Η Ψυχή Στο Στόμα ( Μία Τηλεγραφική Προσέγγιση)

Επιτέλους κατάφερα να δω χτες το βράδυ στην μεταμεσονύκτια προβολή του "Μικρόκοσμου" την ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, "Η Ψυχή Στο Στόμα". Κοιμήθηκα, ξύπνησα, κι από τότε παλεύω μ΄ αυτό το κείμενο.

Δεν έχω ούτε την διάθεση ούτε την ικανότητα να την κρίνω κινηματογραφικά. Σ΄ αυτό το επίπεδο προτείνω τον Vandim, γιατί η δική μου άποψη - με τις απαραίτητες μικροδιαφορές αποχρώσεων - εφάπτεται με την δική του.

"Η Ψυχή Στο Στόμα" με ενδιαφέρει σε άλλο επίπεδο. Ή μάλλον σε πολλά άλλα επίπεδα. Κι επειδή από δω και κάτω άρχισα να χάνω την μπάλα του κειμένου, θα συνεχίσω τηλεγραφικά:

1)Η ταινία ανοίγει ζητήματα - και μάλιστα πολλά και σοβαρά - σε μια εποχή και φάση της Ελλάδας που οι περισσότεροι προσπαθούν να τα κλείσουν όπως-όπως ή να τα κρύψουν με μια μαγιονέζα που αναφέρεται πιο κάτω. Το αν αναπτύσσει πλήρως ή όχι όλα αυτά τα ζητήματα μού είναι παντελώς αδιάφορο.

2)Η ταινία είναι Αληθινή κι όχι Αληθοφανής. Κι αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά μεταξύ Τέχνης και Προϊόντος. Αλλά δεν είναι "Τέχνη" είναι Τέχνη.

3)Η ταινία κόβει μια πολύτιμη μαγιονέζα. Την μαγιονέζα του Τηλεοπτικού Σινεμά, της Τηλεοπτικής Λογοτεχνίας, της Τηλεοπτικής Δημοσιογραφίας, της Τηλεοπτικής Πολιτικής και της Τηλεοπτικής Διαφήμισης. Της εν γένει Τηλεοπτικής Πραγματικότητας που απεγνωσμένα ένας ολόκληρος μηχανισμός προσπαθεί να καταστήσει την Μόνη Υπαρκτή Πραγματικότητα εδώ και χρόνια.

4)Η απροθυμία των αιθουσαρχών και των διανομέων να αναλάβουν το ρίσκο της προβολής και της διανομής της δεν σχετίζεται με τα μπινελίκια, ούτε με τα χαστούκια, ούτε με τα πηδήματα. Δεν κολώσανε ποτέ σ΄ αυτά όταν τους "τα φέρνανε" άλλες ταινίες (Safe Sex, Ηλίθιος και Πανηλίθιος, κλπ). Είναι το προαναφερόμενο 3 και τίποτα άλλο. Έχουνε βάλει τα λεφτά τους στην μαγιονέζα, κανένα τσογλάνι δεν θα τους την κόψει.

5)Τα πολλά εισιτήρια της ταινίας θα έπρεπε να τα περιμένουμε. Το κοινό δεν τρώει από την φύση του σκατά, πρέπει να φτιάξεις ένα ολόκληρο πλαίσιο για να του τα ταϊσεις. Εκεί χρειάζεται η μαγιονέζα. Αλλά αν δεν καταφέρεις να "πνίξεις" τελικά την ταινία, θα τα "φέρει" αν "λέει" από μόνη της. Στόμα με στόμα... ακόμα και με την Ψυχή στο Στόμα.

6)Η ταινία σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Τελεία. Αν είσαι τόσο καλός που να μην σε αγγίζει, αν ποτέ δεν έχεις πάρει μέρος στην μικρότητα της βίας, ζήτα τα λεφτά σου πίσω...

7)Η ταινία είναι 150% Ελληνική. 100% Μεσογειακή. Ο% Σκανδιναβική.

8)Στο site του "Αθηνοράματος" γίνεται μάχη. Προβλέπω πως θα επεκταθεί. Δεν είναι μόδα, ούτε και (εδώ θα διαφωνήσω με το Jimato) θεατές που δεν καταλαβαίνουν και πάνε στην ταινία μόνο για το χαβαλέ και τα μπινελίκια. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, (γιατί λόγω της έκθεσης περνάω απο κει συχνά) ανθρώπους να κουβεντιάζουν στο πεζοδρόμιο έξω από τον Μικρόκοσμο για ώρα, όλες αυτές τις μέρες. Και να το κάνουν με επιχειρήματα, όχι με κραυγές.

9)Ο Οικονομίδης και ο Γιάνναρης (με εντελώς διαφορετικό τρόπο ο καθένας), παίρνουνε ρίσκα, παράγουν σκέψη που πάει κόντρα στην μαλακία, είναι βαθιά πολιτικοί και φυσικά φτιάχνουνε κοινό. Δικό τους κοινό, πιστό και με άποψη. Και δεν είναι καθόλου περίεργο γι' αυτήν την ματιά τους πάνω στην καθημερινότητα μας, αρκετοί - για πολλούς και διαφορετικούς λόγους - να θέλουν να τους "πνίξουν".

10) Δεν έχω τίποτα άλλο... I rest my case.

Η Ερώτηση Του Ένος Εκατομμυρίου Ευρώ

Όταν λέει ο Σάββας Τσιτουρίδης να μην ανησυχώ για το Ασφαλιστικό, και να διατηρήσω τις ορθολογικές μου απαιτήσεις, σε ποιό ακριβώς είδος Ορθού Λόγου αναφέρεται;

Α. Στον Ορθο Λόγο του Ντεκάρτ; (Σκέπτομαι άρα υπάρχω)
Β. Στον Ορθό Λόγο του Βολταίρου; (Διαφωνώ με όσα λες, αλλά...)
Γ. Στον Ορθό Λόγο του Ρουσόπουλου; (Δεν σχολιάζω ότι ξανασχολίασα)
Δ. Στον Ορθό Λόγο του Πολύδωρα; (Θα κατέβω να πλακώσω στο ξύλο...)
Ε. Στον Ορθό Λόγο του Καραμανλή; (Μέχρι το τέλος της τετραετίας θα...)

Ο καθένας δικαιούται να διαλέξει την απάντηση του. Και να πράξει ανάλογα με ότι πιστεύει πως τον περιμένει...

Η Άσπρη Σκόνη Της Καίτης

Η Καίτη ήτανε γαμώ τα παιδιά, σαν να λέμε!
Έσπρωχνε μια σκόνη άσπρη, καθαρή, κρυσταλική που δεν είχε καμιά σχέση με την πρέζα. Την έλεγε Κάπα Άλφα κι εμείς όλα τα κωλόπαιδα της φάσης, σαν να λέμε, κάναμε πλάκα με το όνομα. Οι πιο πολλοί πιστεύαμε πως την είχε βγάλει έτσι από τα πρώτα γράμματα του δικού της ονόματος, μαρκετίστικη φάση κι έτσι, για να μην ξεχνάμε πως μόνο αυτή την είχε. Ο Μήτσος που ήταν κανονικά άρρωστος με τα σταυρόλεξα έλεγε πως το όνομα προερχόταν από το Αιγυπτιακό Κα, την Ψυχή των Αρχαίων Αιγυπτίων. Έτσι το έλεγε όπως στο γράφω, σαν να λέμε, άκουγες τα κεφαλαία στην αρχή των λέξεων...
Γινόντανε πολλά μυστήρια μ' αυτή τη σκόνη. Σαν να λέμε, δεν είχε καμιά σχέση με τα σκατά που παίρναμε συνήθως. Μαστούρα μηδέν η Κάπα Άλφα. Αλλά μόλις τραβούσες μια μυτιά το μυαλό σου γέμιζε με σκέψεις. Καθαρές, πεντακάθαρες, ολοκληρωμένες. Και δεν ήτανε ακριβώς σκέψεις, ήτανε σαν να λέμε νοιώσιμο. Σκεφτόσουνα "Η Γη Γυρίζει" κι ένοιωθες το γύρισμα της, την κλίση του άξονα, τον Μαγνητικό Βορρά και τον Γεωγραφικό, έτσι αληθινά, σαν να 'σουνα, σαν να λέμε, μιά από αυτές τις κωλοπάπιες που ταξιδεύουνε τον μισό κόσμο χωρίς να χάνουνε το δρόμο τους ποτέ. Αυτό ήτανε το πρώτο μυστήριο.
Γιατί η Καίτη κάπου την έβρισκε. Και το που, σαν να λέμε, ήτανε το δεύτερο μυστήριο. Δεν είχε νταραβέρια με τους γνωστούς εμπόρους, ούτε με τα ντηλέρια τους. Άσε που δούλευε κανονικά, καθαρίστρια κι έτσι, ωρομίσθια σε μια εταιρεία καθαρισμών μεγάλη, έφευγε κάθε πρωί με την φόρμα της που έγραφε την φίρμα, και γύριζε το απόγευμα. Και πότε είχε πολύ, πότε είχε λίγη Κάπα Άλφα, πότε καθόλου. Τρίτο μυστήριο αυτό. Σαν να λέμε, κάτι ξέρουμε τόσα χρόνια στην πιάτσα από τέτοιες δουλειές. Το κάθε ντηλέρι έχει ένα απόθεμα δικέ μου, μια ποσότητα που ή κάποιος την φέρνει και του παίρνει τα φράγκα, ή την παίρνει στην αρχή με το δικό του κεφάλαιο και έχει μέχρι να του τελειώσει και φυλάει τα φράγκα για να ξαναψωνίσει, μικρεμπόριο κι έτσι. Η Κάιτη αρχήδια... Μας την έδινε τζάμπα, για το χαβαλέ. Κι όταν αρχίσαμε να θέλουμε όλοι, γίναμε σαν να λέμε αυλικοί της, προσπαθάγαμε να την πληρώνουμε κάπως, ή να της κάνουμε δουλειές... Να της βάφουμε το σπίτι, να της ψωνίζουμε, να της πηγαίνουμε δώρα, τέτοια πράματα. Σαν να λέμε, εντάξει και με την πρέζα το τζάμπα στην αρχή παίζει, αλλά μετά το ντηλέρι σε γαμάει, σαν να λέμε, γιατί κι αυτόν τον γαμάει ο έμπορας και τον έμπορα ο εισαγωγέας και πάει κορδόνι το γαμήσι. Με την Καίτη δεν είχε τέτοια. Άμα είχε, είχε, κι όποιος προλάβαινε σαν να λέμε. Και λεφτά δεν ζήταγε ποτέ, ούτε τα φύλαγε άμα της έδινες, τα σκόρπαγε. Δηλαδή μαρκετίστικα το θέμα το γαμούσε, σαν να λέμε... κι έτρεχε κάθε πρωί στην εταιρεία να καθαρίζει σκάλες για να πληρώνει το νοίκι. Στην πείνα, τετρακόσα πενήντα καθαρά το μήνα έβγαζε από κει, μας το ΄πε, σαν να λέμε...
Άμα ήμουνα εγώ που την είχα την Κάπα Άλφα θα ΄χα φτιαχτεί πεντακόσες φορές. Πολυκατοικία, σαν να λέμε, θα έκανε η Καίτη αν είχε μυαλό... Γιατί αυτή η Κάπα Άλφα σαν να λέμε, όταν την παίρναμε αν δεν χαζολογούσαμε να σκεφτόμαστε ότι "Γυρίζει Η Γη" και τέτοια, σου άνοιγε δρόμους. Ο Μήτσος, σαν να λέμε, φορτωμένος Κάπα Άλφα, μπουκάρισε ένα μεσημέρι σε ένα Διαγωνισμό Σταυρόλεξων κι έφυγε από κει με πέντε χιλιάρικα ευρώπουλα, σαν να λέμε. Έλυσε ότι είχανε και δεν είχανε οι τύποι σε χρόνο ρεκόρ. Και στο καπάκι γνώρισε τον Εκδότη κι άρχισε να του φτιάχνει σταυρόλεξα πανδύσκολα, σαν να λέμε, άλυτα του κερατά.
Εγώ από την άλλη, που καβάλαγα το σανίδι από μικρός, κι έγω φτιάχτηκα παρομοίως σαν να λέμε. Μπήκα σε ένα κόντεστ που κάνανε έδω κάτι Ολλανδοί μπορντάδες, είχανε φέρει και πίστα και τα γονάτισα όλα, σήκωσα το χρήμα. Μέχρι βίντεο ατομικό μου κάνανε οι Ολλανδοί, ακόμα και τώρα τσιμπάω λεφτά από τα δικαιώματα...
Δεν γινότανε λέμε να μην κερδίσω... Αφού την ένοιωθα την πίστα, το σανίδι, το κορμί μου, τις γωνίες, που πως και πόσο πρέπει να πατήσω για να γίνει το κόλπο, έβλεπα σαν να λέμε μπροστά μου όλη την αλήθεια καθαρή, κι όχι μόνο την ώρα του κόντεστ. Ένοιωθα τι θέλει ν΄ακούσει ο Ολλανδός, πότε να του ζητήσω συμβόλαιο, πόσα να του πάρω, πως να τον ψήσω, όλα σαν να λέμε, μπροστά μου απλωμένα.
Μόνο όμως όταν ήμουνα φορτωμένος Κάπα Άλφα. Αλλιώς ήμουνα σαν το τούβλο, βλάκας του κερατά, σαν να λέμε. Κι ο Μήτσος τα ίδια, το κουβέντιασα μαζί του. Κι η Καίτη στον κόσμο της, πότε είχε πότε δεν είχε κι όποιος προλάβαινε...
Ένα απόγεμα την βάλαμε κάτω με τον Μήτσο και της ξηγηθήκαμε. Θα κόβαμε τις μαλακίες, αυτή θα έφερνε Κάπα Άλφα μόνο σε μας κι εμείς θα την φτιάχναμε, Συνεταιρισμός κι έτσι, με σπίτια, αυτοκίνητα κι ότι άλλο γούσταρε. Ο Μήτσος θα έδινε σταυρόλεξα παντού κι εγώ θα τίναζα την μπάνκα στο σανίδι παγκοσμίως. Τα 'χαμε υπολογίσει. Δεν λέγαμε αρχηδιές, σαν να λέμε. Με την Κάπα Άλφα θα γινόμασταν κορυφή. Και θα παράταγε και τα ωρομίσθια καθαρίστρια για τετρακόσια πενήντα να τρίβει σκάλες...
Η Καίτη έβαλε τα γέλια. Σαν να λέμε, κατάμουτρα... Μας είπε πως άμα σταματούσε το καθάρισμα δεν θα έπαιζε Κάπα Άλφα. Εκεί την έβρισκε, στην δουλειά, τζάμπα...
Διότι όπως μας είπε, σαν να λέμε, η εταιρεία που δούλευε καθάριζε το Press Room. Και μετά από κάθε Καθημερινή Ενημέρωση Τύπου εμφανιζότανε στην αίθουσα αυτή η άσπρη σκόνη. Άλλοτε λίγη, άλλοτε πολύ...
Όπως μας είπε τελικά τό μόνο που καθόριζε την πόσοτητα της σκόνης ήταν το πόσο κάθε μέρα εκεί μέσα Κονιορτοποιούσαν την Αλήθεια...

Ημερήσιο και Νυχτερινό Δημαρχείο

Ο Γιάννης χτύπησε το τζάμι στο κουβούκλιο του νυχτοφύλακα μέσα στο Παλιό Δημαρχείο της Πόλης για πρώτη φορά ένα βράδυ του χειμώνα. Μόνο που ο φετινός χειμώνας δεν ήτανε χειμώνας όπως τον ήξερε η Πόλη. Δεν είχε χιόνια, ούτε κρύο, κι όλοι μιλούσανε για το φαινόμενο του Θερμοκηπίου.

"Καινούριος έτσι;" του είπε ο Απογευματινός Φύλακας, ένας κατάξανθος νεαρός με περίεργα μυτερά αυτιά, βγαίνοντας. Φορούσε ένα μυστήριο λαμπερό εφαρμοστό ρούχο που αγκάλιαζε το σώμα του σαν γάντι. Κρατούσε ένα γυαλιστερό σωλήνα. Μυστήριο ντύσιμο, σκέφτηκε ο Γιάννης.

"Άκου, αν θέλεις να την βγάλεις εδώ, ότι κι αν δεις την νύχτα, ότι κι αν ακούσεις, κράτα το στόμα σου κλειστό και μην βγεις για κανένα λόγο από το κουβούκλιο" είπε ο απογευματινός. "Κι ότι απορίες έχεις θα στις λύσει ο Πρωινός, είναι παλιός αυτός, ξέρει..."

Και πριν προλάβει να πει κουβέντα ο Γιάννης, ο απογευματινός την έκανε.

Τα φώτα σβήσανε αυτόματα γύρω στις δέκα και μισή. Ο Γιάννης είχε ξεχάσει την κουβέντα του απογευματινού. Είχε βάλει το φορητό του MP3 να παίζει, κουτσόπινε έναν καφέ που είχε κρυώσει και κάπνιζε. Ονειροβατούσε.

Και σιγά-σιγά το πελώριο Δημαρχείο γέμισε με κόσμο και φλόγες από πυρσούς. Και λίγο αργότερα εκατοντάδες σκιές άρχισαν να τρέχουν πάνω-κάτω φωτίζοντας τον δρόμο τους με δάδες αναμμένες, να πηγαινοέρχονται μέσα στο Δημαρχείο.

Ο Γιάννης δεν πίστευε στα μάτια του. Το MP3 έπαιζε ακόμα και μέσα από το τζάμι έβλεπε τα σούρτα-φέρτα κατάπληκτος. Όμως έβλεπε και κάτι άλλο. Έβλεπε το σκοτεινό και άδειο Δημαρχείο, σαν σε διπλοτυπία. Έκανε να ανοίξει την συρόμενη πόρτα του κουβουκλίου, μα η προειδοποίηση του απογευματινού ξανακούστηκε δυνατά στα αυτιά του. Ότι κι αν δεις την νύχτα, ότι κι αν ακούσεις...

Είδε πολλά κι άκουσε ακόμα πιο πολλά όλη την νύχτα. Είδε πλάσματα που δεν ήταν ανθρώπινα, άκουσε κολασμένα ουρλιαχτά, δυνάμωσε το MP3 στ' αυτιά του, κάπνισε παραπάνω, χέστηκε πάνω του, όμως δεν βγήκε από το κουβούκλιο.

Ξημέρωσε. Τα πλάσματα αραίωσαν και σιγά-σιγά εξαφανίστηκαν. Τα μάρμαρα του Παλιού Δημαρχείου ξανάγιναν λευκά, ο Πρωινός Φύλακας του χτύπησε το τζάμι. Ο Γιάννης άνοιξε την συρόμενη πόρτα και βγήκε.

Ο άντρας ήταν μαυροντυμένος κι είχε τα χέρια του τυλιγμένα σε γάζες. Το πρόσωπό του δεν φαινόταν, τα πέτα του παλτού του ανέβαιναν ψηλά. Φορούσε ακόμα έναν μαύρο σκούφο που του κατέβαινε χαμηλά στο μέτωπο και μαύρα, κατάμαυρα γυαλιά. Κρατούσε ένα πορσελάνινο φλιτζάνι με ένα κόκκινο υγρό και μια μυστήρια συσκευή που έμοιαζε με γραμμόφωνο. Μπήκε στο κουβούκλιο κι έκανε να κλείσει την πόρτα.

"Είσαι καινούριος ε;" είπε με σπηλαιώδη φωνή. "Μήπως θες να ρωτήσεις τίποτα;"

Ο Γιάννης ήθελε να ρωτήσει εκατοντάδες πράγματα. Τα ξανασκέφτηκε όμως κοιτάζοντας τον πρωινό Φύλακα, αναρωτήθηκε αν ήθελε πραγματικά να πάρει απαντήσεις.

Όχι για τα λεφτά που τον πληρώνανε, κατέληξε μέσα του, όχι, δεν άξιζε τον κόπο.

Έκλεισε την συρόμενη πόρτα κι άφησε το πλάσμα της Νύχτας να βιώσει μόνο του την καθημερινή του φρίκη της ημέρας. Τους υπάλληλους που σιγά - σιγά άρχισαν να πηγαινοέρχονται και τους πολίτες που μαζεύονταν σε ουρές να πάρουν πιστοποιητικά...

Άντε τώρα δώσε πέντε...

Ο ευγενέστατος Δημήτρης Αρβανίτης φρόντισε να με βάλει στην Πυραμίδα των Πέντε. Έχουμε και λέμε:

1)Οι πόνοι έπιασαν την μητέρα μου στις 10:30 μμ της 26ης Νοεμβρίου 1965. Ο τοκετός ολοκληρώθηκε στις 3:15 πμ της 27ης στο μαιευτήριο της Έλενας στους Αμπελοκήπους.

2)Στο περίφημο σαλόνι της αναμονής περίμεναν ο πατέρας μου κι ο αδερφός της μητέρας μου (Ζήσιμος και Σωτήρης αντίστοιχα). Όταν έφυγαν μετά την αναγγελία της γέννησής μου, ισχυρίζονται ότι χόρευαν σε όλη την διαδρομή μέχρι το σπίτι (τότε Άνω Ιλίσσια, ψιλοκοντά, παίζεται).

3)Το πρώτο βάρος μου, ήταν 3750 γραμμάρια. Σημειωτέον το ίδιο ακριβώς είχε και η αδερφή μου, τέσσερα χρόνια πριν.

4)Θήλασα άνετα από την πρώτη μέρα. Και μεταξύ θηλασμών κοιμόμουνα.

5)Το απόγευμα της 27ης ο θείος μου ο Σωτήρης (τότε νεαρός και κατά γενική ομολογία ωραίος άντρας) ήρθε στο μαιευτήριο πριν από τον πατέρα μου. Όταν ο τελευταίος εμφανίστηκε με το απαραίτητο λουλουδικό (ένα γλαστράκι γαρύφαλλα) ο θυρωρός του μαιευτηρίου του είπε "Τρέχα πάνω, είναι ο κος Κούστας, να σου δώσει μπουρμπουάρ" θεωρώντας πως ήταν το παιδί του ανθοπωλείου.

Τέλος των πέντε και τώρα οι πέντε: A TWISTED MIND COMIC BOOK EXTRAS (THAN TSOUMAS) The EPK Manuscripts Time Lost Time Regained (γιατί αν δεν πέσει πίεση δεν θα γράψει) και Vandim (για τον ίδιο λόγο)

Κι Άλλη Συνέχεια...

Δεν μπήκα στην ταινία του Γιάννη Οικονομίδη χθες το βράδυ...

Φαίνεται πως όλα λειτούργησαν καλά, η βραδυνή του Μικρόκοσμου, όταν έφτασα εκεί, ήταν sold out. Προτίμησα να μην την δω όρθιος, άλλωστε μένω πολύ κοντά για να κινδυνεύω να την χάσω.

Αντίθετα μπορώ να μεταφέρω εντυπώσεις από την έκθεση. Λειτούργησε πολύ καλά για το κοινό, είχε αρκετό κόσμο που δυσκόλεψε αρκετά τον συμπαθή μπάρμαν του "Μικρόκοσμου" (αγνοώ το όνομά του αλλά ήταν απίστευτα γρήγορος και ευγενικός μέσα στο χαμό που γινότανε).

Μπορώ επίσης να αποκαλύψω για τους βιαστικούς πως είμαι αυτόπτης μάρτυρας της παρουσίας του γνωστού blogger κινηματογραφόφιλου Vandim στην χθεσινή πρεμιέρα. Ως έξυπνος προτίμησε την μεσαία προβολή (η οποία επίσης ήταν γεμάτη, άρα μάλλον δεν κέρδισε τίποτα, πέρα από το να καταφέρει να μπει). Περιμένω πως κάποια στιγμή σήμερα, τού υπολογιστή του επιτρέποντος, θα "ανεβάσει" την άποψη του. Μπορείτε να πάτε από τα links πατώντας εκεί που λέει, (To Σινεμά Του) Vandim.

Ο Μικρόκοσμος έχει τέσσερις παραστάσεις την ημέρα. Στις 6 και κάτι, στις 8 και κάτι, στις 10 και κάτι και μεταμεσονύκτια (στις 12 και κάτι). Διαλιέχτε...

Συνέχεια Από Το Προηγούμενο...

Στην ομάδα της "έμπρακτης υποστήριξης" της ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη "Η Ψυχή Στο Στόμα", πρέπει ακόμα να προσθέσω το Gagarin για την συναυλία που διοργάνωσε και τους ΚΑΜΟΥΦΛΑΖ για το πρόμο cd με το ομώνυμο τραγούδι(που είναι εμπνευσμένο από την ταινία) που κυκλοφορεί και διανέμεται ήδη από χθες το βράδι στον "Μικρόκοσμο".Πιο πολλά για το τραγούδι και το κλιπ του εδώ.

Στο μεταξύ η έκθεση κόμικς του "9" έχει στηθεί στο φουαγιέ κι όλα είναι έτοιμα για την πρώτη (απογευματινή) προβολή της ταινίας.

Break a leg, Γιάννη Οικονομίδη!

Δυο Αφίσες Και Ένα Γέλιο Που Με Λύτρωσε

Ο Οικονομίδης δεν χωράει πολλά μπλα-μπλά. Μίλησε με το "Σπιρτόκουτο" κατευθείαν στο στομάχι μου, ήτανε καλοκαίρι, μεσημέρι, κι ήμουν μόνος μου στο σπίτι. Μ' άφησε μαλάκα για τα είκοσι πρώτα λεπτά της ταινίας του, να μην ξέρω αν θέλω να κλείσω το dvd, να φύγω απ΄ το δωμάτιο αφήνοντάς το να τρέχει ή να κάτσω θαρραλέα να περάσω μέσα απ' την κόλαση του διαμερίσματος... Θυμάμαι, κάποια στιγμή άρχισα να γελάω στην αρχή νευρικά και μετά δυνατά, να γελάω και να λυτρώνομαι...

Είδα το "Σπιρτόκουτο" μέχρι το τέλος, το ξαναείδα, το ένοιωσα στο πετσί μου, και είπα πως τον επόμενο Οικονομίδη θα τον δω στην αίθουσα, στην μεγάλη οθόνη όπως του πρέπει, και μαντρωμένος για να μην μπορώ να ξεφύγω.

Δεν έχω δει ακόμα την "Ψυχή στο Στόμα", θα την δω αύριο και σίγουρα θα γράψω γι αυτήν μετά. Όμως όταν έσκασε το θέμα της έκθεσης μού ήταν αδύνατον, μιλάμε, να μην προσπαθήσω να είμαι μέσα. Αν όχι για τίποτα άλλο, για κείνο το γέλιο που με λύτρωσε...

Κι όταν είδα πως μόνο ο "Μικρόκοσμος" και το "9" αποδεικνύουν έμπρακτα την υποστήριξη τους, βεβαιώθηκα πως δεν είχα κάνει λάθος.


Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Θανάση Πέτρου και τον Άγγελο Μαστοράκη γιατί χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε ΚΡΕΑΣ...

Ο Αζιζ Σουακι και Το Αστέρι Του Αλγερίου

Μάλλον αργά το ανακάλυψα, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.

"Το Αστέρι Του Αλγερίου" που όταν έφτασε στα χέρια μου είχε υποστεί ένα "repackaging" στο εξώφυλλό του, ένα κόκκινο επιπλέον εξω-εξώφυλλο με τρύπα και είχε επίσης αποκτήσει τον υπότιτλο "ή πως γεννιέται ένας τρομοκράτης" είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που κυκλοφορεί από το 2003.

Ο Αζιζ Σουακι καθηλώνει. Όχι με την ιστορία του αυτή καθαυτή, ούτε με την ιδεολογική της πλατφόρμα. Το βιβλίο δεν είναι μπροσούρα, είναι μια εμπειρία των αισθήσεων. Ο ρυθμός του, οι "μυρωδιές" και οι εικόνες του, η ζωή του ήρωα κι οι σκέψεις του, είναι που μετράνε τελικά και βαραίνουν πιο πολύ στην επίγευση που αφήνει το βιβλίο. Όλα αυτά σε κάνουνε να θες να το ξαναδιαβάσεις.

Κρίμα που δεν το είχα τρακάρει τόσον καιρό, αλλά όπως είπα και στην αρχή, κάλιο αργά παρά ποτέ.

Το Ξωτικό Σήκωσε Τελικά Την Πέτρα!

Πριν από λίγες μόνο μέρες έγραψα εδώ για την μονομαχία Higgins-Higginson. O 29χρονος με δικαίωσε απολύτως συνεχίζοντας την θριαμβευτική του πορεία μέχρι τον τελικό του Welsh Open. Έπαιξε εξαιρετικό snooker, έκανε 6-7 century και 1 maximum break, έφτασε ακόμα και να κοντράρει στα ίσα τον Τελικό, γυρίζοντας το εις βάρος του σκορ (6-2) και φτάνοντας μέχρι το "έντιμο" 8-8.

Στο τελευταίο frame έχασε από το "ξωτικό" εξ Αυστραλίας, τον Neil Robertson, έναν από τους συμπαθέστερους παίκτες του παγκόσμιου Snooker. Και εκεί ακόμα απέδειξε την κλάση του...

Συνεχάρη ειλικρινά τον νικήτη που σήκωσε το πέτρινο τρόπαιο(κατα την γνώμη μου το πιο όμορφο τρόπαιο του Snooker, τα άλλα είναι ή ασημένια κιτς ή κρυστάλλινα χαζο-Costa Boda) έκανε πλάκα για τα λεφτά που κέρδισε κι έδειξε με κάθε τρόπο πως δεν είναι καραγκιόζης.

Από την άλλη ο Robertson (χαμηλά στην 16αδα και λόγω Αυστραλέζικης καταγωγής, παρ' όλο το ταλέντο του όχι "απολύτως" αποδεκτός) είπε για τον Higginson τα καλύτερα, ένα κανονικό διθύραμβο. Όλοι πήγαν σπίτι ευχαριστημένοι, και πιο πολύ ο Andrew που έβαλε επιτέλους και σπόνσορα στο πέτο του γιλέκου.

Ανήμερα της Εθνικής μας εορτής(25η Μαρτίου), αρχίζει το Παγκόσμιο... ο Andrew πρέπει να δώσει τέσσερις δύσκολους προκριματικούς για να φτάσει στο Σέφηλντ. Μακάρι να τα καταφέρει...

Την Τελευταία Κυριακή

Την Κυριακή της Τυρινής πέφτουν οι μάσκες.
Πέφτουν οι μάσκες κι αποκαλύπτονται όλα.
Πάντοτε γύρω στα μεσάνυχτα.

"Απατημένοι" σύζυγοι κι "εύπιστες" ερωμένες,
"ανόητα" όνειρα και "δάνεια" ιδεών,
ξυλοδαρμοί "υπό βροχήν" στο πάρκο.

Λαθροχειρίες ιθυνόντων και
παραβλέψεις ελεγκτικών μηχανισμών,
μια απόλυτη απουσία στόχων.

Ακολουθεί μία ακόμα Καθαρά Δευτέρα,
με αετούς από το σπίτι, λαγάνα, ταραμοσαλάτα.
Χαλβάς που σέρνει εθνικούς χορούς στου Φιλοπάππου
με συνοδεία αστέγους, μόνο για το φαϊ.

Μια Δύσκολη Ιατρική Απόφαση

Δεν ξέρω, τι πραγματικά έπρεπε να κάνω. Από την μιά έχεις αυτόν, ολόκληρο μια κακοήθεια. Και έχει αυτά τα δύο σημεία που είναι μάλλον καλοήθη. Ναι, τα αφαίρεσα. Σκέφτηκα στην αρχή τι νόημα έχει; Κανονικά θα έπρεπε να αφήσω να ζήσουν αυτά και να πετάξω το υπόλοιπο... Τελικά όμως γιατρός είμαι, σκέφτηκα. Τουλάχιστον μπορώ να τα καταψύξω για το μέλλον, αν αποδειχθούν πραγματικά καλοήθη. Κι ίσως κάποτε να φτιάξουμε απ΄ αυτά έναν καλύτερο Πρόεδρο... ποτέ δεν ξέρεις.

Η αρχική ιστορία είναι εδώ

Πρέπει Ή Δεν Πρέπει;

Μπαίνει.

- Γράφεις;

- Όχι, σκέφτομαι...

- Τι;

- Αν πρέπει ή δεν πρέπει να φάει δέκα χρόνια φυλακή στο τέλος.

- Εεε, δεν ξέρω. Μάλλον όχι... Αφού τελικά δεν υπάρχει πραγματικός φόνος.

- Ναι, αλλά αν δεν είχε συνέπειες θα το κάνανε όλοι. Ακόμα και για πλάκα ή για μια μικροδιαφωνία. Και για να δουλέψει το σύστημα πρέπει να έχει συνέπειες. Σοβαρές συνέπειες για τον δράστη...

- Κάποιο άλλο είδος ποινής; Κάτι... δεν ξέρω, πρέπει να φύγω.

- Εντάξει...

Ένα φιλί. Μια πόρτα ανοίγει και κλείνει. Το δίλημμα παραμένει...

Η Δημοκρατία Παραείναι Τρυφερή Για Να Την "Παρκάρουμε" Στα Media

Ο Δημήτρης Αρβανίτης ανέβασε στο Sukumus Fabulus Est ένα κείμενο που με έστειλε κανονικά...

Πρόκειται για μια επιστολή-απάντηση του Ιωάννη Δημητράκη προς τον Βύρωνα Πολύδωρα με ημερομηνία 20-11-2006. Υποθέτω πως πρόκειται για ανοιχτή επιστολή, αφού απαντά σε δημόσιες δηλώσεις του Υπουργού. Όπως λέει ο Δημήτρης την βρήκε στο τέλος ενός κόμικς που διανέμεται δωρεάν.

Με χωρίζει μια άβυσσος από τον Γιάννη Δημητράκη. Όπως λέει και ο ίδιος έχει επιλέξει την οδό της βίαιης αντιπαράθεσης με το κράτος. Δεν ενστερνίζομαι την πρακτική του, δεν πιστεύω πως ανοίγει δρόμο για λύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε όλοι, πιστεύω πως αναπαραγάγει έναν κύκλο βίας και καταστολής, ουσιαστικά έναν κύκλο θανάτου. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μπορώ να σφυρίζω αδιάφορα όταν στερείται βασικών του δικαιωμάτων. Κι ακόμα περισσότερο δεν σημαίνει πως έχω το δικαίωμα να αποκρύψω την άποψή του ή να πνίξω την φωνή του. Η Δημοκρατία είναι διάλογος κι ο καθένας πρέπει να μπορεί να καταθέτει τις απόψεις του. Και να αντιπαρατίθεται όποιος διαφωνεί μαζί του με επιχειρήματα, όχι με προκάτ δηλώσεις.

Μία άβυσσος επίσης με χωρίζει από τον Βύρωνα Πολύδωρα. Όπως λέει και ο ίδιος "θα πλακώσει στις μπουνιές" όποιον διαφωνεί. Ο Βύρων Πολύδωρας είναι εκλεγμένος αντιπρόσωπος του λαού και υπουργός. Και με τις δύο αυτές του ιδιότητες έχει ορκιστεί Θεματοφύλακας-Προστάτης της Δημοκρατίας. Κι όλες οι δήλωσεις του δεν μπορεί να είναι άστοχες, ούτε τυχαίες, αφού το μορφωτικό του επίπεδο είναι - εγνωσμένα - ανώτερο από του Ιωάννη Δημητράκη. Άρα πρόκειται για πολιτικές δηλώσεις, που προετοιμάζουν μια "Ερμηνεία της Δημοκρατίας" όπου ο κύκλος της βίας και της καταστολής, δηλαδή ο κύκλος του θανάτου θα είναι κατά έναν τρόπο αυτονόητος, ένα είδος "παρενέργειας" ή "παράπλευρης απώλειας". Το Παράδοξο της Ζαρτινιέρας...

Ανάμεσα σε αυτές τις αβύσσους, η Δημοκρατία προέβλεψε να υπάρχει μια δικλείδα ασφαλείας. Στην σύγκρουση μεταξύ απόψεων, θέσεων και δράσεων των προσώπων η Δημοκρατία σοφά τοποθέτησε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (και αργότερα Επικοινωνίας). Την Πέμπτη Έξουσία. Που στην Ελλάδα δεν είναι "πουλημένη" αφού έχει τόσες φορές αποκαλύψει, ελέγξει και δρομολογήσει εξελίξεις προς όφελος του πολίτη. Με πυγμή και δημοσιογράφους με συνείδηση που πρέπει να αφήνονται να κάνουν την δουλειά τους, έτσι δεν λέει η ΕΣΗΕΑ;

Πως γίνεται λοιπόν να μαθαίνω χθες όλο το απολογητικό υπόμνημα ενός κατηγορουμένου, πριν καν κατατεθεί στην Ανακρίτρια, αλλά ποτέ να μην έχω δει την ανοιχτή επιστολή-απάντηση του Ιωάννη Δημητράκη απέναντι στον Βύρωνα Πολύδωρα που τον αποκάλεσε δημόσια κοινό εγκληματία;

Πως γίνεται να καλείται πάντοτε στα πάνελ για τα επεισόδια εκπρόσωπος-συνδικαλιστής της Αστυνομίας αλλά σχεδόν ποτέ φοιτητής;

Πως γίνεται να παίρνουν θέση για όλα τα ζητήματα και να διακόπτουν οι "ουδέτεροι συντονιστές" δημοσιογράφοι όποιον τολμά να εκφράζει μια άλλη άποψη, με πρόσχημα τον πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο; Που παρεπιπτόντως είναι πολύτιμος μόνο όταν πληρώνεται - δηλαδή κατά την διάρκεια των διαφημίσεων - εκτός αν πληρώνεται με κάποιο άγνωστο τρόπο και το περιεχόμενο των εκπομπών, σαν "γκρίζα" διαφήμιση ας πούμε.

Η Δημοκρατία παραείναι τρυφερή για να την "παρκάρουμε" στα Media. Άσε που ο μεγαλύτερος κινδυνος είναι να μην καταλάβουμε πότε έγινε "μεταλλαγμένη"...

Ο Higginson Και Ο Higgins

Τα παιχνίδια του μυαλού πολύ συχνά μεταμφιέζονται σε αθλήματα. Κι η βαρεμάρα των αξιωματικών ενός αποικιοκρατικού στρατού μπορεί να γεννήσει τελικά κάτι τόσο όμορφο όσο το Snooker. Δεν υπάρχουν στεγανά στην δημιουργία, όλα είναι ανοιχτά κι αύριο το σήμερα δεν είναι απαραίτητο πως ντε και καλά θα μοιάζει με το χτες.



Ο συμπαθής John Higgins πήγε χτες στο ματς του με τον Andrew Higginson λίγο όπως θα κατέβαινε σε ένα ματς προπόνησης με τον γιο του. Σίγουρος για την διαφορά επιπέδου, ταμπουρωμένος πίσω από την άβυσσο των μεταξύ τους θέσεων στην Παγκόσμια Κατάταξη και βολέμένος από το σύστημα που ευνοεί τους παίκτες της πρώτης δεκαεξάδας έναντι των υπολοίπων. Πήγε με την υπεροψία της "ελίτ", πήρε με άνεση τα τρία πρώτα frames και μετά έχασε πέντε συνεχόμενα και αποκλείστηκε. Συμβαίνουν αυτά... δεν φαντάζομαι να του κόστισε και πολύ. Ο Higgins είναι ένα σταθερό "χαρτί" του snooker και βρίσκεται εκεί που του αξίζει δικαιωματικά. Κι αν έφυγε νωρίς από αυτό το τουρνουά, έχει μπροστά του κι άλλα να ανακάμψει.

Ο Andrew Higginson είναι το ακριβώς αντίθετο. Εικοσιεννιά χρονών, με ανύπαρκτες σημαντικές διακρίσεις, επαγγελματίας από το 1995 (όπως διαβάζω στο προφίλ του), παραδέρνει στην Κόλαση του Δάντη που σε κάθετι διαγκωνιστικό ονομάζεται "Μεσαία Περιοχή". Δεν είναι τόσο ταλαντούχος όσο οι μεγάλοι παίκτες (αν και δεν έπαιξε καθόλου άσχημα), δεν είναι τόσο κακός ώστε να τα παρατήσει, δεν είναι πιά όσο μικρός χρειάζεται ηλικιακά για να αποκαλείται "φέρελπις" και να περιμένουν κάτι ατζέντηδες, κοινό και τηλεοράσεις απ' αυτόν. Είναι ένας "μεροκαματιάρης της στέκας" της Αγγλίας που συμπιέζεται ανάμεσα στους "Πορφυρογέννητους" και το εκάστοτε ανερχόμενο "Καινούριο Αίμα". Κι η χτεσινή του εμφάνιση μπορεί να είναι η "Μεγάλη του Στιγμή", αυτή που θα διηγείται στα εγγόνια του, τότε που νίκησε τον Higgins...

Ειλικρινά ελπίζω πως όχι... γιατί όπως κάθε άνθρωπος έτσι κι ο Higginson αξίζει κάτι περισσότερο.

Το Εμπορικό Κέντρο Ως Διαμετακομιστικός Σταθμός Για Το Υπερπέραν

Μπανγκ, Μπανγκ, Μπανγκ, Παύση... Μπανγκ, Μπανγκ, Τέλος

Έπεφταν κάτω σαν τις μύγες. Τον είδα τον καριόλη... Ένας ψηλός ήτανε, με καμπαρντίνα. Όπλιζε κι έριχνε, όπλιζε κι έριχνε στο ψαχνό, σα ζόμπι, σαν τριπαρισμένος. Τι μαλάκες είναι οι σεκιουριτάδες... Με καμπαρντίνα!; Αφήνεις σήμερα άνθρωπο με καμπαρντίνα να μπει σε εμπορικό κέντρο χωρίς να τον ψάξεις ρε γαμώτο; Πότε θα βάλουνε ανιχνευτές μετάλλων σ' αυτό το μπουρδέλο; Οι κάμερες τι κάνουνε; Αν είχα πάρει μαζί την Μαίρη που μου τα είχε πρήξει πάμε μαζί μπαμπά και πάμε μαζί μπαμπά... Χαμούρες, μάς παίρνετε τα λεφτά μας κι αφήνετε τους μανιακούς να μας σκοτώνουνε, να κινδυνεύουν τα παιδιά μας... Τώρα θα σας δείξω εγώ.

Κύριε! Κύριε, σ' εσάς μιλάω!

Τρέχει κάτι;

Το dvd που βάλατε στην τσέπη σας! Σας δίνω μία μόνο ευκαιρία να το πληρώσετε ή καλώ την ασφάλεια

Καλά λοιπόν, χρεώστε το εδώ...

Η Εργαλειοθήκη Της Διασημότητας (1)

Οι συνεντεύξεις είναι σαν το επαναφορτιζόμενο κατσαβίδι - με τις αποσπώμενες ανταλλακτικές μύτες - στην εργαλειοθήκη της διασημότητας. Απαραίτητες και πολλαπλών χρήσεων.

Σε ελάχιστες περιπτώσεις μπορούν να είναι ουσιαστικές. Ο συνεντευξιαστής σπάνια ακούει πραγματικά, ο συνεντευξιαζόμενος επίσης. Στις πιο πολλές περιπτώσεις ο πρώτος προσπαθεί να εκμαιεύσει μια ή περισσότερες ενδιαφέρουσες φράσεις που να μπορεί να τις βάλει με μαύρα στο κείμενο ή να τις κρατήσει στο μοντάζ.Ο δεύτερος προσπαθεί να μην παρασυρθεί και πει κάποια τρομερή μαλακία που θα του κοστίσει, αλλά παράλληλα να μην κάνει και μια σούπα συνέντευξη που θα του αφαιρέσει την δυνατότητα να έχει κι άλλες "μύτες" στο κατσαβίδι του. Συνήθως ο δεύτερος ροκανίζει τον ήδη περιορισμένο χρόνο, συγκεντρώνεται σε αυτά που θέλει πραγματικά να πει, αυτά που έχει προετοιμάσει, για το πόσο σημαντική είναι η τελευταία του δουλειά (αν βρίσκεται σε φάση προώθησής της), ή πόσο κακή ή καλή είναι η τρέχουσα διακυβέρνηση (αν πρόκειται για πολιτικό).

Αυτή η διαδικασία είναι σχεδόν ένα πνευματικό μπρα-ντε-φερ. Κερδίζουν τελικά κι οι δύο, ακριβώς γιατί η συνέντευξη έχει πολλές μύτες και χρήσεις. Κάθε ανέντιμη μάχη που καταλήγει σε μια ανέντιμη ισοπαλία τελικά ωφελεί και τις δυο πλευρές, αφού εξυπηρετεί διαφορετικούς στόχους και άλλα για τον καθένα συμφέροντα.

Το μόνο ψευδέστερο των συνεντεύξεων στην έκφραση του ανθρωπίνου όντος είναι οι αυτοβιογραφίες. Μόνο που σ΄αυτές, λόγω του μεγάλου όγκου τους, υπάρχει μερικές φορές η πιθανότητα να ξεφύγει και κάποια αλήθεια.

Ο Πλανήτης Τράπεζα

Ο πλανήτης Β1ΝΚ γαιοποιήθηκε με έξοδα που ανέλαβε ολοκληρωτικά μια από τις ισχυρότερες τράπεζες της Γης, με αντάλλαγμα την παραχώρηση του για να γίνει το κέντρικό της κατάστημα και αρχηγείο της.

Η ίδια τράπεζα πλήρωσε επίσης για την μεταφορά και την εγκατάσταση όλων των αποίκων, που ήταν υπάλληλοί της.

Σήμερα στον Β1ΝΚ, οποιοσδήποτε από ολόκληρη την Ανθρωπότητα μπορεί να ζητήσει και να λάβει δάνειο, αποπληρώνοντάς το με σκέψεις πάνω στην Ζωή και την φύση του Σύμπαντος. Οι δόσεις σκέψης ορίζονται και είναι τακτικές, ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής του δανειζομένου, το ύψος του δανείου και το πιθανό κέρδος που θα προκύψει από την εκμετάλλευση των σκέψεών του, που όμως παραμένουν για πάντα στην ιδιοκτησία της Τράπεζας.

Ο Β1ΝΚ είναι ένας ήσυχος πλανήτης γραφειοκρατών. Η αρχική επένδυση έχει αποσβέσει το κόστος της.

Το σλόγκαν του Β1ΝΚ είναι:
"Το Σύμπαν είναι σπάταλο. Πες μας γιατί..."

Η Δια Βίου Εκπαίδευση και το Βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού

Η λογική της "Δια Βίου Εκπαίδευσης" ομολογώ πως μου είναι δελεαστική. Όχι μόνο γιατί σχεδόν ποτέ δεν κατάφερα να ακολουθήσω έναν ολόκληρο κύκλο σπουδών και να εξειδικευθώ στην μέχρι σήμερα ζωή μου, αλλά επίσης διότι γράφοντας είμαι πολύ συχνά υποχρεωμένος να κάνω μια "έρευνα αληθοφάνειας" που αγκαλιάζει από εγχειρίδια φυσικής μέχρι άτλαντες ανατομίας κι από γλωσσολογικές διατριβές μέχρι "ιερά" και "αιωνίως αληθή" κείμενα.

Θέλω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις για το θέμα που έχει ανακύψει με το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Όχι για το περιεχόμενο του, το ίδιο το βιβλίο το "κατέβασα" μόλις χθες και αφού το διαβάσω, θα τοποθετηθώ εδώ με νέο κείμενο. Νομίζω πως οφείλω να το κάνω... και ειλικρινά μου φαίνεται πραγματικά αστείο και αρκετά δημιουργικό να προσπαθήσω να το διαβάσω βάζοντας τον εαυτό μου στο "λούκι" να το αντιμετωπίσω σαν παιδί που κάθεται - και συνήθως πλήττει θανάσιμα - στο θρανίο της έκτης δημοτικού.

Γιατί αυτό θα έπρεπε να κάνουμε όλοι μάλλον, αντί για το "πανηγύρι" που έχει στηθεί γύρω από το βιβλίο. Αντί για τις κορώνες περί "προσκυνημένων δυτικότροπων" κι "ελληναράδων πατριδοκάπηλων". Να το δούμε με τα μάτια αυτού του παιδιού, και σε συνάρτηση με το περιβάλλον του. Που δεν είναι πια ο κόσμος, ούτε της κατοχής, ούτε του εμφυλίου, ούτε του παρακράτους, ούτε του παλατιού, ούτε της χούντας, ούτε της μεταπολίτευσης, ούτε της αλλαγής, ούτε του εκσυγχρονισμού. Είναι ο κόσμος του Half-Life και των RPG, του γρήγορου Ιντερνετ, του 3D animation και του απαγχονισμού του Σαντάμ πλάι-πλάι με τις home video καταγραφές εφηβικής ερωτικής δραστηριότητας στο κινητό του τηλέφωνο.

Αν το βιβλίο είναι καλό ή κακό, εγώ μόνο μ΄ αυτόν τον τρόπο θεωρώ πως πρέπει να κριθεί. Άλλωστε, όλα αυτά τα παιδιά που σήμερα βαριούνται στα θρανία και διδάσκονται με τρόπους που είναι πραγματικά έξω από κάθε ανάγκη τους, αλλά και την ίδια την στοιχειώδη λογική που έχουν διαμορφώσει από τα υπόλοιπα ερεθίσματά τους, θα έχουν μπροστά τους έναν ολόκληρο "Βίο Εκπαίδευσης" και όλα τα μέσα - αν θέλουν - να ψάξουν, να μάθουν και να δημιουργήσουν την προσωπική τους άποψη.

Το ερώτημα σήμερα είναι τι είδους ερεθίσματα τους δίνουμε... κι αν τα αντιμετωπίζουμε, για τους δικούς μας "ενήλικους" λόγους, σαν πολύ πιο ηλίθια από ότι πραγματικά είναι.

Αποκριάτικη Παρασκευή

Το γραφείο του ήτανε πάντα τίγκα στα εισερχόμενα. Βουνό λέμε... μια δουλειά δεν την είχε τελειώσει ποτέ στην ώρα της. Την τρενάριζε όσο μπορούσε, διάβαζε όλες τις αθλητικές, μίλαγε στο τηλέφωνο, πείραζε τις συναδέλφους, έβγαινε και σουλατσάριζε στον διάδρομο, αλλά κανένας δεν του μιλούσε γιατί ήταν Τμηματάρχης Α΄ και με γερές άκρες μέσα στο Υπουργείο. Έλυνε κι έδενε.

Μέχρι σήμερα το πρωί...

Μπήκε χαμογελαστός και πλακώθηκε μιλάμε στην δουλειά. Πήρε τηλέφωνα, τσακώθηκε με άλλες υπηρεσίες, έβαλε γνωστούς να του ξεπληρώσουνε χάρες που τους είχε κάνει, ξεμπλόκαρε το φωτοτυπικό που ήτανε μπλοκαρισμένο μια βδομάδα, τακτοποίησε όλους τους δικούς του εκρεμμείς φακέλους, και κατά τη μιάμιση πήρε και τους φακέλους του απόντος με κανονική συναδέλφου...

"Τι έγινε ρε Γιώργο; Τι έπαθες σήμερα και δουλεύεις;" τον ρώτησε στο τέλος μια συνάδελφος.

Σήκωσε το κεφάλι του και είπε,
"Απόκριες είναι ρε Νίκη... ντύθηκα Ευσυνείδητος... θα πάω σε μπαλ-μασκέ το βράδυ"

Η αλήθεια είναι πως αυτό μας ησύχασε κάπως...

O Χαβαλές Και Το Ψαχτήρι

Όταν "υπάρχεις" στο Παγκόσμιο Ηλεκτρονικό Χωριό ένας τζάμπα τρόπος να συντηρείς την ματαιοδοξία σου ή να "ανεβαίνεις" ψυχολογικά όταν έχεις τις μαύρες σου, είναι να βάζεις στην μηχανή αναζήτησης το ονοματεπώνυμό σου και να χαζεύεις τα αποτελέσματα. Κι όχι τόσο για να δεις πληροφορίες για το άτομο σου που δεν ξέρεις (ας πούμε μια αναφορά στον ιστοχώρο κάποιου), αλλά για να καταλάβεις τι "εικόνα" δίνεις σε κάποιον που σε ψάχνει.

Το ίδιο κάνεις και αντίστροφα. "Γκουγκλάρεις" κάποιον που σε ενδιαφέρει, ας πούμε για μια δουλειά που σου προτείνεται ή θέλεις να προτείνεις. Και σχηματίζεις έτσι μια εικόνα για τον μελλοντικό σου συνεργάτη, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγεις στο "σπασμένο τηλέφωνο" των εντυπώσεων κοινών γνωστών. Συνήθως βρίσκεις αρκετά στοιχεία: Κάποιο βιογραφικό, προηγούμενες δουλειές, τις απόψεις του ή ακόμα και τις σκέψεις του, αν έχει ένα επώνυμο blog. Και προετοιμάζεσαι για το πως θα τον αντιμετωπίσεις...

Φυσικά για να γίνει αυτό πρέπει να συντρέχει μία σημαντική παράμετρος: Ο αναζητούμενος να μην έχει ένα εκπληκτικά κοινό ονοματεπώνυμο. Γιατί τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με τον απόλυτο χαβαλέ: Βρίσκεις ένα άτομο που ξεκίνησε ως Μακεδονομάχος, έγινε Ποιητής του Μεσοπολέμου, πήγε Εξορία στην Μακρόνησο κι αργότερα διετέλεσε Μέλος της Κυβέρνησης της Χούντας, Καθηγητής Πανεπιστημίου την Μεταπολίτευση, Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στα 80΄ς, για να καταλήξει σήμερα Οργανωτής Ρειβ Πάρτυ, ενώ από δίπλα δουλεύει Μπούμαν στην Τηλεόραση, πηδάει Άλμα εις Ύψος, είναι συνδικαλιστής αγροτοπατέρας στη Δράμα... Άσε που κάνει και Μεταπτυχιακό με Υποτροφία στο Χάρβαρντ!

Απίθανο και Παράλογο Παραμύθι

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό (αλλά όχι πολύ παλιά) ένας γέρος άνθρωπος, άκληρος, κρυψίνους και μισάνθρωπος. Από μια συγκυρία της ζωής είχε βρεθεί να κατέχει καμμιά εικοσαριά σκόρπια διαμερίσματα στην Πόλη. Έμενε στο ένα, νοικιαζε τα υπόλοιπα, και ζούσε.

Γνωρίζοντας καλά την μισανθρωπία του, ήταν ο ιδανικός σπιτονοικοκύρης. Είχε δώσει έναν τραπεζικό λογαριασμό στους νοικάρηδές του να του βάζουν τα λεφτά, τους είχε πει να πληρώνουν τα κοινόχρηστα Ιδιοκτητών και να τα αφαιρούν από το νοίκι, να κάνους τις αναγκαίες επισκευές με την ίδια συμφωνία και γενικά να μην τον ενοχλούν. Κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι, γιατί ποτέ δεν τους ζητούσε αύξηση. Κάποιοι μάλιστα από τους "καλούς" ενοικιαστές τού την έδιναν από μόνοι τους (την νόμιμη) προϊόντος του χρόνου.

Μια μέρα πέθανε. Μέσα στο σπίτι του, χωρίς να το καταλάβει κανένας. Μετά από κανα μήνα μύρισε, πήραν χαμπάρι οι γείτονες, φωνάξαν την αστυνομία, πήγε ο άκληρος μισάνθρωπος στο νεκροτομείο, δεν τον ζήτησε κανένας, πήραν το κουφάρι του στην Ιατρική Σχολή να μελετήσουνε οι φοιτητές την σήψη...

Τα λεφτά από τα νοίκια συνέχισαν να μπαίνουν στον λογαριασμό του. Τα δεκαεννέα νοικιασμένα σπίτια συνέχισαν να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους, να πληρώνουν τα κοινόχρηστα Ιδιοκτητών, να επισκευάζονται και να λειτουργούν κανονικά. Μόνο το σπίτι του άκληρου μισάνθρωπου πρώτα ρήμαξε και αργότερα το πήρε η Εφορία για χρέη προς το Δημόσιο.

Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια, να γίνει Νέο Κτηματολόγιο για να ανακαλυφθούν τα δεκαεννιά ορφανά (σπίτια) του γέρου.

Κι όσο για την θυρίδα που φύλαγε τα χαρτιά του, εκείνη δεν ανοίχτηκε ποτέ.

Ο Ανεκτικός Πλανήτης

Ο Πλανήτης R1CK5T είναι το παράδειγμα της συνύπαρξης.
Κάθε είδους σύστημα οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και θρησκευτικής οργάνωσης συμμετείχε στον αποικισμό του με αρχικές - μικρές και ασύνδετες μεταξύ τους - αποικίες. Όταν ο πληθυσμός αυξήθηκε δραματικά και τα ιδιότυπα αυτά "κράτη" άρχισαν να συνορεύουν δύο μόνο πράγματα χρειάστηκε να θεσπιστούν στην Πρώτη Πανπλανητική Σύνοδο για να αποφευχθεί ο Πόλεμος.
Σήμερα δεν έχουν γίνει περισσότερα. Παραμένουν δύο και είναι καθολικά αποδεκτά. Πρόκειται για το δικαίωμα της κάθε ομάδας να αποφασίζει για τον χώρο που ελέγχει (Αρχή Της Μη Επέμβασης) και το δικαίωμα κάθε προσώπου να επιλέγει το σύστημα κάτω από το οποίο ζει (Αρχή της Προσωπικής Ελευθερίας).
Όπως είναι φυσικό, ανα δεκαετία τα σύνορα των "συστηματικών κρατών" αλλάζουν. Κατά τις Πανπλανητικές Σύνοδους, ο μοναδικός Υπερυπολογιστής του πλανήτη ανακοινώνει τα νέα σύνορα και εμφανίζει τις νέες "συστηματικές οντότητες".
Για πάρα πολλά χρόνια υπήρχε η αντίληψη ότι κάποια στιγμή ένα εννιαίο σύστημα θα επικρατούσε. Όμως ακόμα και σήμερα όλα τα γνωστά συστήματα παραμένουν ενεργά στον πλανήτη και εκατοντάδες υβρίδια τους έχουν εμφανιστεί...

Η Ονομαστική Αξία Του Κράτους - Γονέα

Όταν ονόμαζα αυτό το blog "TALES OF A CRAZY WORLD" είχα κάτι πολύ ασαφές, και μάλλον "λογοτεχνικό" στο μυαλό μου. Στο μεταξύ όμως καθημερινά δείχνουμε σημάδια δεκαεξάκλινου θαλάμου παρανοϊκών στο παλιό Ψυχιατρείο της Λέρου, ως κράτος αλλά και ως κοινωνία.

Δεν είναι πια μόνο η ρητορική που έχει χάσει την μπάλλα, οι ανόητες κόντρες πολιτικών αρχηγών στο γήπεδο της "μούφας" πρότασης δυσπιστίας και οι εκατέρωθεν πολιτικές κορώνες άνευ ουσίας, είναι πια και σοβαρά ζητήματα θεμελιώδους σημασίας.

Το κράτος προβάλλει τα τελευταία χρόνια μια εικόνα. Την εικόνα του Κράτους-Προστάτη ή αλλιώς του Κράτους-Γονέα. Σου λέει,
"Δεν θα καπνίζεις μικρό ανόητο μαλακισμένο στους δημόσιους χώρους, όσο και όπως γουστάρεις, θα το κάνεις με περιορισμούς,
α)γιατί υπάρχουν και μη καπνιστές που έχουν δικαιώματα κι εγώ πρέπει να τους προστατέψω, και
β)γιατί εγώ θέλω να σε κάνω να το κόψεις - για το καλό σου και συμφωνεί μαζί μου κι όλη η Ιατρική Κοινότητα - γι αυτό σε περιορίζω περισσότερο από το σημερινό σου ποσοστό Καπνιστών/Μη Καπνιστών και επιβάλλω μέτρα σαν να είχα πιο πολλούς αντικαπνιστές από καπνιστές, με την ελπίδα να τους αποκτήσω στο μέλλον.

Πάσο από μένα μέχρι εδώ... αν και καπνίζω...

Επίσης στο θέμα του κράνους στα μηχανάκια και της ζώνης στα ΙΧ, έρχεται πάλι το Κράτος-Γονέας και λέει,
"Θα φοράς κράνος και ζώνη, μικρό ανόητο μαλακισμένο πάντα και οπωσδήποτε,
α)γιατί υπάρχουν εκεί έξω κι άλλοι που θα τους πάρεις στο λαιμό σου κι εγώ πρέπει να τους προστατέψω, βλέπε μωρά που τα κρατάς μπροστά και γίνονται χαλκομανία στο παρμπρίζ ή οδηγοί που για να μην σε σκοτώσουνε πέφτουνε πάνω σε άλλους, και
β)γιατί αλλιώς θα σπάσεις το κεφάλι σου και θα γίνεις εσύ χαλκομανία - για το καλό σου λοιπόν και συμφωνεί μαζί μου όλη η Ιατρική και Συγκοινωνιακή Κοινότητα - και επειδή στο είπα μια και μ΄ έγραψες, δυο και μ' έγραψες, τρεις και μ' εγραψες, τώρα σου κάνω το πρόστιμο βουνό για να συμμορφωθείς να τελειώνουμε...

Πάσο από μένα και σ' αυτό ... και αν και υπάρχουν διάφορα ερωτήματα, όπως τι γίνονται τα λεφτά από τα πρόστιμα κι αν πάνε για την καλυτέρευση της οδικής ασφάλειας ή όχι, δεν θα τα θέσω τώρα...

Στήνει λοιπόν την εικόνα του Κράτους - Γονέα και την αποδεχόμαστε και βάζει και τις Νομαρχίες να ελέγχουνε τα Τρόφιμα, και τον ΕΟΦ να μας προστατεύει από τσαρλατάνους κ.λ.π. (το έχω παραμακρηγορήσει) και έρχεται η στιγμή του εμβολίου για τον Καρκίνο της Μήτρας.

Κι εκεί το σκέφτεται, λέει... Μισό λεπτό, παιδιά! Τι θα πει το σκέφτεται; Ποιός το σκέφτεται δηλαδή; Να δούμε γιατί το σκέφτεται πριν αρπάξουμε τις πέτρες;

Μήπως γιατί η μισή Ιατρική κοινότητα λέει πως υπάρχουν δραματικές παρενέργειες ή δεν είναι ασφαλές ή είναι αναποτελεσματικό; Αυτός δεν θα ήταν ένας σοβαρός λόγος;

Θα ήταν, όμως δεν άκουσα κανέναν να το λέει... Άκουσα ότι κάνει 500 κάτι ευρώ η δόση... και γι αυτό το σκέφτεται λέει... και θα ρωτηθεί κι ο Υπουργός Οικονομικών και θα κοιτάξει αυτός αν μπορεί να το αντέξει το κράτος...

Δεν υπάρχει πουθενά κουβέντα για το αν οφείλει να το κάνει, αν θα κόψει από οπουδήποτε αλλού, αν θα πλακωθεί να γράφει κράνη και ζώνες για να το καλύψει, αν θα ανεβάσει κι άλλο τον Φόρο Καπνού, γιατί παρ' όλο που όλα αυτά τα κάνει, το εμβόλιο για το καρκίνο της Μήτρας ίσως να πρέπει να μείνει στην "διακριτική ευχέρεια" του Ενήλικου Πολίτη...

Αν εξακολουθήσουν να συμβαίνουν αυτά, πόσο μεγάλος Δρυίδης χρειάζεται να 'σαι για να καταλάβεις ότι σε λίγο ο "διάλογος" θα γίνεται μόνο με πέτρες;

Αποτελέσματα Κυριακάτικης Σιέστας

Δυό άντρες συνομιλούν μέσα σε ένα τεράστιο πολυτελές αυτοκίνητο. Τα τζάμια του είναι μαύρα, αλλά όχι φυμέ, είναι κατάμαυρα, σαν τα γυαλιά που καπνίζαμε στην φλόγα για να δούμε τις εκλείψεις ηλίου όταν ήμασταν πιτσιρικάδες.Βλέπουν έξω μόνο από ένα σκοπευτικό υπερύθρων που δίνουν ο ένας στον άλλο.
"Ο Μάικυ είναι απλώς ανόητος", λέει ο μεγαλύτερος. "Κοίτα πως χειρίστηκε την κατάσταση και θα καταλάβεις..."

Ποτέ δεν ακούω την απάντηση του νεώτερου. Ξυπνάω με ένα πόνο στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού. Κάπως μέσα στον ύπνο μου το έχω γυρίσει και τώρα το κουνάω για να ξεπιαστεί.

Τίποτα άλλο δεν μπορώ να θυμηθώ από την ιστορία...

Αγγελία

Από Μεγάλη Πολυεθνική ζητούνται για άμεση πρόσληψη άτομα μακροχρόνια άνεργα με επιδότηση. Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις. Προσφέρονται, μισθός, μπόνους, πολύ καλές συνθήκες εργασίας, επιπλέον ασφάλιση. Κα Μ..... Τηλ.210-........

Αν...

Αν όποτε γουστάρουμε μπορούμε να αλλάζουμε το παρελθόν μας για να ταιριάζει με την εκάστοτε προσωπική μας άποψη....

Αν το ίδιο μπορούμε να κάνουμε στην Παγκόσμια Ιστορία...
για λόγους δήθεν εθνικούς!

Ακόμα και στην Παγκόσμια Ιστορία της Ηδονής...
δεν πα' να γαμηθήτε, ρε μαλάκες!

Η Μοίρα Της Σιωπηρής Πλειοψηφίας, Τα Σβηστά Φώτα Και η Τρις Ανάταση Χειρός

Η Μοίρα της Σιωπηρής Πλειοψηφίας στην Ύστερη Νεωτερικότητα (επιτέλους βρήκα κάπου να την κολλήσω την ρημάδα την Ύστερη Νεωτερικότητα, ευχαριστώ Νικόλα!) είναι να ερμηνεύεται ερήμην της. Ο κάθε Ανθυποκυβερνητικός Απρόσωπος μπορεί να δηλώνει ότι θέλει στο όνομά της. Ο κάθε Πρώην Λαμόγιος να την επικαλείται για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Ο κάθε Διαμαρτυρόμενος Πεζοπόρος να την καλεί στο πλευρό του. Η ίδια η Σιωπηρή Πλειοψηφία κάνει αυτό που αναμένεται, δικαιώνει το όνομα της. Το βουλώνει!

Μ' αυτόν τον τρόπο μπορεί να πίνει ανενόχλητη την "φραπελιά" της, να καταπίνει αμάσητη την τρις ανάταση χειρός ενδόξου πολιτικού ανδρός κατά την διάρκεια ψηφοφορίας επιτροπής της Βουλής (πόσες φορές χαιρέτησε αυτόν τον φίλο του ή μήπως ήταν τρεις διαφορετικοί φίλοι;) και να αφήνει αναμμένα τα φώτα του σπιτιού της το βράδυ για να καταπολεμήσει την εγκληματικότητα και την τρομοκρατία.

Η Σιωπηρή Πλειοψηφία παραμένει σιωπηρή από πρόθεση. Για να έχει το περιθώριο κάποτε, τότε που θα πρέπει, να μιλήσει, να εκφραστεί, να αλλάξει ως δια μαγείας τις συνθήκες. Μέχρι τότε θα είναι υπεράνω, θα αφήνει άλλους να την ερμηνεύουν, να δηλώνουν τις προθέσεις της, να την επικαλούνται ή και να την καλούν. Και θα τους κοροϊδεύει από μέσα της όλους.

Γιατί η Σιωπηρή Πλειοψηφία ξέρει πως αν γίνει Ομιλούσα θα διασπαστεί αυτόματα σε Άπειρες Μειοψηφίες. Αν μιλήσει, θα πρέπει κάτι να χάσει. Τα προνόμια που νομίζει ότι εξασφαλίζει με την Κοινωνική Ομερτά.

Η Σιωπηρή Πλειοψηφία - αν όλα τα Δελτία Τρόμου τής το φέρουν ελκυστικά - δεν θα διστάσει να σβήσει τα φώτα της για πέντε λεπτά στις εννιά το βράδυ (8:55-9:00μμ) για να βοηθήσει το Παγκόσμιο Κλίμα. Το έχει ξανακάνει αυτό, τότε με τον Παγκόσμιο Πόλεμο... το ξέρει. Και δεν είναι δα και τόσο κακό.

Η Σιωπηρή Πλειοψηφία αποτελείται από πολλούς, ξεχωριστούς, ολοκληρωτικά νεκρούς ανθρώπους. Που κανείς δεν φρόντισε ακόμα να τους ενημερώσει για τον θάνατό τους.