Η ΑΛΕΦ Συνεχίζει Τις Χειμερινές Της Προβολές

Επειδή θα λείπω από την εκδήλωση, κάνω ότι μπορώ για να την σπρώξω. Σε τι ενοχικό πολιτισμό ζούμε, δικέ μου...

Την Κυριακή που μας έρχεται λοιπόν (4-11-07) στην Αίθουσα Κασίων (Γ' Σεπτεμβρίου 56, 2ος όροφος) και περι ώρας 19.00 η ΑΛΕΦ συνεχίζει τις χειμερινές της προβολές με την ταινία THE QUIET EARTH (1985) Σκηνοθεσία : Geoff Murphy, παίζουν : Bruno Lawrence, Alison Routledge, Pete Smith κ.ά.

Αντιγράφοντας ψυχρά τον Γιώργο Κατσαβό επισημαίνω πως "είναι μια σπάνια ταινία, παραγωγής Νέας Ζηλανδίας, πριν η Ν. Ζηλανδία μπεί για καλά στο χώρο των κινηματογραφικών (και τηλεοπτικών, όρα Xeena) παραγωγών. To σενάριο το έχουν γράψει ο Bill Bear κι ο Craig Harrison, πάνω σε νουβέλα του τελευταίου που δημοσίευσε το 1981. Ο Craig Harrison (1942) είναι καθηγητής και θεατρικός συγγραφέας".

Η διάρκειά της ταινίας είναι περίπου 90΄ και στην Αίθουσα Κασίων υπάρχει συνήθως καφές, κάποιοι κοντά στα παράθυρα ανάβουν και τσιγάρο, αλλά σίγουρα δεν βρίσκεις νάτσος ούτε πατατάκια...

Kαλά To Είχα Υποψιαστεί...

Το δραματικό αφήγημα "Κανένας δεν τον είδε να φεύγει" (The Motorcycle Boy) ολοκληρώθηκε και κυκλοφορεί επίσης σε ένα άψογο .pdf που έφτιαξε η Τomboy. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ και να το διαβάσετε μονορούφι ή γουλιά-γουλιά, χωρίς το μαρτύριο της σταγόνας που περάσαμε όσοι το παρακολουθούσαμε να ανεβαίνει κομμάτι-κομμάτι.

Δεν πρόκειται να αποκαλύψω το φινάλε, (ο δολοφόνος είναι ο κηπουρός) απλά θα επισημάνω πως το είχα υποψιαστεί (κι όποιος "αγάπησε" τον Μαλτέζο ίσως και να καταλάβει).

Οι υπόλοιποι μπορείτε τώρα να τον ανακαλύψετε in full extend...

Ρε Δημήτρη, Χρόνια Πολλά Ρε!

Μάγκες δεν προλαβαίνω να σας πάρω τηλέφωνο έναν-έναν. Λάβετε λοιπόν από δω τις ευχές μου και αφήστε κανα cookie φεύγοντας...


Όσο για το "οπτικό" σας δώρο, μπορεί να είναι άσχετο, αλλά είναι κορυφαίο...

Ξένος Μονόλογος Για Την Παρέλαση

Να σου πω εγώ τι είναι αυτοί που δεν γουστάρουνε να γίνονται παρελάσεις. Κάτι χαζομαλάκες, αυτό είναι! Τάχα δημοκράτες... Εγώ γουστάρω ρε να γίνονται παρελάσεις, μακάρι να γινόντουσαν και πιο πολλές! Μακάρι να τιμάγαμε κάθε μάχη που δώσαμε με παρελάσεις, μακάρι να γέμιζε ο Επιτάφιος με κόσμο, να γινόντανε στην Ελλάδα κάθε μέρα λιτανείες. Το Πολυτεχνείο γιατί δεν το κάνουνε παρέλαση, λίγο τους πέφτει; Αλλά όχι με αγήματα και άρματα και στρατιώτες, αυτά είναι καραμπανάλ, αυτά ας τα κόψουνε, παρελάσεις να γίνονται μόνο με μαθητές από τα σχολεία. Να βλέπεις ρε τα παιδάκια να παρελαύνουν και τους γονείς τους να τα φωτογραφίζουν. Έχεις δει ρε τις γιαγιάδες πως κοιτάζουν τα εγγόνια τους στην παρέλαση; Τι μαλακία μας έχει πιάσει σ' αυτόν τον τόπο, δεν το έχουνε λέει οι άλλοι στην Ευρώπη και να το καταργήσουμε... Τι λέτε ρε; Έχουμε κάτι που δεν έχουνε αυτοί και θα το καταργήσουμε; Σημαία πρέπει να το κάνουμε, διαφημιστική καμπάνια Live your parade in Greece, να 'ρχονται να χειροκροτάνε οι κουφάλες οι ξένοι, που παίρνουνε τα τριπλά από μας και πληρώνουνε τον εσπρέσο στις κολοχώρες τους ένα ευρώ, μη χέσω... Να κάνουνε παρέλαση κι αυτοί και να πληρώνουνε. Σάμπα κι άγιος ο Θεός, δηλαδή βλάκες είν' οι Βραζιλιάνοι;

Μπα, δεν με νοιάζει ποιος σηκώνει την σημαία, και τα Αλβανάκια και τα Βουλγαράκια και τα Πακιστανάκια να την σηκώνουνε, δεν μου καίγεται καρφί. Άσε που καλύτερα να την σηκώνουνε ξενάκια, γίνεται σούσουρο και κατεβαίνει πιο πολύς κόσμος στην παρέλαση. Εγώ τις θέλω μαζικές τις παρελάσεις, να γεμίζουν τα πεζοδρόμια, να κρέμονται οι άνθρωποι απ' τα μπαλκόνια... όχι να αποχαυνώνονται στον καναπέ!

Τι σημασία έχει τι δουλειά κάνω; Ναι, ξηρά καρπά πουλάω με το καρότσι, κανά μπαλόνι, κανά σημαιάκι, ό,τι βρίσκω φτηνό, να φεύγει... αλλά δεν έχει σχέση αυτό. Τώρα μιλάμε για άλλο πράμα. Η παρέλαση είναι πάνω από συμφέροντα, είναι ζήτημα Εθνικό!

Ό γέγονε, γέγονε!

Τέλειωσε μια φάση; Αρχίζει μια αντίστροφη μέτρηση; Δεν είμαι και σίγουρος.

Ό γέγονε, γέγονε!

O Εμφύλιος Στην Ελλάδα Δεν Τέλειωσε Ποτέ!

Ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε ποτέ σ΄ αυτή την χώρα. Σκεπάστηκε όπως-όπως από μια νόθα Μετεμφυλιακή Δημοκρατία, με ορατό δεξιό αστυνομικό κράτος και αόρατο ακροδεξιό παρακράτος. Γέννησε "φιλήσυχους" που είχαν να κρύψουν προδοσίες και "ανήσυχους" που ήταν εν δυνάμει ύποπτοι και αρκετές φορές είχαν να κρύψουν πολιτικές και φυσικές σφαγές των ομοϊδεατών τους.

Ο Εμφύλιος δεν τέλειωσε ούτε με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, ούτε με τις ιστορικές αναλύσεις των εκατέρωθεν ακροτήτων, ούτε με τις δραματουργικές μεταφορές του. Από τον Θίασο ως την Ελένη του Γκατζογιάννη το μόνο που καταγράφεται είναι αυτό το χάσμα που ακόμα και σήμερα ανοίγεται κάτω από τα πόδια μας.

Οι Στρατοί του ΠΑΣΟΚ, η Ανταρσία του Μπάιρον (με την καθυστέρηση που του χρειάστηκε για να καταλάβει την "αδικία" που υπέστη), η έμφυτη (σχεδόν αταβιστική) αποστροφή των αριστερών για τους δεξιούς, η απόλυτη ανικανότητα να επικοινωνήσουν σε οποιαδήποτε βάση δύο άνθρωποι αντίθετων απόψεων στην Ελλάδα μεταξύ τους, ο "πατριωτισμός" που βρίσκεται σαν τσίχλα με την πρώτη ευκαιρία στο στόμα όλων, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα που αποδεικνύουν πως ο Εμφύλιος συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για πάντα.

Και να σκεφτεί κανείς, πως δεν ήταν δα κι ο πιο αιματηρός εμφύλιος που έζησε ο Κόσμος...

Τι Ακριβώς Προβλέπει η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη;

Όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι προβλέπει η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη που συμφωνήθηκε χτες μετά τα μεσάνυχτα στην Λισαβώνα. Παραμένω σταθερά υπέρ της Πολιτικής Ενοποιήσης της Ευρώπης αλλά διαβάζοντας το Ευρωσύνταγμα, όπως κατέληξε να διατυπωθεί, ειλικρινά δεν θα το ψήφιζα ποτέ.

Δεν έχει νόημα να αναφερθώ αναλυτικά στους λόγους, ευτυχώς εκείνο το "χαρτί" φρόντισαν να το κάψουν τα Δημοψηφίσματα (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι το αρνήθηκαν με το επιθυμητό σκεπτικό κι όχι για άλλους λόγους).

Το σημερινό μου ερώτημα είναι σχετικά απλό. Γιατί "ενθαρρύνονται" τα κράτη-μέλη να επικυρώσουν το "καινούριο χαρτί" μέσω των Κοινοβουλίων; Και τελικά τι ακριβώς προβλέπει αυτή η Μεταρρυθμιστική Συνθήκη; Που μπορώ να την βρω για να την διαβάσω πριν επικυρωθεί;

ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ: Άλλα τρία τεύχη (από το 4 έως το 6)

Για τα πρώτα τρία έγραψα τότε. Έκτοτε μεσολάβησαν άλλα τρία τεύχη (και όλα στην ώρα τους, αν ήμουν ο Ρομπαξ θα έπρεπε να φάω το καπέλο μου!)

Το στοίχημα της έγκαιρης κυκλοφορίας και της διανομής του περιοδικού (ακόμα και στο μακρινό Κουκάκι) δείχνει να έχει κερδηθεί. Το τεύχος 4 το ψώνισα στο Κέντρο, το νούμερο 5 στο περίπτερο δίπλα στο σπίτι μου, και το 6 πάλι στο κέντρο (αλλά αυτήν την φορά γιατί έτυχε να βρίσκομαι εκεί όταν ένοιωσα την διακαή επιθυμία να το αποκτήσω)


Το στοίχημα της ισορροπίας του περιοδικού δείχνει κι αυτό να βρίσκεται σε καλό δρόμο. Το τέσσερα συνέχισε το ψάξιμο, το πέντε ήταν επαρκές, το έξι νομίζω πως με ικανοποίησε αν όχι απόλυτα, τουλάχιστον σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Τα πέντε πρώτα "δύσκολα" τεύχη είναι πια παρελθόν. Το έκτο κρέμεται ακόμα στα μανταλάκια. Με μεγάλη χαρά, θα τοποθετήσω τα καινούρια ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ, στο "προσωρινό" αποκλειστικά δικό τους Βox, και θα περιμένω να το γεμίσω για να το αρχειοθετήσω δίπλα στα παλιά μου τεύχη.

Ως γνωστός "ανάποδος" άνθρωπος έβαλα έτσι και τα εξώφυλλα. Το τέσσερα είναι το τελευταίο και το έξι το πάνω-πάνω.

Στην Σκακιέρα Του Χάρη

Μέχρι το τέλος του μήνα πρέπει να τρέχω σαν το μαλακισμένο πάνω στην σκακιέρα του Xάρη. Να σκέφτομαι κινήσεις, να σκύβω για να αποφύγω τα σπαθιά της βασίλισσας, τους ανεγκέφαλους αξιωματικούς των άσπρων και τους κινούμενους πύργους που πέφτουν πάνω μου με φόρα.

Μέχρι το τέλος του μήνα, έχε λίγη υπομονή μαζί μου. Θα ξεχάσω πράγματα, θα λείπω συνέχεια, δεν θα είμαι ο καλύτερος λυκάνθρωπος του κόσμου.

Μόνο να ελπίζω μπορώ. Ξέρεις εσύ τι. Κι αν επιλέγω να σου στείλω αυτό το προσωπικό μήνυμα με απολύτως δημόσιο τρόπο, ξέρεις επίσης και το γιατί.

Τέλειωσε Η Έρευνα Άρχισαν Τα Αποτέλεσματα...

Ναι, είμαι λιγάκι στον κόσμο μου τελευταία. Χάνω επεισόδια, και διορθώνω εκ των υστέρων. Έχουμε και λέμε...

Η Έρευνα Για Τα Μπλογκς Από Μπλόγκερς (που ελπίζω ειλικρινά να συνεχιστεί και με επόμενο κύκλο ερωτήσεων) έκλεισε στις 13 Οκτωβρίου και ήδη έβγαλε τα πρώτα της αποτελέσματα. Μπορείς να τα δεις εδώ, να χαρείς τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις και να ζητήσεις να υπάρξει κι άλλος κύκλος.

Σ' αφήνω τώρα, έχω να τρέξω πολύ σήμερα.

Άρχισε Η Διανομή Του Πετρελαίου Θέρμανσης Κι Έχουμε Και Creative Commons!

Με αφορμή την έναρξη διανομής Πετρελαίου Θέρμανσης που μας βάζει οριστικά στον Χειμώνα, αλλά και την εμφάνιση των αδειών Creative Commons που μας βάζει στον χάρτη, προσφέρω το παρακάτω σενάριο κόμικς σε όποιον ενδιαφέρεται να το σχεδιάσει.

BIO-DIESEL

Πρώτη ενότητα εικόνων (ελεύθερη σε αριθμό)
Παλιά πολυκατοικία - καλοδιατηρημένη - στην Σκουφά. Μαύρη μεταλλική εξώπορτα με κάγκελα και τζάμι. Στα δεξιά της κάποιο τσογλάνι έχει γράψει με σπρέι: VIN DIESEL RULES! Δύο άντρες, ένας κοντός χοντρός κι ένας ψηλός αδύνατος με μαύρα κουστούμια, καπέλα και κλασσικά γυαλιά ηλίου (αν θυμίζουν John Belushi & Dan Aykroyd, σωστά τα κατάφερα)εμφανίζονται κοντά στην εξώπορτα.
J.B. : Εδώ είμαστε;
D.A. : Ναι.
J.B. : Ωραία.
Ο J.B. κολλάει το δαχτυλό του σε ένα κουδούνι.(ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΝΝΝΝΝΝΝΝΝ!) Το κουδούνι γράφει Ταξίαρχος(ΣΞ) ε.α. Αναστάσιος Ξυνός - ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ.
Η εξώπορτα ανοίγει (ΜΠΠΠΠΠΠΖΖΖΖΖ!) οι μαυροφορεμένοι την σπρώχνουν και μπαίνουν.

Δεύτερη ενότητα εικόνων
Μεσοαστικό καθιστικό παλιομοδίτικο στο σπίτι του Ταξίαρχου Ξυνού στο ρετιρέ της πολυκατοικίας. Οι δύο μαυροφορεμένοι έχουν ήδη εξηγήσει τον λόγο της επίσκεψής τους. Ο Ταξίαρχος βηματίζει νευρικά.
Ταξ: Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά που μου ζητάτε.
D.A.: Φυσικά, αλλά γι' αυτό απευθυνθήκαμε σε σας. Γιατί καταλαβαίνετε από μυστικότητα.
J.Β.: Και το όφελος που θα προκύψει για την χώρα μας, με μια μικρή θυσία. Είστε πατριώτης, κύριε Ξυνέ;
Ταξ: Εσείς τι λέτε κύριε; Αμφισβητείτε τον πατριωτισμό μου; Εγώ έχω τιμηθεί για τον Γράμμο κύριε! Πολέμησα στο Βίτσι!
D.A.: Ακριβώς. Άρα είσθε ο καταλληλότερος να βοηθήσετε την πατρίδα άλλη μία φορά να προοδεύσει.
J.Β.: Για να μην αναφέρουμε και το οικονομικό όφελος...
Ταξ: Μα, μόλις πληρώσαμε ένα κάρο λεφτά για να βάλουμε φυσικό αέριο. Και τώρα μου λέτε να τους πω πως ξαναγυρίζουμε στο ντήζελ;
D.A.: Στο βίο-ντήζελ, κύριε Ξυνέ. Στο βίο-ντήζελ.
J.B : Είναι μυστικό το πρόγραμμα. Πιλοτικό. Είναι εθνικό σας χρέος να πάρετε μέρος. Ο εχθρός ακούει...
Ταξ: Καλά, καλά, θα δω πως θα τα καταφέρω...

Τρίτη ενότητα εικόνων. Ο Ταξίαρχος εν αποστρατεία Αναστάσιος Ξυνός στην είσοδο της πολυκατοικίας (μέσα από την εξώπορτα) στερεώνει στον Πίνακα Ανακοινώσεων μια ανακοίνωση που μοιάζει με στρατιωτική διαταγή.
Ταξ: Κι άμα δεν με πάρουν με τις πέτρες, καλά θα είναι...
Βλέπουμε την ανακοίνωση. Λέει,
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Κατόπιν εντολής που έλαβεν η Διαχείρησις εκ του Υπουργείου Υγείας (Τμήμα Αποτροπής Επιδημιών) όλοι οι κάτοικοι της πολυκατοικίας μας ΠΡΕΠΕΙ να παραδίδουν τα κόπρανά τους καθημερινώς προς εξέτασιν. Η εξέτασις επιβάλλεται δια την αποτροπήν εισόδου της Νόσου των Πτηνών στην εδαφικήν μας επικράτειαν και την έγκαιρον ανίχνευσιν της. Πρόκειται για ζήτημα υψίστης σημασίας, δι ο και η διαχείρησις καλεί άπαντες να συμμορφωθούν πειθηνίως. ΠΡΟΣΟΧΗ : Δεν αρκεί δείγμα κοπράνων. ΟΛΑ τα κόπρανα καθημερινώς θα συγκεντρώνονται στο υπόγειον της πολυκατοικίας, παρά τον καυστήραν, εις την αχρησιμοποίητην πλέον δεξαμενήν πετρελαίου θέρμανσης, με ευθύνη της διαχειρίσεως. Η παρούσα εντολή τίθεται εν ισχύ από της θυροκολλήσεως της ανακοινώσεως.
ΕΚ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΕΩΣ
Ταξίαρχος ε.α. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΞΥΝΟΣ

Τέταρτη ενότητα εικόνων
Υπόγειο πολυκατοικίας. Ο Ταξίαρχος με πινακίδα στο χέρι δίπλα στην δεξαμενή, παραλαμβάνει κόπρανα σε παραδοσιακά καθήκια από τους κατοίκους. Τσεκάρει τα διαμερίσματα στην λίστα του.
Κυρία: Μα τι πράγματα είναι αυτά; Πόσο θα κρατήσει αυτό Στρατηγέ μου; Αρχίζει να μυρίζει η πολυκατοικία...
Ταξ: Υπομονή κυρία Λέκκα. Υπομονή. Ελπίζω πως σύντομα θα ολοκληρωθεί η ταλαιπωρία μας... Εκτιμώ την ενθουσιώδη συμμετοχή σας.
Φιλιπινέζα: Κύριος Ταξίαρχος... ντικός μου κύριος δυσκοίλιος. Κυρία λείπει εξωτερικό. Μόνο μωρό κι εγώ έκανε κάτι...
Ταξ: Καλώς, καλώς. Σας σημειώνω. Αλλά πρέπει να συνεχίσετε καλύτερα, πες στον κύριο σου.

Πέμπτη ενότητα εικόνων. Υπέρτιτλος. ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ. Στην είσοδο της πολυκατοικίας ο Ταξίαρχος μιλάει στο κινητό του.
Ταξ: (σε απελπισία) Πότε θα έρθετε; Έχουμε πεθάνει από την βρώμα...
Πήδημα χώρου. Σε κοντινό ο D.A. μιλάει στο δικό του κινητό μέσα σε μια καμπίνα φορτηγού.
D.A.: Tώρα ερχόμαστε, είμαστε στο δρόμο.
O J.B. οδηγεί το φορτηγό.
J.B.: Κοίτα ρε, πόσο παραμύθι πρέπει να πουλήσουμε για να πασσάρουμε έναν ξεφτιλισμένο τόνο πετρέλαιο! Που θα φτάσουμε...
Από το πλάι το βυτιοφόρο με επιγραφή ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΟΡΦΑΝΑ - Διανομή πετρελαίων κατ' οίκον. Πάνω στην εικόνα η τελευταία φράση του D.A.
D.A.: Παλι καλά που τσιμπάνε ακόμα μερικοί. Μας έχει τσακίσει το φυσικό αέριο...

Ξυπνώντας Σε Μια Γκρίζα Κυριακή

Πόσες "γκρίζες ζώνες" μπορεί να έχει μια καθημερινότητα; Δεν αρκεί μόνο ο γκρίζος ουρανός... Πρέπει να γκριζάρουνε γύρω σου κι οι απόψεις, οι οπτικές, οι σχέσεις, οι προοπτικές για να μπορέσεις να γίνεις γκρίζος άνθρωπος.
Κάτω στο δρόμο περνάνε μυριάδες τέτοιοι γκρίζοι. Τους βλέπω, μέσα από την διάθλαση του γυαλιού, από αυτό εδώ το μέρος, που μαζευόμαστε όλοι για τσιγάρο. Οι νοσοκόμες φωνάζουν πότε-πότε πως το κάνουμε ντουμάνι, υπάρχει πινακίδα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ, όπως σ' ολόκληρο το νοσοκομείο, αλλά καπνίζουμε εδώ. Κρυφά, συνομωτικά, συνενοχικά.
Πρέπει να πάω πίσω, μπορεί και να ξυπνήσει... Ο ορός του σε μια ώρα τελειώνει, να βρω την Προϊσταμένη, να μου δώσει τον καινούριο...
Γκρίζες σκέψεις σε μια γκρίζα Κυριακή. Μπορείς να αγαπάς ακόμα κάποιον που είναι τόσο αμετάκλητα απών; Δεν ξέρω, αν κάποτε ξυπνήσει θα το μάθω.
Ίσως.

Tα Καινούρια Ρούχα Της Πλανητάρχισας

Μια φορά κι έναν καιρό ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και εξελέγη στην θέση του Πλανητάρχη πρώτη φορά γυναίκα. Όμως ήταν μια γυναίκα πολύ ματαιόδοξη. Ζήτησε λοιπόν από έναν τοπ σχεδιαστή ρούχων - που είχε πολύ καλές δημόσιες σχέσεις κι έντυνε στις τελετές των Όσκαρ όλες τις σταρ με παγιέτες, φτερά και πούπουλα - να της ράψει το απόλυτο φουστάνι.

"Θα πληρώσω καλά", του είπε. "Αλλά αυτό θα είναι το καλύτερο φουστάνι που θα φτιαχτεί ποτέ. Και τίποτα δεν θα το ξεπεράσει, αλλιώς θα βάλω την NSA να σε μπουζουριάσει στο Γκουαντάναμο παρέα με τους ισλαμιστές και τους πρώην συμμάχους μου στην Γερουσία".

Ο μόδιστρος το σκέφτηκε από δω, το σκέφτηκε από κει, πήρε για καλό και για κακό μια πρώτη μεγάλη προκαταβολή κι έπειτα θυμήθηκε το γνωστό παραμύθι. Επειδή όμως δεν ζούμε στο μεσαίωνα, και παρόλο που η Πλανητάρχισα ήταν γνωστό πως ήταν απλώς μια βιτρίνα για να κάνουν κάποιοι τις δουλειές τους, οπότε μπορεί και να ήταν παπαριές τα περί NSA, πήγε ξανά στο Οβαλ γραφείο και της είπε:

"Το φόρεμά σου θα το φτιάξω με ένα νέο υλικό, τις νανοίνες. Είναι τόσο λεπτές που τις δουλεύουν μόνο πεντάχρονα κορίτσια με λεπτά χεράκια και ισχυρά μικροσκόπια. Είναι τόσο ελαφρές που θα νιώθεις πως δεν φοράς τίποτα. Είναι τόσο ισχυρές που δεν θα χρειάζεσαι πια αλεξίσφαιρα γιλέκα. Θα κοστίσει άπειρα λεφτά αν το κάνουμε μίνι, δυο φορές απειρότερα αν το κάνουμε μίντι και εκατό φορές απειρότατα αν το κάνουμε μάξι. Την ουρά ξέχνα την, δεν σου πάει, κι ούτε έχεις τα λεφτά που χρειάζονται. Είσαι μέσα;"

"Μέσα είμαι" απάντησε η Πλανητάρχισα. "Ξεκίνα και πάρε κοριτσάκια από την Κίνα ή απ' την Ινδοκίνα".

"Δεν υπάρχει πια Ινδοκίνα, άσχετη, που ζεις; Από τότε που χάσανε οι Γάλλοι, την λένε Βιετνάμ", απάντησε ο σχεδιαστής την ώρα που της έπαιρνε με μια μεζούρα λέιζερ τα μέτρα.

"Whatever", είπε εκείνη χαμογελώντας.

Έφυγε ο σχεδιαστής με μια ακόμη μεγαλύτερη δεύτερη προκαταβολή, έκανε την διαθήκη του για καλό και για κακό, έσπασε τα λεφτά που πήρε σε διάφορους λογαριασμούς σ' απίθανες τράπεζες ολόκληρου του κόσμου κάτω από δεκαεπτά χιλιάδες πλαστά ονόματα, έβγαλε δεκαεφτά χιλιάδες διαβατήρια στην ζούλα, όλα με την φωτογραφία του, και τα μοίρασε σε διάφορες θυρίδες, κολοβάραγε όλη μέρα κι όλη νύχτα, ώσπου πέρασε ένας χρόνος. Πήρε ένα άδειο κουτί με την φίρμα του, καβάλησε ένα αεροπλάνο και μπουκάρισε σεινάμενος - κουνάμενος και σαν να μην τρέχει τίποτα στον Λευκό Οίκο.

Η Πλανητάρχισα διάβαζε εκείνη την ώρα μια κήρυξη πολέμου, έτσι στα πεταχτά, πριν να την υπογράψει. Ο μόδιστρος πέταξε πάνω στο γραφείο το κουτί.

"Έτοιμο είναι, εκεί μέσα". Κι έπειτα φώναξε, δήθεν κατάπληκτος και έξαλλος. "Πάχυνες μωρή κουφάλα! Δεν θα σου κάνει το φόρεμα μου. Πού είναι ο διαιτολόγος σου; Πού είναι οι γυμναστές σου; Που είναι οι πεζοναύτες σου να σε πηδάνε μέχρι να αδυνατίσεις; Πάχυνες, δεν το πιστεύω. Θα με καταστρέψεις..."

Η Πλανητάρχισα αιφνιδιάστηκε και είπε μαζεμένα. "Μα δεν πάχυνα, τι είναι αυτά που λες;" και δεν υπέγραψε τον πόλεμο από την ταραχή της.

"Έμενα θα μου πεις;" είπε ο σχεδιαστής, δείχνοντας την μεζούρα λέιζερ. "Άκου να δεις, χρυσή μου, εγώ δεν είμαι όποιος κι όποιος. Δεν θα γίνω ρόμπα εγώ για σένα, έχω ντύσει τα καλύτερα κορμιά του κόσμου. Την Αφροδίτη της Μήλου, την Τζοκόντα, την Νάομι, για να μην πω ποιά άλλα έχω γδύσει... Αρχίζεις πρόγραμμα, φώναξε τα τσιράκια σου".

Πέρασε ένας χρόνος με γυμναστικές. Άλλος ένας με πλαστικές. Αλλος ένας με λασπόλουτρα και σιάτσου. Κι έφτασαν οι εκλογές. Την βραδιά του Ντημπέιτ με τον κυριότερο αντίπαλο της για την Προεδρία, η Πλανητάρχισα επέμεινε να φορέσει το ανύπαρκτο φόρεμα που της είχε φτιάξει ο σχεδιαστής. Κι αυτός, μεγαλόθυμα, της το επέτρεψε. Έκανε μια μεγαλόπρεπη παντομίμα, της μίλησε για τις ιδιότητες της νανοίνας, κι έπειτα κατάφερε να την ψήσει πως αν και η ίδια δεν μπορούσε να το δει, το φόρεμα ήταν πράγματι εκεί και άστραφτε, έλαμπε και της πήγαινε θαυμάσια.

Η Πλανητάρχισα πήγε στο Ντημπέιτ ολόγυμνη και θριάμβευσε. Πως να το κάνουμε; Η Αμερική πάντοτε λάτρευε το σεξ. Πόσο μάλλον τώρα που βρέθηκε απροετοίμαστη μπροστά σε μια τέλεια κατασκευασμένη Γυμνή Αλήθεια...

Δηλαδή, Ποιόν Πρέπει Να Γαμήσω Για Να Έχω Ίντερνετ;

Σήμερα θυμήθηκα μια φίλη από το πολύ βαθύ παρελθόν. Συνήθιζε να πηγαίνει σε δημόσιες υπηρεσίες για διάφορες δουλειές κι όταν έβρισκε τον γνωστό τοίχο, φώναζε:

Δηλαδή, πρέπει να γαμήσω κάποιον για να κάνω την δουλειά μου; Όχι πείτε μου, αν είναι να το δούμε...


Σήμερα από την ώρα που συννέφιασε, το ΑDSL μου κάνει νερά. Δηλαδή, νερά κάνει κάθε μέρα, σήμερα βουλιάζει αύτανδρο σαν μεταγωγικό που έχει φάει τορπίλη.

Αν συνεχιστεί αυτό το παραμύθι, σκέφτομαι σοβαρά να ακολουθήσω την συνταγή. Αν και φυσικά υπάρχει μια διαφορά φύλων η οποία μπορεί και να μεταβάλλει το νόημα της φράσης και να το κάνει να ακούγεται όχι χαριτωμένο, αλλά επιθετικό.

Απόψε Στο Cube: Ταξιδιώτες Και Εισβολείς

Έχω πλακωθεί να γράφω για εκδηλώσεις τελευταία. Αλλά και τι να κάνω; Άνοιξε η σεζόν και τα υπόλοιπα είναι για κλωτσιές, όχι για κουβέντες. Ο Γιωργάκης κι ο Βαγγελάκης πλακώνονται στην αυλή του νηπιαγωγείου της Χ.Τρικούπη με τον Κώστα να το παίζει αρχάγγελος της ενότητας, ο Καίει-Καίει αλωνίζει, πάνω στο συκώτι του Έλα Με το Σκουλαρίκι σφάζονται οι ογκολόγοι και το ίσο σε όλα το κρατάνε οι παπαρολόγοι.

Μακριά παιδιά, πάμε στο Διάστημα!

Έτσι στις 20:30 απόψε στο Cube, ο Γιώργος Κατσαβός και ο Θανάσης Βέμπος θα μιλήσουν, χρησιμοποιώντας και οπτικό υλικό για να μην βαρεθούμε από το ξερό μπα-μπλά, πάνω στο θέμα ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ - ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ.

Επειδή τους έχω ξανακούσει και τους δύο να παρουσιάζουν κάτι και δεν είναι ξύλινοι αλλά πάντοτε ενδιαφέροντες, έχω την άνεση να προτείνω την εκδήλωση χωρίς επιφυλάξεις.

Περισσότερα εδώ.

Γιάννης Στάγκος : Τι Θα Αφήσω Φεύγοντας (Σήμερα Στο 9)

Μικρό σε μέγεθος, στεγνό σε ύφος και μεταλλικό στην γεύση που σου αφήνει στο στόμα είναι το σημερινό διήγημα του Γιάννη Στάγκου που δημοσιεύεται στο 9 που κυκλοφορεί. Και άγριο σαν την διαθήκη του ήρωά του.

Ο Στάγκος έχει μια χαρακτηριστική προτίμηση στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση και την ικανότητα να αξιοποιεί την φόρμα του εσωτερικού μονολόγου με μεγάλη επιτυχία. Το "Τι θα αφήσω φεύγοντας" είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα της μέχρι σήμερα γραφής του.

Το διήγημα αλλά και όλα τα υπόλοιπα μπορείς να τα διαβάσεις μόνο με 1 ευρώ πηγαίνοντας στο πιο κοντινό σου περίπτερο και αγοράζοντας την Ελευθεροτυπία.

Να Πώς Φτιάχνονται Οι Θεσμοί...

Όταν ο άνθρωπος ψάχνει για φτωχές δικαιολογίες δημιουργεί θεσμούς. Πάρε για παράδειγμα αυτό το μπλογκ. Όταν ξεκίνησε έλεγα πως θα γράφω κάθε μέρα. Κι όταν την κοπάναγα καμιά φορά γύριζα πίσω και συμπλήρωνα τα κενά μου, "πειράζοντας" τo Post Options και μεταφέροντας τα κείμενα στο παρελθόν. Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά...

Μετά άρχισα να την κοπανάω μερικές Δευτέρες και να μην συμπληρώνω τα κενά. Στην συνέχεια ακολούθησε η πλάκιτσα "Σαν τα θέατρα κι εγώ, δεν παίζω τις Δευτέρες". Τώρα πια το έχω κάνει θεσμό, η Δευτέρα έγινε επίσημη αργία για το ΤΑLES.

Κάπως έτσι φτιάχνονται όλοι οι θεσμοί. Από την φτωχή δικαιολογία κάποιου. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που έχουν τόσο μικρή αποτελεσματικότητα...

Αργά Το Απόγευμα Μιας Κυριακής

Άλλη μια Κυριακή τελειώνει. Ευτυχώς. Η δεσμοφυλακίνα σπρώχνει το καρότσι προς το κτήριο. Ο ήλιος πέφτει. Φαϊ, λίγη τηλεόραση και ύπνος.

Η Κυριακή είναι μέρα επισκέψεων. Η Κυριακή, όταν έχει καλό καιρό, είναι μέρα προαυλισμού. Αυτοί οι μαλάκες που μας δουλεύουν όλους εδώ, την λένε μέρα περιπάτου, όμως εγώ ξέρω πολύ καλά τι είναι το μπουρδέλο που αυτοί επιμένουν να αποκαλούν γηροκομείο. Είναι μια φυλακή κι η φυλακή δεν έχει περιπάτους, έχει προαυλισμό. Κάγκελα, δεσμοφύλακες, κλειδωμένες πόρτες και σκυλιά στην πύλη.

Οταν βρέχει, όταν χιονίζει, όταν γαμιέται το σύμπαν είναι καλύτερα. Οι δεσμοφύλακες παίζουνε χαρτιά, λένε μαλακίες και χαμουρεύονται με τα κινητά τους, τραβάνε βίντεο δήθεν ερωτικά και τα ανεβάζουνε στο δίκτυο για να σκοτώσουνε την ώρα τους. Τους έχει μείνει απ' το σχολείο, τότε την μάθανε την ηλεκτρονική μαλακία και δεν την κόψανε ακόμα. Κανένας δεν γαμάει πια, αλλά όταν βρέχει και κανένας δεν μας προσέχει κι έτσι βρίσκω την ευκαιρία να την κοπανήσω από το κελί δήθεν δωμάτιο μου και να μπουκάρω στην τεράστια κουζίνα.

Τρώω ότι βρίσκω στο επαγγελματικό ψυγείο. Του γαμάω την μάνα. Την άλλη μέρα το ζάχαρο μου είναι στον θεό, πέφτω κάτω, χτυπιέμαι, έρχονται και με πλακώνουν στις ενέσεις, μια φορά με στείλανε με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, οι γαμημένοι... Καλά ήτανε εκεί, είχε πλάκα.

Από μικρό παιδί δούλευα τις Κυριακές. Μια εποχή δούλευα μόνο τις Κυριακές, σερβιτόρος σε ένα λαϊκό ζαχαροπλαστείο. Και είχα κάθε λόγο να μισώ τον Κυριακάτικο κόσμο. Τα "καλά" τους ρούχα, τα καλοχτενισμένα τους παιδάκια που τα βρίζανε χωρίς λόγο, την μιζέρια τους στα μπουρμπουάρ, τις συζητήσεις τους για τα χαμένα ματς και το ΠΡΟ-ΠΟ που δεν τους έκατσε, τα άδεια βλέματα και τα "ξέσκισε με" χαμόγελα πίσω από την πλάτη των άλλων.

Μόνο μια παρέα γούσταρα πραγματικά να σερβίρω. Μαζευόντουσαν μια φορά τον μήνα κι ήταν όλοι τους κωφάλαλοι, στην πλήρη τους ανάπτυξη πρέπει να ήτανε καμιά δεκαπενταριά. Ήταν οι μόνοι που περνάγανε καλά, κουνάγανε τα δάχτυλα μέσα στην μαύρη τους σιωπή κι έπειτα ξεσκιζόντουσαν στα γέλια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι λέγανε, τι ήταν τόσο αστείο, αλλά τους ζήλευα. Το λέω πια, το παραδέχομαι, οι άλλοι τους κοιτάγανε στραβά, είχα πιάσει μερικούς να τσαντίζονται κιόλας. Έναν τον ρώτησα τι πρόβλημα είχε. Και μου ΄πε "Κι αν τα καθήκια αυτά γελάνε με μένα, που το ξέρω εγώ;"

Πότε δεν θα ξεχάσω την φάτσα του κομπλεξικού μαλάκα. Ήταν ο μόνος, τόσα χρόνια στην δουλειά, που έφτυσα στο παγωτό του.

Η δεσμοφυλακίνα σπρώχνει το καρότσι μου στην ράμπα της εισόδου. Τέλος ο προαυλισμός, πίσω στο κελί μου. Μπορώ να σηκωθώ, να περπατήσω μόνος μου, αλλά δεν θέλω να το ξέρουν. Σε λίγο θ' αρχίσει να βρέχει, να χιονίζει, να γαμιέται το σύμπαν. Δεν θέλω να με πάρουνε χαμπάρι και να μου κλειδώνουν την πόρτα...

Παίζει Και Αφιέρωμα Στον Τσε Στο ΙΛΙΟΝ!

Άργησα γαμώτο να το μάθω και έχει αρχίσει από τις 4 Οκτωβρίου. Ευτυχώς θα πάει μέχρι την Τετάρτη, οπότε υπάρχει χρόνος.

Η Ανακοίνωση εδώ

Και το αναλυτικό πρόγραμμα εδώ

Mετά Τα Μεσάνυχτα Απόψε Το Εnterprise Στο Τριανόν

Αν και από πολύ νωρίς η επιστημονική φαντασία έγινε το προσωπικό μου "γήπεδο" ποτέ μα ποτέ μου δεν υπήρξα Trekie. Δεν ξέρω τι έφταιξε, ίσως δεν κατάφερα να βρω τα βαθύτερα επίπεδα του Star Trek, τα αυτιά του Σποκ μου φαίνονταν απλώς χαριτωμένα και ο Κάπταιν Κερκ πάντοτε πίστευα πως έπρεπε να παίζεται από καλύτερο ηθοποιό.

Παρ' όλα αυτά σέβομαι την μούρλα των Τrekies. Όταν μάλιστα καταλήγει να κάνει μεταμεσονύκτια στο ΤΡΙΑΝΟΝ, την σέβομαι ακόμα πιο πολύ και εύχομαι καλή επιτυχία στο αποψινό τους αφιέρωμα.

Όλα όσα χρειάζεσαι να μάθεις, θα τα βρεις εδώ και ακόμα αναλυτικότερα εδώ .

Το Γλωσσικό Δίλημμα (Τρίλημμα, Τετράλημμα...)

Πριν απο μερικές μέρες είχα μια συζήτηση για το μέλλον των βιβλίων. Ένας φίλος υποστήριζε πως τα βιβλία δεν θα πάψουν να υπάρχουν ποτέ, γιατί όλη η σκέψη γίνεται με λέξεις, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να οργανωθεί μια σκέψη παρά μόνο μέσα από τις λέξεις.

Στην αρχή αντέδρασα. Όλα τα πράγματα που γράφω ξεκινάνε μέσα μου σαν αισθήσεις, ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένα πλάκωμα στο στήθος, μια ζέστη, ακόμα και μια ανεξήγητη ευφορία μερικές φορές είναι τα σημάδια της σύλληψης μιας ιστορίας. Και συνήθως ακολουθούν ασύνδετες εικόνες, μια γυναίκα που στρίβει μια γωνία, μια ελάχιστη ασήμαντη κινήση του χεριού που όμως τελικά σημαίνει κάτι, το μουρμουρητό ενός ζητιάνου που λέει ακατάπαυστα το ίδιο κείμενο ενώ το σώμα του κουνιέται πέρα-δώθε από την αδράνεια σε έναν συρμό του ηλεκτρικού, ένα γαλάζιο μπλουζάκι Radiohead με bluetooth καρφωμένο στο αυτί του φορέα του που κρατάει ένα κουτάκι μπύρα.

Πολύ λίγο έχω καταφέρει να ανιχνεύσω πως όλα αυτά μετατρέπονται τελικά σε λέξεις, πως σχηματίζουν μια εννιαία και κατανοητή ιστορία. Κάθομαι απλώς κάτω και χτυπάω τα πλήκτρα, και τα ξαναχτυπάω μέχρι να νοιώσω πως τέλειωσα, ή να σκάσω στον τοίχο της έλλειψης στοιχείων. Να σταματήσω γιατί δεν ξέρω κάτι. Τι κάνει τώρα το πρόσωπο που γράφω, πού θέλω εγώ να πάει, κι αν τελικά συμφωνεί κι αυτό να πάει εκεί.

Ο τρόπος με τον οποίο αφηγούμαστε μια ιστορία είναι τελικά η ίδια η ιστορία;

Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν έχω ιδέα. Ξέρω μόνο -κι αυτό μπορώ να το βεβαιώσω- πως όταν τελειώνει η "δουλειά", η αίσθηση που την γέννησε δεν είναι πια εκεί. Και δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά η ίδια ακριβώς. Κάθε σφίξιμο στο στομάχι, κάθε πλάκωμα στο στήθος, κάθε ζέστη, κάθε ανεξήγητη ευφορία -όσο κι αν αυτό ακούγεται παράλογο- έχουν μια μοναδική -σχεδόν σαν αποτύπωμα της σήμανσης- υφή.

Οι εικόνες όμως μένουν. Σε μια μυστήρια βιβλιοθήκη του μυαλού, κι όσες δεν βρήκαν την θέση τους σήμερα στην ιστορία, μπορεί πάντοτε να την βρούν σε κάποια άλλη...

Πάνω σε άλλους ήρωες, σε διαφορετική πλοκή.

Masters Of Science Fiction: Η Τηλεόραση Δεν Είναι Λεκάνη Της Τουαλέτας

Κάποιος φίλος μου έδωσε ένα cd με τέσσερα επεισόδια της σειράς Masters Of Science Fiction. Δεν είχα ακούσει τίποτα απολύτως γι αυτήν και ξεκίνησα να την βλέπω χθες το βράδυ προετοιμασμένος για ακόμα μια φορά, να βάλω πολύ νερό στο κρασί μου.

Τα τελευταία χρόνια οι σειρές επιστημονικής φαντασίας που παράγονται πέρα από τον Ατλαντικό, υπακούουν απόλυτα στον αμείλικτο νόμο της τηλεόρασης, είναι φτιαγμένες για να τους κρατήσουν όλους μέσα. Να μην διώξουν κανένα, να μην προσβάλλουν κανένα κι αν είναι δυνατόν να αποκτήσουν μια δυναμική ευρύτερη των φανς της εφ - που έτσι κι αλλιώς θεωρούνται δεδομένοι όσο σκατά κι αν είναι τα επεισόδια- που θα τους επιτρέψει να επιβιώσουν στην ζούγκλα της Αμερικανικής Τηλεόρασης.

Η τηλεόραση των ΗΠΑ είναι μια αξονική τομογραφία του χειρότερου, αλλά και μαζικότερου, τμήματος της Βορειοαμερικανικής Κοινωνίας, του μέσου τηλεθεατή. Κατά συνέπεια η βασική σύγκρουση ανάμεσα στους οπαδούς της Δαρβινικής Θεωρίας και σε αυτούς της Ευφυούς Δημιουργίας πρέπει να εξισορροπείται, η Αστερόεσσα πάντα να χαϊδεύεται - απ' ευθείας ή εξ αντανακλάσεως σε άλλα σύμβολα - και η κοινωνία να αυτοϊκανοποιείται, ταυτιζόμενη με τους ήρωες που δρουν μέσα στο εξωτικό γυαλιστερό "περιτύλιγμα" της εφ.

Αρκετές σειρές έχουν προσπαθήσει να θίξουν ενδιαφέροντα ζητήματα (4400, Galactica, Firefly) αλλά όπως είναι λογικό από όσα προανέφερα, στο τέλος καταλήγουν με απουσία θέσης, ή ακόμα και να υπερασπίζονται τελικά τους "καλούς" ηγέτες ενάντια στους "κακούς" τρομοκράτες, ενώ τα ερωτηματικά για τον Θεό, την Φύση του και την επίδρασή του στους ανθρώπους, συνήθως σπάνε αρχίδια (τα δικά μου σίγουρα).

Νομίζω πως όλα αυτά είναι υπερ-αρκετά για να εξηγήσουν γιατί ξεκίνησα να βλέπω το Masters Of Science Fiction "κουμπωμένος", παρ' όλη την ζέστη της φθινοπωρινής βραδιάς. Η πρώτη έκπληξη ήταν το Hosted By Stephen Hawking στους τίτλους έναρξης που μου φάνηκε κουφό, ούτε ευχάριστο ούτε δυσάρεστο, απλώς κουφό. Ένα ντηλάκι του ιδρύματος για ανεξιχνίαστους λόγους.

Και μετά ακολούθησαν τα τέσσερα επεισόδια που τα είδα ομολογουμένως μονορούφι. Δεν πρόκειται να τα αναλύσω, θα σας αφήσω να ψάξετε και να δείτε το Masters Of Science Fiction, χωρίς προετοιμασία, χωρίς να "κάψω" τίποτα από την πλοκή και το μεγαλείο της σειράς.

Θα πω μόνο πως πρόκειται για τέσσερα αυτοτελή επεισόδια που μπορείτε να τα παρακολουθήσετε και ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, στην περίπτωση που τα πετύχετε σερφάροντας κάπου, αν και η κλιμάκωση τους είναι εξαιρετική στην αρχική τους έκδοση. Και αποδεικνύουν άνετα πως η τηλεόραση μπορεί όποτε θέλει να μην είναι λεκάνη της τουαλέτας. Ούτε γι αυτούς που είναι πίσω, ούτε γι αυτούς που είναι μπροστά από το λεπτό διαχωριστικό γυαλί.

Φυσικά προβλήθηκε Αύγουστο στο ABC και προς το παρόν ορίζεται ως Ended. Αλλά ακόμα κι έτσι, βάζει τα γυαλιά σε πολλές μακροβιότερες...

Eίναι Χαζό Να Ξαναμπούμε Στα Αίματα...

Έχω γίνει σαν τα θέατρα τελευταία. Την Δευτέρα την παίρνω ρεπό.



Στο μεταξύ ευτυχώς αλωνίζουνε ο Cyrusgeo και ο Motorcycle Boy στα σχόλια μου.Τώρα είδα και τον deuced. Γουστάρω, αλλά αντί να γράψω άλλο ένα σεντόνι εκεί, θα το κάνω εδώ. Όσοι έχουν χάσει επεισόδια, ας αρχίσουν από εδώ κι ας πάνε κορδόνι για να διαμορφώσουν γνώμη.

Α) Η Άμεση Δημοκρατία είναι τεχνολογικά εφικτή για πρώτη φορά στην Ιστορία, και όχι μόνο σε κοινοτικό επίπεδο, όπως συμφωνούν και οι δύο φίλοι. Χωρίς πολύπλοκα συστήματα, χωρίς να πρέπει όλοι να ξέρουν γλώσσα μηχανής και να έχουν πρόσβαση στο Δίκτυο. Ο συνδυασμός διαδικτύου, ενός εννιαίου καταλόγου, και ενός καλού τηλεφωνικού κέντρου στο Υπουργείο Εσωτερικών θα επέτρεπε άνετα σε μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας να ψηφίζει κάθε Κυριακή απόγευμα, μέσα σε ένα μισάωρο, για ότι την ενδιαφέρει με ερωτήσεις δημοψηφισματικού χαρακτήρα (Ναι ή Όχι) και με βάση την βούληση της πλειοψηφίας να δεσμεύει την εκάστοτε Βουλή.

Β) Είναι φανερό ότι υπάρχουν διάφορα "ζητηματάκια" που θα προεκύπταν αν εφαρμοζόταν αυτό (όπως ποιός εγγυάται το ανόθευτο της διαδικασίας κ.λ.π), αλλά προς το παρόν τα θεωρώ δευτερεύοντα και αν θέλετε τα συζητάμε αργότερα αναλυτικά. Το κεντρικό ερώτημα που θέλω να θέσω προς το παρόν είναι:

Γιατί αυτό που είναι εφικτό, δεν μπαίνει καν στην σφαίρα της συζήτησης;

Εδώ λοιπόν προβάλλονται μερικά βασικά αντεπιχειρήματα.

Το πιο συνηθισμένο είναι το δάχτυλο που κουνάνε οι επαγγελματίες Πολιτικοί για τον "εκφυλισμό" της Δημοκρατίας. Στηριγμένοι στο ιστορικό παράδειγμα του τέλους της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, την περίοδο των Δημαγωγών, υποστηρίζουν πως μια Άμεση Δημοκρατία νομοτελειακά θα καταλήξει να ακολουθει εκείνους που της χαϊδεύουν τ' αυτιά και τις κρύβουν τις "σκληρές αλήθειες". Ενώ φυσικά η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι το επιχείρημα είναι γελοίο, η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία στις μέρες μας σύρεται από τα γκάλλοπ, χρυσώνει συνεχώς το χάπι, πλειοδοτεί προεκλογικά σαν έμπορος της Λαϊκής πριν το κλείσιμο, αποκρύπτει συστηματικά τα κίνητρα των αντιπροσώπων και τρέμει μήπως και αποκαλυφθεί όλο το εύρος της Διαπλοκής.

Ένα δεύτερο αντεπιχείρημα είναι το "χάσμα πληροφοριών". Η ανάγκη η Κυβέρνηση να κάνει "μυστικές" συμφωνίες και διαπραγματεύσεις "για το καλό του Τόπου" ιδίως στην Εξωτερική της Πολιτική και την Εθνική της Άμυνα. Οι Κυβερνώντες γνωρίζουν πράγματα που ο Λαός δεν γνωρίζει ή δυσκολεύεται να κατανοήσει. Την γεωστρατηγική σημασία της χώρας, την εσωτερική πληροφορία των μυστικών υπηρεσιών κ.λ.π. Κι αυτό το επιχείρημα είναι προβληματικό, γιατί τελικά καταλήγει να νοθεύει την ουσία της Δημοκρατίας, να δίνει τελικά "λευκή επιταγή" στους κυβερνώντες σε πολύ σημαντικούς τομείς της ζωής των πολιτών της χώρας μέ βάση στοιχεία που δεν παρουσιάζονται γιατί ο Λαός είναι "ανώριμος". Και φυσικά μετατρέπουν την Βουλή σε ένα Θέατρο, όπου όλοι σχεδόν γνωρίζουν κάτι παραπάνω, αλλά συλλογικά αποκρύπτουν τις πληροφορίες τους από το "Κοινό".

Όμως το πιο σημαντικό αντεπιχείρημα, και το μόνο που αξίζει νομίζω να συζητηθεί διεξοδικά είναι αυτό των "ευκαιριακών" πλειοψηφιών. Τι γίνεται αν ένα συντριπτικό ποσοστό σε ένα δημοψήφισμα αποφασίσει - για λόγους θρησκευτικούς η άλλους - να υποβάλλονται οι γυναίκες σε κλειτοριδεκτομή; Τι γίνεται αν η ομοφυλοφιλία αποφασιστεί με δημοψήφισμα πως είναι διαστροφή και οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να εκτελούνται; Τι γίνεται γενικά σε κάθε περίπτωση που η πλειοψηφία επιβάλλει μια "κατασταλτική" και μη αναστρέψιμη βούληση σε μια ανίσχυρη μειοψηφία;

Εκεί η μόνη απάντηση βρίσκεται στο αναφαίρετο και καθολικό ατομικό δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Που δεν μπορεί να είναι διαπραγματεύσιμο, ούτε να περιορίζεται από καμιά απόφαση πλειοψηφίας. Με τον αστερίσκο, ότι αυτός ο αυτοπροσδιορισμός δεν επιβάλεται βίαια σε κανέναν μη αυτόβουλο πολίτη.

Πιστεύω ακράδαντα στην Άμεση Δημοκρατία. Είναι ίσως πιο αργή, χρειάζεται περισσότερη προσωπική ευθύνη και σκληρή κοινωνική δουλειά για να σπάσουν τα στεγανά των "κολλημένων", έχει άπειρες λακούβες στον δρόμο της, αλλά είναι κατά την γνώμη μου η μόνη λύση για να αφήσουμε πίσω μας την παιδική ηλικία της Ανθρωπότητας, να μην ξαναγυρίσουμε και πάλι στα χυμένα αίματα...