33 χρόνια μετά την αποκατάστασή της η Δημοκρατία επισκέφθηκε, όπως πάντα στις 24 Ιουλίου, τον γιατρό της για το καθιερωμένο ετήσιο τσεκ-απ. Φέτος τον βρήκε σε ένα νοσοκομείο φτιαγμένο με ΣΔΙΤ (Συνεργασία Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) να εφημερεύει.
"Ωπ, πήγε κιόλας 24;" την ρώτησε χαμογελώντας ο γιατρός.
"Ε, ναι" απάντησε η Δημοκρατία.
"Γδύσου και ξάπλωσε", είπε ο γιατρός και της έδειξε το δερμάτινο ντιβάνι της εξέτασης που ήταν σκεπασμένο με το ειδικό κάλυμα μιας χρήσης. "Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός... Πώς τα πήγες φέτος;"
"Εντάξει μάλλον" είπε η γυμνή Δημοκρατία ξαπλώνοντας. "Με ξέρεις τώρα, δεν μ' αρέσει να γκρινιάζω κιόλας..."
Ο γιατρός έβαλε το στηθοσκόπιο του και την ακροάστηκε. "Ανάπνευσε... κανονικά... τώρα βαθιά... κράτα την ανάσα σου... εκπνοή... άλλη μία βαθιά... μερικές γρήγορες... εντάξει... βήξε τώρα... βήξε... κι άλλο... μάλιστα".
"Τι γίνεται;"
Ο γιατρός κούνησε αόριστα το χέρι του. "Μμ, οι πνεύμονες σου δεν είναι και σε άψογη κατάσταση... θα κάνουμε ένα σπειρογράφημα και αέρια αίματος και βλέπουμε..."
"Μην το κουράζεις", απάντησε η Δημοκρατία. "Απ' το ΕΑΤ-ΕΣΑ είναι. Το μόνο πράσινο που έμεινε είναι στο Πάρκο Ελευθερίας".
Ο γιατρός την κοίταξε στα μάτια. "Εντάξει, τότε τα κάνουμε στο τέλος... για να δούμε τώρα τα νευρολογικά". Έβγαλε τα σφυράκια του από το συρτάρι. Μετά από λίγο ολοκλήρωσε την εξέταση του.
"Τι γίνεται;" ξαναρώτησε η Δημοκρατία.
"Καλύτερα από πέρσι", ανακοίνωσε ο γιατρός. "Έχεις μια καθυστέρηση στις αντιδράσεις, αλλά είναι μικρότερη από πέρσι".
"Από τα νέα μέσα", απάντησε η Δημοκρατία. "Τα sms, τα blogs... σιγά-σιγά πιέζουν τα παλιά. Εσύ, πήγες στο Σύνταγμα;"
"Δεν πήγα, εφημέρευα. Για να δούμε και την καρδιά σου..." είπε ο γιατρός βάζοντας ζελέ στην κεφαλή του υπερηχογράφου.
"Τι γίνεται;" ρώτησε αργότερα η Δημοκρατία.
"Τα ίδια", είπε ο γιατρός. "Υπολειτουργεί, δεν κινδυνεύεις άμεσα αλλά μακροπρόθεσμα το ισχαιμικό δεν θα το αποφύγεις".
"Πως αντιμετωπίζεται;"
"Άμα σταματήσουν οι πελατειακές σχέσεις, το ξύλο στις διαδηλώσεις και η λαστιχοποίηση του Συντάγματος, μπορεί και να γλιτώσεις, αν η ζημιά που έχει γίνει ήδη..." είπε αόριστα ο γιατρός.
Η Δημοκρατία έβαλε τα γέλια.
"Το πεπτικό σου πως είναι; Κενώσεις, ούρα;" άλλαξε θέμα ο γιατρός.
"Φυσιολογικά. Μόνο κάτι καούρες στο στομάχι καμιά φορά".
"Το άλογο χωνεύεται δύσκολα. Και το σκουφί ακόμα δυσκολότερα", μουρμούρισε ο γιατρός. "Άντε να δούμε και τα γυναικολογικά σου", είπε δυνατά και φόρεσε το γάντι.
Η Δημοκρατία σηκώθηκε. "Μην το κοιτάς καθόλου", είπε σταθερά. "Δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να κάνω παιδί. Κάτι άτομα που αξίζανε τον κόπο να πηδήξω τα πήρε χτες η Καναδέζα..."
Ο γιατρός κάθισε ξανά στην πολυθρόνα. "Τελειώσαμε τότε. Του χρόνου πάλι..."
"Υπάρχει ποτέ περίπτωση να τρέξω;" ρώτησε η Δημοκρατία.
"Κάθε χρόνο το ίδιο πράγμα με ρωτάς", απάντησε ο γιατρός. "Τόσες φορές σου το έχω πει. Όχι, εκ γενετής είχες προβλήματα. Μετά, τελείως λάθος, σε χώσανε στον γύψο. Κι όταν τον σπάσανε, πάλι με λάθος τρόπο σε στήσανε στα πόδια σου. Δεν πρόκειται ποτέ να τρέξεις. Πάλι καλά που περπατάς... Τι διαόλο έχεις κολλήσει με το τρέξιμο; Δεν είναι δα και τίποτα της προκοπής... Ιδρώνεις, μυρίζεις, κουράζεσαι..."
"Ναι, αλλά ο αέρας χαϊδεύει τα μαλλιά σου", είπε μουρμουρίζοντας η Δημοκρατία. "Και πάντοτε ήθελα να το νιώσω αυτό".
No comments:
Post a Comment