Αν αξίζει κάτι στο blogging, είναι η δυνατότητα που σου δίνει να μην χάνεις πράγματα. Το περασμένο Σάββατο έκανα ένα πόστ για το Περσέπολις κι αμέσως έμαθα πως έχει κυκλοφορήσει και το νούμερο 2 από σχόλιο ανώνυμου (thanx!). Έτσι το έψαξα, το διάβασα, ανεβαίνω τώρα στο εγωπαθές μου καρεκλάκι και το παρουσιάζω.
Το δεύτερο Περσέπολις ολοκληρώνει την αυτοβιογραφική περιπέτεια της Σατραπί. Και κατά την γνώμη μου είναι ακόμα καλύτερο από το πρώτο ή τουλάχιστον "πονάει" πιο πολύ. Οι δύο βάρκες που ανέφερα στο ποστ του Σαββάτου εδώ φαίνονται καθαρά. Και φαίνονται πια με την εφιαλτική τους διάσταση, όσο καλά κι αν μιλάει τα Γαλλικά η Σατραπί για την Ευρώπη είναι "ξένη", τριτοκοσμική, δυνητικά ακατανοήτη. Και η επιστροφή στην "πατρίδα" ακόμα χειρότερη...
Όμως το ίδιο το άλμπουμ δεν είναι ούτε βαρύ, ούτε καταθλιπτικό. Παραμένει πάντοτε προσωπικό και ανθρώπινο. Η Σατραπί με μαγικό τρόπο ισορροπεί, ο άνθρωπος που πατάει σε δυο βάρκες ίσως ποτέ να μην θριαμβεύει, αλλά στο τέλος...
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ
No comments:
Post a Comment