Ούτε τα κότσια, ούτε τα αρχίδια κρύβονται...

Βαρέθηκα να ακούω ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει. Δεν καταλαβαίνει όταν δεν τον συμφέρει να καταλάβει ή όταν τo μήνυμα που του πλασάρεις είναι μπερδεμένο, επειδή ΕΣΥ τελικά δεν είσαι καθαρός και τα έχεις μέσα σου πουτάνα όλα. Όταν έχεις κότσια δεν θέλει πολύ να τα κατάλάβει και να τα αναγνωρίσει ο κόσμος. Αυτό το βρήκα στο twitter και να αγιάσει το χεράκι που το έγραψε, μέρες που είναι...



Κι επειδή τα κότσια φαίνονται, ας δούμε αν φαίνονται και τα αρχίδια. Που άλλα λένε -δήθεν "κατά συνείδηση"- κι άλλα κάνουνε μια ζωή. Κι αυτό στο twitter ανέβηκε...



Πες με και σεξιστή τώρα, αν γουστάρεις. Δεν βρήκα καλύτερη λέξη να βάλω στα ελληνικά που ξέρω...

Ούτε η λάσπη, ούτε ο καπνός μπορούν να κρύψουν ότι η αντιπροσώπευση είναι η πηγή της σαπίλας...

Φωτογραφία: Μάριος Λώλος

Τα κρεμασμένα μούτρα των επαγγελματιών "Μητέρων και Πατέρων του Έθνους" το βράδυ που μετρήθηκαν και βγήκαν 160 μπορούν να συγκριθούν μόνο με τα αντίστοιχα πανικόβλητα βλέμματα των επίσης επαγγελματιών "Αλητών και Ρουφιάνων" την ίδια ώρα στις κάμερες. Η φάση ξέφυγε και πολύς κόσμος έζησε λίγες στιγμές γνήσιας χαράς βλέποντας να διαλύεται αυτό που και οι μεν και οι δε υπεραμύνονται πιο πολύ κι από την ίδια τους την ύπαρξη. Παρακολουθώντας δηλαδή σε απευθείας μετάδοση την καταστροφή της Εικόνας τους.


Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΟΜΠΗ...
...OYTE H ΝΕΡΙΤ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΩΝΙΑ ΜΑΓΑΖΙ!

Πηγή Φωτογραφίων: Τοίχοι φίλων στο facebook

Στο κάτω-κάτω δεν μιλάμε για ανθρώπους εδώ. Όπως έχω ξαναγράψει και παλιότερα μιλάμε για brand names, για εμπορικά σήματα. Τόσο η Σοφία Βούλτεψη όσο και ο Γιάννης Πρετεντέρης -τα ονόματα χρησιμοποιούνται μόνο ενδεικτικά και θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από μερικές εκατοντάδες άλλα χωρίς να αλλάζει στο παραμικρό το κείμενο- έχουν αποποιηθεί σοβαρά τμήματα της ανθρώπινης ιδιότητάς τους για να υπηρετήσουν μια ταυτότητα εικόνας που γεμίζει τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, ενώ ταυτόχρονα τους καθιστά όλο και περισσότερο ψυχασθενείς. Όμως αυτή είναι μια κομβική επιλογή ζωής που έκαναν και στην τελική κανένας λόγος δεν μας πέφτει αν αποφάσισαν να ζήσουν ως πλούσιοι παρανοϊκοί.

Εκεί που μας πέφτει λόγος -κι αυτό είναι ένα θέμα που θέτω απόψε προς διερεύνηση με τους πάγιους όρους του TALES OF A CRAZY WORLD, δηλαδή ότι πρέπει να τσεκάρεις αν προσπαθώ στην ανάπτυξη των επιχειρημάτων που καταθέτω να σε "κλέψω" ή να σε οδηγήσω στα δικά μου συμπεράσματα- είναι από πού ξεκινάνε όλα αυτά. Από πού βγαίνει η μπόχα, τι είναι η λάσπη και πώς κάθεται από πάνω της κι ο καπνός.

Η δική μου υπόθεση εργασίας λέει -κι εδώ είναι που πρέπει να αρχίσεις να με τσεκάρεις- ότι το πτώμα είναι η Αντιπροσώπευση.

Οι δυτικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες στηρίζονται στην αντιπροσώπευση, σε μια διαβάθμιση που ξεκινά από το "Απόλυτα" για να καταλήξει στο "Πάρα Πολύ". Ιστορικά, ως πολιτικές κατασκευές μιας ανερχόμενης αστικής τάξης, φέρουν την αντιπροσώπευση ως ένα εκ γενετής σημάδι. Καταλαβαίνω ότι εδώ ανοίγω μια τεράστια κουβέντα, ως προς την αναγκαιότητά της την εποχή των μεγάλων αστικών επαναστάσεων ή την κατοπινή της χρησιμότητα, αλλά νομίζω ότι δεν έχει νόημα να χαθούμε σε αυτό το πεδίο. Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως η "λύση" της αντιπροσώπευσης έρχεται να κουμπώσει τόσο καλά με τις "αξίες" του καπιταλισμού, δηλαδή την ιδιοκτησία και το κέρδος, ώστε να σχηματίσουν το "Τρίγωνο των Αυτονόητων" των Κοινοβουλευτικών Δημοκρατιών. Δηλαδή εκείνα τα τρία σημεία που δεν αμφισβητεί ποτέ ο πολίτης όταν υπογράφει το κοινωνικό του συμβόλαιο -συνήθως χωρίς να το διαβάσει, αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα.

Όμως το Τρίγωνο των Αυτονόητων -και κάθε άνθρωπος που ασχολείται έστω και για την πλάκα του με την πολιτική επιστήμη το ξέρει- στην πραγματικότητα είναι το Τρίγωνο των Βερμούδων. Μέσα του χάνεται σχεδόν ό,τι περάσει, αφού περιέχει μια τραγική αντίφαση που το κάνει πιο αστάθες κι από βάρκα του βάλτου στον ωκεανό. Κι αυτή είναι η -κάποια στιγμή αναπόφευκτη- σύγκρουση του ατομικού με το συλλογικό συμφέρον στο ίδιο φυσικό πρόσωπο, τον/την αντιπρόσωπο.

Ο Rawls προσπάθησε να το λύσει με μια εκπληκτική σύλληψη -που έφερε τον Φιλελευθερισμό σχεδόν στο επίπεδο της Ουτοπίας- μια σύλληψη που ονομάστηκε Πέπλο Άγνοιας. Παραθέτω μια σύνοψή του από εδώ, αν και θα πρότεινα να διαβάσεις όλο το "τούβλο" του απίστευτου γάτου, με τον οποίο φυσικά διαφωνώ.

Αν πραγματικοί πολίτες συγκεντρώνονταν σε πραγματικό χρόνο για να προσπαθήσουν να συμφωνήσουν για τις αρχές της δικαιοσύνης για την κοινωνία τους, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ τους θα επηρεάζονταν από πληθώρα παραγόντων ασχέτων προς την δικαιοσύνη, όπως το ποιος θα μπορούσε να εμφανιστεί πιο απειλητικός ή ποιος θα αντιστεκόταν περισσότερο. Η αρχική θέση απέχει από όλους αυτούς τους άνευ σημασίας παράγοντες. Στην πραγματικότητα η αρχική θέση είναι μια κατάσταση στην οποία κάθε πολίτης εκπροσωπείται ως ελεύθερος και ισότιμος πολίτης, μόνο που επιθυμεί μόνο όσα επιθυμούν οι ελεύθεροι και ίσοι πολίτες και προσπαθεί να συμφωνήσει στις αρχές για τη βασική δομή, σεβόμενος τους υπόλοιπους πολίτες. Για παράδειγμα, η βασική ισότητα των πολιτών μοντελοποιείται στην αρχική θέση, υπό την αίρεση ότι τα μέρη που εκπροσωπούν τους πραγματικούς πολίτες είναι συμμετρικά: κανένας εκπρόσωπος πολίτη δεν δύναται να απειλήσει εκπρόσωπο οποιουδήποτε άλλου πολίτη ή να αντισταθεί περισσότερο στην επίτευξη μιας καλύτερης συμφωνίας.

Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της αρχικής θέσης είναι το πέπλο της άγνοιας, το οποίο εμποδίζει άλλα αυθαίρετα γεγονότα που αφορούν τους πολίτες να επηρεάσουν τη συμφωνία μεταξύ των εκπροσώπων τους. Όπως είδαμε ο Rawls θεωρεί ότι το γεγονός ένας πολίτης ανήκει, για παράδειγμα, σε κάποια φυλή, τάξη και φύλο δεν αποτελεί λόγο για τους κοινωνικούς θεσμούς να τον ευνοήσουν ή να τον περιθωριοποιήσουν. Κάθε συμβαλλόμενο μέρος στην αρχική θέση στερείται επομένως της γνώσης της φυλής, της τάξης και του φύλου του πραγματικού πολίτη που εκπροσωπεί. Στην πραγματικότητα, το πέπλο της άγνοιας στερεί από τα μέρη, σύμφωνα με τον Rawls, όλα τα δεδομένα για τους πολίτες που είναι άσχετα με την επιλογή των αρχών της δικαιοσύνης: όχι μόνο τη φυλή τους, την τάξη και το φύλο, αλλά και την ηλικία τους, τα φυσικά προσόντα και πολλά άλλα. Επιπλέον, το πέπλο της άγνοιας αναγνωρίζει συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με την κοινωνία των πολιτών (citizens’ society), έτσι ώστε να παρέχεται μια σαφέστερη εικόνα των μόνιμων χαρακτηριστικών ενός δίκαιου κοινωνικού συστήματος.

Πίσω από το πέπλο της άγνοιας η κατάσταση των μερών που εκπροσωπούν τους πραγματικούς πολίτες ως προς την πληροφόρηση είναι η εξής:
• Τα μέρη δεν γνωρίζουν:
- Τη φυλή, την εθνικότητα, το φύλο, την ηλικία, το εισόδημα, τον πλούτο, τα φυσικά προσόντα, το δόγμα, κλπ. οποιουδήποτε από τους πολίτες στην κοινωνία ή σε ποια γενιά στην ιστορία της κοινωνίας ανήκουν αυ- τοί οι πολίτες.
- Το πολιτικό σύστημα της κοινωνίας, την ταξική δομή της, το οικονομικό σύστημα ή το επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης.

• Τα μέρη γνωρίζουν:
- Ότι οι πολίτες στην κοινωνία έχουν διαφορετικά ενιαία δόγματα και σχέδια για τη ζωή, ότι όλοι οι πολίτες έχουν συμφέροντα σε περισσότερα βασικά αγαθά.
- Ότι η κοινωνία είναι υπό συνθήκες μέτριων ελλείψεων: υπάρχουν αρκετά για όλους, αλλά όχι αρκετά ώστε όλοι να πάρουν αυτό που θέλουν.
- Γενικά δεδομένα για την ανθρώπινη κοινωνική ζωή, δεδομένα κοινής λογικής, γενικά συμπεράσματα της επιστήμης (συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών και της ψυχολογίας) που είναι αδιαμφισβήτητα.

Το πέπλο της άγνοιας έχει ως στόχο να τοποθετεί τους εκπροσώπους των ελεύθερων και ίσων πολιτών με σεβασμό τον έναν έναντι του άλλου. Κανένα μέρος δεν μπορεί να πιέσει για συμφωνία επί αρχών που θα ευνοούν κατά τρόπο αυθαίρετο τον συγκεκριμένο πολίτη που εκπροσωπούν, διότι κανένα μέρος δεν γνωρίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του πολίτη που εκπροσωπεί. Η κατάσταση των μερών ενσωματώνει έτσι έλλογες συνθήκες, εντός των οποίων τα μέρη μπορούν να προβούν σε μια έλλογη συμφωνία. Κάθε συμβαλλόμενο μέρος προσπαθεί να συμφωνήσει σε αρχές που θα είναι οι καλύτερες για τον πολίτη που εκπροσωπεί (δηλαδή, που θα μεγιστοποιούν το μερίδιο του πολίτη στα βασικά αγαθά).

Δεδομένου ότι τα μέρη είναι δίκαια τοποθετημένα, η συμφωνία που θα επιτευχθεί θα είναι δίκαιη για όλους τους πραγματικούς πολίτες. Η δομή της αρχικής θέσης μοντελοποιεί επίσης και άλλες πτυχές των αντιλήψεων του Rawls για τους πολίτες και την κοινωνία. Για παράδειγμα, η δημοσιότητα μιας ευνομούμενης κοινωνίας μοντελοποιείται από το γεγονός ότι τα μέρη θα πρέπει να επιλέξουν μεταξύ των αρχών που μπορούν να προσυπογραφούν δημοσίως από όλους τους πολίτες. Υπάρχουν επίσης ορισμένες παραδοχές που κάνουν την υποθετική συμφωνία καθοριστική και αποφασιστική: τα μέρη δεν κινούνται από φθόνο (δηλαδή πόσους πολίτες πέραν των δικών τους θα προσεταιριστούν).
Τα μέρη δεν θεωρούνται ότι επιθυμούν να αναλάβουν κινδύνους ούτε ότι τους απεχθάνονται. Επιπλέον, τα μέρη πρέπει να καταλήξουν σε μια τελική συμφωνία σχετικά με τις αρχές για τη βασική δομή: δεν υπάρχουν επαναληπτικές διαδικασίες μετά την αποκάλυψη του πέπλου της άγνοιας όπου τα μέρη πληροφορούνται για τον πραγματικό πολίτη που εκπροσωπούν.


Αρκετές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες προσπάθησαν -πριν και μετά τον Rawls- να λύσουν το ίδιο πρόβλημα "θεσμικά", με ανεξάρτητους ελεγκτικούς μηχανισμούς ή πολύ αυστηρούς κώδικες δεοντολογίας. Κατά κανόνα απέτυχαν ή κατά την άποψή τους "πέτυχαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό" όσο η ψαλίδα μεταξύ τρομακτικά πλούσιων και απελπιστικά φτωχών ήταν σχετικά ανεκτή ή εντελώς αόρατη. Στην Ελλάδα συνέβη, πάλι κατά την προσωπική μου γνώμη, το δεύτερο. Και ακόμη και σήμερα, ίσα που αχνοφαίνεται ποιος πραγματικά κάνει τα "κουμάντα". Η οργή που στοχεύει προς το παρόν το "πολιτικό προσωπικό" ακόμα καλύπτει ως αποτελεσματικό προπέτασμα καπνού τους εντολοδόχους του.

Πάμε τώρα και στο γιατί πιστεύω ότι η αντιπροσώπευση πεθαίνει εδώ -που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν γεννήθηκε.

Κύρια, γιατί κατά την άποψή μου πεθαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο καπιταλισμός δεν την χρειάζεται πια, επιστρέφει σε μια απροκάλυπτη φεουδαρχία μιας πολύ μικρής παγκόσμιας ελίτ που συνδυάζει ταυτόχρονα τον πλούτο με τη δύναμη πυρός χωρίς να έχει ανάγκη πια από φερετζέδες. Η "ιερότητα" της -μικρής- ιδιοκτησίας βάλλεται εξίσου με την αντιπροσώπευση και το κέρδος έχει ξεφύγει σε μια μεταφυσική διάσταση από την εποχή που αποσυνδέθηκε πλήρως από τους πραγματικούς πόρους. Το τρίγωνο έχει διαρραγεί ολοκληρωτικά.

Στην ακριβώς αντίθετη πλευρά, αλλά και πάλι σε παγκόσμιο επίπεδο, γεννιέται ένα άλλο είδος ανθρώπου. Αυτό που συνειδητοποιεί ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει πολύ άσχημα -και μέσω της πιο στοιχειώδους κοινής λογικής- αντιλαμβάνεται ότι μόνο μαζί και μέσα από τους άλλους μπορεί να συνυπάρξει και να ζήσει με αξιοπρέπεια και σε σχετική αρμονία με τον πραγματικό κόσμο που τον περιβάλλει. Ή ακόμη και να πεθάνει παραμένοντας άνθρωπος αντί να ζήσει σαν δούλος.

Τέλος, νομίζω ότι αξίζει να αναφέρω τις λίγες ελληνικές ιδιαιτερότητες. Η αυτοπροστασία των αντιπροσώπων -τόσο στο πολιτικό, όσο και στο μηντιακό πεδίο- από τη γελοιοποίηση είναι ανύπαρκτη, γι αυτό κι η εξουσία κατέληγε πάντα να εκφράζει απροκάλυπτα απάνθρωπα χαρακτηριστικά, για να κόβει το γέλιο με τον τσαμπουκά. Η επίκληση θεσμών στην χώρα έχει μόνο ανεκδοτολογική χρήση, κανείς δεν πιστεύει πραγματικά στην ύπαρξη τους, διαχρονικά όσοι τίμησαν την θέση τους έχουν καταγραφεί ως φωτεινές εξαιρέσεις. Το Σύνταγμα, που επι κρίσης κάποιοι ανακάλυψαν ότι παραβιάζεται, ποτέ δεν είχε την καθολική ισχύ του καταστατικού χάρτη. Ρομά, Θρησκευτικές και Γλωσσικές Μειονότητες κι Αναρχικοί το ανακάλυψαν από την πρώτη μέρα που ψηφίστηκε.

Στις εκλογές που έρχονται το πολιτικό μάρκετινγκ σκίζεται ήδη να δημιουργήσει έναν κόσμο διαδοχικών αναχωμάτων του συστήματος, σχεδόν για κάθε γούστο. Ενεργοποιώντας ακόμη και το πιο πασίγνωστο ζόμπι του σε ρόλο Νέστορα του Έθνους ή προσπαθώντας να κάψει, όπως φαίνεται και από την πρόσφατη επανεμφάνιση του πολιτικά νεκρού γνωστής οικογενείας, ζωτικά συνθήματα όπως η αυτοοργάνωση. Την αυτοδιαχείριση και την αλληλεγγύη την έχει πάρει από καιρό εργολαβία να την καταστρέψει άλλος χώρος.

Προφανώς μέσα σε αυτή την λάσπη, την κάπνα και την μπόχα που θα πυκνώνει, χρέος κάθε λογικού ανθρώπου -λέω εγώ τώρα- είναι να βάλει τα ζητήματα ζωής και θανάτου που θέτει από τα κάτω η ίδια η κοινωνία. Κι όχι για να "δεσμεύσει" ή να "εξασφαλίσει καλές θέσεις" από τα κόμματα της αντιπροσώπευσης. Αλλά ακριβώς για να καταδείξει πόσο γυμνή είναι η αντιπροσωπευτική διαδικασία σε ένα κόσμο που όχι μόνο έχει αλλάξει, αλλά -άτσαλα, σποραδικά, πολύμορφα και σχεδόν στα ψαχτά- ήδη χτίζεται.

Λίγα Λόγια για τη Νίκη του Νίκου Ρωμανού

Γράφω αυτές τις γραμμές γυρίζοντας από το Σύνταγμα και πριν πέσω για ύπνο. Θα κοιμηθώ τουλάχιστον ένα δωδεκάωρο σερί, μην κάνετε τον κόπο να πάρετε τηλέφωνο, θα το έχω κλειστό. Πριν όμως γίνει αυτό, θέλω να γράψω δυο λόγια.



Ο Νίκος Ρωμανός έσπασε πολλούς τοίχους από μπετόν χτυπώντας τους με το κεφάλι του. Ίσως, με το ξεροκέφαλό του... Αυθαίρετα το λέω αυτό, γιατί μέχρι σήμερα δεν τον έχω συναντήσει. Ελπίζω να τον συναντήσω στο μέλλον, αφού το μόνο βέβαιο είναι πως θα εξακολουθήσει να αλληλεπιδρά με αυτήν την πραγματικότητα που μοιραζόμαστε.

Το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν. Δεν τρέφω καμιά νοσηρή "συμπάθεια" για την γενιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Νιώθω γι αυτήν -ή για να το διατυπώσω με απόλυτη ακρίβεια για εκείνο το κομμάτι της που βγήκε, έμεινε, έζησε και δημιούργησε στο δρόμο τις μέρες της Εξέγερσης του Δεκέμβρη- απεριόριστο σεβασμό. Και ίσως -ξαναβλεποντας το θέμα σήμερα εκ των υστέρων- η απόλυτη άρνηση που είχα τις τελευταίες μέρες να αποδεχθώ ότι μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος που θα εμπεριέχει τον Αντώνη Σαμαρά, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, το Χαράλαμπο Αθανασίου και το συρφετό των Δικαστών, των ανθρωποφυλάκων και των μπάτσων, αλλά όχι τον Νίκο Ρωμανό και τους συντρόφους του να πηγάζει από αυτόν το σεβασμό.

Η νίκη του Νίκου Ρωμανού στα δικά μου τα μάτια είναι η Νίκη του Ανθρώπου απέναντι στο Μηχανισμό. Ο Νίκος Ρωμανός βάζει από την αρχή του αγώνα του ένα αδυσώπητα αυστηρό και εξαιρετικά σαφές πολιτικό πλαίσιο. Πράγμα που καθιστά την απεργία πείνας του σχεδόν καταδικασμένη από την αρχή, τόσο όσο κι ένα κοπάνημα του κεφαλιού στον μπετονένιο τοίχο του κελιού του.

Όπως το έχω καταγράψει στις σημειώσεις μου, ο πρώτος τοίχος που σπάει με το ξερόκέφαλό του -συγνώμη αν και πάλι χρησιμοποιώ με αυθαιρεσία τον χαρακτηρισμό- είναι ο τοίχος της επιλεκτικής αλληλεγγύης μόνο από τους αναρχικούς συντρόφους του. Χωρίς ποτέ να πάψει ο συγκεκριμένος χώρος να έχει την πιο σημαντική συμβολή σε αυτήν, από πολύ νωρίς υψώνουν τις φωνές τους σε στήριξή του άνθρωποι από ένα πολύ ευρύτερο φάσμα. Παρά το ότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι τους έχει στείλει "προκαταβολικά στα τσακίδια" και αποκλειστικά γιατί διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται όπως κι εκείνος. Οι -από την προσωπική μου καταγραφή ελάχιστες- κινήσεις "πολιτικαντισμού" και "σπέκουλας" ήταν αναμενόμενες, αλλά τελικά κατέγραψαν μόνο τη μικρότητα εκείνων που τις έκαναν, χωρίς να αναιρέσουν ή να στρέψουν αλλού το κύμα αλληλεγγύης. Προσωπικό μου συμπέρασμα είναι πως ακόμη και πολιτικά πρόσωπα έδρασαν -ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους- από ηθικά κίνητρα. Κι αυτό νομίζω ότι είναι ελπιδοφόρο.

Ο δεύτερος τοίχος που διαλύεται από τις κουτουλιές του Ρωμανού είναι το Τείχος της Σιωπής των Μήντια. Ίσως εδώ να τον βοηθάνε και κάποιες συγκεκριμένες ιστορικές παράμετροι -όπως η ραγισμένη μηντιακή τοιχοποιία που επιτρέπει την ύπαρξη του Δρομογράφου και της ΕΦΕ, την άνθιση των οριζόντιων αντιπληροφοριακών ιστότοπων και των αυτοδιαχειριζόμενων εντύπων ή την ιδιομορφία της ΕΡΤόπεν, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που καλείται να το διερευνήσει διεξοδικά ο Ιστορικός του μέλλοντος.

Ο τρίτος -και κατά τη γνώμη μου ο πιο σημαντικός- τοίχος που σπάει με το κεφάλι του ο Ρωμανός είναι αυτός της απέραντης ελληνικής υποκρισίας. Των "θεσμικών επαγγελματιών" Πιλάτων. Των Δικαστών που οχυρώνονται πίσω από το "γράμμα του νόμου". Των Υπουργών που δεν μπορούν να "υπερβούν την Διάκριση των Εξουσιών". Των Πρωθυπουργών που συμβουλεύουν "σαν γονείς" άλλους γονείς να πείσουν "το παιδί να σταματήσει". Των Αρχιεπισκόπων και Προέδρων της Δημοκρατίας που σφυράνε αδιάφορα μέχρι -μετά- την τελευταία στιγμή. Των Διανοούμενων που "βγάζουν το σκασμό" σαν να μην υπάρχει καν θέμα. Των Φιλελέδων που ρητορεύουν περί αόριστων "νομιμοτήτων" ενώ ταυτόχρονα δήθεν αποδομούν "ψυχολογικά" το Νίκο αφήνοντας πάντα αιχμές -τις ίδιες- για την οικογένειά του. Των φασιστών που ξερνάνε χολή στα κοινωνικά δίκτυα "για το δολοφόνο Ρωμανό με το καλάσνικωφ" και στους τοίχους τους έχουν έτοιμα ελληναράδικα σλόγκαν παρμένα από άλλους τοίχους, "χαρούμενες οικογενειακές στιγμές" σε φωτογραφίες και -πάντα- κάτι τσιτάτα του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Των "ελληνίδων" νοικοκυρών που ανάμεσα στα μπουκέτα με τριαντάφυλλα και το στολισμένο Χριστουγεννιάτικό δέντρο του σπιτιού βάζουν και συνταγές για μελομακάρονα, την ώρα που σε ξένους τοίχους "τρέμουν για την ασφάλεια των παιδιών τους από τον ληστή Ρωμανό", προσθέτοντας "να ψοφήσει". Όλων εκείνων των ατόμων -γιατί πρόσωπα δεν τους/τις λες- που "κάνουν τη δουλίτσα τους" και πάνε μέχρι εκεί που τους επιτρέπει η αλυσίδα τους χωρίς κανένα πρόβλημα.

Ο τέταρτος και τελευταίος τοίχος που έσπασε σήμερα το μεσημέρι ο Νίκος Ρωμανός κι όχι πια με το κεφάλι του, αλλά με το μυαλό και την ψυχή του -μια ακόμα αυθαίρετη εκτίμηση κάνω εδώ- είναι εκείνος της προσωπικής έπαρσης. Θα μπορούσε να επιμείνει στη σκληρή του στάση και να φύγει στα εικοσιένα του χρόνια έχοντας ήδη κάνει για την κοινωνία μας περισσότερα από όσα -και έχω πλήρη επίγνωση του τι γράφω τώρα- έχουν κάνει μυριάδες έμμισθοι Πατέρες & Μητέρες του Έθνους εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Επέλεξε να μείνει. Αυτό -το έχω γαμήσει στις αυθαίρετες εκτιμήσεις τώρα- σημαίνει ότι νιώθει πως το νταλαβέρι του με την κοινωνία και τη ζωή δεν έχει τελειώσει. Κι οι άνθρωποι που βρέθηκαν όλες αυτές τις μέρες σε κάθε πολύμορφη δράση αλληλεγγύης δείχνουν να πιστεύουν το ίδιο. Ευτυχώς πριν το τέλος συμφωνήσαμε σε αυτό. Χωρίς πολλές κουβέντες κι αναλύσεις.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί -κι αυτή είναι η τελευταία αυθαίρετή μου εκτίμηση για σήμερα- αν ο Νίκος δεν είχε τον διπλό ψυχικό δεσμό που τον ενώνει με τους συντρόφους του και τους ανθρώπους που κινήθηκαν για να του δείξουν την αλληλεγγύη τους. Αρχίζοντας από τον "στενό του κύκλο" τους συναπεργούς πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, Ανδρέα Μπουρζούκο και Δημήτρη Πολίτη, που δίδαξαν επίσης υψηλή αξιοπρέπεια και κορυφαία αλληλεγγύη, και καταλήγοντας στα μουρλόπαιδα της Καβάλας, που περπάτησαν στα εξήντα μέτρα για να ρίξουν το πανό στις Καμάρες, ένα πράγμα νομίζω ότι είναι πια ξεκάθαρο:

Η λέξη αναρχικός στην ελληνική γλώσσα έχει ανανοηματοδοτηθεί. Και εάν πάντοτε ήταν συνώνυμη της αλληλεγγύης, τώρα επιτέλους περιέχει και γενναίες δόσεις αγάπης...

Απεργία Πείνας: 30η του Νίκου Ρωμανού

Απεργία Πείνας: 26η του Νίκου Ρωμανού, 19η του Γιάννη Μιχαηλίδη, 12η των Σύρων Προσφύγων, 5η των Ανδρέα Μπουρζούκου και Δημήτρη Πολίτη, 3η του Γ.Σ.

Ξέρω ότι το έχω παρατήσει το μπλογκ, αλλά ανεβάζω αλλού οπότε το κρατάω για να μεταφέρω στη συνέχεια, όταν όλα τελειώσουν καλά ελπίζω...

Απεργία Πείνας: 25η του Νίκου Ρωμανού, 18η του Γιάννη Μιχαηλίδη, 11η των Σύρων Προσφύγων, 4η των Ανδρέα Μπουρζούκου και Δημήτρη Πολίτη, 2η του Γ.Σ.

Μέχρι την Παρασκευή θα κρατούνται στη ΓΑΔΑ οι χτυπημένοι διαδηλωτές από την πορεία.

Απεργία Πείνας: 24η του Νίκου Ρωμανού, 17η του Γιάννη Μιχαηλίδη, 10η των Σύρων Προσφύγων, 3η των Ανδρέα Μπουρζούκου και Δημήτρη Πολίτη, Πρώτη του Γ.Σ.

Το κονκλάβιο των δικαστικών λειτουργών απέρριψε το αίτημα του Νίκου Ρωμανού.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΝΑΡΞΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ Γ.Σ.

ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ. ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Βρίσκομαι και εγώ όπως χιλιάδες ψυχές στα κελιά της δημοκρατίας. Βεβιασμένο το σύστημα της αστικής δικαιοσύνης με προφυλάκισε στηριζόμενο σε ψευδομαρτυρία ενός ασφαλίτη και άλλων πέντε σκυλιών του κράτους (ασφάλεια, Ο.Π.Κ.Ε., ΔΙΑΣ). Από την άλλη πλευρά δικαστές, ανακριτές, δικαστικοί υπάλληλοι, αυτοί είναι οι δήμιοι της γραφειοκρατίας, άλλοτε κωλυσιεργούν και άλλοτε επισπεύδουν τα τρομοδικεία και τις διαδικασίες που περιορίζουν ζωές ανθρώπων με ποινές και αποφάσεις που είναι λύτρωση για το κράτος και το κεφάλαιο. Όλες οι αποφάσεις υποκινούνται από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, Προστασίας του Κεφαλαίου και των εκπροσώπων του.
Αυτή είναι η σκλαβιά που μας επιβάλλουν στο όνομα του νόμου και της τάξης. Αποσκοπούν στο φίμωμα των φωνών μας, να πνίξουν τις προσπάθειες μας για ελευθερία, να μας στερήσουν την προσωπικότητά μας και την συλλογική αντίδραση που επιθυμούμε. Στερούν άδειες κρατουμένων στα πλαίσια της τρομοκρατίας.
Η συμφόρηση στα ιδρύματα κράτησης ψυχών δημιουργεί αποπνικτική ατμόσφαιρα, υποβαθμίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ανθρώπινες ψυχές στοιβαγμένες στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, καρκινοπαθείς, εγχειρισμένοι, άνθρωποι με χρόνια ιατρικά προβλήματα, βρίσκονται ξεχασμένοι μέσα στα ιδρύματα του βάρβαρου καπιταλισμού, χωρίς ίχνος ιατρικής φροντίδας. Την ίδια ώρα πλούσιοι κεφαλαιοκράτες, κύριοι και κυρίες φλερτάρουν με την αηδία και την υποκρισία σε «κλουβιά πολυτελείας», διαμερίσματα Κολωνακίου με άρωμα σαπίλας. Κρατούν τον πλούτο στα χέρια τους, έναν πλούτο που το έκλεψαν από τους καταπιεσμένους. Δίνουν στην ανθρώπινη υπόσταση την πιο δυσάρεστη ερμηνεία.
Είμαστε οι στοιβαγμένες ψυχές στις αποθήκες του κράτους, είτε πίσω από σίδερα, είτε πίσω από τούβλα, όμως γύρω μας οι ίδιες πόρτες, τα ίδια κάγκελα, οι ίδιες μάντρες μας προκαλούν. Η δικαιοσύνη που θέλει να ονομάζεται ανεξάρτητη, αυτή είναι που δεν λογαριάζει και υποβαθμίζει, μέρα με τη μέρα τις αξίες.

Από σήμερα 03/12/14 βρίσκομαι σε απεργία πείνας έως την αποφυλάκισή μου.
Ενάντια στην καταστολή και τους ανθρωποφύλακες, στην αστυνομοκρατία, σε υπουργούς, τραπεζίτες, επιχειρηματίες. Αυτοί είναι οι τρομοκράτες, αυτοί είναι οι ληστές.

ΔΥΝΑΜΗ σε κάθε απεργό πείνας και σε όλους όσους μάχονται ενάντια στα δεσμά της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας όπου το σύστημά της ρουφιανιάς δικαιώνεται.
ΤΩΡΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΙΑ ΣΑΣ!

ΣΘΕΝΟΣ - ΠΕΙΣΜΑ - ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ

«Κι αν καταρρέουν οι πίστες, μείς αιώνιοι
Περνάμε απ’ τη ζωή στο θάνατο, ήσκιοι
και στη ζωή απ’ το θάνατον ! Όχι όντα,
είμαστε Ιδέες, που ζούνε πολεμώντα!» (Κ.Β.)

Γ.Σ.
Υπόδικος K. Αγίου Στεφάνου, Πάτρα.

Αυτόνομη Κίνηση Βαλβείου

Απεργία Πείνας: 23η του Νίκου Ρωμανού, 16η του Γιάννη Μιχαηλίδη, 9η των Σύρων Προσφύγων, 2η των Ανδρέα Μπουρζούκου και Δημήτρη Πολίτη

Συνέντευξη τύπου και πορείες αλληλεγγύης

Απεργία Πείνας: 22η του Νίκου Ρωμανού, 15η του Γιάννη Μιχαηλίδη, 8η των Σύρων Προσφύγων, Πρώτη των Ανδρέα Μπουρζούκου και Δημήτρη Πολίτη

Πρόσκληση σε συνέντευξη τύπου:

Οι γονείς των απεργών πείνας Νίκου Ρωμανού και Γιάννη Μιχαηλίδη
καλούν σε συνέντευξη Τύπου την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου στις 11.30 π.μ.
στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός
(Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή).
Πόσες φορές πρέπει να τιμωρηθεί ένας αναρχικός κρατούμενος επειδή είναι αναρχικός; Στο όνομα ποιών αξιών συνθλίβει ο κρατικός μηχανισμός τους κρατούμενους απεργούς πείνας που διεκδικούν το νόμιμο δικαίωμα της εκπαιδευτικής άδειας; Στο όνομα ποιου πολιτικού συστήματος διαγράφονται οι έγκλειστοι που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους στη φυλακή; Όταν το νομικό οικοδόμημα της αστικής δημοκρατίας καταρρέει μέσα από τις αντιφάσεις του, τα σώματα των απεργών πείνας ενσαρκώνουν την ήττα του καθεστώτος. Καλούμαστε όλοι να τα στηρίξουμε απέναντι στην εκδικητική στάση της κυβέρνησης απαιτώντας το αυτονόητο.
Θα γίνει ενημέρωση για την κατάσταση της υγείας και τα αιτήματα των δύο απεργών πείνας από γιατρούς, δικηγόρους και αλληλέγγυους.

Μπογιές στα Δικαστήρια του Βόλου

Κείμενο έναρξης απεργίας πείνας:

Από τις 10/11 ο φίλος και σύντροφος Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας διεκδικώντας τις εκπαιδευτικές άδειες που βάση των δικών τους νόμων δικαιούται. Όμως ο αγώνας του δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να αποκοπεί απ' τα πολιτικά χαρακτηριστικά που ο ίδιος ο Νίκος έχει θέσει και να νοηθεί ως κάτι λιγότερο απ την ανάγκη που κι εμείς έχουμε, για την συνολική καταστροφή του συστήματος καταπίεσης και εξαθλίωσης που αιώνες τώρα καταδυναστεύει τις ζωές μας.
Δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε το συνολικότερο πολιτικό κλίμα που επικρατεί στις μέρες μας, την άγρια καταστολή που έχει εξαπολύσει το κράτος και το κεφάλαιο εναντίον οποιουδήποτε και οποιασδήποτε επιχειρεί να αντισταθεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την απροκάλυπτη επίθεση στα "παράσιτα" αυτου του οικονομικού συστήματος. Την στιγμή που το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζει τις φυλακές τύπου Γ' για να μεταφέρει εκεί τους αναρχικούς / κομμουνιστές αγωνιστές και τους απείθαρχους, ο Νίκος επέλεξε το δρόμο της αντίστασης για άλλη μια φορα, προσπαθώντας να βάλει ένα ανάχωμα για τον ίδιο (αλλά και για όλους εμας κατ' επέκταση) στον ολοένα αυξανόμενο περιορισμό που βιώνει.
Στις 24/11 μεταφέρθηκε με εντολή εισαγγελέα στο νοσοκομείο "ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ". Την μεταφορά του εκει συνόδευε και διαβιβαστικό του εισαγγελέα φυλακής που δήλωνε ευθαρσώς πως την ευθύνη για τον Νίκο την έχουν οι γιατροί του νοσοκομείου, πετώντας έτσι έμμεσα το μπαλάκι της υποχρεωτικής σίτισης στο υγειονομικό προσωπικό. Παρόλα αυτά, είτε το θέλουν, είτε όχι την ευθύνη για ότι πάθει ο Νίκος στην υγεία του την έχουν το Υπουργείο Δικαιοσύνης, ο Νικόπουλος και το συμβούλιο της φυλακής.
Ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης προχωράμε και εμείς, όπως και ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης (από τις 17/11), σε απεργία πείνας απο τη Δευτέρα 1/12, μέχρι την ικανοποίηση του αιτήματός του.

"Γιατί μία είναι η δύναμη της ανθρώπινης φύσης χάρη στην οποία καταφέρνουμε τα πάντα, μία στοχοπροσήλωση κι ένας καθαρός προσανατολισμός της καρδιάς, κι όποιος την έχει δεν θα 'πρεπε να επιτρέπει στο φόβο να τον κυριεύει."

ΜΑΖΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΜΑΖΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ

Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος
Δημήτρης Πολίτης

Εμπρησμοί ΑΤΜ στην Αθήνα


Ιατρικό ανακοινωθέν για Γιάννη Μιχαηλίδη:

Στις 30 Νοεμβρίου ενημερώθηκα, από εφημερεύοντα ιατρό της Β' Παθολογικής Κλινικής του Τζανείου Νοσοκομείου , σχετικά με την κατάσταση της υγείας του κρατούμενου κ. Γιάννη Μιχαηλίδη, απεργού πείνας από 17 Νοεμβρίου ως και σήμερα.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων, την κλινική εικόνα και τα αντικειμενικά ευρήματα , ο απεργός παρουσιάζει χαμηλό σάκχαρο ορού, ορθοστατική υπόταση και βραδυκαρδία. Η απώλεια βάρους καταμετρείται, σε αντιστοιχία ποσοστού μεγαλύτερου του 10% του αρχικού βάρους του σώματός του.
Τα ανωτέρω και με δεδομένο ότι ο απεργός συνεχίζει την απεργία πείνας , αρνούμενος την χορήγηση υγρών , γλυκόζης και ηλεκτρολυτών με ορό , καθιστούν τις επόμενες μέρες ,περίοδο αυξημένης επικινδυνότητας για την υγεία και τη ζωή του.

Η γιατρός
Λίνα Βεργοπούλου

Κατάληψη στο Εμπορικό Επιμελητήριο Χανίων

Ανακοίνωση του Υπουργείου με το μακρυνάρι όνομα που "υπουργεύεται" από τον Χαράλαμπο Αθανασίου:

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θεσμοθέτησε σχετικές με την εκπαίδευση και κατάρτιση των κρατουμένων διατάξεις στις οποίες προσδίδει μεγάλη βαρύτητα.
Για το σκοπό αυτό λειτουργούν σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας εκπαιδευτικές μονάδες (Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια) ιδίως στα Καταστήματα Κράτησης Νέων καθώς και Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας για ενηλίκους κρατουμένους σε επτά (7) Καταστήματα Κράτησης της χώρας.
Σύμφωνα δε με τις διατάξεις του Σωφρονιστικού Κώδικα προβλέπεται η χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών για κρατουμένους που εισάγονται σε Ανώτατα ή Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.
Οι εκπαιδευτικές άδειες χορηγούνται αποκλειστικά από το αρμόδιο Συμβούλιο στο οποίο προΐσταται εισαγγελικός λειτουργός, ενώ για τους υποδίκους απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την προσωρινή κράτηση.
Σε καμία περίπτωση ο Υπουργός Δικαιοσύνης δεν έχει εκ του νόμου αρμοδιότητα για τη χορήγηση ή μη εκπαιδευτικών αδειών, ούτε μπορεί να παρέμβει στο έργο των αρμοδίων οργάνων.
Ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χαράλαμπος Αθανασίου για να διευκολύνει τη συνέχιση της εκπαίδευσης των κρατουμένων, σε περίπτωση μη χορήγησης εκπαιδευτικής άδειας σ’ αυτούς, προτείνει, κατ’ αρχήν, να προβλεφθεί από το Υπουργείο Παιδείας η εξ’ αποστάσεως παρακολούθηση μαθημάτων μέσω τηλεδιάσκεψης ή άλλου πρόσφορου τεχνικού μέσου.
Τα θέματα που ανακύπτουν σχετικά με την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης θα εξεταστούν κατόπιν συνεννόησης μεταξύ των Υπουργείων Δικαιοσύνης και Παιδείας.

Θεσσαλονίκη: Παρέμβαση στο ραδιόφωνο του Alpha και δράση αλληλεγγύης



ΡΕΘΥΜΝΟ: Παρέμβαση σε ραδιόφωνο. Το ίδιο και στη ΛΑΡΙΣΑ.