Λόγω ηλικίας -που δεν την έκρυψα άλλωστε και ποτέ- οι δικοί μου νεκροί είναι Κουμής-Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς και Χρήστος Τσουτσουβής. Πριν από αυτούς είναι ιστορία, μετά από αυτούς επανάληψη σε διαφορετικές συνθήκες και με άλλες συναισθηματικές αποχρώσεις. Οι νεκροί αυτοί -αν και κάποιοι μπορεί να διαφωνήσουν για τον Τσουτσουβή- δεν έγιναν "εικονίσματα" για λόγους που δεν χωράνε να καταγραφούν εδώ. Προσωπικά εκτιμώ ότι ούτε αυτός έγινε εικόνισμα με τον τρόπο που συνηθίσαμε αργότερα.
Πάντως φρικάρω άσχημα κάθε φορά που βλέπω έναν άνθρωπο -νεκρό ή ζωντανό- να μετατρέπεται σε εικόνισμα. Γιατί -κι αυτό είναι το μόνο που θα δηλώσω ότι πιστεύω σε αυτό το κείμενο- τον μικραίνει και τον παγώνει. Τον γδύνει από τη δυναμική των σκέψεων, των πράξεων, ακόμα και των αντιφάσεών του.
Τι παίχτηκε λοιπόν στο Κερατσίνι και στο Σύνταγμα με τον Παύλο;
Δεν ξέρω, κι όταν δεν ξέρω συνήθως το βουλώνω. Στο Κερατσίνι δεν ήμουν γιατί είχα βάρδια και προσπαθούσα να επικοινωνήσω με ανθρώπους που ήταν εκεί για να καλύψω την πορεία στο ραδιόφωνο της ertopen και να προωθήσω ό,τι διασταύρωνα στο Χρήστο που έκανε ζωντανή έκτακτη εκπομπή στην ΕΤ3. Στο Σύνταγμα έφυγα γύρω στα μεσάνυχτα, άρα πριν γίνει το σκηνικό, γιατί ήμουν πτώμα και είχα ξύπνημα νωρίς.
Προφανώς τα πράγματα ξεκινάνε από πιο νωρίς. Ξεκινάνε, κατά τη δική μου γνώμη, από την συνέντευξη τύπου της Πρωτοβουλίας "Δεν Ξεχνάμε" και το πλαίσιο που θέτει δημόσια για το διήμερο. Ένα πλαίσιο που τίθεται από την οικογένεια και τους φίλους του Παύλου προφανώς δεν μπορεί να αγνοηθεί, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με αυτό. Στο κάτω-κάτω είναι οι άνθρωποι που έζησαν μαζί του, βιώσαν την απώλεια του και κυρίως ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ να ζουν στον τόπο που δολοφονήθηκε. Από το μαχαίρι του Ρουπακιά αλλά και με τη συμμετοχή ενός τάγματος θανάτου που δεν ήταν αερομεταφέρόμενο αλλά ντόπιο ή τουλάχιστον πολύ κοντά στο ντόπιο. Αυτό θέλω να προσπαθήσεις να το φανταστείς, σε όλες του τις συνέπειες και τις διαστάσεις, στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων.
Το έχεις; Τότε μπορούμε να πάμε παρακάτω...
Η πόλωση που φτιάχνει η τοποθέτηση της πρωτοβουλίας εκφράζεται σχεδόν αμέσως στο διαδίκτυο, αλλά και στις κουβέντες που γίνονται σε επίπεδο συλλογικοτήτων ή και ατόμων σε επίπεδο καφενείου. Και δεν είναι καθόλου περίεργο ή άδικο που γίνονται. Ο Killah P ξεφεύγει, μέσα από το ίδιο του το έργο, από το πλαίσιο που βάζει η Πρωτοβουλία. Δεν μπορώ να ξέρω αν ο Παύλος θα προτιμούσε να μορφώσει τους Ναζί και δεν θα το μάθω ποτέ. Όπως και κανείς μας δεν θα μάθει ποτέ αν η εμπρηστική διάσταση των στίχων του είναι αποτέλεσμα του μουσικού είδους που είχε επιλέξει για να εκφραστεί. Έτσι κι αλλιώς το χιπ-χοπ δεν διακρίνεται ούτε για την πολιτική ορθότητά του, ούτε για την μεταφορά μηνυμάτων παγκόσμιας αγάπης και ειρήνης, είναι ένα είδος που στην απλούστερη εκδοχή του ξεσηκώνει και στην πιο πολιτική καλεί σε ευθεία εξέγερση.
Τι άλλο έχουμε καρατσεκαρισμένο για τον Παύλο; Την αγάπη του για τους άστεγους και την πολιτικά ανένταχτη πορεία του.
Η πρώτη μπορεί να "δικαιωθεί" με κάθε τρόπο. Κάθε δράση για τους άστεγους είτε προέρχεται από την Μητρόπολη της Νίκαιας είτε από κάποια ΜΚΟ, είτε από το Ρεσάλτο μπορεί να χρησιμοποιήσει το όνομά του ως προωθητικό όχημα. Μόνο συσίτιο "απωκλιστηκά για αίλινες" δεν μπορεί να το πάρει... Όλοι οι υπόλοιποι, αν το πρόσωπό του δεν ταιριάζει στην αφίσα θα το στρίψουν λίγο με το φότοσοπ μέχρι να το φέρουνε.
Η δεύτερη είναι αυτή που κάνει τα πράγματα ακόμα πιο μπουρδέλο. Με τον Παύλο να μην ανήκει πουθενά εν ζωή όλη η Αριστερά και ο ευρύτερος Αντιεξουσιαστικός χώρος μπορούν να τον ανακηρύξουν μετά θάνατον "τιμής ένεκεν μάρτυρά" τους. Με το ίδιο ακριβώς στρίψιμο στο φότοσοπ μέχρι να τον φέρουνε. Αγνοώντας -πολύ βολικά- το γεγονός ότι αφού δεν εντάχθηκε ποτέ του κάπου, μάλλον δεν πρέπει να είχε και σε μεγάλη εκτίμηση το σκηνικό...
Σε μια αυθαίρετη προσωπική εκτίμηση -ή αν θες στο δικό μου φότοσοπ- για τον Παύλο "Killah P" Φύσσα μόνο η στιγμή που επιλέγει να προστατέψει τη γειτονιά του και τους ανθρώπους που αγαπάει από τη δολοφονική νεοναζιστική αγέλη αρκεί για να αναδείξει το ανθρωπινο μεγαλείο του. Για όλα τα άλλα θα διαχειριστώ την περιέργεια και τις χαζές μου απορίες με το μόνο τρόπο που μπορώ.
Συνειδητοποιώντας ότι δεν είναι εδώ για να τις απαντήσει. Και κανένας άλλος δεν μπορεί χωρίς να τον μικρύνει.
Υ.Γ.1 Το "Ψιλά Γράμματα" ήταν το μόνο κείμενο που μοιράστηκε στη συναυλία και δεν ήταν ξύλινο. Έχει ένα ενδιαφέρον το γεγονός ότι όταν πετάχτηκε μέσα στο πλήθος αντιμετωπίστηκε με δύο τρόπους. Μέρος του κόσμου το λάτρεψε κι έκανε ό,τι μπορούσε για να φτάσει μέχρι πίσω (έτσι έφτασε μέχρι τα χέρια μου) και μέρος του κοινού το έκανε κυριολεκτικά χαρτοπόλεμο σκίζοντάς το και πετώντας το ψηλά σε κομματάκια. Όταν το διαβάσεις νομίζω ότι θα καταλάβεις και το γιατί...
Υ.Γ.2 Τα γεγονότα που συνέβησαν στο Κερατσίνι και στο Σύνταγμα αξίζει να συζητηθούν πραγματικά κι όχι να συνεχίσουν να γίνονται κραυγές και ουρλιαχτά "εγώ έχω δίκιο" στο Διαδίκτυο. Η άποψη περί "απολίτικου πανηγυριού" είναι πραγματικά ανόητη και επικίνδυνη, ιδίως όταν καταλήγει να δικαιολογεί και να χρησιμεύει ως αποποίηση ευθύνης για όσα μας ντρόπιασαν. Οι ζημιές που έγιναν είναι πραγματικές και οδυνηρές για κάποιους ανθρώπους. Μια αποζημίωση σε όσους και όσες την αξίζουν, μια έμπρακτη συγνώμη και μια έντιμη κουβέντα για όσα ενόχλησαν, ποιους και ποιές ενόχλησαν και γιατί τους/τις ενόχλησαν είναι απλώς η λογική συνέχεια όσων συνέβησαν, αν έχουμε ακόμη λογική. Το "όλοι εναντίον όλων" είναι το μεγαλύτερο όπλο της απανθρωπιάς και το θεμέλιο του νεοφιλελευθερισμού...
