Περσέπολις

Από τότε που το αγόρασα ήθελα να γράψω κάτι για το Περσέπολις της Σατραπί. Σήμερα με αφορμή αυτό το ποστ του exastal το ξαναθυμήθηκα.

Η Σατραπί έχει ένα πλεονέκτημα σαν δημιουργός. Πατάει από πολύ νωρίς σε δυο βάρκες. Στην Ιρανική και στην Γαλλική κουλτούρα. Η αστική της καταγωγή τής δίνει τα μέσα και τους κώδικες επικοινωνίας με τους δυτικούς, ενώ η εμπειρία της τής επιτρέπει να μιλήσει "από μέσα" γι' αυτό το τμήμα της Ιρανικής Ιστορίας που ακόμα και σήμερα ιντριγκάρει, αλλά και μπερδεύει, όλον τον υπόλοιπο κόσμο.

Και ακόμα περισσότερο, η ευφυία της την οδηγεί να παραδώσει αυτό το άλμπουμ σαν αυτοβιογραφία. Μέσα από μια απολύτως υποκειμενική αφήγηση, μιας ξεκάθαρα ορισμένης ηρωίδας - που μοιάζει πολύ με οποιοδήποτε δυτικό teen girl, αν από το τελευταίο αφαιρέσεις την βλακεία, αλλά όχι και την αθωότητα - η Σατραπί καταφέρνει στην Περσέπολη να μιλήσει πολυεπίπεδα και ειλικρινά.

Με τους περιορισμούς της... Είναι κάτι παραπάνω από πιθανό, τα γεγονότα που περιγράφονται να είναι πολύ πιο σύνθετα πολιτικά, και να έχουν τις ρίζες τους πολύ βαθύτερα. Όμως η περιορισμένη οπτική της ηρωίδας, δεν νοιώθω πως είναι ένας τρόπος για να παρακάμψει η δημιουργός της, "επικίνδυνους σκοπέλους".

Οι Ιρανοί της Σατραπί θυμίζουν αρκετά μερικούς του σύγχρονου Ιρανικού κινηματογράφου. Είναι απλοί, ανθρώπινοι, σκεπτόμενοι και φανερά σε επαφή με την πραγματικότητα. Καμία σχέση με τους Πέρσες του "300" και τους "σαλταρισμένους μουλάδες με τα πυρηνικά" των δελτίων ειδήσεων...