέλφων που τον ακινητοποίησε - κουβαλούσε μέσα στο σκοτάδι έναν κομμάτι από σωλήνα pvc που έμοιαζε με εκτοξευτήρα. Ο Γιώργος είχε απασφαλίσει τότε το όπλο του, είχε ειδοποιήσει τον προϊστάμενο αξιωματικό, είχε πάρει έγκριση κι ήταν έτοιμος να ρίξει. Το μόνο που έσωσε τον τυχερό υδραυλικό, που ποτέ δεν έμαθε πόσο κοντά έφτασε στον θάνατο, είναι ότι η τρύπα της σωλήνας δεν ήρθε ούτε για μια στιγμή σε ευθεία με τον στόχο, τον καλύτερα φυλασσόμενο στόχο της χώρας. Κι ήταν το ίδιο που γλύτωσε τον Γιώργο από έναν αναίτιο φόνο στην συνείδηση του και τους μπελάδες των ΕΔΕ της υπηρεσίας και τον σάλο των Καναλιών στην καθημερινότητά του.
Πλησίαζε η ώρα για την αλλαγή της βάρδιας. Ο Γιώργος δεν χαλάρωνε ούτε αυτά τα κρίσιμα λεπτά. Ήξερε πως η εγρήγορση του φρουρού πρέπει να είναι διπλάσια απ΄αυτήν του δράστη. Ο δράστης αιφνιδιάζει, ο φρουρός φυλάει. Περνάει ατέλειωτες ώρες αναμονής, οι πιθανότητες είναι εναντίον του. Ο δράστης διαλέγει το πως, το πότε και το που και προετοιμάζεται καιρό γι' αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, ο φρουρός περιμένει κάθε βράδυ αμέτρητα δευτερόλεπτα που σχηματίζουν ατέλειωτες ώρες... Κι όσο πληθαίνουν τα βράδυα που περνούν χωρίς συμβάντα, χάνει όλο και περισσότερο την εγρήγορσή του, γίνεται αισιόδοξος, αρχίζει να ελπίζει πως κι αυτή την νύχτα τίποτα δεν θα συμβεί. Και τότε, πάντα, λες και υπάρχει μια απίστευτη τραγική ειρωνία που καθορίζει τα γεγονότα, συμβαίνει το κακό.
Ο Γιώργος είχε βρει έναν τρόπο να κρατάει την εγρήγορσή του και ταυτόχρονα να μην διαλύει το μυαλό του από την αγωνία της απέραντης αναμονής. Έφτιαχνε ιστορίες μέσα στο μυαλό του, με ήρωες τους περαστικούς που παρακολουθούσε μέσα από την διόπτρα. Ξεκίνησε ανακεφαλαιώνοντας τα εκπαιδευτικά σενάρια που του είχαν δωθεί για αναγνώριση πιθανών τρομοκρατών από την κινησιολογία τους στην σχολή ελεύθερων σκοπευτών του εξωτερικού που είχε φοιτήσει με έξοδα του Δημοσίου. Πολύ σύντομα όμως εγκατέλειψε αυτήν την παράνοια της στοχοποίησης κι άρχισε πραγματικά να εμβαθύνει στην ανάλυση κινήσεων. Κι όσο εξοικοιωνόταν με την θέση του, εδώ στην ίδια ταράτσα της ίδιας πολυκατοικίας κάθε βράδυ, είχε μάθει να αναγνωρίζει πολλά πράγματα. Τους κατοίκους της περιοχής, τους βραδινούς θαμώνες της υπαίθριας καντίνας, τα περιστασιακά ντηλ ναρκωτικών που συνέβαιναν, σπάνια είναι η αλήθεια, εδώ... Είχε καταγράψει με τα μάτια του, καταχωρήσει στο μυαλό του και επιβεβαιώσει από την σχετική βιβλιογραφία μια ολόκληρη σειρά από μικρές κινήσεις των ανθρώπων και την σημασία τους. Είχε προβλέψει ότι η ξανθιά του τρίτου στην απέναντι πολυκατοικία θα απατούσε σύντομα τον αιώνια απόντα σύζυγό της, με τον συνάδελφο της από την δουλειά που την έφερνε με το αυτοκίνητο τα βράδυα. Είχε αναγνωρίσει στον έκτο όροφο μιας άλλης πολυκατοικίας ότι το επάγγελμα του κατοίκου ήταν συγγραφέας κι όχι δημοσιογράφος όπως είχε στην αρχή νομίσει. Είχε παρακολουθήσει την εβδομαδιαία συνάντηση των Φιλιπινέζων υπηρετριών στο ημιυπόγειο και το στρίμωγμα που έκαναν για να χωρέσουν μέσα στην μοναδική μέρα του ρεπό τους όλην την κοινωνική και ερωτική τους ζωή και να αντέξουν ακόμα μια βδομάδα εργασίας. Κι άλλα, πολλά...
Ήταν σχεδόν έξι το πρωί, όταν χτύπησε το κινητό του. Στην αναγνώριση κλήσης είδε πως ήταν η μάνα του. Ανησύχησε... της είχε πει να μην τον παίρνει ποτέ στην δουλειά. Είχε όμως κάτι αρρυθμίες τώρα τελευταία... Πήρε το δάχτυλό του από την ασφάλεια του όπλου, αλλά όχι το βλέμμα του από την διόπτρα κι άνοιξε το κινητό στην ανοιχτή ακρόαση.
Είσαι καλά; την ρώτησε.
Ναι καλά, δηλαδή τι καλά, ξέρεις τώρα, πονάω λίγο στην μέση... άλλο πράγμα σε θέλω... λοιπόν που λες, ξέρω που είπες να μην σε παίρνω εκεί...
Μαμά, θα σε πάρω εγώ, σε λίγο τελειώνω, έρχεται ο άλλος. Αν είσαι καλά, θα σε πάρω εγώ σε λίγο, σε πέντε λεπτά...
Ναι, ναι, μόνο ένα πραματάκι θα σου πω... Σε πήρα γιατί θέλω να φέρεις ένα γάλα και μια φραντζόλα ψωμί, όπως θα έρχεσαι σπίτι για να μην βγαίνω, πονάει η μέση μου... αλλά όχι αυτό το λευκό, το πολυτελείας που παίρνεις συνήθως... Να φέρεις εκείνο το πολύσπορο που το βγάζουνε σε καρβελάκι...
Ο Γιώργος ένοιωσε να του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Πήρε το βλέμμα του από την διόπτρα, άρπαξε το κινητό κι άρχισε να φωνάζει στην μάνα του.

Και τότε, λες και υπάρχει μια απίστευτη τραγική ειρωνεία που καθορίζει τα γεγονότα, άκουσε πρώτα το σφύριγμα και αμέσως μετά την έκρηξη που ξύπνησε την ξανθιά του τρίτου στην αγκαλιά του εραστή της, σήκωσε τον συγγραφέα του έκτου από τον υπολογιστή του και τον έφερε στο μπαλκόνι, διέλυσε το πλήθος των ξενυχτισμένων της καντίνας κι έβγαλε στο δρόμο πανικοβλητες τις Φιλιπινέζες...

Διαφθύρια 2007

Τα Διαθύρια ή λαϊστί Διαφθύρια (όπου τα πλάγια γράμματα προφέρονται χωρίς διαχωρισμό) είναι ένα αρχαιότατο έθιμο που επιζεί κραταιό ως τις μέρες μας. Τα Ετήσια Διαθύρια αρχίζουν την πρώτη μέρα του κάθε χρόνου και τελειώνουν την τελευταία του. Οι ρίζες των Διαφθυριών χάνονται στα βάθη της Ιστορίας. Ιδιαίτερη έξαρση παρουσίασαν στον γεωγραφικό μας χώρο σε διάφορες ιστορικές περιόδους και άλλοτε ατόνησαν παροδικά, αλλά ποτέ δεν εγκαταλείφθησαν τελείως. Τα Διαθύρια σύμφωνα με την επικρατούσα απόψη των καθηγητών λαογραφίας ανήκουν στις λαϊκές θρησκείες και πιθανότατα οι ρίζες τους να βρίσκονται ακόμα και στην παλαιολιθική εποχή, να συνδέονται δηλαδή με την εθιμική προσφορά τροφής στον φύλακα της είσοδου της σπηλιάς από τους περιπλανώμενους κυνηγούς που ήθελαν να εισέλθουν. Μια μορφή προσφοράς που εξασφάλιζε την ευμένεια της μικρής συνήθως φυλετικής ομάδας που νεμόταν την σπηλιά.

Όπως προκύπτει και από την ανάλυση της λέξεως τα Διαθύρια προέρχονται από την πρόθεση διά και το ουσιαστικό θύρα, και η ίδια η ανάλυση αυτή παραπέμπει άμεσα στην διάσχιση μιας θύρας και υποστηρίζει την άποψη των ερευνητών της λαογραφίας. Σύμφωνα με τους γλωσσολόγους η προσθήκη του γράμματος Φι στην αρχική λέξη με το πέρασμα του χρόνου έγινε για λόγους ευφωνίας, όταν οι άνθρωποι άρχισαν να προφέρουν ενωμένα σχεδόν τα φωνήεντα της λέξης.

Τα Διαφθύρια δεν χρειάζονται κάποιον ειδικό τόπο λατρείας. Μπορούν να εξασκηθούν παντού όπου υπάρχει μια υπαρκτή η συμβολική θύρα που πρέπει να ανοίξει για να μπορέσει ο άνθρωπος να συνεχίσει το ταξίδι του στην ζωή.

Μια μορφή Διαθυρίων ήταν στο παρελθόν το φιλοδώρημα που εδίδετο στους οδηγούς των ανελκυστήρων, σήμερα η τεχνολογία το έχει δυστυχώς εξαλείψει.

Τα Διαφθύρια ανθούν παντού και εξασκούνται με ζήλο και σε πάμπολλες παραλλαγές, αν και οι ειδικοί δεν συμφωνούν ως προς το αν οι εξασκώντες την λατρεία τους έχουν συνείδηση της αρχαϊκής αυτής τελετουργίας ή αν έχει πια απομείνει ένα κενό νοήματος σχήμα. Σ' αυτό που συμφωνούν όλοι όμως είναι πως τα Διαθύρια πρέπει να μελετηθούν επισταμένα, να κατηγοριοποιηθούν και αν υπάρξει ανάγκη, ακόμη και να προστατευθούν προς όφελος της ανθρωπότητος.

Τα Διαφθύρια δεν ασκούνται πια τόσο όσο στο παρελθόν στον Υπαρκτό - αν εξαιρέσει κανείς τα Διόδια που είναι μια μορφή επιβεβλημμένων και θεσμοθετημένων Διαθυρίων και γι αυτό δεν θα απασχολήσουν την παρούσα περίληψη - αλλά στον Συμβολικό κόσμο. Κάθε άνθρωπος πριν πάρει μια οικοδομική άδεια, που θα αλλάξει την ζωή του, νοιώθει πως πρέπει να καταβάλλει στον φύλακά της μια Διαθυριακή εξευμενιστική προσφορά. Τό αυτό ισχύει και για τις μεγάλες θύρες των νοσηλευτικών Ιδρυμάτων. Και εκεί συναντάται συχνά η εξάσκηση των Διαφθυριών.

Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό να διευκρινήσουμε εδώ, μια πολύ συνηθισμένη παρεξήγηση. Σύμφωνα με το τελευταίο συνέδριο της Γλωσσολογικής εταιρείας η άποψη που εκφράζεται από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, αλλά από κανέναν σοβαρό επιστήμονα, πως τα Διαφθύρια δεν προέρχονται από τις λέξεις που προαναφέρθηκαν αλλά από την επίσης σύνθετη λέξη Διαφθορά κρίνεται ως αστήρικτη και εντελώς λανθασμένη. Καλείται δε το κοινό να πάψει να την διαδίδει και να την απορρίψει συλλήβδην ως παρα-επιστημονική.

Συνειδητή Αναπαραγωγή

Το Κακό αναπαράγεται αυτόματα. Το Καλό χρειάζεται συνειδητή αναπαραγωγή και σκέψη. Ένα απλό παράδειγμα από την καθημερινότητα μπορεί να εξηγήσει την παραπάνω - ακραία μανιχαϊστική σε πρώτη ανάγνωση - φράση.

Ο κύκλος της γκρίνιας είναι από τους μεγαλύτερους κινδύνους των ανθρωπίνων σχέσεων. Όπως όλοι γνωρίζουμε, ένας και μόνο γκρινιάρης αρκεί για να διαλυθεί το κλίμα, όχι μόνο σε μια διαπροσωπική σχέση, αλλά ακόμα και σε μια συλλογική προσπάθεια ή μια ευρύτερη, αρκετά μεγάλη, ομάδα. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως ο φορέας της γκρίνιας δεν ενστερνίζεται τον στόχο που έχει τεθεί ή δεν προσπαθεί για την επίτευξη του. Δεν είναι αναγκαία λουφαδόρος ή πεσιμιστής. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, το ίδιο πρόσωπο, όταν τα πράγματα φτάσουν σε οριακό σημείο, μπορεί να αναδείξει μια εκπληκτική συμπεριφορά, απρόσμενα καλή σε σχέση με την αναμενόμενη.
Η δυναμική της γκρίνιας είναι μεγαλύτερη από την αυθόρμητη αντίσταση που προβάλλεται σ' αυτήν. Κατ΄αρχήν, γιατί σε πρώτο επίπεδο εκμεταλλεύεται την κοινή σε όλους τους ανθρώπους - και αυξανόμενη στο πέρασμα της Ιστορίας - δυσαρέσκεια που ενυπάρχει μέσα στον κάθε άνθρωπο και την τροφοδοτεί. Και σε δεύτερο επίπεδο, γιατί πρόκειται για μια ύπουλα κλιμακούμενη διαδικασία. Έχουμε συνηθίσει να απαντάμε στις πληροφορίες που λαμβάνουμε από το περιβάλλον μας - κυρίως σε ζητήματα καθημερινότητας που θεωρούμε ασήμαντα ή σχέσεις που σε ένα βαθμό έχουν ήδη διαμορφωθεί - αυτόματα μέχρι κάποιο βαθμό, χωρίς να εξετάζουμε βήμα προς βήμα τον συλλογισμό που παράγουμε κατά την ανταλλαγή των φράσεων. Λειτουργώντας μ' αυτόν τον τρόπο, τείνουμε να συμφωνήσουμε με τον συνομιλητή μας για να αποφύγουμε την ρήξη και να μην διαταράξουμε τον αυτοματισμό της επικοινωνίας. Χρειάζεται ένα πολύ ισχυρό αρνητικό ερέθισμα, κάτι στο οποίο να διαφωνούμε κάθετα, για να εξετάσουμε όλον τον συλλογισμό. Και τότε μπορούμε να διακρίνουμε, πολύ αργά συνήθως, τα λογικά χάσματα και τον συνολικό "χρωματισμό" μιας συζήτησης. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο σ΄αυτήν την εκ των υστέρων εξέταση της συνδιαλλαγής είναι πως ο γκρινιάρης δεν αντιφάσκει ποτέ, σε αντίθεση με τον αυτομάτως απαντώντα, που είναι υποχρεωμένος είτε να υποκύψει σ΄αυτήν την σταδιακή κλιμάκωση και να καταστεί φορέας της γκρίνιας, έστω και παροδικά, είτε να κάνει μια τομή σε κάποιο σημείο της κουβέντας και να επανατοποθετηθεί συνολικά, ανασκευάζοντας και αναιρώντας τα ίδια του τα λόγια.

Στο οικονομικό επίπεδο, την ίδια ακριβώς ύπουλη κλιμακούμενη μεθοδολογία επιχειρημάτων, λογικών αλμάτων και ιδιαίτερων "χρωματισμών" ακολουθεί η Διαφήμιση.

Και στο πολιτικό επίπεδο, ο Φασισμός...

Στις Τρεις Η Μία Δώρο

Ναι, ναι, τότε πρωτάρχισε όσο μπορώ να θυμηθώ, λίγο πριν ή λίγο μετά τα παιδιά με τα γιαπωνέζικα παπάκια που ερχόντανε στο σπίτι με τα πλακέ κουτιά τρία-τρία κι είχανε μέσα... Τι είχανε; Αυτό που είναι ζύμη από κάτω και σάλτσα ανάμεσα και πάνω τυριά και σαλάμια και το βάζεις στο φούρνο και λιώνουνε όλα; Ξέρεις μωρέ... Α μπράβο, τις πίτσες! Συμπάθα με, έχω αυτόν τον Αλχάιμερ... εδώ ήτανε, κάπου πήγε τώρα... έρχεται και φεύγει... όταν είναι εδώ καθόμαστε μαζί και θυμόμαστε όλα τα σημαντικά, το μπλε φουστάνι της μαμάς μου με τον κεντητό άσπρο γιακά που μύριζε μοσχοσάπουνο την Κυριακή το πρωί που πηγαίναμε, μικρό χεράκι εγώ, μεγάλο εκείνη, στην... Πού πηγαίναμε; Στην... Εκεί που χτυπάει η καμπάνα κι έχει παπάδες και κόσμο και κεριά; Όχι, στην εκκλησία, εκκλησίες είναι όλες, την δικιά μας κάπως την λέγανε... Ευαγγέ... Βαγγελιώ... όχι, όχι! Δεν το θυμάμαι, ανώφελο να το ζορίζω... όταν φεύγει ο Αλχάιμερ που λες τα παίρνει αυτά μαζί του, όλα τα σημαντικά, και μένω να σκέφτομαι βλακείες, τον τάφο του άντρα μου, το γιαούρτι που μουχλιάζει στο ψυγείο, τα παιδιά που είναι μακριά, τους κλέφτες, τις μπόμπες που ρίχνουνε παντού και τις βλέπω στην τηλεόραση... γιατί τα δείχνουνε αυτά; Ανησυχούμε...
Ναι, ναι, το θυμήθηκα τώρα! Άκου, παλιότερα, οι πιτσαρίες είχανε τραπέζια, πηγαίνανε εκεί παρέες κι οικογένειες και τρώγανε τις πίτσες και είχε και γκαρσόνια και γέλια και φωνές, κι ήτανε πιο ωραία από την ταβέρνα, πιο πολιτισμένα.
Παντού είχε πιτσαρίες κι η πιο αγαπημένη μας ήτανε μία που λεγότανε... πως λεγότανε; πως είναι μωρέ αυτό; Είναι κράτος; Όχι, πόλη...ναι πόλη ήτανε ή κάτι σαν πόλη, όχι όπως λέμε Λάρισσα, σαν Λαρισσαία... Αλλά καμία σχέση με Λάρισσα... Άλλη πόλη! Του Εξωτερικού...
δηλαδή τότε του Εξωτερικού, τώρα νομίζω μένει εκεί ο γιός με τις αγγόνες μου και την αχώνευτη την ξένη τη γυναίκα του... και δεν είναι λέει Εξωτερικό, γιατί είναι μέσα στην Ευρώπη κι η Ευρώπη είναι... τι είναι η Ευρώπη; Κοινότητα; Ένωση; Όχι... Πως το λέν αυτό που ούτε είναι ούτε δεν είναι κράτος; Ναι, αυτό... παρ' όλο που μου το πες μόλις τώρα αδυνατώ να το συγκρατήσω...

(και ο μονόλογος αυτός μπορεί να συνεχίζεται για πάντα)

Το Άρθρο 16 Και Η Αμφιδεξιότητα

Το ζήτημα της Παιδείας με ενδιαφέρει πολύ. Κατ΄αρχήν πολιτικά, θεωρώ πως η Δημόσια Παιδεία και η Δημόσια Υγεία μιας χώρας είναι μείζονος σημασίας θέματα και θα έπρεπε να είναι ψηλά στην ατζέντα του οποιουδήποτε πολίτη της. Πολύ ψηλότερα από την Δημόσια Ασφάλεια, ας πούμε, αφού η τελευταία επηρεάζεται σημαντικά από τις εκάστοτε ψυχώσεις κρατούντων, κοινού και ΜΜΕ.

Όμως το εκπαιδευτικό σύστημα και η -για πολλοστή φορά- αναθεώρηση του, με ενδιαφέρει και προσωπικά. Είμαι Αιώνιος του Πανεπιστημίου Πειραιά, στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών και φιλοδοξώ να παραμείνω Φοιτητής έως τον θάνατό μου. Και επίσης είμαι προϊόν και θύμα του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας.
Να εξηγήσω λίγο αυτό το τελευταίο. Είμαι αριστερόχειρας και την εποχή που έμαθα να γράφω το καθεστώς της εποχής δεν επέτρεπε στα Ελληνόπουλα να γράφουν μ' αυτό το χέρι. Έμαθα λοιπόν "με τις δέουσες φροντίδες" να γράφω με το δεξί. Δεν έχω παράπονο, δεν μου άφησε κάποιο κουσούρι. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται πως με ωφέλησε, κάνοντας με πιο επιδέξιο. Αμφιδέξιο, άνθρωπο με δύο δεξιά χέρια. Κι ένας φίλος ψυχίατρος κάποτε -μεταξύ αστείου και σοβαρού - υποννόησε πως το γενικότερο μπέρδεμα στην σκέψη μου, μια ανασφάλεια στην ορθή καταγραφή αριθμών κι η προσήλωση μου στην συγγραφή παράδοξων ιστοριών, μπορεί να οφείλεται εν μέρει σ' αυτήν την διαδικασία εκμάθησης της γραφής με το λάθος χέρι.

Παρακολουθώ όσο μπορώ τον διάλογο που γίνεται για την κατάργηση η μη του Άρθρου 16.
Και δεν διστάζω να καταθέσω κι εγώ την άποψή μου, ιδίως αφού αρκετοί - και ιδίως με επίσημα χείλη - το έχουν ήδη κάνει με επιχειρήματα φαιδρότερα από αυτά που προτίθεμαι να καταθέσω εγώ σ' αυτό εδώ το κείμενο.

Πρώτον, το Άρθρο 16 θα τροποποιηθεί. Όλοι το ξέρουμε αυτό και ξέρουμε και τον λόγο, ακόμα κι αν ελάχιστοι τον ψιθυρίζουν κι ακόμα λιγότεροι τον προφέρουν και κανείς δεν τον φωνάζει. Θα τροποποιηθεί γιατί δεν μπορεί ο Silent Partner (Ελλάδα) ενός Corporation (Ευρωπαϊκή Ένωση) να λειτουργεί διαφορετικά από την θέληση του Board of Directors και του CEO (εδώ ο καθένας σας μπορεί να βάλει όποιον μπαμπούλα τον φοβίζει).

Δεύτερον, το Άρθρο 16 θα τροποποιηθεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Γιατί απλώς θα χειριστούν την τροποποίηση του άνθρωποι στη Βουλή των Ελλήνων που επιθυμούν στρατιωτικά αγήματα στην νεκρώσιμη τους ακολουθία κι έκαψαν το φοιτητικό τους πάσο μόλις τελείωσαν τις σπουδές τους, από ανακούφιση. Και όλοι αυτοί δεν έχουν σχέση με το παράδοξο σε κανένα επίπεδο, ούτε καταλαβαίνουν το εκπαιδευτικό παράδοξο της χώρας. Και το χειρότερο έχουν αποδείξει πως είναι ελάχιστα επιδέξιοι. Δυστυχώς είναι μόνο Αμφιδέξιοι, έχουν όλοι μόνο δεξιά χέρια...

Η Βάσω Χρήστου και οι Λαξευτές της Παλίρροιας

Η Βάσω Χρήστου είναι μια μυστήρια περίπτωση ανθρώπου. Σε μια χώρα που ο μέσος δικηγόρος συμπεριφέρεται τουλάχιστον σαν Καθηγητής Ποινικού Δικαίου κι ο τελευταίος κομπάρσος της τηλεόρασης περιφέρεται από δω κι απο κει με ύφος, Ποιος είναι είπαμε ο Ρόμπερ Ντε Νίρο; και μια εποχή που οι περισσότεροι, ιδιωτικά και δημόσια, έχουν κάνει εικόνισμα την φράση του Μοντεχρήστου του Αρκά, Αν δεν πουλήσεις μούρη εδώ μέσα, σε έχουν όλοι χεσμένο! η Βάσω Χρήστου εξακολουθεί να κρατάει χαμηλό προφίλ. Και κατά την προσωπική μου γνώμη, υπερβολικά χαμηλό, σίγουρα χαμηλότερο από αυτό που πραγματικά της αξίζει.
Είναι δικαίωμά της, ίδιον του χαρακτήρα της και επιλογή της ίδιας. Είναι ακόμα και μια ένδειξη για το ποιόν της, ανεξάρτητα από το αν συμφωνείς ή διαφωνείς με τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα. Έτσι είναι η Βάσω, take it or leave it. Aθόρυβη, διακριτική, πρόθυμη να οργανώσει λογοτεχνικά εργαστήρια και εκδηλώσεις της Αλεφ, να εξομαλύνει διαφορές και να κρατήσει το επίπεδο σε μια κουβέντα που πάει να εκτραπεί.
Συνήθως όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δεν δημιουργούν έναν μεγάλο συγγραφέα. Κι αυτό δεν είναι απολύτως ψέμμα, ούτε μόνο δημόσιες σχέσεις και image. Η δουλειά του συγγραφέα είναι πλήρους απασχόλησης, ο συγγραφέας δουλεύει 24 ώρες το 24ώρο, 7 μέρες την βδομάδα, 365 μέρες τον χρόνο. Είναι εγκλωβισμένος μέσα στο κεφάλι του, και ποτέ δεν μπορεί να ξεφύγει από τις ιστορίες που τον στοιχειώνουν. Άρα δεν μπορεί να είναι πάντοτε καλόβολος, είναι νορμάλ να σε διαολοστείλει ανα πάσα στιγμή, χωρίς εμφανή εξωτερικό λόγο, μόνο από την πίεση που του εξασκείται από την ιστορία που μεγαλώνει σαν μωρό ή σαν καρκίνος μέσα του.

Τα πρώτα κείμενα της Βάσως που διάβασα ήταν διηγήματα επιστημονικής φαντασίας. Και επηρέασμένος από την τσίχλα που είχα στον εγκέφαλο - περί της επιθετικότητας του συγγραφέα, όπως αναλύεται στην πιο πάνω παράγραφο - προετοιμάστηκα να τα αντιμετωπίσω με επιείκια και συγκαταβατικά. Δεν χρειάστηκε. Γιατί εκεί ανακάλυψα μια Βάσω που απέχει έτη φωτός από την εικόνα της. Τα περισσότερα από αυτά τα διηγήματα είναι ενταγμένα σε μια εννιαία θεματική, που σιγά- σιγά σχηματίζει μια ολόκληρη εικόνα για τον κόσμο. Είμαι απόλυτα βέβαιος πως κάποτε θα εκδοθούν συνολικά και τότε θα μπορεί ο καθένας να σχηματίσει ανεπηρέαστα την δική του γνώμη. Η δική μου είναι πως πρόκειται για σημαντικό έργο.

Οι Λαξευτές της Παλίρροιας από την άλλη, εκδόθηκαν ήδη και θα υποστούν την κριτική που τους αξίζει από το αναγνωστικό κοινό. Εδώ εκφράζεται μια "άλλη" Βάσω. Το βιβλίο εντάσσεται καθαρά στην Fantasy λογοτεχνία. Οι Λαξευτές της Παλίρροιας έχουν όλα τα κλασσικά χαρακτηριστικά αυτού του είδους (Ήρωες, Σπαθιά, Χρήση της Μαγείας, έναν Μεσαιωνικό Απόηχο, κλπ) αλλά παράλληλα το βιβλίο εμβαθύνει τόσο πολύ στους χαρακτήρες και τον κόσμο τους που κυριολεκτικά βυθίζεσαι μέσα σ΄αυτόν.
Και φυσικά η Βάσω δεν φοβάται να κολυμπήσει στα βαθιά, εκεί όπου πνίγονται οι περισσότεροι συγγραφείς fantazy, στην ανάλυση των σχέσεων και των δυνάμεων που κυριαρχούν σ' αυτόν τον κόσμο και τον κάνουν να στέκεται γερά στα πόδια του. Κι είναι φανερό ότι η θητεία της στην επιστημονική φαντασία την στηρίζει σ' αυτήν την επιτυχημένη "άρση της δυσπιστίας του αναγνώστη" χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει σε "από μηχανής Θεούς".
Αν προσθέσει κανείς σε όλα αυτά και το γεγονός ότι εγώ προσωπικά έχω να γκρινιάξω μόνο για καμμιά πενηνταριά "αδόκιμες" λέξεις σε 571 σελίδες, νομίζω πως είναι φανερή και η λογοτεχνική αξία του βιβλίου.

Ας είναι καλοτάξιδοι οι Λαξευτές!
Και βάζω αυτήν την ευχή στο τέλος, μόνο και μόνο για να πειράξω την Βάσω, αφού γνωρίζω από τα εργαστήρια πόσο βαρετά θεωρεί δραματουργικά τα θαλασσινά ταξίδια...

We Interrupt This Blog...

Σπάω για πρώτη φορά την προσωπική μου παράδοση, που επιβάλλει να βάζω ένα κείμενο την ημέρα, λόγω της Μάχης της Μπλογκόσφαιρας που μαίνεται και αφορά το Monitor του Παναγιώτη Βρυώνη.

Δεν έχω την διάθεση ή την ικανότητα να δικάσω κανέναν. Ούτε γνωρίζω κανέναν προσωπικά. Δεν με ενδιαφέρει αν η Mirandolina αποφάσισε καλώς η κακώς να βγει από το Monitor, ούτε αν ο Vrypan χρειάζεται πέντε ή διακόσια σαράντα πέντε λεπτά για να την βγάλει.

Έχω μόνο να πω, όσο μπορώ πιο κωδικοποιημένα:

Α) Όταν φωνάζεις σε μια πλατεία δεν γίνεται να απαιτείς να κλείσει μόνο ο Ομέρ τ' αυτιά του. Κι όταν πετάς ένα μπουκάλι με γράμμα στον ωκεανό δεν έχει νόημα να ξεκινάς με την φράση "μην το ανοίξεις αν είσαι Κινέζος".

Β) Όπως σε όλα τα υπόλοιπα πράγματα στην ζωή, όλοι μας έχουμε και την blogόσφαιρα που μας αξίζει. Με ή χωρίς το Monitor...

Δεν Φταίει Μόνο η Παχυσαρκία

Κάθε οργανωμένη κοινωνία πρώτιστα εξασφαλίζει στα μέλη της την επιβίωση, αν δεν το έκανε κανείς μας δεν θα δεχόταν όχι μόνο να συνομολογήσει ή να συνυπογράψει, αλλά ούτε καν να ανεχθεί ποτέ το απαραίτητο κοινωνικό συμβόλαιο.
Όσο κι αν αυτό αμφισβητείται η συμμετοχή όλων μας στην διαμόρφωση των όρων αυτού του συμβολαίου είναι καθοριστική, η κοινωνία των ανθρώπων είναι διαδραστική, δυναμική, και ακόμα κι αν δεχτούμε - όπως είναι φανερό από την Ιστορία - ότι η ερμηνεία του κοινωνικού συμβολαίου και τα αποτελέσματα του, δύναται να νοθευθούν, να εκβιασθούν ή ακόμα και να επιβληθούν, καμιά κοινωνία δεν μπορεί ποτέ να περιορίσει σε απόλυτο βαθμό ή και να αφαιρέσει οριστικά από τους ανθρώπους την δυνατότητα της επικοινωνίας, αφού αυτό θα κατέλυε αυτόματα την ικανότητα της κοινωνίας να επιβιώσει.
Το ίδιο δίκτυο της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων που παράγει και διανέμει - αδιάφορο δίκαια ή άδικα - την τροφή, παράγει και την πνευματική τροφή μιας κοινωνίας. Το ανατρεπτικό χιούμορ ανθεί σε περιβάλλοντα υψηλής καταπίεσης, η φιλοσοφία προαπαιτεί μια σχετική ευμάρεια, η πολιτική σκέψη παράγεται από προκλήσεις, η μεταφυσική είναι αποτέλεσμα μιας προϋπάρχουσας ανάγκης χειραγώγησης, κλπ.
Στις σημερινές ανεπτυγμένες χώρες, τόσο η τροφή, όσο και η πνευματική τροφή παράγονται με τον ίδιο τρόπο. Με στόχο τον καταναλωτή. Με σχεδόν απεριόριστες επιλογές. Με δελεαστικές συσκευασίες. Σε αφθονία…
Όπως συμβαίνει και με την τροφή, το μεγαλύτερο μέρος της πνευματικής τροφής του ανεπτυγμένου κόσμου καταλήγει στα σκουπίδια αφού πρώτα παχύνει αυτάρεσκα τα μυαλά των ανθρώπων του, σαν ένα είδος – εύγεστου, εθιστικού, αλλά καθόλου θρεπτικού - mind junk food.
Κι αυτό μπορεί ίσως να εξηγήσει γιατί τα τελευταία χρόνια η καλύτερη πνευματική τροφή του πλανήτη προέρχεται από ανθρώπους που αναμφισβήτητα προτιμούν τα χαμηλά λιπαρά…

Γκαντεμιά Της Αρκούδας

Νταξ’ λέμε, παίζει πάντα κι η πιθανότητα να είμαι γκαντέμης. Τι παίζει δηλαδή; Δεν παίζει, αφού κερδίζει πάντα. Είμαι γκαντέμης. Γεννήθηκα γκαντέμης, έγινα μπάτσος γιατί ήμουνα γκαντέμης, έφτασα μέχρι εδώ, στην άκρη του Θεού, γιατί ήμουνα γκαντέμης και τώρα τρώω και την γκαντεμιά της αρκούδας…
Το σύμπαν συνωμότησε εναντίον μου. Έσκυψε ο Θεός και μου ‘ριξε ροχάλα. Πρώτη φορά είναι;

Καθόμασταν αραχτοί στον αυτοκινητόδρομο μέσα στο περιπολικό με τον καινούριο μου συνάδελφο, χτες βράδυ, πρώτη μου βάρδια στην Καντάμπρια, μια περιοχή ογδόντα τετραγωνικά χιλιόμετρα δικιά μας, με χωριουδάκια, κωμοπόλεις, δάση και βουνά. Ένα μονάχα περιπολικό βάρδια την νύχτα μπας και γίνει κάτι. Δεν ήταν γκαντεμιά που πήρα εγώ την βραδινή, καθότι ακόμα με τις κόλλες, άρτι αφιχθείς με δυσμενή από Μαδρίτη, λόγω που μια ΕΔΕ μ’ έριξε στα μαύρα κατάστιχα, χωρίς να φταίω. Η γκαντεμιά που λέγαμε…
Ήσυχα ήτανε, δεν έκανε και τον ψόφο που περίμενα να βρω στα βουνά, ο συνάδελφος ήτανε κουλαριστός, όχι μουράτος, ούτε έξυπνος μάλλον, αφού την έβγαζε ακόμα στην βραδινή μετά από τόσα χρόνια υπηρεσίας, τελοσπάντων, μπορεί και να γούσταρε την νύχτα ο άνθρωπος για τους δικούς του λόγους… ποιος είμαι εγώ για να τον κρίνω;
Είχαμε βάλει το ραδιόφωνο, καπνίζαμε το ένα πάνω στ’ άλλο και περιμέναμε να ξημερώσει.
Τρεις, τρεις και κάτι άκουσα τον ασύρματο να λέει «Προς όλες τις μονάδες.18-70 στο φαρμακείο του…» και μετά ένα όνομα, μάλλον χωριού, που δεν το ήξερα καθόλου.
«Ελήφθη», είπε ο συνάδελφος κι έβαλε μπροστά. Χωρίς σειρήνα, μην ξυπνήσει και τον κοσμάκη. Κουλαριστός, το είπαμε.
Αυτό το 18-70 δεν το είχα ξανακούσει. Εντάξει, το Προς όλες τις μονάδες το περίμενα, ακόμα κι ένα περιπολικό να έχεις έξω, όπως τώρα, προς όλες τις μονάδες λες στο ράδιο, δεν λες ρε Πάκο τραβήξου να δεις τι παίζει. Αλλά αυτό το 18-70; Το 18 το ήξερα ήτανε διάρρηξη και το 70 ήτανε η πιθανή εκτίμηση του δράστη ή των δραστών. Είχα καιρό βέβαια να μπω σε περιπολικό αλλά στην Μαδρίτη στην τελευταία αναθεώρηση του κώδικα του ασύρματου που είδα φτάναμε μέχρι το 60, τι ήτανε να δεις; ναι «παράνομοι αλλοδαποί». Το βούλωσα να μην φανώ και ηλίθιος, διότι σκέφτηκα διάρρηξη σε φαρμακείο σε ορεινό χωριό είναι ρε, ή τίποτα πρεζάκια ντόπια θα ‘ναι ή τίποτα πρεζάκια σκιέρ εδώ πάνω στα βουνά. Μπορεί να τα ‘χανε χωρίσει αλλιώς στον τοπικό κώδικα οι ιθαγενείς…
Βέβαια τα χιονοδρομικά είχανε να δούνε κόσμο τρία – τέσσερα χρόνια, όπως και χιόνι. Τον πρώτο χρόνο στρώσανε τεχνητό, αλλά στο τέλος της σεζόν μπήκανε μέσα, άσε που τσάκισε τα κόκαλά του κόσμος και κοσμάκης.
Μ’ αυτά και με τ’ άλλα, φτάσαμε στο χωριουδάκι. Ξύλινες στέγες με κεραμίδια, φώτα σβηστά στα σπίτια κι έτσι. Μια μιζέρια και μισή. Γραφική μιζέρια, αλλά μιζέρια.
Ο συνάδελφος έφτασε στην πλατεία κι είδαμε το φαρμακείο. Η πόρτα πέρα για πέρα διαλυμένη. Σαν να πέρασε μπουλντόζα. Άνοιξαμε τις πόρτες του περιπολικού και βγήκαμε. Έκανα να οπλίσω το περίστροφο, ο συνάδελφος με συγκράτησε.
«Ώπα, ήρεμα, εδώ δεν είν’ Μαδρίτη. Δεν άκουσες το 70; Κάτσε πρώτα να δούμε… Αν είμαστε τυχεροί θα έχει ήδη φύγει».
Πριν να προλάβω να ρωτήσω και να εξηγήσω ότι δεν ξέρω τι είναι το 70, ο δικός μου προχώρησε από κάλυψη σε κάλυψη προς το φαρμακείο. Αργά, προσεκτικά με το φακό σβηστό και μοναχά το μακρύ ηλεκτρικό κλομπ στο χέρι.
Και τότε έγινε της πουτάνας. Τα ράφια του φαρμακείου αρχίσανε να πέφτουνε με πάταγο και μέσα στο σκοτάδι διέκρινα μια πελώρια μαύρη φιγούρα γύρω στα τρία μέτρα να ξεμπουκάρει από την πόρτα… μουγκρίζοντας και ουρλιάζοντας σαν τέρας της κολάσεως.
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ την τύφλα μου, ούτε να καλοδώ τι ήτανε. Όπλισα το σαρανταπεντάρι κι άδειασα όλη την γεμιστήρα μου στο κολασμένο τέρας…

Γκαντεμιά. Σ’ όλη μου την ζωή με κυνηγάει η γκαντεμιά… Το 70 σήμαινε προστατευόμενο είδος. Κι η μαύρη φιγούρα ήτανε πράγματι τρία μέτρα. Μια μαύρη αρκούδα της Καντάμπρια. Ευτυχώς αρσενική, αν ήταν θηλυκή και με μωρό δεν θα με ξέπλενε ούτε ο Νιαγάρας. Που να το ξέρω;
Άκου φίλε μου! Όταν αρχίσανε λέει το δύο χιλιάδες κάτι οι αρκούδες να μην κοιμούνται το χειμώνα, λόγω της αλλαγής του κλίματος, κάποιο ινστιτούτο της περιοχής, είχε την φαεινή ιδέα να τις αντιμετωπίσει όπως και τους ανθρώπους με διαταραχές ύπνου. Και τις πλάκωσε στα χάπια. Δούλεψε μια χαρά την πρώτη χρονιά, δούλεψε και την δεύτερη, αλλά μετά οι αρκούδες γίνανε πρεζάκια. Κι η αρκούδα λέμε μυρίζει από χιλιόμετρα μακριά. Κι έτσι μπουκάρει στα φαρμακεία… Κι η υπόθεση έχει γίνει σαλάτα γιατί το ινστιτούτο τις μαζεύει και προσπαθεί να τις αποτοξινώσει, δεν ξέρω πως, με ψυχολογική υποστήριξη υποθέτω… αλλά δεν φτάνει που είναι λίγες οι αρκούδες είναι και υπερπολύτιμες, γιατί οι ελάχιστοι τουρίστες που έρχονται πια, έρχονται να δούνε τις αρκούδες το καλοκαίρι αφού δεν έχει χιόνια το χειμώνα. Κι έτσι όλος ο κόσμος δεν λέει κουβέντα και θα τους έδινε και το κρεβάτι του να κοιμηθούνε…
Κι εγώ μιλάμε έστειλα μία στην εντατική. Ολόκληρη ομάδα επιστημόνων την χειρουργούσε δεκάξι ώρες να την σώσει. Εφτά σφαίρες. Και με πακετάρουνε για ακόμα πιο δυσμενή… αφού δεν γίνεται να με αποτάξουνε γιατί θα τα πω όλα.

Νταξ’ μωρέ, παίζει η πιθανότητα να είμαι γκαντέμης. Τι παίζει δηλαδή; Δεν παίζει, αφού κερδίζει πάντα. Είμαι γκαντέμης. Γεννήθηκα γκαντέμης, έγινα μπάτσος γιατί ήμουνα γκαντέμης, έφτασα μέχρι εδώ, στην άκρη του Θεού, γιατί ήμουνα γκαντέμης… Και τι πέτυχα; Την γκαντεμιά της αρκούδας…

Τα Φώτα

Φάνη, κλείσε τα φώτα φεύγοντας... Τελείωσαν οι γιορτές!

…By Simply Doing One Great Thing!

Το διάσημο ανδροειδές της διαφήμισης πέτυχε τον στόχο του, γιατί απαντάει σε μια υπαρκτή ανθρώπινη ανάγκη. Διαγκωνιζόμαστε όλοι για μια θέση στα βιβλία της Ιστορίας. Σε οποιαδήποτε κεφάλαιο ή υποκεφάλαιο της, σε παγκόσμιο, εθνικό, τοπικό ή ακόμα και μικρό-τοπικό ή ειδικό επίπεδο. Το φυσικό πρόσωπο, υπεραμύνεται της μοναδικότητάς του. Και προσπαθεί να εγγράψει το όνομα του στα ιστορικά βιβλία, ανάλογα με την ικανότητα ή και την φιλοδοξία του, είτε με χρυσά κεφαλαία γράμματα, είτε σαν υποσημείωση ή ακόμα και κάτω από αστερίσκο.

Για να γίνει αυτό, απαιτείται μια πράξη κάποιου μεγέθους, ένα σπουδαίο πράγμα. Κάτι που διαφεύγει από τον ορισμό των κοινών καθημερινών πράξεων κι έχει συνήθως δραματικό αποτέλεσμα άξιο να προκαλέσει δέος και θαυμασμό ή αποστροφή και βδελυγμία.

Κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, όπου η μοναδικότητα του καθενός νομιμοποιήθηκε φιλοσοφικά και έγινε κοινό κτήμα, κατέλαβε υψηλότατη θέση στην ατζέντα μας το κυνήγι του σπουδαίου πράγματος, αυτού που θα αφήσει «το σημάδι μας στην Ιστορία». Σχεδόν λατρεύτηκε, έγινε κάποιου είδους αυτοσκοπός για την πλειοψηφία των ανθρώπων.

Και με την συνδρομή της τεχνολογίας απέκτησε επιπλέον πεδία δράσης και ταχύτητες μετάδοσης. Προς το τέλος του αιώνα «η διασημότητα των δεκαπέντε λεπτών» ήταν πια εφικτή σχεδόν για τον κάθε άνθρωπο και φυσικά το μέγεθος της πράξης που την εξασφάλιζε έγινε ολοένα και μικρότερο. Η σύμπτωση, η τύχη, ακόμα κι η απλή ιδιαιτερότητα ή η ανοησία, κατάλληλα επεξεργασμένες και φανατικά εξασκούμενες, μπορούσαν να εξασφαλίσουν στο φυσικό πρόσωπο τον αστερίσκο της Ιστορίας μέσω του ρεκόρ Γκίνες ή των τηλεοπτικών ρεπορτάζ δρόμου.

Ταυτόχρονα όμως στον ίδιο αιώνα εμφανίστηκε κι ο φυσικός ανταγωνιστής των ανθρώπων στο κυνήγι της αναγνωρισιμότητας. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τα προϊόντα, τα εμπορικά σήματα. Τα προϊόντα έχουν σίγουρο προβάδισμα από άποψη αναγνωρισιμότητας έναντι των φυσικών προσώπων, όχι όμως και θέση στην Ιστορία, έτσι δεν είναι;

Δεν είμαι σίγουρος. Το ανδροειδές του Johnnie Walker θα μπορούσε να είναι ένα βήμα προς την προσωποποίηση τους. Ο Roland Mc Donald το έχει κάνει ήδη από καιρό. Και φυσικά έχει ήδη καταχωρηθεί στην Ιστορία, ακόμα κι αν πρόκειται για την Ιστορία του Μάρκετινγκ.

Στον 21ο αιώνα - αν υποθέσουμε πως δεν θα μεσολαβήσουν δραματικές αλλαγές - το κάθε φυσικό πρόσωπο θα μπορεί, μέσα από πάμφθηνους υπολογιστές και γρήγορα δίκτυα να εκφέρει την άποψη του, να μεταφέρει τις εντυπώσεις και τις ειδήσεις του, ακόμα και να κατέχει περισσότερες από μία ταυτότητες και να υποδύεται πολλές προσωπικότητες. Να υπάρχει επώνυμα και ψευδώνυμα στην Ιστορία, ακόμα κι αν πρόκειται για την Ιστορία του Διαδικτύου. Υπάρχει κάτι προβληματικό σ’ αυτό;

Κατ΄ αρχήν, όχι. Σε ένα δεύτερο επίπεδο όμως, ίσως. Γιατί η επιδίωξη της σπουδαίας πράξης, ο αυτοσκοπός του «σημαδιού στην Ιστορία» μπορεί να αφαιρέσει από τον άνθρωπο την ικανότητα της κρίσης. Και η ίδια η πράξη να αποξενωθεί απ’ τον δημιουργό της, να τον μετατρέψει σε μια χάρτινη φιγούρα, να δημιουργήσει γύρω του μια αύρα απρόσωπη, μια δημόσια εικόνα που να μοιάζει πολύ με το εμπορικό σήμα ενός φυσικού προσώπου ή την προσωποποίηση ενός εμπορικού σήματος.

Και τελικά πολύ μ΄ αρέσει αυτό το ανδροειδές μες στην βιβλιοθήκη κι αισθάνομαι πολύ κολακευμένος που με καλεί να μείνω στην Ιστορία, αλλά ειλικρινά δεν νομίζω πως θα με ενδιέφερε να διαβάσω το blog του…

Το Δόκανο Στο Νέο Βλαδιβοστόκ

Η μετοχή μας έχασε τέσσερα τα εκατό από το άνοιγμα μέχρι τώρα. Κάποια κουφάλα διέρρευσε τα προκαταρτικά που κάναμε για την έκθεση τρέχοντος τριμήνου, που τελειώνει σε μια βδομάδα, και προς το παρόν έχουμε ζημιές σαράντα εκατομμυρίων. Πώς να μην έχουμε, είναι κομμάτι της δουλειάς, είναι στη φύση της. Τεχνική εταιρεία είμαστε, και στον ωκεανό των τεχνικών εταιρειών το πιο γρήγορο ψάρι τρώει το πιο αργό. Το μέγεθος δεν έχει σημασία. Το πιράνχα τρώει την φάλαινα. Το χελιδονόψαρο τον καρχαρία. Όλα είναι ζήτημα ταχύτητας. Στο κάτω-κάτω όλη την δουλειά την κάνουν οι υπεργολάβοι με τις νανομηχανές. Καμιά κατασκευαστική δεν χτίζει πια, εμείς μόνο παίρνουμε το έργο. Πρέπει να παίρνουμε το έργο, ακόμα κι αν μας βάζει μέσα. Να δίνουμε ότι έκπτωση χρειάζεται, να λαδώνουμε αξιωματούχους, να προωθούμε βολικούς πολιτικούς, με δυο λόγια να είμαστε μπροστά απ’ τον ανταγωνισμό. Και να παίρνουμε το έργο. Άμα το πάρουμε, υπάρχει τρόπος να βγάλουμε κέρδη. Από τις αφανείς εργασίες, από τις αναθεωρήσεις του προϋπολογισμού, από τα παρελκόμενα που δίνονται με απευθείας ανάθεση…αλλά κυρίως από τα δόκανα. Για να γίνουν όλα αυτά όμως, πρέπει να πάρεις πρώτα το έργο. Και να σε βοηθήσει μετά - λίγο, τόσο δα - κι η πουτάνα η τύχη. Ή τουλάχιστον να μην σου πάει τελείως ανάποδα η γαμημένη…
Όπως στο Νέο Βλαδιβοστόκ, ας πούμε. Το τελευταίο μας έργο. Μια γραμμή μεταφοράς φορτίου από το ορυχείο μέχρι το διαστημοδρόμιο εκατόν σαράντα χιλιομέτρων. Κυκλική, αυτοματοποιημένη, τσακώνει τα ισότοπα από το σιλό του ορυχείου και τα φέρνει μέχρι τις φυσούνες των φορτηγών διαστημοπλοίων.
Δεν είχαμε μεγάλο ανταγωνισμό, το έργο ήταν ξερό, χωρίς παρελκόμενα, με λίγες αφανείς λόγω πολύ καλής γεωλογικής μελέτης, πολύ μικρό αρχικό προϋπολογισμό, άρα με χίλια ασύμφορο, μέχρι που κάποιος γάτος στην μητρική βρήκε την τρύπα στην προκήρυξη για το ύψος των πυλώνων. Πάνω εκεί στήσαμε το δόκανο, υπογράψαμε την σύμβαση και πήραμε το έργο…
Και μπήκαμε τριάντα εκατομμύρια μέσα! Αναμενόμενο. Και τώρα χάνουμε τέσσερα τοις εκατό στην μετοχή μέσα σε λίγες ώρες, γιατί το δόκανο δεν δούλεψε ακόμα. Καθόμαστε με τον πούλο στο χέρι, πληρώνουμε τους υπεργολάβους με τις νανομηχανές να μένουν στον πλανήτη, πενήντα χιλιάρικα την μέρα, και περιμένουμε να χιονίσει…
Γιατί το δόκανο είναι εκπληκτικά απλό. Στο Νέο Βλαδιβοστόκ το μέσο ύψος του χιονιού φτάνει τα δεκαέξι μέτρα. Φτιάξαμε τους πυλώνες με ύψος δεκαοχτώ. Κι από πάνω περνάει η γραμμή μεταφοράς. Συνολικό ύψος από το έδαφος είκοσι μέτρα και κάτι. Σε «επαρκές ύψος», όπως λέει άλλωστε και η προκήρυξη. Τέσσερα μέτρα πάνω από το μέσο ύψος του χιονιού. Μια καθαρότατη ερμηνεία της σύμβασης, κατά το άριστα αμοιβόμενο Νομικό μας Τμήμα.
Αυτό που βρήκε ο Γάτος της μητρικής είναι πως το Νέο Βλαδιβοστόκ έχει και καλοκαίρι. Και το καλοκαίρι, ένα τουλάχιστον μήνα, το χιόνι είναι μηδέν. Πράγμα που ευκόλως μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως για ένα τουλάχιστον μήνα το χειμώνα το χιόνι φτάνει τα τριάντα δύο μέτρα… δώδεκα μέτρα ψηλότερα από την γραμμή μεταφοράς.
Ωραίο ε; Στην πραγματικότητα σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας η γραμμή στα είκοσι και κάτι μέτρα δεν θα λειτουργεί από τον όγκο του χιονιού για τέσσερις έως πέντε μήνες. Και δύο εναλλακτικές υπάρχουν. Ή το ξήλωμα της και μια νέα γραμμή στα σαράντα – σαράντα πέντε μέτρα ή η κάλυψη της υπάρχουσας γραμμής μ΄ έναν ημιθόλο κατά μήκος της που θα αντέχει σε βάρος χιονιού δώδεκα έως δεκαπέντε μέτρων. Η τεχνική εταιρεία που θα έχει τις νανομηχανές και τους υπεργολάβους της στον πλανήτη, θα πάρει την δουλειά με απευθείας ανάθεση, μόλις αρχίσουν τα ζόρια. Συν τον καθαρισμό της γραμμής μεταφοράς με θερμικά, ώσπου να μπει ο ημιθόλος. Ή να φτιαχτεί νέα γραμμή. Και φυσικά νέα γραμμή δεν πρόκειται να γίνει, θα σηκωθούν κι οι πέτρες για το λάθος της προκήρυξης, άρα θα κλείσουνε τις μύτες και τα αυτιά και θα πληρώσουνε «διορθωτικά» τον ημιθόλο.
Σύνολο καμιά εκατοστή εκατομμύρια κέρδη… αρκεί να πέσει από τον ουρανό αρκετή άσπρη μαλακία, πριν απ’ το τέλος της βδομάδας. Γιατί αλλιώς μπορεί η μετοχή να πάει στο μηδέν και να τραβήξει άλλος τον λαγό απ' το δικό μας δόκανο…

Το Αυτοκόλλητο Είναι Υπαρκτό

Ο κουστουμάτος με τον χαρτοφύλακα μπήκε στην υπόγεια διάβαση που περνούσε κάτω από την Συγγρού, στις 10:22, σήμερα το πρωί. Είδε το αυτοκόλλητο, διάβασε αυτό που έγραφε.
Ναι καλά, σκέφτηκε και χαμογέλασε ειρωνικά. Γύρνα και το άλλο μάγουλο. Κάτσε να σε φάνε...
Διέσχισε την μισοσκότεινη υπόγεια διάβαση, βγήκε στο φως και μπήκε σε μια εταιρεία εντολών Χρηματιστηρίου.

Η κοπέλα με την ''Εισαγωγή στην Εγκληματολογία'' κι ένα σημειωματάριο στα χέρια θα μπει στην ίδια διάβαση στις 6:09 αύριο το απόγευμα. Θα δει το αυτοκόλλητο, θα το διαβάσει.
Ωραίο, θα σκεφτεί. Αλλά γιατί δεν το υπογράφουν οι χαζοί; Μπορεί να είναι της Γένοβας... έχουν βγάλει κι άλλα ανυπόγραφα.
Θα διασχίσει την μισοσκότεινη υπόγεια διάβαση - μερικές λάμπες θα είναι σπασμένες - και θα βγει στην στάση για να πάρει το λεωφορείο.

Η ξανθιά περούκα μπαίνει σ΄ αυτήν την υπόγεια διάβαση κάθε νύχτα. Περνάει πάντα απο δω, κάποια στιγμή γύρω στις δύο τα μεσάνυχτα. Κάθε φορά βλέπει το αυτοκόλλητο, μόνο μία το διαβάζει.
Τι διάολο ξέρεις εσύ; μουρμουρίζει τσαντισμένα.
Διασχίζει την διάβαση και πάει να συναντήσει τις υπόλοιπες περούκες που αράζουν πάντα στα καπώ μιας έκθεσης αυτοκινήτων.

Το αυτοκόλλητο έχει κολληθεί εκεί καιρό. Χιλιάδες μάτια το έχουν δει, χιλιάδες θα το δουν ακόμα, μόνο οι πιο πάνω τρεις το ερμηνεύουν.

Μαύρα κεφαλαία σε λευκό χαρτί,

Ο Ορισμός της Δημιουργικής Αυτοκτονίας

Λίγο πριν και λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου άκουσα δύο μουσικά έργα που στηρίζονταν σε πολύ αγαπητά μου κείμενα. Το πρώτο αφορούσε διηγήματα ενός σημαντικού Έλληνα συγγραφέα, το δεύτερο ποιήματα ενός πολύ αγαπημένου ποιητή.
Και οι δυο δουλειές αυτές αποτυγχάνουν οικτρά. Αυτό είναι μόνο προσωπική μου γνώμη όμως, και μη θέλοντας να προκαταλάβω κανέναν, δεν θα αναφέρω ποιές είναι.

Ωραία και τότε γιατί μας γράφεις αυτό το κείμενο; θα ρωτούσε δίκαια κάποιος. Το γράφω γιατί με έβαλε να σκεφτώ. Είναι φανερό πως εν έτει 2006 αυτός που αποφασίζει να καταπιαστεί με τέτοιου είδους κείμενα του περασμένου αιώνα, το κάνει σίγουρα με καλές προθέσεις κι από αγάπη για το έργο των γραφόντων. Και γι' αυτό οφείλω να του αποδώσω τον ανάλογο σεβασμό.

Όμως το ερώτημα που με βασανίζει είναι: Είναι χειρότερο να προσεγγίζεις κάτι που αναμφισβήτητα αγαπάς με έλλειψη έμπνευσης, όπως το πρώτο μουσικό έργο, ή με χαρακτηριστική αποφυγή κινδύνου, όπως το δεύτερο;

Προσωπική μου γνώμη είναι πως η έμπνευση δεν είναι κάτι που ελέγχεις. Αλλά η αποφυγή κινδύνου είναι ο ορισμός της αυτοκτονίας ενός δημιουργού.

Ευχές για το 2007

Σ’ όσους πέρασαν την χτεσινή νύχτα κοιτάζοντας με αγωνία ένα μόνιτορ καρδιακών παλμών…
Σ΄ εκείνους που κολύμπησαν μέσα στην παγωνιά προς μιαν άγνωστη ακτή
ή στοιβάχτηκαν στην καρότσα ενός σκεπασμένου φορτηγού…
Και τέλος σ΄ αυτούς που είδαν τα βεγγαλικά μέσα από καγκελόφραχτα παράθυρα…
Εύχομαι ολόψυχα το τέλος του νέου χρόνου να τους βρει καλύτερα από την αρχή του.
Όλοι οι υπόλοιποι, μπορούμε να το καταφέρουμε και μόνοι μας…