Στην Αναμονή...

α) εφτάμισι λεπτά με το ακουστικό στο χέρι για να πάρεις χρεωστικό υπόλοιπο
β) μερικές μέρες που φτιάχνεις βαλίτσες για ένα μακρινό ταξίδι
γ) δώδεκα μήνες αγκαλιά με το όπλο πριν να αρχίσεις την ζωή σου
δ) τριάντα πέντε χρόνια κολλώντας ένσημα για μια σύνταξη που απομακρύνεται
ε) απροσδιόριστο διάστημα που σου απομένει

Διάλεξε και πάρε αυτό που σου ταιριάζει. Είναι σαφώς ενδεικτικό της θέσης που βρίσκεσαι σήμερα. Αύριο μπορεί κάλλιστα να μην είσαι εκεί...

Aυτονομία ή Μονοσωλήνιο;

Το κάθε πλάσμα έχει την ανάγκη να είναι αυτόνομο. Τίποτα δεν περιορίζεται ηθελημένα. Η μαύρη κουκούλα του Αμπου Γκράιμπ, το λουρί του σκύλου, το χαλινάρι του αλόγου, η ρόδα που τρέχει το χάμστερ είναι μόνο μερικές από τις βίαιες διαστροφές της φύσης των πλασμάτων.

Ο Άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που ηθελημένα ανταλλάσσει την αυτονομία του για μια άθλια άνεση. Ακόμα και το πιο υπάκουο σκυλί, ακούει μέσα του την φωνή της αυτονομίας. Ακόμα και ένα μωρό, κλαίει όταν του κρατάς τα χέρια.

Τι παίρνεις από το μονοσωλήνιο; Και τι πραγματικά πληρώνεις γι αυτό;

Περσέπολις - Η Ταινία

Είδα χτες επιτέλους την Περσέπολη. Και θα την αντιμετωπίσω, αναγκαστικά, όχι ανεξάρτητα από τα άλμπουμ της Σατραπί, αφού έχει ήδη προηγηθεί η επαφή μου μαζί τους και η δεδηλωμένη μου αποδοχή στο έργο της.

Στο επίπεδο του σκοπού ή ταινία επιτυγχάνει τον στόχο της. Η εικόνα των Ιρανών και η τραγικότητα της ηρωίδας και του περιβάλλοντός της περνάει ξεκάθαρα στα περισσότερα καρέ της ταινίας. Το συμπληρωματικό χιούμορ είναι κι εδώ πικρό, σχεδόν σαν δηλητήριο. Ο παραλογισμός της Ιρανικής Επανάστασης που ανέτρεψε έναν άθλιο Σάχη για να καταλήξει να παραδώσει την εξουσία στους Μουλάδες εξηγείται ακόμα και για τους πολιτικά αναλφάβητους. Η Υπέροχη Δύση δεν είναι καθόλου υπέροχη όταν είσαι ξένος, ακόμη κι αν πολιτιστικά ανήκεις στην Γαλλική Παιδεία και ακούς λαθραία Iron Maiden. Μέχρι εδώ η πασίεντζα της Σατραπί βγαίνει μια χαρά.

Το ίδιο καλά βγαίνει και η πασιέντζα στο μισό από το εικαστικό της μέρος. Τα έντονα μαύρα καρεδάκια της Περσέπολης έχουν μεταφερθεί απόλυτα επιτυχημένα στο φιλμ. Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο με τα λευκά, σχεδόν κεντημένα καρέ, που αποπνέουν στα άλμπουμ μια ειδική ποίηση και θυμίζουν αραβουργήματα. Αυτά στο φιλμ έχουν σχεδόν ισοπεδωθεί, ή τουλάχιστον έχουν χάσει σημαντικά την γοητεία τους.

Κάτι ακόμη που με ενόχλησε προσωπικά ήταν μια "τζούρα" τεχνικών anime που χωρίς ουσιαστικό δραματουργικό λόγο "φυτεύτηκαν" σε κάποια σημεία. Στον αντίποδα δεν με ενόχλησε καθόλου η χρήση του χρώματος σε άλλα σημεία της ταινίας, γιατί βρήκα πως αυτό είχε ουσιαστικό λόγο ύπαρξης στην αφήγηση της ιστορίας.

Δεν ξέρω πως θα αντιμετώπιζα την ταινία αν δεν είχα πρώτα διαβάσει τα άλμπουμ. Σε κάθε περίπτωση εκτιμώ πως η ταινία θα φέρει περισσότερο κόσμο στα βιβλία της Σατραπί, κι αυτό είναι σίγουρα ευχής έργον.

Κλείνοντας θα πω μόνο πως θεωρώ την απόφαση της Σατραπί να κρατήσει τον εαυτό της μέσα στην παραγωγική διαδικασία της ταινίας - ώστε να ελέγξει όσο το δυνατόν το αποτέλεσμά της - σωτήρια. Γιατί αν "έχασε" τώρα κάτι είναι πολύ πιθανόν, αν παραχωρούσε απλώς τα δικαιώματα της μεταφοράς, να αντιμετώπιζε σήμερα τον καθολικό βιασμό του έργου της.

Aποσπάσματα Εκτεταμένου Βιογραφικού

Γεννήθηκα στις τρεις το πρωί της 27ης Νοεμβρίου του 1965. Στο Μαιευτήριο της Έλενας στους Αμπελοκήπους. Ο απαραίτητος, για κάθε νεογέννητο, οικογενειακός θρύλος που περιγράφει την στιγμή λέει πως...

...η νοσταλγία είναι η χειρότερη μου. Το να παραδεχτώ πως έχω πίσω μου ένα λαμπρότερο παρελθόν που αξίζει να το αναπολώ, ισοδυναμεί μέσα μου με πνευματικό θάνατο. Είναι μια παραδοχή που αρνούμαι να την κάνω, κυρίως λόγω...

...αν κάποιος μπορεί να ζει με ιδεολογήματα. Κατά καιρούς έχω ενστερνιστεί διαφορετικές απόψεις για τα πράγματα και την ζωή. Και αρκετές τις έχω υποστηρίξει σθεναρά, ίσως ακόμη και πιο σθεναρά από ότι θα έπρεπε ή τους άξιζαν. Είναι πάρα πολύ εύκολο να πεις...

...μόνο λάθος στοιχείο που βρήκα googlάροντας το ονοματεπώνυμο μου είναι ότι έχω διατελέσει βουλευτής της Βουλής των Εφήβων και μάλιστα στην Α΄ Αθηνών. Αυτός είναι κάποιος άλλος Παναγιώτης Κούστας, που πραγματικά θα γούσταρα να συναντήσω...

...μερικές φορές με πνίγουν. Ιδίως όταν ψάχνω κάποιο συγκεκριμένο ή πρέπει να τα χωρέσω στα ράφια ή πέφτω πάνω σε μια ντάνα μέσα στο σπίτι. Όχι, δεν είμαι καθόλου οργανωμένος. Περιφέρονται παντού και απλώς τα μετακινώ, από λάθος θέση σε λάθος θέση. Κάποια μέρα θα πρέπει ή να τα τακτοποιήσω οριστικά με χώρο γύρω τους για αυτά που θα έρθουν ή να τα πετάξω όλα. Το μόνο που με συγκρατεί είναι η βεβαιότητα πως από την επόμενη μέρα θα αρχίσω να τα ξαναμαζεύω από την αρχή...

Περί Διάδοσης Αστικών Θρύλων

Το Διαδίκτυο έχει πολλές ευκολίες. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες είναι η άμεση μετάδοση της πληροφορίας. Ένα "σήμα κινδύνου" για ιό υπολογιστή, μπορεί να προωθηθεί άμεσα και να σώσει πολλούς σκληρούς δίσκους και μαζί τους τα αρχεία των χρηστών. Το ίδιο ισχύει και για μια σειρά από άλλου χαρακτήρα προειδοποιήσεις. Η εναλλακτική ηλεκτρονική ειδησεογραφία όπως εκφράστηκε με την μετάδοση φωτογραφιών από τα νοσοκομεία του Λιβάνου κατά την διάρκεια των βομβαρδισμών άλλαξε την διάθεση πολλών σε σχέση με την συγκεκριμένη σύρραξη, αλλά και συνολικά την "αναγκαιότητα" των συρράξεων.

Όμως η ίδια η αμεσότητα της προώθησης περιέχει τον σπόρο της αναξιοπιστίας. Καθημερινά τα mail μας γεμίζουν από πραγματικές και "πειραγμένες" φωτογραφίες, από πραγματικές ειδήσεις και αστικούς θρύλους.

Η διαλογή τους δεν είναι σε καμία περίπτωση εύκολη υπόθεση. Ο κόσμος μας τρελαίνεται όλο και πιο πολύ κάθε μέρα. Το όριο της φρίκης της πραγματικότητας μετακινείται συνεχώς, τόσο που στο τέλος θολώνει. Κανείς σήμερα δεν μπορεί με βεβαιότητα να πει κουνώντας απορριπτικά το κεφάλι, Όχι αυτό είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να το κάνει κανένα ανθρώπινο ον.

Από την άλλη μεριά ο πειρασμός της αναμετάδοσης (ή και της δημιουργίας) αστικών θρύλων έχει κι αυτός την γλύκα του. Είναι μια δημιουργική πράξη παρόμοια με τα ανέκδοτα, οι Αστικοί Θρύλοι φτιάχνονται αποκλειστικά για να διαδίδονται, αποτελούν ένα κοινόχρηστο αγαθό και μια "περίεργη μορφή" λαϊκής λογοτεχνίας.

Τους απολαμβάνω. Το μόνο πρόβλημά μου είναι ότι δυσκολεύομαι πια να τους ξεχωρίσω από την αλήθεια...

Λείπω στο εργαστήριο της ΑΛΕΦ...

... όλο το Σαββατοκύριακο. Είναι το Δέκατο και Πανηγυρικό (και κάνει μια χαρά η Αντωνία...) Πάντως φέτος είμαι άνετος. Δεν έχω δικό μου διήγημα, πάω μόνο για να ξεσκίσω τα διηγήματα των άλλων.

Το ξαναξεκαθαρίζω (το έκανα και πέρσι, αλλά δεν βλάπτει η επανάληψη).
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΦΟ, ΜΑΝΤΑΜ! ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΓΡΑΦΩ!

Για να τελειώνουμε με τις Παπαρίες που ακούμε...

Στην μεγάλη δήθεν συζήτηση για το Ασφαλιστικό, ο καθένας λέει και την παπαριά του. Θα συνεισφέρω λοιπόν κι εγώ, το ίδιο ανεύθυνα όπως όλοι, την δική μου.

Το Ασφαλιστικό μιας κοινωνίας στηρίζεται σε μια πολύ απλή αρχή. Την αρχή του ρεφενέ. Βάζουμε όλοι για να απολαύσουμε κάτι όλοι. Ο Ελληνικός Παραδοσιακός τρόπος για να γίνει κάτι με ρεφενέ, αρχίζει πάντα από τον υπολογισμό της δυνατότητας του οικονομικά ασθενέστερου συμμετέχοντα, η βάση λοιπόν του ρεφενέ παραδοσιακά ορίζεται πάντα εκεί, για να μην γίνει ο φτωχότερος ρόμπα και αποκλειστεί. Ή του λέμε ευγενικά "βάλε εσύ την αυλή σου, να φέρουμε εμείς τα φαγιά".

Στο παρελθόν έχουν γίνει χιλιόμετρα ολόκληρα απο καλντερίμια με διαδικασίες ρεφενέ. Και όποιος δεν μπορούσε να τα "χώσει" έκανε μεροκάματα. Και πάντα αυτός που είχε τα περισσότερα, είτε ανοιχτά ως τοπικός ή εθνικός ευεργέτης, είτε κρυφά και στο "μιλητό" με λίγους, έβαζε παραπάνω γιατί και μπορούσε και το θεωρούσε υποχρέωση και τιμή του.

Πού στο διάολο χάθηκε αυτό στην διαδρομή, ούτε ξέρω, ούτε και θέλω να το μάθω. Η σημερινή συζήτηση όμως με τις "αναλογιστικές" και τις "υπολογιστικές" προφάσεις, που πλασσάρονται για αλήθειες, είναι μια μαλακία και μισή.

Γιατί είναι ξεκάθαρο πως στηρίζεται στην αρχή "και σε γαμάω και με πλήρωνεις". Και σαν τέτοια δεν είναι σε καμιά περίπτωση άξια όχι για διάλογο αλλά ούτε για φτύσιμο...

Έξι Χιλιάδες Περιστατικά Δεν Είναι Λίγα

Στο δικό μου το κεφάλι, όποιος καριόλης ασκεί βία σε οποιοδήποτε πρόσωπο δεν έχει την φυσική ή την ηθική δυνατότητα να του ανταποδώσει τα ίσα, βρίσκεται στην κατώτατη βαθμίδα της ζωής. Ακόμα και μια αμοιβάδα είναι ανώτερη στην εκτίμησή μου.

Όμως τα έξι χιλιάδες περιστατικά που χειρίστηκε μέχρι τώρα το Δίκτυο, αποδεικνύουν πως το "εργόχειρο" συνεχίζεται και μάλιστα επεκτείνεται. Ακόμα κι αν δεν αντιμετωπίζεις προσωπικά παρόμοιο πρόβλημα, μπορείς να βοηθήσεις να σταματήσει, εξασφαλίζοντας στα θύματα της βίας την στοιχειώδη υποστήριξη.

Και επειδή η Ζωή έχει πάντα δύο πρόσωπα και για να μην σ' αφήσω μόνο με την πίκρα σήμερα, υπενθυμίζω ότι το βράδυ γίνεται opening party για τις Τοιχοδρομίες...

Μιά Φορά Κάθε Τόσο...

... αυτός γράφει κάτι που πιστεύω πως πρέπει να διαβάσεις αμέσως. Σ΄αυτές τις περιπτώσεις εκτός από το μόνιμο λινκ που του έχω, βάζω και ένα ειδικό.

Κι αυτή; Τι σου λέει αυτή πάλι; Επιδημία, φίλε μου, επιδημία!

Denis Guedj: Το Δωρεάν Δεν Αξίζει Πλέον Τίποτα

Δηλώνω υπεύθυνα πως αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Denis Guedj που διαβάζω, τα προηγούμενα του δυστυχώς δεν τα έχω υπόψη μου.

Και το αγόρασα λόγω του τίτλου του. Είναι αρκετά προκλητικός για να σε τραβήξει να το βγάλεις απ΄ το ράφι, και το οπισθόφυλλο φροντίζει να σε "ψήσει" αρκετά για την αξία του βιβλίου.

Το βιβλίο περιέχει 43 Χρονικά που δημοσιεύθηκαν στην Liberation (αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που έχεις συνηθίσει να λέγεται άρθρα) και ισάριθμα Παραρτήματα. Το πάρτυ που κάνει ο Guedj μέσα στις 280 σελίδες του βιβλίου είναι μοναδικό - τουλάχιστον για μένα, που όπως δήλωσα εξαρχής δεν τον έχω ξαναδιαβάσει. Το μείγμα μαθηματικών, πολιτικής, φιλοσοφίας και καθημερινότητας που ξεπηδά από το μυαλό και, υποθέτω, το πληκτρολόγιό του είναι αρκετές φορές απίστευτα αποκαλυπτικό, παραμένοντας πάντοτε πρωτότυπο σε σύλληψη και αστείο.

Στοιχεία για τον Denis Guedj εδώ.

Στεγνά Το Υποστηρίζω!

Διάβασε τα υπόλοιπα στο ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ και κουνήσου. Το δείγμα επιστολής είναι έτοιμο εκεί, κάνεις copy-paste, σβήνεις την λέξη ΔΕΙΓΜΑ, βάζεις ονοματεπώνυμο, ένα κλικ στο send κι έχεις τελειώσει...


EΠIΣTOΛH ΠΡOΣ TON κ. ΠΡΩΘΥΠOΥΡΓO

Υπόψιν:

Προέδρου ΠΑΣOK κ. Γιώργου Παπανδρέου
Γενικής Γραμματέας του KKE, κ. Αλέκας Παπαρήγας
Προέδρου του ΣΥΡIZΑ, κ. Αλέκου Αλαβάνου
Υφυπουργού κ. Kιλτίδη

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ:

Σας παρακαλώ να ζητήσετε από τον Υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων κ. Kιλτίδη να ανακαλέσει την απόφαση που εξέδωσε με την οποία επιτρέπει το κυνήγι για την τρέχουσα κυνηγητική περίοδο. Και μάλιστα παρακάμπτοντας πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Eπικρατείας η οποία το απαγόρευε λόγω των ολέθριων επιπτώσεων που είχαν οι φωτιές του καλοκαιριού στην πανίδα και χλωρίδα της χώρας.

Kύριε Πρωθυπουργέ η απόφασή σας αυτή γύρω από το θέμα της φετινής κυνηγετικής περιόδου αποτελεί σοβαρό ζήτημα για πολλούς από τους συμπολίτες μας και η απόφασή σας έχει μεγάλη σημασία για εμάς.

Mε εκτίμηση,

Παναγιώτης Κούστας

Meet Alice Verissi

H Alice Verissi είναι μια νεαρή πανέμορφη αστή, αν κρίνει κανείς από την φωτογραφία της. Αντί όμως να ακολουθήσει τον δρόμο της απώλειας που χάραξε η Paris Hilton με τα ανόητα πορνό και την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, έστρεψε την αστική της βαρεμάρα σε έναν πιο χαβαλεδιάρικο σκοπό.

Όλα αυτά βέβαια είναι παραμύθια. Γιατί εγώ δεν έχω συναντήσει ποτέ την Alice Verissi, όπως άλλωστε ούτε την Paris Hilton. Και στην blogόσφαιρα, αλλά μερικές φορές και στην πραγματικότητα, τα πρόσωπα δεν είναι πάντα υπαρκτά.

Αδιαφορώ. Μ' αρέσει αυτό που κάνει η Alice Verissi, και στέκομαι σ' αυτό. Πήγαινε λοιπόν εκεί, and have a good time!

ΤΟΙΧΟΔΡΟΜΙΕΣ - Το Street Art Στην Αθήνα vol.1

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που κατατάσσουν ένα βιβλίο στο label Ιερά Βιβλία του TALES OF A CRAZY WORLD. Ο πιο σημαντικός είναι να το έχω διαβάσει και να μου άρεσε. Αυτό όμως σημαίνει πρώτα-πρώτα να έχω διασταυρωθεί μαζί του. Είμαι λοιπόν σίγουρος πως "στον έξω από τον δικό μου μικρόκοσμο" κυκλοφορούν κι άλλα βιβλία που θα άξιζαν αυτόν τον τίτλο, αλλά απλώς τυχαίνει να μην έχω συναντηθεί μαζί τους.

Πρέπει επίσης να ξεκαθαρίσω κάτι που δεν το έχω ανακοινώσει ποτέ επίσημα από αυτό εδώ το blog. Η ενασχόληση του TALES OF A CRAZY WORLD με τα βιβλία, είναι έξω από κάθε συναλλαγή. Αγοράζω τα βιβλία και τα περιοδικά που παρουσιάζω όπως όλος ο κόσμος. Και γράφω γι' αυτά που μου αρέσουν. Κι η γνώμη μου είναι απολύτως υποκειμενική.

Στο ψητό τώρα. Οι Τοιχοδρομίες είναι ένα λεύκωμα με φωτογραφίες του Δημήτρη Θεοδόση και κείμενο του Παναγιώτη Μένεγου. Και εκτός από τον λόγο που προανέφερα για την κατάταξή του στα Ιερά Βιβλία, πληρεί μια ακόμα σημαντική προϋπόθεση. Έχει μέσα του πολύ χρόνο, κόπο και ενέργεια. Είναι μια καλή δουλειά που φτιάχτηκε με μαεστρία και πολύ μεράκι. Γι αυτό και την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Το λεύκωμα κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από το Οξύ. Και συνοδεύεται από μία έκθεση που θα διαρκέσει από τις 22 Νοεμβρίου μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου 2007 στον πολυχώρο bacaro (Σοφοκλέους 1 & Αριστείδου - 2103211882). Την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου, μετά τις 9μμ, θα γίνει στον ίδιο χώρο ένα οpening party της έκθεσης, όπου θα παρευρίσκονται και οι συντελεστές του βιβλίου.

Ελπίζω πως ερμηνεύοντας σωστά το vol.1 στο τέλος του τίτλου του λευκώματος, το Οξύ προετοιμάζεται για το sequel...

Προδοσία στο Φαεινόν από την ΑΛΕΦ

Πέρασαν δεκαπέντε μέρες κιόλας από την προηγούμενη εκδήλωση κι έτσι σήμερα η ΑΛΕΦ εκδηλώνεται και πάλι. Στις 7:30 μμ στο Καφέ Φαεινόν (γωνία Μαυρομιχάλη και Καλλιδρομίου) θα διαβαστεί το διήγημα του Γιάννη Λιανάκη (δίπλα σε άθλια φωτογραφία) που στην ανακοίνωση της Λέσχης φέρει τον τίτλο "Η Προδοσία". Και πραγματικά αυτός ήταν ο τίτλος με τον οποίο παρουσιάστηκε στο 9ο Λογοτεχνικό Εργαστήριο της ΑΛΕΦ το συγκεκριμένο διήγημα (και άκουσε τα μύρια όσα ο συγγραφέας του, όπως συμβαίνει με όλους τους συγγραφείς σε κάθε Λογοτεχνικό Εργαστήριο, αλλά κανείς δεν τα εγκαταλείπει). Πλην όμως στο αναθεωρημένο κείμενο που έστειλε ο Γιάννης μετά το ξαναγράψιμο ο τίτλος είναι άλλος, το διήγημα πια ονομάζεται "Σ' Ένα Νησί".

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας, στο οποίο ο προδότης είναι... (Νομίζεις πως θα παρασυρθώ να κάνω spoiler!) Aν θες να μάθεις, έλα στις 7:30μμ στο Φαεινόν όπου εκτός από φιλικό περιβάλλον, ροφήματα και ποτά θα βρεις επίσης κι απεριόριστη θέα στο πράσινο. Της διμοιρίας που φυλάει πάντοτε με ζήλο το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων...

Tου Αγίου Πολυτεχνείου Ανήμερα

Πηγαίνω κάθε πρωί της 17ης Νοεμβρίου μια λαμπάδα ψηλή σαν το μπόι μου και δυο πρόσφορα φτιαγμένα από φούρνο με ξύλα και τα αφήνω στην καγκελόπορτα. Πρωί-πρωί, για να μην με πάρει και κανένα μάτι, από το 1981 και δώθε. Δεν είμαι κανας αχάριστος, ό,τι έγινα στην ζωή μου το χρωστάω στο Πολυτεχνείο. Και το ξεπληρώνω κάθε χρόνο...

Συναντάω καμμιά φορά, κυρίως λόγω της δουλειάς, κάποιους παλιούς συντρόφους από τότε. Οι περισσότεροι την έχουνε δει κάπως. Είναι και κάτι χαμένοι όμως - που ακόμα φτιάχνουνε χειροποίητα ασημένια κοσμήματα και πάνε τον χειμώνα στην Ινδία - που με κοιτάνε με ύφος "εσείς ξεπουλήσατε τους αγώνες μας". Δεν γαμιούνται οι κακομοίρηδες... στεναχωριέμαι λίγο για την πάρτη τους, αλλά κακό του κεφαλιού τους. Κοιτάνε εμένα στραβά οι χαμένοι... αλλά κουβέντα γι' αυτούς της Συντονιστικής και του Σταθμού που γίνανε βουλευτές και διευθυντές τηλεοράσεων και τώρα χτίζουνε σπίτια πάνω στο κύμα και δήθεν "αγροτουριστικές" μονάδες με τζακούζια.

Εγώ πηγαίνω την λαμπάδα και τα πρόσφορα στο κάτω-κάτω απ' την δικιά μου τσέπη, εκείνοι έρχονται με συνοδεία "νεολαίων" και καταθέτουνε στεφάνια που τα πληρώνει κάποιο κόμμα, κάποιοι μάλιστα βάζανε και τα ΜΑΤ να βαράνε συνταξιούχους και φοιτητές πριν από λίγα χρόνια. Από δαύτους χίλιες φορές καλύτερος είμαι...

Εγώ το πήρα το χαρτί μου του Μηχανικού και μπήκα με τις "αγωνιστικές περγαμηνές" μου στην Πολεοδομία, τότε το '81, που ο Αντρέας πάλευε να βάλει την Αλλαγή στο δημόσιο. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, όλους μας βόλεψε τότε. Όμως μετά ήρθαν το καλαμπόκι και τα πάμπερς, το περίστροφο κι οι κασέτες του διοικητή του ΟΤΕ, το σπίτι του Αγαμέμνωνα, το μαύρο 89, το Μητσοτάκειο διάλειμμα, η ανακατάληψη του Μαξίμου, το Ωνάσειο κι ο εκσυγχρονισμός... Πόσα μπορείς ν΄ αντέξεις, πόσο μπορείς να βλέπεις τους διπλανούς σου, αυτούς που μπήκατε μαζί, να φτιάχνουν μεζονέτες (...με τα λεφτά της γυναίκας μου, ρε σου λέω, πούλησε ο πεθερός μου κάτι ελιές), να παίρνουν ΒMW και κότερα (... τι δεν με πιστεύεις, νάτα, έπιασα είκοσι δωδεκάρια στο Προ-Πο), να κάνουνε οφ-σορ (...μην είσαι μαλάκας, έχω τον μπαντζανάκη μου στην Κύπρο), κι εσύ να παίρνεις τον πούλο;

Πηγαίνω την λαμπάδα και τα πρόσφορα, πρωί-πρωί, κάθε 17 Νοέμβρη. Και προσεύχομαι στο Άγιο Πολυτεχνείο, κάθε φορά με την ίδια φράση:

Δίνε μου δύναμη Πολυτεχνείο μου, να καταφέρω να μην τα πάρω τα μαύρα και φέτος.

Και μέσα στην χρονιά, ίσως με μερικά μικρά "δωράκια" μόνο, ακόμα τα καταφέρνω να κρατάω κουτσά-στραβά το τάμα μου...

Εγώ δεν το γουστάρω αυτό το καλαμπόκι...

Ο Σταύρος Δήμας έχει αρχίσει να ανεβαίνει στην εκτίμηση μου. Μετά το κάζο με τις λιμουζίνες που έκανε στους Ευρωπαίους ηγέτες, πρόσφατα αρνήθηκε την άδεια καλλιέργειας επί ευρωπαϊκού εδάφους σε δύο ποικιλίες μεταλλαγμένου καλαμποκιού (Bt11 και 1507) των αγρο-χημικών εταιρειών Syngenta και Pioneer/Dow.

Πλην όμως, κι αν τα έχω καταλάβει καλά, το "μπαλάκι" πάει τώρα στην Επιτροπή. Και τα "μαγαζάκια" των αγροχημικών θα προσπαθήσουν εκεί να ανατρέψουν την απόφασή του δικού μας.

Αν δεν γουστάρεις κι εσύ αυτό το καλαμπόκι, μπορείς εύκολα και γρήγορα να υπογράψεις εδώ, στην ειδική καμπάνια της Greenpeace, αφού διαβάσεις πρώτα το κείμενο και συμφωνήσεις.

Αν πάλι θέλεις να το φας αυτό το καλαμπόκι, ξεκίνα μια εκστρατεία υπεράσπισής του. Αυτό είναι άλλωστε για μένα το σημαντικό θέμα. Να καθαρίσει κάποτε το "θολό" τοπίο. Να υπερασπίζεσαι αυτά που πιστεύεις αντί να τα καταπίνεις όλα αμάσητα σαν την πάπια που ετοιμάζεται να γίνει φουα-γκρά...

Υ.Γ. Αντωνία thanx για το mail...

Γκραν Γκινιόλ # 1

Για το τεύχος 0 του Γκραν Γκινιόλ έχω ξαναγράψει. Σήμερα απέκτησα το τεύχος 1, το "επίσημο πρώτο" του περιοδικού για την Τέχνη του Αισθητικά Ακραίου.

Για άλλη μια φορά ανεβαίνω στο εγωπαθές μου καρεκλάκι και ανακοινώνω την πρώτη μου εντύπωση: Όπου ήταν μαύρο το εξώφυλλο του Μηδέν, είναι άσπρο το εξώφυλλο του Ένα. Και προχωρώ στην κρίση μου: Το Πρώτο είναι καλύτερο από το Μηδενικό.

Τελεία, τελεία, τελεία. Παύλα, παύλα, παύλα. Τελεία, τελεία, τελεία. (Κι όσες ή όσοι ξέρουν Μορσικό θα καταλάβουν...)

Αναλυτικά τώρα: Ο Douglas Paszkieviwicz κινδυνεύει σοβαρά να γίνει ο αγαπημένος μου κομίστας (αν αλλάξει όνομα γιατί αυτό δεν γράφεται σωστά με τίποτα το γαμημένο). Ξεχάστε το ανώδυνο χιούμορ, εδώ μιλάμε για "ανάποδη" οπτική με ισχυρή θέση. Το Bleeding Hearts του Σπύρου Δερβενιώτη (σενάριο) και της Αλεξίας Οθωναίου (σχέδιο) είναι σαφώς αγριότερο και πιο "μέσα" στο περιοδικό από την "διερευνητική" τους πρώτη δουλειά στο μηδενικό τεύχος. Το Queer Strip του Γιώργου Ματάλα το βρήκα πανέμορφο στην αφήγησή του και ομοίως δηλώνω ικανοποιημένος από το σχέδιό του. Κι αυτός βρίσκει τα νερά του, όπως κι οι προαναφερόμενοι. Για το (έγχρωμο) Nitro είναι φανερό πως λόγω SF περιβάλλοντος (αλλά όχι μόνο γι' αυτό) περιμένω με αγωνία την συνέχειά του, ενώ το ίδιο (αφαιρώντας το στοιχείο SF) ισχύει και για τα Criminal Macabre και Goon.

Από τα άρθρα και το λοιπό "γραφιάδικο" υλικό, μόνο το "Νυχτερίδες στον Παράδεισο" πιστεύω πως θα μπορούσε άνετα να λείπει, αφού δεν είχε κάτι να μου πει (αλλά αυτό μπορεί και να είναι υποκειμενικό, και το κομμάτι να λειτουργεί σε κάποιον που δεν γνωρίζει τους "καταραμένους"). Όλα τα υπόλοιπα λειτούργησαν σε μένα άψογα και οι "χρηστικές" στήλες για άλλη μια φορά μου αποκάλυψαν έναν ενδιαφέροντα κόσμο.

Επίσης μου άρεσε πολύ η δουλειά του Guest Artist, Vincent Andelmoth, έτσι όπως έσπασε μέσα στο περιοδικό, αν και θα προτιμούσα να είχα και μερικά στοιχεία για το άτομο πίσω από την υπογραφή (όπως το βιογραφικό του, μία μίνι συνέντευξη ή κάποιο κείμενο "θέσεων" πάνω στην δουλειά του).

That's all folks! Θα επιστρέψω με περισσότερες Ακρότητες στο νούμερο δύο του Γκραν Γκινιόλ, που ελπίζω πως θα ξανατρακάρω κάπου μέσα στον Χειμώνα...

Λίγα Ακόμα για την Χώρα του Σαρκοζί

Μαμά, αλλάζω! Θυμάσαι πως σου έσπαγα τα νεύρα για να φάω το κουνουπίδι; Τώρα το τρώω και μ' αρέσει κιόλας. Αντιθέτως δεν μ' αρέσει πια ο υπόγειος κόσμος του Μετρό. Στο πρώτο μου ταξίδι στην Γαλλία, αρκετά χρόνια πίσω, τον είχα κυριολεκτικά λατρέψει, γέμιζε το κεφάλι μου με ανταποκρίσεις γραμμών, σταθμούς που περίμενα να εμφανισθούν, και πιθανές ιστορίες ανθρώπων... Τώρα με πνίγει, με ρίχνει, με καταπιέζει, θέλω να φύγω αμέσως από το μπουντρούμι και να βγω να περπατήσω στους δρόμους.

Δεν γαμιέται, μάλλον μεγαλώνω, κι αυτό δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει. Ή μάλλον υπάρχει, κάποτε θα σταματήσει από μόνο του, αλλά αυτή είναι μια βεβαιότητα που δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική.

Μεγάλε το χάνεις πάλι! Για τα ποδήλατα ξεκίνησες να γράψεις...

Ω ναι, τα ποδήλατα. Τον τελευταίο χρόνο το Παρίσι έχει γεμίσει ποδήλατα. Υπάρχει ένα σύστημα "παίρνω ποδήλατο από έναν ειδικό χώρο στάθμευσης, κάνω την διαδρομή μου και το αφήνω πάλι σε άλλον ειδικό χώρο στάθμευσης". Η χρέωση ποικίλλει και είναι κλιμακωτή, για να πριμοδοτείται η σύντομη χρήση για λόγους μετακίνησης κι όχι η χαβαλεδιάρικη ενασχόληση με την ποδηλασία.


Το αποτέλεσμα είναι πως τα ποδήλατα είναι παντού. Και όχι μόνο τα pay per ride, αλλά και τα "ιδιωτικά" που έχουν σηκώσει κεφάλι. Μακάρι να εκτοπίσουν σιγά-σιγά τα αυτοκίνητα.

Και μακάρι να βλέπαμε το ίδιο και στην Αθήνα. Δεν είναι δύσκολο άλλωστε. Αρκεί να το αποφασίσουν οι δημοτικοί μας άρχοντες και να στείλουν μια ομάδα να "αντιγράψει" στην ψύχρα το κόλπο. Και να μην το προσαρμόσουν μετά στην περίφημη Ελληνική Εκπτωτική Πραγματικότητα...

Περισσότερα: Ελληνικά, Γαλλικά και δήθεν Αγγλικά

Ερωτήματα από την Χώρα του Σαρκοζί

Αν το Παρίσι είναι ο Ορισμός της Πόλης - τουλάχιστον αν πιστέψουμε τον ιδιωματισμό της Αγγλικής γλώσσας Είναι το Παρίσι, Πόλη; που χρησιμοποιείται για να δηλώσει το αυτονόητο - περπατώντας τις προηγούμενες μέρες μέσα του, αρκετές φορές έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται το ίδιο πράγμα. Πότε αρχίζει άραγε κανείς να μην το βλέπει, πότε κάτι τόσο όμορφο αρχίζει να "γκριζάρει", να "φλουτάρει", να γίνεται ένας αδιάφορος ή ακόμα και εχθρικός τόπος για την προσωπική σου επιβίωση;


Όταν αρχίζεις να το συνηθίζεις και να το θεωρείς δεδομένο;
Όταν κρυώνεις τόσο πολύ που δεν μπορείς να σταματήσεις το τρέμουλο του κορμιού σου;
Όταν συναντάς τους άντρες των ειδικών δυνάμεων την νύχτα;
Όταν φοβάσαι τους ξένους και κλείνεσαι στα λίγα τετραγωνικά του διαμερίσματός σου;
Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το σηκωμένο φρύδι των Γάλλων και το χάσμα της κατανόησης της γλώσσας;
Όταν δουλεύεις συνέχεια και δεν σου φτάνουν τα λεφτά να ζήσεις;
Όταν γίνεσαι μέλος μιας ομάδας με "εθνικά" ή "θρησκευτικά" χαρακτηριστικά κι αρχίζεις να κοιτάς συνεχώς πίσω απ' την πλάτη σου για πιθανές απειλές;
Όταν γερνάς κι αρχίζεις να φοβάσαι τα πάντα;

Δεν έχω φυσικά απάντηση, ακόμη κάνω μόνο υποθέσεις. Και σίγουρα, όλα αυτά δεν αφορούν μόνο το Παρίσι, αλλά την κάθε Πόλη.

Δεν νομίζω όμως πως έχει να κάνει με το δέντρο και το δάσος. Όλο το περιβάλλον μερικές φορές βουλιάζει, εξαφανίζεται.

Απλώς είναι πολύ εύκολο να διακρίνεις στο Παρίσι τους τουρίστες. Κοιτάζουν γύρω τους με μάτια που έχουν έναν αέρα παιδικό...

Στιγμιότυπα από την Χώρα του Σαρκοζί

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007. Μεσημεράκι. Με τις βαλίτσες και δυο χειραποσκεύες στα χέρια βρισκόμαστε μπροστά στην είσοδο του Μετρό στο Σαιν Μισελ. Φυσικά δεν έχουμε κλείσει ξενοδοχείο. Από την σκάλα του σταθμού αρχίζουν να ανεβαίνουν 40-50 άτομα νεαρής ηλικίας, αγόρια και κορίτσια, με επιδερμίδα που κυμαίνεται από το κεντροευρωπαϊκό λευκό έως το κεντροαφρικανικό μαύρο. Φωνάζουν μάλλον χιουμοριστικά υβριστικά, παρά πολιτικά, συνθήματα κατά του "Σαρκό". Αν και είναι άχρηστο, αφού οι κάμερες ελέγχου στο Παρίσι βρίσκονται παντού, δεν σηκώνω την μηχανή για να τους φωτογραφίσω. Οι νεαροί "ταραχοποιοι" μοιράζουν τις προκηρύξεις τους σε μεσήλικες Γάλλους και ανυποψίαστους τουρίστες κι έπειτα προχωρούν, χάνονται στο βάθος της λεωφόρου Σαιν Μισέλ.

Εμείς σαν γνήσιοι τουρίστες πηγαίνουμε σε ένα παρακείμενο σαντουιτσάδικο που έχει δωρεάν ασύρματο ίντερνετ και κοιτάμε τα ξενοδοχεία της τελευταίας στιγμής. Βρίσκουμε με 60 ευρώ ένα σχετικά μικρό δίκλινο με μπάνιο, σε ένα πολύ συμπαθητικό διάστερο ξενοδοχείο δίπλα στο Ζαρντέν Ντε Πλαντ...

Eπιστροφή Απ' Την Γαλλία, Άμεση Αναχώρηση Για Την Αμερική.

Επιστρέφοντας από την χώρα του Σαρκοζί, οι εικόνες παραμένουν ακόμα αρκετά δυνατές για να καταγραφούν. Θα τις αφήσω να κατακαθίσουν λίγο πριν αρχίσω να τις μετασχηματίζω... Ήταν καλά πάντως!

Όσο ακόμα είμαι ζεστός με τα ταξίδια, θα κάνω μια αστραπιαία βόλτα στην Αμερική. Αυτή την φορά χωρίς να χρειαστεί να μπω στο αεροπλάνο. Γιατί το Δεύτερο Βιβλίο (παύλα) Μαγικό Κουτί θα παρουσιαστεί στο καφέ του βιβλιοπωλείου Ιανός (Σταδίου 24) στις 6.00 το απόγευμα της Πέμπτης 8 Νοεμβρίου. Έχει τον τίτλο Α όπως Αμερική, Η Αφηγηματική Ιστορία Μιας Υπερδύναμης και περιέχει κείμενα αρκετών αξιόλογων ανθρώπων σε επιμέλεια του Δημήτρη Αποστόλου.

Δεν γνωρίζω ακόμα ποιοί θα είναι οι εισηγητές, αλλά έχοντας παρακολουθήσει την παρουσίαση που έγινε στον ίδιο χώρο για το Πρώτο Βιβλίο (παύλα) Μαγικό Κουτί είμαι σίγουρος πως δεν θα κουραστώ σ΄ αυτό το ταξίδι...

Gamo to Galliko Pliktrologio!

Ola einai se allo meros, milame! Pathaineis jet lag...