Friday, February 29, 2008

Άμα Κάνεις Διαδικτυακές Παρέες...

... έχεις και συνέπειες. Εν προκειμένω, ο μοτοσακός με έβαλε σε ένα παιχνίδι που κι αυτόν τον έβαλε ο Καπράνος. Το κόλπο έχει και...

Οδηγίες:
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.



Αυτά λοιπόν είναι τα βιβλία που για διάφορους λόγους είναι ντανιασμένα πάνω στο γραφείο μου αυτή την εποχή, άρα στην κοντινότερη απόσταση από μένα όταν έλαβα την πρόσκληση.

And the winner is... (μισό λεπτό να δω τι γράφει στην 123)

(...)Αυτό που του χρειαζόταν ήταν το μπάνιο που μόλις είχε κάνει. Τότε άρχισα να λυπάμαι τον εαυτό μου και σκέφτηκα ότι θα ήταν μεγαλύτερη φιλανθρωπία αν μου έδινε εμένα κάποιος ένα φανελένιο πουκάμισο παρά αν έδινα εγώ σ΄ αυτόν ένα όλόκληρο μαγαζί με ρούχα. Σε καθέναν που χτυπά το κακό στην ρίζα του αντιστοιχούν άλλοι χίλιοι που πριονίζουν ανώφελα τα κλαδιά του. (...)

Henry D. Thoreau
Walden
ή Η ζωή στο δάσος


Και για την συνέχεια προτείνω: Το ντουέτο PX και Vlaxos από τις Ιχνηλασίες, την γοργονοκατάσταση Swimming Around, τον εγκατεστημένο στην Δράμα Ιταλό με το Αυτά Που Λες Μαρία, και τελευταίο αλλά όχι έσχατο τον Sandiago Nasar του Μushroom Head.

Καλό ταξίδι...

UPDATE: H γοργόνα το έχει κάνει ήδη. Στην θέση της προτείνεται ο Victor, που είχα χάσει το λινκ του (και ευτυχώς πέρασε κι άφησε το "ίχνος" του και τον βρήκα).

Thursday, February 28, 2008

Ποιός "Επώνυμος";

Ποιός "επώνυμος" (δημόσιος λειτουργός, καλλιτέχνης, αθλητής, τηλεπερσόνα ή επιχειρηματίας) από μικρό παιδί δουλεύει σκληρά, δεν έχει ακουμπήσει ούτε μια φορά "ξένα" ή "μαύρα" λεφτά, έχει πάντοτε άψογες ερωτικές σχέσεις, τίμησε και τιμάει όλους τους συνεργάτες του, δεν έχει πειράξει ποτέ του άνθρωπο ζώο ή φυτό, έχει μεγαλώσει τα παιδιά του με θαυμαστό τρόπο και δεν έχει ποτέ, μα ποτέ, και σε κανένα επίπεδο καταχραστεί την όποια εξουσία του;

Δυστυχώς δεν μπορώ να τον (ή την) αποκαλύψω. Γιατί ο Νόμος απαγορεύει την συκοφαντική δυσφήμηση και τον διαδικτυακό εκβιασμό. Αλλά ξέρει, και δεν θα με χάλαγε καθόλου να μου βάλει 30.000 ευρώ στον λογαριασμό μου.

Άντε, άμα είναι να βοηθήσω, και με paypal τα παίρνω...

Wednesday, February 27, 2008

H Απάντηση Αυτού Εδώ Του Συγκεκριμένου Μπλόγκερ


Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από όλους τους "μέσα" για το γεγονός πως αυτό εδώ το κείμενο "μανιφεστίζει" επικίνδυνα.



ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΠΟΥ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΑΖΕΙ...

Ακούω πως αποφασίσατε λέει να βάλετε "πλαίσιο" στα μπλογκς. Γιατί υπήρξαν "φαινόμενα" υπερβολών, διασποράς φημών, ψευδών ειδήσεων, άσεμνων φωτογραφιών και προτροπών σε αυτοκτονία. Υπήρξε συκοφαντική δυσφήμηση, μείωση της προσωπικότητας - κυρίως δημοσίων προσώπων - και απόπειρες εκβίασης. Ευτυχώς δεν μιλήσατε ακόμα για "φαινόμενα γενοκτονίας", όπως ο ΟΗΕ για την Ρουάντα.

Δεν ξέρω αν υπήρξαν ολα αυτά τα "φαινόμενα". Δεν αμφιβάλλω όμως ότι είναι πιθανόν. Δεν έχουν πέσει πάντως στην αντίληψή μου, ίσως γιατί δεν είναι μέσα στα ενδιαφέροντά μου. Αντιθέτως έχει πέσει στην αντίληψή μου ότι η Αμαλία θα είχε πεθάνει άφωνη αν δεν υπήρχε η μπλογκόσφαιρα (όπως και μύριοι καρκινοπαθείς πριν απ' αυτήν), δεν θα είχε γίνει καμιά μαζική συγκέντρωση για την Πάρνηθα, δεν θα είχαν υπάρξει μερικές δεκάδες πρωτοβουλίες για σημαντικά φαινόμενα (όπως του θερμοκηπίου) και ο μέσος περήφανος ημεδαπός χρήστης θα φοβότανε να μπει στο Indymedia μήπως και του σταμπάρει το IP η Ασφάλεια.

Επίσης όλες ανεξαιρέτως οι εθνικές εφημερίδες και τα κανάλια θα ήτανε ακόμα στο Μεσαίωνα, λίγο μετά τον Γουτεμβέργιο, όπως και πριν την άνοιξη των μπλογκς. Όχι πως τώρα είναι πολύ καλύτερα, αλλά το ξέρουμε όλοι πως εκείνες τις ρημάδες τις πλαστικές σφαίρες που έπεσαν στην Θεσσαλονίκη στα μουλωχτά, μέσα στην μαύρη νύχτα και σε χώρο που προστατεύεται από άσυλο, τα μπλογκ τις βγάλανε στην φόρα και σύρανε τα κανάλια και τις εφημερίδες - με τρεις μέρες καθυστέρηση - να το γράψουν και να το δείξουν.

Στην προσωπική μου αξιολόγηση λοιπόν, τα "υβριστικά" και "άσεμνα" που απειλούν την προσωπική αξιοπρέπεια των πολιτών και την δημοκρατία, αντισταθμίζονται (και ο καθένας μπορεί να κρίνει σε ποιο βαθμό) από τα "άλλα" που δίνουν φωνή στους άφωνους και υπερασπίζονται τις ελευθερίες την ώρα που οι κάθε λογής θεματοφύλακες περί άλλων τυρβάζουν. Ή ίσως και να έχουν κάνει τα ντηλάκια τους και να βολεύονται όπως πορεύονται. Δεν ξέρω τι από τα δυο είναι πιο απωθητικό και εφιαλτικό.

Ναι, είναι για ακόμα μια φορά ζήτημα δημοκρατίας. Κι αν γελοιοποιήθηκε ο Λόρδος Μπάιρον από τα μπλογκς, είχε καταφέρει πρώτα να πνίξει όλον τον κόσμο με τα χημικά, να κάνει τις πόλεις μας Λωρίδα της Γάζας, τα αστυνομικά τμήματα χώρους βασανισμού και να συλλάβει αθώους με στημένες κατηγορίες. Σαραντά εννιά τον αριθμό, με βούλα αθώους, από το Δικαστήριο (που αναβλήθηκε πόσες φορές είπαμε;) Για να μην θυμηθώ τώρα και τα πράσινα παπούτσια...

Κάθε πολίτης δικαιούται να έχει γνώμη και άποψη και επιπλέον βήμα από όπου να την εκφράζει δημόσια. Ακόμη και σατυρικά, ακόμη και "υβριστικά". Στην δημοκρατία νομίζω ότι δικαιούμαι να λέω "Γαμιέται ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ" χωρίς να φορτώνομαι καμία Στάζι στο κεφάλι μου. Έτσι δεν μας λέγατε οι "φιλελεύθεροι" όλα αυτά τα χρόνια; Γιατί μας κρύβατε πως μπορώ μεν να το λέω - και να το γράφω - αλλά ο κάθε Πρόεδρος όχι του ανωτάτου αλλά και του κατωτάτου Σοβιέτ μπορεί βεβαίως κι αυτός "να αμυνθεί" και δια απλής μηνύσεως να μου στερήσει τον σκληρό μου δίσκο, πριν καν εκδικαστεί η υπόθεση; Blogme, Blogme, είσαι εδώ; Πότε θα γίνει άραγε αυτή η Δίκη; Μόλις αναστηθεί ο Κάφκα;

Επέλεξα από την αρχή να έχω επώνυμο μπλογκ. Κι αυτό με έχει οδηγήσει να αυτολογοκρίνομαι. Σε κάθε περίπτωση είναι επιλογή μου και καλά να πάθω, αλλά δεν θα αναγκάσω κανέναν να την ακολουθήσει. Τα μισά μπλογκ που επισκέπτομαι και εκτιμώ είναι ανώνυμα ή ψευδώνυμα και δεν το κάνουν για να συκοφαντήσουν ούτε για να εκβιάσουν. Το κάνουν γιατί οι κάτοχοί τους δεν αντέχουν να αποκαλύψουν την ψυχή τους επώνυμα και να την δώσουν βορά σε γνωστούς, συγγενείς, εργοδότες, συναδέλφους, ενοίκους της πολυκατοικίας, διαχειριστές και όλους τους άλλους νταβατζήδες ψυχών. Αναφέρονται σε οριακές προσωπικές καταστάσεις που μόνο μέσω της ανωνυμίας μπορούν να κατατεθούν, να συζητηθούν και να είναι τελικά χρήσιμες στην κοινωνία. Δεν άκουσα ποτέ καμιά γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης να ζητάει αριθμό ταυτότητας και ΑΦΜ, πουθενά στον κόσμο.

Και στο φινάλε, αυτό είναι το μπλογκ. Ένα διαδικτυακό ημερολόγιο με όσα κάποιος έχει την διάθεση να μοιραστεί με τους άλλους. Επώνυμα, επώνυμα. Ανώνυμα, ανώνυμα. Ψευδώνυμα, ψευδώνυμα. Και τα μοιράζεται μόνο με όσους επιλέγουν συστηματικά να τον διαβάζουν.

Ξέρω πως για σας εκεί έξω που θα μας βάλετε το "πλαίσιο", το ποντίκι είναι κάτι που σας τρομάζει. Για διαφορετικούς φυσικά, κάθε φορά και για τον καθένα σας, λόγους. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Τώρα που θα μας ράψετε το κουστουμάκι, κοιτάχτε να είναι από γυψοσανίδα, χειρότερο από εκείνο που ράψατε για τον Τύπο. Είναι φανερό άλλωστε πως τα μπλογκς και οι μπλόγκερς το έχουν παραξηλώσει, υπερασπίζονται ακόμη μια ρομαντική -και εντελώς παρωχημένη- εικόνα της δημοκρατίας. Ενώ όλοι οι "υπεύθυνοι" άνθρωποι έχουνε βρει και πιπιλάνε συνέχεια την καραμέλα του "πραγματισμού"...

Tuesday, February 26, 2008

Monday, February 25, 2008

Αφορισμός

Όσο ανόητο είναι να ισχυρίζεσαι πως η συνείδηση καθορίζει την ζωή, το ίδιο ανόητο είναι και να υποστηρίζεις το μαρξιστικό αντίθετο. Ζωή και συνείδηση αλληλεπιδρούν κάθε λεπτό, κάθε μέρα, κάθε ώρα. Και αλληλοκαθορίζονται.


Οι ταξικοί αλεξιπτωτιστές δεν έχουν κρίση ταυτότητας. Βρίσκονται αιώνια ζεμένοι στο ηλίθιο άρμα του "δεν θα ξέρεις τι έχεις".

Σκέψου. Μάθε τι πραγματικά έχεις κι έπειτα ποντάρισε τα όλα αποκλειστικά σ' αυτό...

Saturday, February 23, 2008

Περί Θεϊσμών

Η πηγή μου στην Γερμανία (λέγε με Μεγάλη Αδερφή) μου ανέφερε σήμερα ένα απόσπασμα από πρόζα που λέγεται σε καμπαρέ και ασχολείται με τον Μονοθεϊσμό, τον Πολυθεϊσμό και γενικά τον -θεϊσμό. Το μεταφέρω κι εγώ εδώ (στυλ σπασμένο τηλέφωνο).


Ξέρετε ότι ο Μονοθεϊσμός ξεκίνησε από την έρημο; Ναι, εντάξει σίγουρα κάπου το έχετε ακούσει, αλλά αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ξεκίνησε από εκεί; Όχι, ε; Καλά, θα προσπαθήσω να σας το εξηγήσω...

Λοιπόν ξυπνάς το πρωί, κοιτάς απάνω ουρανός, κοιτάς κάτω άμμος. Ξανακοιτάς κάτω άμμος, ξανακοιτάς απάνω ουρανός. Και πάει έτσι κορδόνι μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Ουρανός, αμμόλοφος. Αμμόλοφος, ουρανός. Τελεία και παύλα.

Ε, πόσοι Θεοί δηλαδή χρειάζονται για να το φτιάξουνε αυτό; Ένας φτάνει, για να μην πω ότι περισσεύει κιόλας και κοπάνα να την κάνει δεν θα τον πάρει χαμπάρι κανείς!

Για πήγαινε όμως μια βόλτα στην ζούγκλα και έλα να μου πεις μετά...

Friday, February 22, 2008

Ενδιάμεση Συμφωνία με τα Μικρά Άφωνα Πράσινα

Σήμερα έκανα ενδιάμεση συμφωνία με τα μικρά άφωνα πράσινα. Αυτά ξαναβρήκαν τον αέρα και τον ήλιο κι εγώ πήρα πίσω το γραφείο μου. Δεν χρειάστηκε να ανακατευτεί κανένας Νίμιτς, τα βολέψαμε μεταξύ μας μετά από ειλικρινείς διαπραγματεύσεις.

Σημείωση: Η συμφωνία ορίζεται ως "ενδιάμεση" γιατί ακόμα δεν έχουμε καθορίσει τις συνοριακές γραμμές και τις χρήσεις των ονομάτων στο μπαλκόνι. Οι πιο τσαμπουκαλεμένες στα ζητήματα αυτά είναι οι τριανταφυλλιές...

Wednesday, February 20, 2008

Δέκα Χρόνια ΑΛΕΦ (εξ αναβολής)

Αυτή είναι η τούρτα που παρελήφθη από καλό εργαστήριο (της Λυκόβρυσης) το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου και επρόκειτο να κοπεί στα δέκατα γενέθλια της ΑΛΕΦ την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου.
Βεβαίως το χιόνι την είχε δει αλλιώς. Και νωρίς την Κυριακή έγινε έκτακτο διοικητικό συμβούλιο (τηλεφωνικό) όπου με ψήφους τέσσερις προς μία αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση χιονίζει δεν χιονίζει αφού είχαμε ήδη την τούρτα.
Ο ηρωικός Ταμίας της λέσχης κος Μιχάλης Μανωλιός, έβαλε αλυσίδες στο αυτοκίνητό του και ξεκίνησε να παραλάβει την επίμαχη τούρτα από το σπίτι της Γραμματέως κας Βάσως Χρήστου (στην Πεύκη). Έφτασε εκεί μετά πολλών κόπων και βασάνων και φυσικά αποκλείστηκε με την τούρτα στα χέρια μέσα στην χιονοθύελλα...
Τότε λοιπόν - και λόγω αντικειμενικών δυσκολιών - αναβλήθηκε η εκδήλωση. Η τούρτα κλείστηκε σε εξωτερική ντουλάπα μπαλκονιού, όπου και πάγωσε πολύ ικανοποιητικά μέχρι που ξαναβγήκε ο ήλιος. Και εδώ ολοκληρώθηκε το δράμα της τούρτας. Υπάρχουν υποψίες ότι μπορεί κάποιος να την έφαγε μετά, αλλά αν δεν τελειώσει η ΕΔΕ δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν.

Η εκδήλωση έχει αναπρογραμματιστεί γι' αυτή την Κυριακή (24 Φεβρουαρίου) την ίδια ώρα στο Φαεινόν και φυσικά ισχύουν όσα έχω αναφέρει εδώ. Εκτός από την τούρτα, αλλά μπορεί -αν έτσι αποφασίσει το ΔΣ - να φτιάξουμε άλλη. Σίγουρα δεν θα σερβίρουμε την παγόπληκτη (που είναι συζητήσιμο και αν υπάρχει), όμως στην περίπτωση που είναι ακόμη ακέραια προτείνω σοβαρά να την διατηρήσουμε σε διαφανή κώδωνα με CO2 και να την εκθέσουμε στο μελλοντικό μουσείο της ΑΛΕΦ.

Δεν πέρασε και λίγα η κακομοίρα...

Tuesday, February 19, 2008

Επιστολή Προς Ένα Χριστιανικό Έθνος

Η Επιστολή Προς Ένα Χριστιανικό Έθνος γράφτηκε το 2006 από τον Σαμ Χάρρις. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι μεταφράστηκε στα Ελληνικά τόσο γρήγορα και κυκλοφορεί ήδη στα ράφια.
Διάβασα το βιβλίο σήμερα το πρωί, είναι κοντά στις εκατό σελίδες, εύκολο και φιλικό στην ανάγνωση και εξαιρετικά χρήσιμο αν ενδιαφέρεσαι να καταλάβεις το επίπεδο της Χριστιανικής Δεξιάς των ΗΠΑ.

Ο Χάρρις δεν είναι, φυσικά, δεξιός. Κι αυτό εδώ είναι το δεύτερο βιβλίο του που γράφτηκε όπως δηλώνει ο ίδιος στον πρόλογό του για να απαντήσει στα γράμματα που έλαβε μετά την δημοσίευση του πρώτου του βιβλίου που είχε τον τίτλο, Το Τέλος της Πίστης: Θρησκεία, Τρόμος, και το Μέλλον της Λογικής. Ακόμα και από τον τίτλο καταλαβαίνει κανείς πως ο Χάρρις δεν έχει καμιά διάθεση να τουμπεκιαστεί, υπερασπίζεται τις απόψεις του με πάθος, αλλά και επιστημονική επάρκεια.

Κι αν, όπως είναι φυσικό, τα βιβλία του ανοίγουν έντονους διαλόγους στις ΗΠΑ, για ποιό λόγο άραγε να τα διαβάσει κανείς στην Ελλάδα; Η επίθεση στους "μετριοπαθείς" Χριστιανούς που κάνει ο Χάρρις στο πρώτο του βιβλίο, και ο εξαιρετικός Φιλιππικός του κατά των "σκληροπυρηνικών" Χριστιανών που καταγράφεται στην Επιστολή Προς Ένα Χριστιανικό Έθνος, σε τι μπορούν να χρησιμεύσουν στον Έλληνα αναγνώστη;

Η απάντηση είναι σχεδόν προφανής και ανατριχιαστική. Αυτό το βιβλίο καθρεφτίζει πεντακάθαρα το επίπεδο της ανοησίας που δέρνει εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό (άνω του 50%) των Αμερικανών πολιτών. Οι οποίοι είναι και αυτοί που εκλέγουν Πλανητάρχες.

Και δυστυχώς, όπως επισημαίνει και πάλι στον πρόλογό του, ο συγγραφέας θα "αγαλλίαζαν" με την πυρηνική καταστροφή μιας μεγαλούπολης αφού αυτό θα ήταν "σημείο των καιρών " για την Δευτέρα Παρουσία.

Ανατρίχιασες ή όχι ακόμα;

Υ.Γ. Δεν ταυτίζομαι απόλυτα με τις απόψεις του Σαμ Χάρρις. Όπως σε κάθε φιλοσοφικό έργο, η αγωνία του να υπερασπιστεί τις θέσεις του τον οδηγεί μερικές φορές, ευτυχώς όχι πολλές, σε επιχειρήματα και συμπεράσματα που χρησιμοποιούν λογικά άλματα. Αλλά αυτό είναι απλώς γκρίνια, σε σύγκριση με την ουσιαστική χρησιμότητα του βιβλίου.
Μια δεύτερη, ακόμα πιο αστεία γκρίνια, είναι πως το όνομα του συγγραφέα στις αριστερές σελίδες του βιβλίου είναι γραμμένο Xarris κι οχι Harris. Αλλά αυτό είναι πανεύκολο να διορθωθεί στις επόμενες έκδοσεις του (και να κάνει και συλλεκτική την πρώτη)

Monday, February 18, 2008

Δεν είναι μυστήριο, παγωμένο νεράκι είναι...

Η επιμονή των τηλεοπτικών μέσων να σε κρατήσουν μέσα στο σπίτι, έχει μια απλή και προφανή εξήγηση. Αν μείνεις μέσα, θα σαπίσεις στο χαζοκούτι.

Η επιμονή της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας να περιορίσεις τις μετακινήσεις στις "απολύτως απαραίτητες" έχει μια άλλη εξήγηση. Ξέρει πολύ καλά, πως τίποτα δεν σε έχει προετοιμάσει για το χιόνι, αν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει στην "Πρωτεύουσα". Ούτε το σπίτι σου , ούτε το σχολείο, ούτε τα έξι μαθήματα που έκανες στην Σχολή Οδηγών για να πάρεις το ροζ χαρτί σού έμαθαν το παραμικρό για το πως να ντύνεσαι, να περπατάς ή να οδηγείς στο χιόνι. Και επιπλέον ξέρει πως και οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά κυρίως οι μηχανισμοί προστασίας του πολίτη, δεν έχουν ούτε προδιαγραφές ούτε πιστοποίηση "χιονιού".

Όμως ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων όταν βλέπει να πέφτει αυτό το άσπρο πράμα από τον ουρανό θέλει να πάει να το συναντήσει. Και θα ήταν καλύτερο όλοι αντί να σπέρνουν τον εύκολο πανικό να έδιναν στους άσχετους δυο-τρεις χρήσιμες πληροφορίες ασφαλούς μετακίνησης μέχρι να τους τις χώσουν στο κεφάλι.

Θα είχαμε έτσι γλιτώσει από τους "εκβιασμούς" και τις "σούπες" που έφαγαν με το κουτάλι όσοι έκαναν ντελίβερυ χτες βράδυ.

Saturday, February 16, 2008

Αντισταθείτε

Ο Μοτοσακός με έχωσε στο "αντισταθείτε με ένα ποίημα".

7
Αυτός εκεί
ο συγκεκριμένος άνθρωπος
είχε μια συγκεκριμένη ζωή
με συγκεκριμένες πράξεις.
Γι αυτό και
η συγκεκριμένη κοινωνία
για το συγκεκριμένο σκοπό
τον καταδίκασε
σ' έναν αόριστο θάνατο.

Τρία Κλικ Αριστερά
Κατερίνα Γώγου


Και τώρα χώνω: Sukumus, Mushroom Head και Giannis Kafatos.

Friday, February 15, 2008

Γλάστρες Στα Χιόνια

Αν έχεις την τύχη να ζεις όπως κι εγώ με "ό,τι φυτεύω πιάνει" ταίρι, πιθανόν να με καταλάβεις. Κουβαλάω γλάστρες πέρα-δώθε από χθες για να μην επαναληφθεί η "νύχτα της μεγάλης σφαγής των φυτών" του 2004 και έχουμε δράματα.

Και τώρα είμαι έτοιμος να εκμεταλλευθείς την άγνοια μου. Όταν περιμένουμε χιόνι κι έχουμε εκτεθειμένο μπαλκόνι, έμαθα ότι είναι χρήσιμο να κάνουμε τα παρακάτω:

Α) Να μαζέψουμε όλα τα φυτά στην πιο προστατευμένη γωνία, κοντά-κοντά, υποθέτω για να ζεσταίνονται το ένα από το άλλο.

Β) Να έχουμε standby λεπτό εννιαίο πλαστικό για να τα σκεπάσουμε μόλις αρχίσει η χιονόπτωση, χωρίς να τους κόψουμε τελείως τον αέρα.

Γ) Να φέρουμε μέσα στο σπίτι, όσα είναι πολύ ευαίσθητα ή μωρά και θα τα παίξουν σίγουρα.

Αν ακολουθήσεις αυτές τις συμβουλές το μπαλκόνι σου θα δείχνει κάπως έτσι:



Πράγμα που σε βεβαιώ, αντέχεται, ιδίως αν περιμένεις χιονιά.

Όμως...



... ο χώρος που δουλεύεις θα δείχνει κάπως έτσι. Κι αυτό δεν αντέχεται για πολλές μέρες, ιδίως αν είσαι γνωστός ακατάστατος όπως εγώ.

Τι γκρινιάζεις τώρα; Δυο - τρεις μέρες είναι...

Thursday, February 14, 2008

Δέκα Χρόνια ΑΛΕΦ

Η Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας (για τους φίλους ΑΛΕΦ) συμπληρώνει αυτές τις μέρες δέκα (10!) χρόνια ζωής και συνεχούς παρουσίας στο "πεδίο" της ΕΦ και όπως είναι φυσικό έχει κάθε λόγο να το γιορτάζει.
Τα εγκαίνια των εορταστικών εκδηλώσεων, που θα διασπαρούν μέσα σ' ολόκληρο τον χρόνο, γίνονται την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου με ένα πάρτυ στο Καφέ Φαεινόν (Καλλιδρομίου και Μαυρομιχάλη, Εξάρχεια).

Από την Λέσχη θα προσφερθούν εντελώς δωρεάν:

Α) Κομμάτι τούρτας γενεθλίων (με space απεικόνιση στην επιφάνεια, ολόφρεσκη).
Β) Αναμνηστικά δώρα (υπάρχουν τρία είδη, διαλιέχτε).
Γ) Πλούσιο οπτικό υλικό (επιμελείται ο "εγγύηση" Λέστερ).
Δ) Μουσικό πρόγραμμα (από cd, Mp3 και χορωδία παραφώνων αν ανάψει το κέφι).
Ε) Προπαγανδιστικό υλικό της Λέσχης (σε έντυπη μορφή ή και με προσωπική ενημέρωση από "προσηλυτιστές")

Έναντι ευλόγου τιμήματος (που καθορίζεται από τις αγορανομικές διατάξεις) το Φαεινόν θα σερβίρει ροφήματα, χυμούς, αναψυκτικά και ποτά (όλα εξαιρετικής ποιότητος).

Το πάρτυ θα αρχίσει στις 8:00 μ.μ. και δεν υπάρχει πρόβλεψη για την διάρκεια του. Το Dress Code είναι ελεύθερο (από σμόκιν μέχρι κεραίες στο κεφάλι, αποφύγετε μόνο το απολύτως γυμνό λόγω της γειτνίασης του χώρου με το ΑΤ της περιοχής και της πρόβλεψης των μετεωρολόγων ότι μάλλον θα χιονίζει).

Wednesday, February 13, 2008

Για την σημερινή απεργία...

... πήγαινε και διάβασε αυτό.

Όπερ Έδει Δείξαι

Τι κάνει νιάου-νιάου στην Πλατεία Κολοκοτρώνη και σίγουρα το πληρώνεις με τους φόρους σου;

Η διμοιρία των ΜΑΤ.

Τι κάνει νιάου-νιάου στην Πλατεία Κολοκοτρώνη και μπορεί να το πληρώνεις με τους φόρους σου;

Οι Χρυσαυγίτες.

Όπως πολύ διεξοδικά κατέγραψε χθες το βράδυ ο Κώστας Βαξεβάνης στο Κουτί της Πανδώρας κάτι οι μοτορόλες, κάτι τα βανάκια, κάτι οι ζαρτινιέρες, κάτι τα βίντεο από τα κινητά, κάτι οι απαντήσεις "δεν είδαμε τίποτα" όταν μαχαιρώνονται και ξυλοκοπούνται άνθρωποι οδηγούν και τον τελευταίο πολίτη που δεν πάσχει από μαλάκυνση στο πολύ απλό ερώτημα:

Βρε μπας και υπάρχει ακόμα ακροδεξιό Παρακράτος σ' αυτήν την χώρα;

Σε αφήνω να δώσεις μόνος σου την απάντηση....

Tuesday, February 12, 2008

Δηλαδή, θα μας γαμήσετε για ν' αλλάξει η ατζέντα;

Το λένε όλοι στα παράθυρα για πλάκα. Η Υπουργός σκλήρυνε, λέει, γιατί το Μαξίμου προτιμά να να τα κάνει λαμπόγυαλο στο Ασφαλιστικό, από το να παραμείνει η συζήτηση στο τρίγωνο των Βερμούδων (Ζαχο - Θε.Μα - Ζήμενς).

Γουστάρω! Πρώτη φορά θα μας γαμήσουνε όλους για να αλλάξει η ατζέντα! Ξύλο και Σούβλα για λόγους επικοινωνιακούς! Γουάου!

Αυτό φίλε μου ονομάζεται βαθιά πολιτική σκέψη! Ποιός την έκανε άραγε; Θα μάθουμε ποτέ; Ζει στην Ελλάδα ο Μακιαβέλλι του 21ου αιώνα; Και δουλεύει για το Κράτος ή είναι ελεύθερος επαγγελματίας;

Και κυρίως τι στο διάολο φοβούνται εκεί στο Μέγαρο ώστε να προτιμούν την πιο άγρια σύγκρουση με την Κοινωνία;

Sunday, February 10, 2008

Για το συνέδριο του Συνασπισμού

Παρακολούθησα - όπως φαντάζομαι και αρκετοί ανένταχτοι αριστεροί - το συνέδριο του Συνασπισμού από ό,τι βγήκε στο χαζοκούτι. Δηλαδή ουσιαστικά είδα ολόκληρες μόνο τις ομιλίες του Αλέκου Αλαβάνου, του Φώτη Κουβέλη και του Αλέξη Τσίπρα.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, ούτε σε επικοινωνιακές παρατηρήσεις τύπου "μπαλκονάτος" και "υποτονικός". Θα γράψω μόνο μερικά πράγματα που μου κατεβαίνουν στο κεφάλι, ακριβώς όπως τα νιώθω και τα καταλαβαίνω.

Ο Συνασπισμός - ή ο ΣΥΡΙΖΑ, ο καθένας το βλέπει όπως θέλει - έχει αναμφισβήτητα αυτήν την στιγμή μια δυναμική που δεν του έχει ξανατύχει, τουλάχιστον στα χρόνια που γνωρίζω εγώ την Αριστερά. Και ή που θα την κάνει κάτι χρήσιμο ή που θα την χάσει αν δεν την αξιοποιήσει. Οι συγκυρίες τον έχουν βοηθήσει πολύ, και δεν είναι κάθε μέρα του Αη-Γιαννιού.

Αυτό αφορά όμως το μέλλον του - και εν μέρει και το δικό μου, αφού όλοι με καλούν να επανέλθω αγωνιστικά στις τάξεις αυτής της Αριστεράς - και το φλέρτ που παίζεται με τον κόσμο μπορεί να καταλήξει σε one night stand, σε στεφάνι ή και σε διαζύγιο. Στο χέρι του Συνασπισμού είναι πού θα το πάει και πόσο θα μας "ψήσει". Ευτυχώς έχουμε όλοι την πολυτέλεια να το παίζουμε "δύσκολες γκόμενες" ακόμα.

Τι πιο σημαντικό που έβγαλε για μένα αυτό το συνέδριο αφορά την υστεροφημία του Αλέκου Αλαβάνου. Που υπήρξε αντικειμενικά και μετρήσιμα ο πρόεδρος που έβγαλε τον Συνασπισμό από την γωνία, τον πήρε από την κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας που ήταν και τον έκανε "παίκτη" με τις πράξεις και τις επιλογές του.

Μου είναι αδιάφορο αν τον βοήθησε η "κρίση" του ΠΑΣΟΚ, η "λαμογιά" της ΝΔ, ο "αυτισμός" του ΚΚΕ και το "μαστίγιο" του ΛΑΟΣ. Μου είναι αδιάφορο αν υπήρξε τυχερός πολιτικά. Κι αυτό μέσα στο κόλπο είναι, μέσα στην ζωή. Ήταν εκεί, είδε την ευκαιρία και την αξιοποίησε. Θα μπορούσε και καλύτερα; Ίσως και να μπορούσε. Σίγουρα όμως θα μπορούσε και χειρότερα, να μην πάρει μυρωδιά την φάση, να μην τολμήσει να την κράξει, να παίζεται η μπάλα κι αυτός να δένει τα κορδόνια του στην σέντρα. Είδαμε κι άλλους να το κάνουν στο παρελθόν κι ακόμα δεν τους έχουμε φτύσει τελείως. Λέμε, "Εντάξει μωρέ, μέτριος ήτανε, αλλά και τι μπορούσε να κάνει κιόλας ο άνθρωπος;"

Στην προσωπική μου αξιολόγηση ο Αλέκος Αλαβάνος είναι ο καλύτερος πρόεδρος του Συνασπισμού που πέρασε μέχρι σήμερα. Και καλό είναι να το βάλει καλά στο κεφάλι του αυτό, όποιος αναλάβει σήμερα την θέση που αυτός εγκαταλείπει.

Saturday, February 9, 2008

Μια εικόνα της πραγματικότητας


Σηκώνω τις γλάστρες κι αυτές ξαναπέφτουν συνέχεια.
Κάνει κρύο στο διαμέρισμα, πρέπει ν΄ ανάψω καλοριφέρ.
Τα γατιά κουλουριάζονται για να την βγάλουν.

Φαντάζομαι άσπρους αφρούς στο πέλαγος
θαλάσσια πάχνη
πλώρες να καρφώνονται στο κύμα
με το γνωστό υπόκωφο "γκουπ".

Βρέχει και στην θάλασσα, το ξέρεις;
Νερό πάνω, νερό κάτω.
Ακόμα κι όταν δεν είναι εκεί κανείς.

Friday, February 8, 2008

Στις 18 η δικάσιμος του Blogme

Το ξέχασα την προηγούμενη φορά, γι αυτό αρχίζω την προειδοποίηση για την τωρινή δικάσιμο από νωρίς. Πήγαινε εκεί για όλες τις απαραίτητες πληροφορίες.

UPDATE: Χοντρή γκάφα έκανα. Όπως επισημαίνει ο φίλος στο σχόλιο, είναι πράγματι 18 Φεβρουαρίου αλλά του 2009!
Ταχύτατη η απονομή δικαιοσύνης σ' αυτήν την χώρα...

Thursday, February 7, 2008

Παρα- πλανήτης

Μέσα στο απέραντο διαστρικό κενό, υπάρχει ένας πλανήτης που λέγεται Παρά. Έχει παραοικονομία, παραπολιτική, παρακράτος, κι όλα εκεί λειτουργούν παρά. Παρά τις ελπίδες ή την λογική των ιθαγενών. Σ' αυτόν τον πλανήτη παραβλέπονται τα πάντα. Και παράγονται μόνο παραπλανητικοί παράγοντες.

Στο υπόλοιπο όμως Σύμπαν, δεν υπάρχει αγορά για το μοναδικό προϊόν του Παρά. Κι έτσι οι ιθαγενείς είναι υποχρεωμένοι να το υπερκαταναλώνουν.

Wednesday, February 6, 2008

Mέσα Aπό Το Γυαλί : Μια Εμπεριστατωμένη Άποψη

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΟΥ ΑΝΑΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΤΟ TALES OF A CRAZY WORLD ΧΩΡIΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ. ΚΙ ΑΜΑ ΤΟΛΜΑΣ ΝΤΙΝΟ, ΖΗΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΒΑΣΩ! ΜΑΥΡΟΣ ΣΚΩΛΗΞ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΕΦΑΓΕ...


Το Ταξίδι Μου Μέσα Απ’Το Γυαλί

Εισαγωγή: Αν η εισαγωγή από μόνη της εμπεριέχει τέτοια δύναμη και μαγεία…τι με περιμένει παρακάτω; Μήπως μου ανεβάζει πολύ τις προσδοκίες; Νιώθω την αρχαία σκόνη να μου μπαίνει στα ρουθούνια (δε φταίω εγώ, η Ευθυμία το κάνει) και νιώθω να μαστουρώνω ήδη από τα μπαχαρικά που πασπαλίζουν τα παραμύθια. Νιώθω από τώρα τυχερός που κρατώ αυτό το βιβλίο στα χέρια μου. Νιώθω από τους λίγους, τους προνομιούχους, που ας μη γελιόμαστε, σύντομα θα είμαστε χιλιάδες…

Γγιν: Να πω πως καταλαβαίνω γιατί με συνεπαίρνουν στα σοβαρά τα έργα που βλέπω στη μικρή και την μεγάλη οθόνη; Γιατί παθιάζομαι και πιστεύω στην αλήθεια των χαρακτήρων που υποδύονται ηθοποιοί; Γιατί κλαίω, γελάω, μισώ και συγχωρώ ήρωες και καταστάσεις που παίζουν σαν οπτασίες μπροστά στα μάτια μου; Και γιατί έχω την ανάγκη να έχω κάποιον δίπλα μου για να τα βιώνω με παρέα, να αντλώ κουράγιο από έναν σύντροφο για να το αντέχω; Αβάσταχτα δυνατό το συναίσθημα που ρέει από το γυαλί. Η Αγίντ τα παίζει όλα για όλα και ρίχνει το βλέμμα της μέσα, μαζί της κι εγώ.

Η ζωντάνια της αφήγησης αναμφισβήτητη, για να μην πω δεδομένη. Έχω τους χάρτες στο κεφάλι μου. Η Ευθυμία μου συστήνει νέους κόσμους και ταυτόχρονα νιώθω πως μου είναι γνώριμοι. Πως το κάνει αυτό; Αν έχω ακούσει μια φορά ένα παραμύθι στη ζωή μου, έχω το σημάδι στο ίδιο το γενετικό μου υλικό. Μέτρησα δύο παραμύθια σε αυτό το διήγημα. Η ιστορία της Αγίντ είναι το ένα. Το νησί Γγιν το ξέρω. Όσες φορές μου συνεπήρε το βλέμμα μια μαύρη θάλασσα, λευκά κυματάκια γεμάτη, νομίζεις και υποπτευόμουν την ύπαρξη του. Και η συγγραφέας με παίρνει από το χέρι να το περπατήσω με την ηρωίδα της πριν χαθεί πάλι κάτω από τα νερά. Πονάει η Αγίντ μέχρι να έρθει ο Θυμός της να γεμίσει την αγκαλιά του με την ίδια. Η αφηγήτρια όμως είναι γενναιόδωρη. Μου έχει σαν δεύτερο παραμύθι την ιστορία της Κρέγκαβον. Ο πόνος της, και τα γεγονότα που τον δημιούργησαν, μια ιστορία απαράμιλλης φαντασίας από μόνη της. Θα βρει και η δεύτερη ηρωίδα την αγάπη, στην αγκαλιά του Νέζιλ, και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Η αγάπη, ο έρωτας, είναι η Ισορροπία του κόσμου. Κι αυτό όχι, δεν είναι παραμύθι. Το ξέρω, το ξέρουμε όλοι, γιατί έχουμε το σημάδι και το βιβλίο των συμβάντων να μας επιβεβαιώνει τα ξεχασμένα.

Tα Υπόλοιπα της Ευτυχίας: Τα θέλω, τα απαιτώ πίσω, γιατί αυτό το παραμύθι μου τα άρπαξε και πάει, δε μου τα δίνει πλέον πίσω. Άπονη συγγραφεύς. Δεν αντέδρασα αμέσως στο ανάγνωσμα αυτής της διήγησης. Σηκώθηκα και πήγα μια βόλτα. Φτου, έτρεχαν δίπλα μου τα νερά του Ευρίπου να μου θυμίζουν τα άλλα, τα μαύρα τα κατάμαυρα της λίμνης Καστροπηγάδας. Ευλογία και κατάρα η γνωριμία μου με τον τόπο. Ευλογία για την ανάγνωση ενός από τα πιο τρομερά παραμύθια που έχω διαβάσει, μια ιστορία που κολλάει στη μνήμη σαν εθισμός. Ω πόσο καλά ξέρει την τέχνη της η πλανεύτρα παραμυθού. Δεν φοβόμαστε τους κακούς τους λύκους, λέμε στους εαυτούς μας, και μπαίνουμε αλόγιστα στις σελίδες για να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με την μοίρα μας. Την καταραμένη. Γυναίκες αιθέριες, πονεμένες, θεϊκές και όμορφες σαν τριαντάφυλλα, αγκάθια γεμάτες, ανοίγουν την αγκαλιά τους και προσφέρονται. Και πώς να της αρνηθούμε; Εμένα όμως με πονάει το άλλο: Γιατί τις πιστεύουμε όταν μας προφητεύουν πως θα δυστυχήσουμε για τον έρωτα μας; Γιατί τρέχεις Μπεκιαρί; Γιατί φεύγεις; Πονεμένες οι ηρωίδες της Ευθυμίας. Τρομερή η θλίψη τους. Πρέπει να προχωρήσω στο επόμενο διήγημα, αλίμονο μου.

Μαρμαρένιο Κατώφλι: Άλλο ένα πονεμένο παραμύθι, γλυκόπικρο σαν παλιές αμαρτίες. Γυναίκες που αγαπούν και εγκαταλείπονται, άντρες που εγκαταλείπουν και πληρώνουν το τίμημα. Διασχίζουμε αυτό το μαγεμένο κατώφλι και είμαστε εκεί, στο πανδοχείο που ονειρευόμαστε από πάντα να επισκεφτούμε, μέσα από τόσα και τόσα παραμύθια που διαβάσαμε ή μας αφηγήθηκαν παλιά. Μας το ζωντανεύει με περισσή μαεστρία η ξωθιά συγγραφέας, μας ζεσταίνει με τα χρώματα του, μας ζαλίζει με τις οσμές του, μας προκαλεί τον ουρανίσκο με τα μαγειρευτά καλούδια του. Κι αυτό μόνο για να κερδίσει την προσοχή μας. Μετά…

Υπάρχουν κάποια παλιά παραμύθια χωρίς ευτυχισμένο τέλος. Παραμύθια που ολοκληρώθηκαν μισά, μέσα στην πίκρα και τον πόνο, μέσα στην τρυφερότητα της αγάπης, δαγκωμένα όμως σκληρά από το άδικο. Μας στοίχειωσαν εκείνες οι ιστορίες, και κάποιοι από μας φοβόμαστε να ζητήσουμε από την γιαγιά μας να μας τις ξαναπεί. Απλά ευχόμασταν η επόμενη διήγηση να πάει καλύτερα, ενώ τα δάκρυα που άφησαν οι προηγούμενες δεν έλεγαν να ξεχαστούν. Όχι μόνο δεν ξεχνιούνται, αλλά συνεχίζουν εκείνα τα παραμύθια. Ο ψίθυρος τους φτάνει μέχρι εδώ, στους μύθους μέσα από το γυαλί, αφήνουν ακόμα το καυτό τους σημάδι εδώ, την ίδια στιγμή που ξεκινούν νέες υποσχέσεις, έρωτα, αγάπη και λάθη γεμάτες.

Από τι είναι φτιαγμένη η ψυχή σας; Αν δεν φοβάστε να μάθετε, ζητήστε την Ευθυμία Δεσποτάκη να σας κοιτάξει, να σας κόψει και να σας καταλάβει. Το τρίτο παραμύθι του βιβλίου της δεν έχει μόνο τις ομορφότερες περιγραφές για τις ψυχές των ανθρώπων που διάβασα ποτέ, αλλά και την πιο μυθική εξήγηση για τον έρωτα και την αγάπη που διάβασα ποτέ. Τόσο βαθιά στο κείμενο της, νεραϊδοχτυπημένος πλέον δίχως επιστροφή, πώς να αμφισβητήσω την ερμηνεία της; Τυλιγμένος στην μαγγανεία της αφήγησης, είμαι άλλη μια παρουσία μέσα στο γυαλί και δρασκελίζοντας το δακρύβρεχτο μαρμάρινο κατώφλι, συνεχίζω το μονοπάτι που μου ανοίγεται παρακάτω.

Ο Εραστής στην Στάχτη: Το ήξερα ως το μεδούλι μου πως αυτό το όνομα θα έκρυβε οδύνη. Άπονη Ολύμπια συγγραφεύς, τιμωρείς τον Ασγκιρέη με σκληρή λήθη, κι εμένα με την τραγική του μνήμη. Δεν θα τον ξεχάσω, ούτε την Αλάι που χάθηκε στην καταβόθρα. Αναρωτιέμαι αν αγαπάς τους ήρωες σου. Αναρωτιέμαι αν τους συγχωρείς κιόλας. Ο πιο ελληνικός, Οιδιπόδειος, μύθος σου μέχρι τώρα, συνεχίζει με άντρες αφελής, βίαιους, άλογους και γυναίκες χτυπημένες και ταπεινωμένες. Ποτέ η πένα δεν δημιούργησε κόσμους τόσο όμορφους, ποτέ πένα δεν κέντησε την καρδιά τόσο βαθιά για να την πονέσει και να την ματώσει. Με αυτή τη μελάνι σκοπεύεις να συνεχίσεις το βιβλίο σου; Κι εγώ τι επιλογή έχω παρά να συνεχίσω;

Το Κορίτσι στο Μιναρέ: Μια στάλα παραμύθι, μια καταιγίδα από συναίσθημα. «Τα μαύρα της μαλλιά έλαμπαν σαν φλόγες από σκότος». Εκεί. Αυτό και μόνο είναι αρκετό. Μ’έχεις στα δεσμά σου αφηγήτρια. Και μετά από το ταξίδι μου ως εδώ, μέσα από τις δοκιμασίες που μου υπέβαλες, δεν έχω ανάγκη να μαντέψω το μυστικό του κοριτσιού στο μιναρέ. Εκείνη η φλόγα που έκαιγε κάθε βράδυ χωρίς απουσία για δέκα χρόνια μου τα αποκάλυψε όλα και μάτωσε η καρδιά μου άλλη μια φορά. Άλλος ένας άντρας που πίστεψε στην προσταγή μιας γυναίκας και χάθηκε στη φωτιά από αυτό το πάθος το τόσο ανεξέλεγκτο, κι εκείνη, τυπικά, σιωπηλά, μυθικά σαβανωμένη. Θα συνεχίσω; Πέτυχες διάνα αφηγήτρια. Είμαι το δοχείο που φτιάχτηκε για να χωρέσεις όλη αυτή την οδύνη. Συνεχίζω.

Το Δώρο των Θεών: Και όσο πιο μικρή η ιστορία, πιο ηχηρό και το μπάτσισμα. Και σε πρώτο πρόσωπο η αφήγηση, να με κάνει συνένοχο, να χτυπάει η καρδιά μου στο ανάγνωσμα της κάθε λέξης. Ένα μαγικό παραμύθι, μια γυναίκα μυθική για να μου κλέψει τα λογικά. Θα της μείνω πιστός; Ναι, ναι, αλλά με τίμημα. Αχ αφηγήτρια, πόσο μισείς τις προσδοκίες μου. Πως δεν χωράει στα τόσα παραμύθια και ετούτο το ένα: Η παντοτινή ευτυχία;

Τα Φυτά του Κάτω Κόσμου: Έχω μυηθεί μάλλον. Πώς να εξηγήσω την αντίδραση μου σε αυτό το πανέμορφο διαμάντι; Το κοιτώ από κοντά, και μέσα στις αντανακλάσεις του βλέπω ολόκληρο μυθιστόρημα. Ολόκληρη κινηματογραφική ταινία. Υπέροχη η Λαλίκα. Λατρευτή η εικόνα της. Ως άλλη Εσμεράλδα, την ποθούν πολλοί. Και την κερδίζει, έστω και για λίγο ο χειρότερος τους, ο πιο φριχτός και διεστραμμένος. Αχ Θεέ του κάτω κόσμου, λίγη η πράξη σου, μας άφησες τελικά στο πένθος. Αλλά μήπως και έχεις κάποια δύναμη; Άλλη σε ορίζει.

Οι Γυναίκες στη Σαχάι Περπατούν Λικνιστά: Αχ, θέλω να πάω στη Σαχάι, να δω γυναίκες να περπατούν λικνιστά, κι ας τρελαθώ. Αυτό το παραμύθι αξίζει να γίνει τραγούδι. Να το ακούς όπως και το διάβασες, μεθυσμένος από την γλύκα του. Εμένα Ναχρίν, πάρε εμένα. Γιατί στη λογική μου δεν είμαι τόσο ευτυχισμένος. Θέλω να φύγω, να πετάξω, και τα παραμύθια με κουβαλούν ως τα μισά. Σε ευχαριστώ αφηγήτρια για την ανάπαυλα. Είχα ανάγκη το χαμόγελο και την ηδονή. Σε ευχαριστώ για τους γοφούς της Ναχρίν. Μην μ’αφήσεις να τους ξεπεράσω.

Μοντλίβολιτς (ή Μοντλιβόλτις): Θυμάμαι με νοσταλγία τα αναγνωστικά από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Αφηγήσεις που σε υπνώτιζαν με την λογοτεχνία τους, αυτός ήταν και ο σκοπός τους. Τα κείμενα ήταν σχεδιασμένα να ακολουθούν τον κύκλο του χρόνου, τις εποχές που χρωμάτιζαν τα παράθυρα στις τάξεις του σχολείου, και προς το τέλος της σχολικής χρονιάς τα αναγνώσματα ήταν πια γεμάτα καλοκαίρι. Διάβαζες μια παράγραφο και μετά κοίταζες έξω από τα τζάμια, γεμάτος αδημονία για τις επερχόμενες διακοπές. Σαν εκείνη την μαγική σκόνη που αιωρούνταν στις ηλιαχτίδες πάνω στα θρανία, με πήγες αφηγήτρια στην φωτεινή πατρίδα της Ενγκράουλις, με ξάπλωσες στην ταράτσα της, με έκανες να ακούσω τα τζιτζίκια, να μυρίσω τα αμπέλια και να δροσιστώ στο γλυκό νερό του πηγαδιού της. Καλοί άνθρωποι οι δικοί της. «Παντρέψου όποιον θέλεις.» Εδώ, κάτω από αυτόν τον ήλιο τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Μέχρι και τα φαντάσματα είναι καλοπροαίρετα. Σε ευχαριστώ γι αυτή την ιστορία Ευθυμία. Μου ανακούφισες τον πόνο. Έχω άλλη μια ιστορία πριν βγω από το γυαλί…και δείχνει βαθιά.

Ιστορίες των Νεφών και των Ανέμων: Και μετά την λιακάδα μια εντυπωσιακή θύελλα. Ώστε η αφηγήτρια πιστεύει στο παραμύθι που λέγεται παντοτινή αγάπη. Το λένε τα σύννεφα και ο άνεμος, μόνο…μόνο που δεν μπορεί παρά να είναι γεμάτο αίμα, δάκρυα και θάνατο. Το ταξίδι ολοκληρώνεται το ίδιο συγκλονιστικά όπως ξεκίνησε και όπως διάρκεσε. Είπα «ολοκληρώνεται;» Λάθος μου. Όσο στροβιλίζονται τα σύννεφα και όσο φυσάει ο άνεμος το παραμύθι δεν τελειώνει ποτέ.

Δεν πίστεψα ποτέ πως θα βγω αλώβητος μέσα από το γυαλί, το ψυλλιάστηκα νωρίς. Νιώθω να με στοιχειώνουν ονόματα και τόποι, η Νοτάλα με τις οκτώ πλεξούδες που έγινε οκιντού, η μικρούλα Άμμος που αγάπησε τον μελλοθάνατο και γέννησε τον Νίρντε, η Μέμνεγια η κόρη της φριχτής βασίλισσας και ενός νεκρού. Ιστορία τρομερή την καρδιά μου έχει πλεγμένη σαν κουβαρίστρα από αγκαθωτό συρματόσχοινο. Αφέντρα αφηγήτρια είσαι τρομερή.

Και δεν τολμώ να ξαποστάσω, δεν τολμώ και να φύγω. Κάθομαι και αφουγκράζομαι τον άνεμο, περιμένω την συνέχεια. Κάθομαι εδώ δίπλα στο γυαλί. Μη μ’αφήνεις να περιμένω για πολύ. Έχω αρχίσει να συνηθίζω την σκληρότητα σου.

Ντίνος Χατζηγιώργης
Ανέβηκε σήμερα στο Sff.gr και έγινε αμέσως Clopy-Paste.

Tuesday, February 5, 2008

Tέσσερις Μέρες στο Καταφύγιο...

Υπάρχουν μερικά μέρη στα οποία αισθάνομαι σαν σε καταφύγιο θηραμάτων. Εννοείται από την πλευρά του θηράματος. Είναι μέρη που δεν με κυνηγά κανείς και είμαι σίγουρα προστατευμένος από την ανθρώπινη βλακεία.

Το ένα από αυτά τα καταφύγια είναι το σπίτι του Παναγιώτη και της Μαρίας στο Δυτικό. Με την Ζωή και την Υρώ, τον υγροποιητή και τις κουβέντες για την Λογοτεχνία.

Το άλλο είναι το σπίτι της Ντίνας στον Γαλατά, από όπου μόλις επέστρεψα μετά από ένα εξαιρετικά θεραπευτικό τετραήμερο που είχε και σε "καμέο" εμφάνιση τον Νικόλα.

Και τα δυο καταφύγια θηραμάτων περιέργως σχετίζονται με το "Έξι δισεκατομμύρια τρόποι ζωής". Στο πρώτο φιλοξενήθηκα με αφορμή την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στα Γιαννιτσά, στο δεύτερο πέρσι το καλοκαίρι "κόπηκε και ράφτηκε" το τελικό κείμενο πριν πάει στο τυπογραφείο.

Ας είναι καλά οι άνθρωποι που διατηρούν, σίγουρα με προσωπικό τους κόστος, τα καταφύγια θηραμάτων που γνωρίζω. Γιατί έχω βαρεθεί να με πυροβολάνε με γεμιστήρες καθαρής βλακείας διάφοροι στην δήθεν νορμάλ καθημερινότητά μου...


Στην άλλη όχθη τώρα, αυτήν της σοβαρότητας, η φωτογραφία που βλέπεις είναι από την Σχολική Βιβλιοθήκη Γαλατά. Έχει 6.000 τίτλους χρηστικούς και ενδιαφέροντες, δύο απόλυτα λειτουργικούς υπολογιστές με σύνδεση ίντερνετ, μια θέση εργασίας με άλλον έναν υπολογιστή και σκάνερ για παραγωγή μαθητικών εργασιών, φωτοτυπικό, τηλεόραση, βίντεο και dvd player με ανάλογο οπτικό εκπαιδευτικό υλικό, μεγάλα παράθυρα και απαλή μουσική. Όσο για το Ελληνικό Κράτος θεωρεί πως εκτός από τα λεφτά που έβαλε όταν την άνοιξε πριν από δέκα χρόνια (και τα πήρε βέβαια από την Ευρωπαϊκή Ένωση) έκτοτε δεν υπάρχει κανένας λόγος να την χρηματοδοτήσει ξανά, ούτε να ενδιαφερθεί για την τύχη της.

Eίναι πολλά τα λεφτά, μην το κάνουμε θέμα...