ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ : 3 τεύχη

Όταν επιστρέφει κάτι που έχεις αγαπήσει πολύ στο παρελθόν η πρώτη σου τάση είναι να το στηρίξεις. Η δεύτερη σκέψη επιβεβαιώνει την πρώτη. Το στηρίζεις έμπρακτα, αγοράζοντάς το, ενημερώνοντας φίλους και γνωστούς ότι υπάρχει ξανά στην πιάτσα, και γράφοντας χωρίς γλυψίματα τα καλά και τα κακά που βλέπεις σ' αυτό. Εγώ τουλάχιστον μόνο αυτό μπορώ να κάνω.

Το πρώτο τεύχος του νέου ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ ήταν σαν ολική επαναφορά. Με έκανε να νομίζω ότι δεν πέρασε ούτε μέρα από την διακοπή της έκδοσής του. Ότι ακόμα υπήρχε το βιβλιοπωλείο του στην Ιπποκράτους και ήμασταν όλοι πάνω από δέκα χρόνια νεώτεροι. Δεν είμαστε όμως και πέρα από αυτήν την γλυκιά αίσθηση της επιστροφής, τίποτα περισσότερο δεν μου είπε το πρώτο τεύχος. Μπήκα στην αναμονή για το δεύτερο, χωρίς φυσικά να πολυπιστεύω πως θα βγει στην ώρα του (sorry Γιώργο, αλλά θα πρέπει να μου αναγνωρίσεις πως όταν έχεις υπάρξει The Master Of Delay και όρκο πάνω στα άλμπουμ του Reiser να μου έδινες, πάλι θα κράταγα μικρό καλάθι...)
Το δεύτερο τεύχος είχε δύο ευχάριστες εκπλήξεις. Πρώτη, κυκλοφόρησε στην ώρα του. Δεύτερη, υπήρχε ένα "ψάξιμο" στην ύλη. Και είχε και μια οδυνηρή διαπίστωση. Το τεύχος δεν υπήρχε στα περίπτερα. Έπρεπε να ψάξω αρκετά για να το βρω, και δεν μένω στα βουνά, στο Κουκάκι ζω. Κάτι γινόταν με την διανομή του...

Το τρίτο -κι αυτό στην ώρα του, το αναγνωρίζω- επίσης το πήρα από το Solaris, αφού ματαίως το αναζήτησα σε περίπτερα και εφημεριδοπώλες. Μέσα στον κυκεώνα των περιοδικών που καταπίνουν τα μανταλάκια των περιπτέρων αμάσητα, το ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ όχι μόνο δεν έχει το παλιό του "ειδικό βάρος", αλλά δεν είναι καν στην λίστα. Και θα χρειαστεί πολύ χοντρός τσαμπουκάς από το περιοδικό για να ξαναβρεί τους αναγνώστες του και να αποκτήσει νέους. Δεν είναι πια τα 80'ς είναι τα άγρια 00'ς...
Η ύλη του τρίτου τεύχους είναι σαφώς καλύτερη, ακόμα όμως το ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ εκπέμπει τρία αρώματα. Το παλιό, το νέο και το "dirty" των άλμπουμς που εξέδιδε -ελπίζω από ανάγκη- τα προηγούμενα χρόνια. Είναι σημαντικό, κατα την επηρμένη γνώμη μου, να καταφέρει να βρει την "νέα" του μυρωδιά. Και στα κόμικς και στα κείμενα και στα γραφιστικά του στοιχεία. Χρόνος υπάρχει, και ανοχή απ' τους παλιούς του φίλους.

Αυτό που έχω αρχίσει να ψιλοπιστεύω είναι πως το ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ θα συνεχίζει να βγαίνει. Και ειλικρινά αυτό είναι μεγάλη έκπληξη, πρέπει να το παραδεχθώ. Ομολογώ μάλιστα πως σχεδόν ψήνομαι να λύσω το πρόβλημα της εύρεσης και απόκτησης, γράφοντας τον εαυτό μου συνδρομητή. Αλλά για να το κάνω αυτό χρειάζομαι να πιστέψω πραγματικά και seein' is believin'... Κι από την άλλη σκέφτομαι πως αν βολευτώ με το συνδρομητιλίκι, ποιός άλλος θα τα σπάει στους περιπτεράδες του Κουκακίου να το φέρουν;
ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ welcome back...